Η σοφία

Διαβάζοντας τις ειδήσεις, γιατί είναι χρήσιμο να είναι κανείς ενημερωμένος, απέκοψα την κατάληξη ενός άρθρου με το εξής περιεχόμενο.
Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι οι υποψήφιοι πρέπει να κριθούν με βάση τις προτάσεις τους για το μέλλον και όχι τις πράξεις τους στο παρελθόν. Οι σοφοί Κινέζοι, όμως, αντίθετα προειδοποιούν: «Μελέτησε το παρελθόν για να γνωρίσεις το μέλλον».
Παραβλέπω το κυρίως θέμα, δεν είναι άλλωστε το ζητούμενο, και στέκομαι στην φράση, ¨Οι σοφοί Κινέζοι¨, άρα υπάρχουν και άλλοι σοφοί εκτός από τους Έλληνες. Γιατί άραγε εμείς οι Έλληνες να έχουμε το μονοπώλιο της Σοφίας; Επειδή σαν φυλή είμαστε εξαιρετικά εγωιστές, δεν το παραχωρούμε σε κανέναν. Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση του Έλληνα όταν του λες, αυτό απαγορεύεται, αυτός αντί να συμμορφωθεί ερωτά, ποιος το είπε; Του λες μην το κανείς και ρωτά γιατί; Παρά ταύτα η Ελληνική λέξη, φιλότιμο, δεν μεταφράζεται σε καμία γλώσσα του κόσμου, διότι και το φιλότιμο του Έλληνα δεν το έχει κανείς στον κόσμο.
Κινέζικο είναι και το ρητό, ¨ότι κάνει ο άνθρωπος μια φορά το ξανακάνει¨, έτσι και εγώ σκαλίζω και ξανασκαλίζω, και όλο και κάτι ανακαλύπτω, που πρίν από μένα το έχουν ανακαλύψει, ποιος ξέρει πόσοι άλλοι. Αφού μιλάμε για σοφία και δεν την περιορίζουμε στους αρχαίους προγόνους μας μόνο, σοφό θα είναι να ανατρέξουμε στην Παλαιά Διαθήκη. Υπάρχει πολλή σοφία μαζεμένη. ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ, ΣΟΦΙΑ ΣΑΛΩΜΩΝΟΣ, ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ, είναι τέσσερα βιβλία που κάθε παράγραφος από μόνη της, έχει τόση σοφία κρυμμένη, ικανή να αναλυθεί σε ένα ολόκληρο βιβλίο. Δεν ασχολούμαστε με αυτά τα βιβλία όμως, σταματάμε μόνο στα Ιστορικά.
Η κάθε είδους επιστήμη, στηρίζεται στην παρατήρηση και στο πείραμα και φυσικά στην συνέχιση της ιδίας μελέτης. Η σοφία δεν είναι επιστήμη είναι τρόπος ζωής, με πρώτο κανόνα την παραδοχή πως υπάρχουν γύρω μου καλλίτεροι και ικανότεροι άνθρωποι από εμένα. Σε καμία περίπτωση η σοφία δεν είναι κτήμα υπερήφανου ανθρώπου, αυτός έχει χάσει το παιχνίδι από τα αποδυτήρια, που λέει ο λόγος. Σοφός είναι ακόμα εκείνος που διπλά ακούει από όσο μιλάει, αφού έχει δύο αυτιά και ένα στόμα. Η άσκηση εξουσίας λειτουργεί σαν βαρίδι σε εκείνους που θέλουν να στοχάζονται ελεύθερα, διότι πρέπει υποχρεωτικά να συμβιβάζουν καταστάσεις, είναι όμως ένα μεγάλο σχολείο παραγωγής σοφών ανθρώπων, από την στιγμή που θα καταλάβουν ότι τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους ανθρώπους. Του σοφού ανθρώπου γνώρισμα είναι, πως δεν επιβάλει και δεν επιμένει στην άποψη του, γιατί ξέρει πως έχει δίκιο και δεν χρειάζεται να το αποδείξει. Αντίθετα όταν τον κυνηγούν για να πάρουν την συμβουλή του, σκέπτεται πριν απαντήσει. Τελειώνοντας, για να μην μακρηγορώ, ο σοφός άνθρωπος είναι κατά κανόνα ηλικιωμένος, που έχει στραπατσαριστεί με διαφόρους τρόπους στην ζωή και ταπεινώθηκε. Δεν υπάρχει σοφία αν πρώτα δεν υπάρχει ταπείνωση. Εδώ πρέπει να κάνω μια διευκρίνιση, άλλο είναι ο ταπεινός άνθρωπος και άλλο ο κακομοίρης, θα το αναλύσω σε άλλη ευκαιρία.

