Η μακροζωία

Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται στις ανεπτυγμένες χώρες αύξηση του μέσου όρου ζωής των ανθρώπων. Το γεγονός αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μεγαλώνει αντίστοιχα και ο αριθμός των συνταξιούχων, επακόλουθο είναι η οικονομική συνεισφορά, που απαιτείται από το σύνολο των εργαζομένων, για να ζήσουν αξιοπρεπώς τα γεράματα τους.
Όταν όμως οι οικονομίες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν τι γίνεται; Αυτοί που σκέπτονται και προγραμματίζουν μακροχρόνια, και εν πολλοίς καθορίζουν τα οικονομικά, επιβάλλεται να βρουν λύσεις. Σε αυτό το πνεύμα και με το συγκεκριμένο θέμα, ασχολήθηκε η παρέα στο σαλονάκι του Πυθαγόρα εγκαινιάζοντας την χειμερινή περίοδο. Από τις απόψεις που ακούστηκαν με προβλημάτισε αυτή που θα αναλύσω το σκεπτικό της παρακάτω.
Στις πολιτισμένες χώρες λοιπόν, για να μειωθεί ο αριθμός των συνταξιούχων, είναι να μην φτάνουν στην σύνταξη. Όλα τα χρόνια που είναι εργαζόμενοι και εισφέρουν στο ταμείο είναι χρήσιμοι. Αυτήν την περίοδο της ζωής θα καλοπερνάνε, με ποτό και με τσιγάρο, με κακό φαγητό και πολύ άγχος. Η χοληστερίνη το ζάχαρο οι καρδιοπάθειες και ο καρκίνος, είναι τα επακόλουθα. Αποτέλεσμα οι θάνατοι ανάμεσα 50 και 60 να αυξηθούν ραγδαία.
Τα ταχυφαγία, είναι εκείνα τα μαγαζιά που αντικατέστησαν τα σουβλατζίδικα, και προσφέρουν ότι ακριβώς δεν ενδείκνυται για υγιεινή διατροφή. Η χρήση του αυτοκινήτου για τις μετακινήσεις αχρηστεύει τις κλειδώσεις του σώματος, στα τροχαία άλλωστε δεν πεθαίνουν ηλικιωμένοι. Από το σχολείο ακόμα μαθαίνουμε στο τρόπο μιας ζωής χωρίς προσπάθεια, χωρίς ιδανικά που γρήγορα βαριόμαστε. Αυτή η βαριεστιμάρα κάνει την ζωή ανιαρή.
Η ευδαιμονία ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου στην μακροζωία.
Ίσως φαίνεται τραβηγμένο το σενάριο, δεν είναι όμως απίθανο, ας μην ξεχνάμε ότι ο σχεδιασμός είναι μακροχρόνιος.