Αν είναι έτσι το κεφάλι του ανθρώπου, η συμπεριφορά του είναι ζωώδης

Το Κουρουντερέ από ψηλά

View Larger

Δεν ξαναγίνεται κανείς παιδί.

Τι γλυκιά κουβέντα είναι ο τίτλος του σημερινού σημειώματος, αν εξέλειπε το αρνητικό ΔΕΝ. Αιτία αυτού του συλλογισμού, ένα τηλεφώνημα από μια κυρία, «πήγα τα παιδιά μου στον Επανωσήφη, να δουν τα ψαράκια και ξανάγινα παιδί». Πριν από λίγα μόλις χρόνια, έβλεπε και εκείνη τα ψαράκια. Πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη του ανθρώπου να ξεφύγει από την πραγματικότητα, φαίνεται από τις πιο απλές και καθημερινές αντιδράσεις μας.
Στον Επανωσήφη, και ιδιαίτερα στην νότιο δυτική του γωνιά έζησα 14 χρόνια. Έξω από το κελί υπήρχε ένα ακάλυπτος χώρος, που σκιάζανε δυο μεγάλες μουριές, εκεί από κάτω κάναμε σε κάθε ευκαιρία που μας δινότανε συνάξεις. Πέρασαν από εκεί πολλά παιδιά, μικρά και μεγάλα φέρνοντας την ανεμελιά τους, και παίρνοντας άδολη αγάπη, την οποία ανταποδίδουν περισσώς σήμερα, που αυτά είναι στην ακμή τους και εγώ στο περιθώριο.
Επισκευάζοντας το υπολογιστή μου, ψάχνοντας στο αρχείο για τα προγράμματα, βρήκα και φωτογραφίες ξεχασμένες από εκείνη την εποχή.
Με την ευκαιρία αυτή σκέφτηκα να προκαλέσω λίγο. Καλώ λοιπόν να κοιτάξουν με προσοχή τις εικόνες που δημοσιεύω. Περιμένω να μου γράψουν όποιος μπορέσει να θυμηθεί τα ονόματα των υπολοίπων, ή ακόμα ας βρει όποιος μπορεί αν απεικονίζεται. Δεν είναι πολλές οι φωτογραφίες, δεν έχω όμως άλλες.
Στο Face book, υπάρχουν αρκετά παιδιά από εκείνη τη γενιά, στον Blocker λείπουν παντελώς. Είτε εδώ είτε εκεί, θα περιμένω ανταπόκριση.
Μην νομίζεται πως θα ξαναγίνεται παιδιά, να θεωρείται πως είστε τώρα παιδιά, λίγο μεγάλα, αλλά ακόμα νέοι άνθρωποι. Είναι πολύ νωρίς για να σας πιάνει η νοσταλγία από τώρα. Δείτε το σαν παιχνίδι.

Οι Άγγελοι

Από μια καλή μας φίλη που δεν έχει την ευχέρεια να αναρτά.

Κάποτε ήταν δυο μικροί άγγελοι στην υπηρεσία του Κυρίου.Ο ένας ανεβοκατέβαινε συνέχεια στη γη.Ο άλλος καθόταν ώρες ολόκληρες σ΄ένα μικρό σύννεφο κι αναρωτιότανε τι έκανε ο άλλος και πηγαινοερχόταν τόσο συχνά στη γη.Ο άγγελος που καθότανε αποφάσισε να ρωτήσει τον τόσο απασχολημένο άγγελο ποια ήταν ακριβώς η δουλεία του.<<Πες μου αδελφέ άγγελε τι δουλεια είναι αυτή που κάνεις που είσαι τόσο πολυάσχολος?>> <<Να σου πω>>απάντησε ο πολυάσχολος άγγελος.<<Μαζεύω όλα τα 'παρακαλώ' από τους ανθρώπους στη γη και τα φέρνω στον Κύριο.Και τώρα μήπως μπορώ να ρωτήσω κι εγώ τι δουλείά είναι αυτή που κάνεις εσύ που σου επιβάλλει να κάθεσαι τόσες 'ωρες σ΄αυτό το μικρό συννεφάκι και να κοιτές κάτω στη γη?>> Ο καθιστός άγγελος αναστέναξε μελαγχολικά <<Α, η δικιά μου δουλεία είναι να μαζεύω τα 'ευχαριστώ' από τους ανθρώπους της γης και να τα φέρνω στον Κύριο>>.

Μαύρη πέτρα

Τι έφταιξε και ήρθε το τέλος; Τι έφταιξε και ήρθε η καταστροφή; Ερωτήματα απελπισίας, και η απόφαση τελεσίδικη θα ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου. Πόσο απερίσκεπτη έκφραση!
Από πού ξεκινά άραγε αυτή η έκφραση; Στην πολιτεία μάλλον την αγνοούν, όχι όμως στη επαρχία. Ο περκολατζής ή τραβακάς ή κεραμιδάς, μόλις τελείωνε την κατασκευή μια κεραμοσκεπής, έριχνε μια πέτρα, όσο μπορούσε μεγαλύτερη, για να έχει και του χρόνου δουλειά. Από τους οικοδόμους είναι ο μόνος, που αφού τελειώσει, ο νοικοκύρης μετά από το συνηθισμένο τραπέζωμα, θα τον συνοδεύσει μέχρι την έξοδο του χωριού, έτσι είναι σίγουρος πως δεν θα πετάξει πέτρα.
Ο νοικοκύρης τώρα είναι ήσυχος, δεν πέταξε πέτρα ο τεχνίτης, άρα η σκεπή είναι εξασφαλισμένη. Ο Τραβακάς είναι κι αυτός εξασφαλισμένος, διότι τη πέτρα που δεν πέταξε αυτός θα την πετάξουν τα παιδιά παίζοντας πετροπόλεμο, ακόμα έχει τα θάρρη του στα πουλιά, που αποζητώντας ασφάλεια στα ψηλά, θα του εξασφαλίσουν τον επιούσιο.
Ο πρώτος χειμώνας ή και ο δεύτερος περνά ήρεμα και στεγνά, μετά αρχίζει η πρώτη στάλα, η άμεση αντίδραση, αντί να καλέσουμε το τεχνίτη, βάζουμε μια λεκάνη να μαζεύει τις στάλες, και λίγο αργότερα, τοποθετούμε το κουβά στο άλλο σημείο, συνεχίζουμε με τρίτο σκεύος και αρχίζει η αγανάκτηση. Τολμούμε την επισκευή ριψοκινδυνεύοντας, να γκρεμιστούμε, αλλά χωρίς να έλθει το επιζητούμενο αποτέλεσμα. Καταφεύγουμε πάλι στον Περκολατζή, αλλά διαλέγουμε άλλον τεχνίτη, αυτός τώρα φτιάχνει τις κακοτεχνίες του πρώτου, ο οποίος σε άλλο σπίτι φτιάχνει τις κακοτεχνίες του δικού μας μάστορα. Γιατί όλα αυτά;
Με την πρώτη σταγόνα, έπρεπε να καλέσουμε τον ειδήμονα για να επιληφθεί του θέματος.
Δεν έρχεται απότομα καμιά καταστροφή. Είναι αρκετό να σκεφτούμε πως η φωτιά στην αρχή σβήνει με ένα ποτήρι νερό.

από πάνω ή απο κάτω;

Το έξυπνο πουλί

Παλιός χρήστης του υπολογιστή, με αρκετά χρόνια πείρα στην χρήση του πληκτρολογίου, δεν βλέπω την οθόνη σαν αντίπαλο, αλλά σαν ένα υποταγμένο σκυλάκι που οφείλει να υπακούει στα κελεύσματα μου.

 Στο παρελθόν είχα χάσει πολλών μηνών εργασία, γιατί λόγω απειρίας δεν αποθήκευα σε εξωτερικά μέσα. Τότε, πριν από μια δεκαετία, δεν ήταν εύκολη υπόθεση να έχεις εξωτερικό δίσκο, ούτε κυκλοφορούσαν τα memory stick, καταφεύγαμε στο cd τα dvd ήτανε ακόμα στα σπάργανα, έκανε το CD μια ώρα εγγραφεί, η ενδεικνυόμενη λύση ήταν η δισκέτα, σήμερα είναι μουσειακό είδος. Είχα προμηθευτεί ένα σύστημα δισκέτας ZIP των 100 ΜΒ που θεωρούνταν τότε τεράστιος αποθηκευτικός χώρος και κάθε εβδομάδα αφιέρωνα αρκετό χρόνο για να ασφαλίσω τον κόπο μου.

Από τότε άλλαξα πολλές φορές υπολογιστή, και σε κάθε νέα προμήθεια η πρώτη φροντίδα μου, ήταν να εξασφαλίσω τουλάχιστον ένα δεύτερο σκληρό δίσκο, να αποθηκεύω σε αυτόν, που κατά κανόνα ήταν και μεγαλύτερος, τα δεδομένα μου. Δεν ξανά έχασα από τότε δεδομένα και καμάρωνα γι’ αυτό.

Ο υπολογιστής που χρησιμοποιώ σήμερα είναι ένας φορητός, ΗΡ, με ικανοποιητικές επιδόσεις, αλλά δεν έχει δεύτερο δίσκο. Με τον αέρα του πεπειραμένου αφ’ ενός και την άνεση πως δεν ετοιμάζω κάτι για έκδοση, παραμέλησα την φροντίδα των αντιγράφων ασφαλείας, μπορώ να πω ακόμα πως την ξέχασα τελείως.

Μια διακοπή της τηλεφωνικής παροχής, μου έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθώ λίγο περισσότερο με την τακτοποίηση του δίσκου. Δεν τα ιεράρχησα όμως σωστά τα πράγματα, και προσπάθησα να εγκαταστήσω και δεύτερο λειτουργικό, το linux να τρέχει μαζί με τα Windows. Το εγχείρημα το έκανα προτού μεταφέρω τα αρχεία μου σε αφαιρούμενο δίσκο. Το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο, και ο Μονομάχος του Linux καθάρισε οτιδήποτε υπήρχε στον σκληρό.

Που πήγε η σιγουριά μου και η αυτοπεποίθηση μου ως πεπειραμένου χρήστη; Είδα ένα υπολογιστή που δεν τον ανεγνώριζα και τότε θυμήθηκα την σοφή παροιμία του λαού μας, «το έξυπνο πουλί, από την μύτη πιάνεται», έτσι και εγώ έφαγα την σφαλιάρα από τον Μονομάχο, που επιλήφθηκε του Format χωρίς να το πάρω χαμπάρι. 

Ασφαλώς και δεν αχρηστεύτηκε το μηχάνημα, το επανέφερα στην εργοστασιακή μορφή, εγκατέστησα και το δεύτερο λειτουργικό το linux, όπως το φανταζόμουν, ακόμα υποχρεώθηκα να επανεγκαταστήσω όλα εκείνα τα προγράμματα που χρησιμοποιώ, αλλά έχασα πάντα τα δεδομένα.

Θυμήθηκα μία γριά γυναίκα, που γνώρισα στην Κρήτη την Κερά Κατίνα, που έλεγε, «για όλα δεν πειράζει», και είπα και εγώ δε πειράζει, δε χάθηκε δα και κόσμος, σε τελική ανάλυση οι φωτογραφίες που χάθηκαν, στο μυαλό μου θα ομορφύνουν περισσότερο, τα κείμενα όσα ήταν για έκδοση έχουν εκδοθεί, ευκαιρία για ανανέωση, τα δε τελευταία βρίσκονται κάπου έξω στο διαδίκτυο αποθηκευμένα και μπορώ να τα ανακτήσω.

Διαφορετικά κριτήρια

Μια φωτογραφία κάνει για χίλιες λέξεις, τις δύο που αλίευσα κάπου στο διαδίκτυο, θα πρέπει να τις στολίσω με δυο χιλιάδες λέξεις.
Οι φωτογραφίες αυτές απεικονίζουν αθλητές του Σούμο, θαυμάζουμε κατ’ αρχάς το αθλητικό τους παράστημα, δευτερεύοντος το θάρρος με ποιους αντίπαλους καλούνται να παλέψουν. Άραγε στις προπονήσεις τους τι τρώνε; Και είναι ποτέ δυνατόν αυτού του είδους οι αθλητές να ντοπαριστούν;
Συνειρμοί στο μυαλό πολλοί, θα σταθώ σε δύο, όσες και οι φωτογραφίες.
Πριν μπει η χιλιετία που διανύομε, βρισκόμουν στην Σουηδία. Μια χώρα με άλλη πραγματικότητα, αυτήν που άρχισαν να βιώνουν οι Αθηναίοι σήμερα. Τα αυτόματα εκδοτήρια εισιτηρίων, οι αυτόματες τραπεζικές δοσοληψίες, οι μαζικές μετακινήσεις με το σιδηρόδρομο σε πολύεπίπεδα υπόγεια, οι διανομές φαγητού κατ’ οίκον, η διαρκής σύνδεση στο διαδίκτυο, με είχαν εντυπωσιάσει τότε.
Όμως μεγαλύτερη εντύπωση μου είχε προξενήσει η αδιαφορία για τον γείτονα, η απανθρωπιά τους, τρέχανε όλοι μηδενός εξαιρουμένου σαν καλοκουρδισμένα ρομποτάκια. Στους δρόμους έβλεπες κάθε φυλής και γλώσσας ανθρώπους να βιάζονται. Πολυσυλλεκτική η κοινωνία, ας την πούμε έτσι.
Είναι λυπηρό που φθάνουμε και εμείς το επίπεδο αυτό.
Εχθές πρωί πρωί χρειάστηκα βενζίνη, τα πρατήρια όμως δεν είχαν ανοίξει ακόμα, παλιά κάποια διανυχτέρευαν, σήμερα ακόμα και στην Σάμο έχουμε αυτόματους πωλητές καυσίμων. Για πρώτη φορά έβαλα από την αντλία μοναχός μου, χωρίς να πω καλημέρα του πρατηριούχου, να ρωτήσω για τα παιδιά του, να πάρω μια καραμέλα και να φύγω. Μου φάνηκε τόσο απάνθρωπο, σε συνδυασμό με το πρωινό κρύο, μου θύμισε την Σουηδία. Αμάν αναφώνησα που καταντήσαμε.
Παρομοίασα την Ελλάδα με τον πιτσιρικά που αδιαφορώντας για το μπόι του αντιπάλου του μπήκε στο αγώνα θαρρετά, και αφού μεγάλωσε έγινε σαν άλλο που είναι ναι μεν μεγάλος, αλλά ο αντίπαλος είναι γίγαντας και δεν το βάζει κάτω.

Αφού κοίταξα τις φωτογραφίες προσεκτικότερα άλλη μια φορά, εννόησα την Ελλάδα ως τον γίγαντα, περιμένει με σιγουριά τον αντίπαλο που είναι ασήμαντος. Είναι οι οικονομικοί μετανάστες, που τα τελευταία χρόνια πλημύρισαν την πατρίδα μας, ψάχνοντας ένα καλύτερο αύριο, άρα είμαστε οι Έλληνες αυτοί που μπορούμε να τους το προσφέρουμε. Είναι ο πιτσιρικάς που μεγαλώνει, παλεύει με πείσμα αλλά δεν φτάνουν τα χέρια του να πνίξουν τον γίγαντα.
Αυτοί οι συνάνθρωποι μας, έρχονται από τα πέρατα του κόσμου, απελπισμένοι, πολλές φορές πουλημένοι, αλλά με το πόθο να αγωνιστούν για την επιβίωση τους, με οποιοδήποτε κόστος. Κουβέντα έκανα με κάποιον από αυτούς, Γκαμάλ, το όνομα του, αραβικά σημαίνει όμορφος, αλλά αυτός είναι Αφγανός. Είναι περίπου τριάντα χρόνων, ζυγίζει λιγότερο από εξήντα κιλά. Τρώει την ημέρα ένα σάντουιτς κοτόπουλο, το βράδυ ένα γιαούρτι, κοιμάται σε ένα δωμάτιο με άλλους επτά και είναι ευχαριστημένος. Λίγα Ελληνικά, λίγα αγγλικά και πολύ κίνηση με τα χέρια χρειάστηκαν για μάθω πράγματα, για τα οποία έχω άγνοια.
Όλοι αυτοί που μένουν μαζί είναι συγγενείς μεταξύ τους, αλλά ο καθένας έχει το δικό του κουμάντο, είναι όλοι άντρες και κατά κανόνα κανείς δεν είναι πρωτότοκος, αυτός μένει πάντα πίσω, για να αναλάβει όταν πεθάνει ο πατέρας την οικογένεια. Τελευταία πνίγηκαν προτού καταφέρουν να πιάσουν στην Σάμο τέσσαρα άτομα, ένα από αυτά ήταν αδελφός του Γκαμάλ, ο οποίος τον περίμενε για να φύγουν στην Αθήνα. Τώρα θα περιμένει άλλον αδελφό, είναι 17 ακόμα αγόρια, τα θηλυκά δεν μετράνε. Δεν τον πόνεσε ο χαμός; Τον ένοιαξε περισσότερο η καθυστέρηση, διότι αν δεν πάει στην Αθήνα δεν θα μπορεί να νομιμοποιηθεί, και αυτός θέλει να μείνει στην Ελλάδα, και ειδικά στην Αθήνα, γι αυτόν είναι παράδεισος, πάντα σε σχέση με την δική του πατρίδα. Ο πατέρας του θα κάνει άλλο παιδί να αντικαταστήσει το πνιγμένο.
Αυτήν την Αθήνα της παρακμής, με τους κάθε είδους περιθωριακούς τύπους, τους αναρχικούς, τους άστεγους, τους ζητιάνους και τους ναρκομανείς, ο Γκαμάλ την έχει πρότυπο καλοπέρασης και πολιτισμού όπως και τόσοι άλλοι σαν αυτόν που κάνουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρεθούν στην Ελλάδα για να ανασάνουν ελεύθερα. Θα προσπαθήσουν άραγε αυτοί οι οικονομικοί μετανάστες, όπως αποκαλούνται τα τελευταία χρόνια να ενσωματωθούν και να δημιουργήσουν; Ή σαν τον δεύτερο παλαιστή θα προσπαθεί, αλλά θα πνίγεται στο στήθος του γίγαντα.

Γιατί εγώ;

Χαρακτηριστικό των ανεύθυνων ανθρώπων, είναι να απαντούν με ερώτηση, θεωρώντας το ευφυΐα, αποφεύγουν δε την ανάληψη ευθύνης, με το χαρακτηριστικό ερώτημα, «Γιατί εγώ;» αυτοί οι άνθρωποι εκτός από ανεύθυνοι είναι κατά κανόνα αχάριστοι.
Ένα τηλεφώνημα μεσ’ την νύχτα, με συγκλόνισε. Κατανοώ το μέγεθος της λέξεως και το χρησιμοποιώ, αποφεύγοντας την λέξη με τρόμαξε, μα τόσο αχάριστος είναι ο άνθρωπος;

Προερχότανε από έναν Ιερέα στο Αίγιο, θάψαμε τον Κύριο Ευάγγελο, και στην κηδεία του δεν παρέστη κανένας συγγενής.
Ασυναίσθητα ο νους μου ταξίδεψε είκοσι χρόνια ίσως και περισσότερα, τότε τον γνώρισα, ήταν συνταξιούχος τραπεζικός. Ψηλός καλοστεκούμενος, είχε μια αρχοντιά που σε καθήλωνε. Σε κάθε ευκαιρία μίλαγε για το παρελθόν του, για το αλβανικό μέτωπο που πολέμησε ως ανθυπολοχαγός και τραυματίστηκε, για την ανέλιξη στον τραπεζικό κλάδο και τα τρία παιδιά που έκανε. Για τα παιδιά του καμάρωνε πιο πολύ, είχαν και τα τρία σπουδάσει, ο πρώτος ο Σταύρος είχε προσληφθεί στην Τράπεζα, παίρνοντας την θέση πατέρα του, και είχε εξελιχθεί σε διευθυντή υποκαταστήματος, ο δεύτερος ο Μιχάλης στρατιωτικός με βαθμό λοχαγού τότε και ο τρίτος ο Αθανάσιος θεολόγος είχε επιλέξει τον Μοναχικό Βίο και ήταν Αρχιμανδρίτης και ηγούμενος σε κάποιο μοναστήρι στα Τρίκαλα.

Την γυναίκα του την έλεγαν Ελένη, όταν αναφερόταν σε αυτήν έλεγε, η κυρία Ελένη, πέρασαν χρόνια πολλά μαζί. Ο Κύριος Ευάγγελος, ως συνταξιούχος είχε αρκετό χρόνο και οικονομική άνεση για να γυρνάει, όλη την Ελλάδα. Τον ικανοποιούσε όμως περισσότερο να βρίσκεται κοντά στα παιδιά του. Στο μοναστήρι είχε μόνιμο κελί, ενώ τα άλλα παιδιά του μετακινιόντουσαν ανάλογα με τις ανάγκες της υπηρεσίας, πάντα όμως υπήρχε το δωμάτιο του Πατέρα, δεν επέτρεψε ποτέ να τον αποκαλέσουν μπαμπά, από τα παιδικά τους χρόνια ακόμα. Τον υπόλοιπο χρόνο του, τον περνούσε μαζί με την γυναίκα του, στο σπίτι του, ένα πατρογονικό αρχοντόσπιτο έξω από Αίγιο.

Όλα πήγαιναν με αυτόν τον ρυθμό, μέχρι τον θάνατο της Κυρίας Ελένης. Από τότε άλλαξε η ζωή του, περήφανος όπως ήταν, δεν το έβαλε κάτω, και θέλησε να συνεχίσει την ίδια ζωή, όμως δεν μπόρεσε να το καταφέρει. Είναι δύσκολο μετά από σαράντα χρόνια συμβίωσης να είσαι μόνος.

Τα παιδιά του θέλησαν να τον βοηθήσουν, και αποφάσισαν πως πρέπει να μείνει στο Μοναστήρι με τον Αθανάσιο, και το κάλεσαν να του πουν την απόφαση τους. Αυτός αντέδρασε, -ποιος σας είπε πως θέλω να καλογερέψω; Αν θέλετε να με βοηθήσετε να μετακομίσει ένας από όλους στο Αίγιο, να με φροντίζει μέχρι να πεθάνω-. Η ανταπόκριση και των τριών ίδια, (Γιατί εγώ;) ήτανε όλοι τους βολεμένοι. Οικονομικό πρόβλημα δεν υπήρχε, απόφαση θυσίας χρειαζόντανε και η μετάθεση θα γινότανε, αλλά –γιατί εγώ;‑ δυο λέξεις που του στοίχισαν πολύ του Κυρίου Ευάγγελου. Πικραμένος γύρισε στο Αίγιο.

Παρότι ήταν υγιής, είχε ανάγκη από φροντίδα. Νοικοκυριό και φαγητό του ήταν απαραίτητα, και δεν μπορούσε μόνος. Του σύστησαν μια γυναίκα από την Βουλγαρία, Ρούσλα την έλεγαν, μέσης ηλικίας και φανατικά καθολική. Την προσέλαβε, και τις παρεχώρησε και δωμάτιο να μένει στο ίδιο σπίτι.

Η Ρούσλα αποδείχτηκε καλή νοικοκυρά, καθαρή, λιγόλογη και αφοσιωμένη σε αυτόν που τις πρόσφερε εργασία και στέγη. Ο Κύριος Ευάγγελος ξαναχαμογέλασε. Μπαίνοντας ο πρώτο χειμώνα της χηρείας του, έπαθε ένα μικρό εγκεφαλικό, η Ρούσλα δεν τον άφησε στιγμή, το περιποιήθηκε τόσο απόλυτα, σαν να ήταν αίμα της. Οι νύμφες ήρθαν μέχρι το νοσοκομείο συνοδεύοντας τα παιδιά του, όταν όμως ζήτησε να μείνει η μία για λίγο καιρό πήρε την απάντηση –γιατί εγώ;‑.

Όταν συνέφερε από το κτύπημα αυτό ο Κύριος Ευάγγελος, με απόλυτη διαύγεια μυαλού, πρότεινε στην Ρούσλα γάμο, εσύ με φρόντισες, εσύ με φροντίζεις, ότι έχω μετά θάνατο θα σου ανήκουν, η απάντηση τον προσγείωσε απότομα, εσύ ορθόδοξος εγώ καθολική, δεν γίνεται. Η Ρούσλα ήταν απόλυτη στην πίστη της. Ο Κύριος Ευάγγελος όμως ήθελε να την εξασφαλίσει, ένοιωθε μεγάλη υποχρέωση σε αυτήν την γυναίκα που του παραστάθηκε στα δύσκολα, ακόμα νόμισε πως κοντεύει ο θάνατος. Την έπεισε λοιπόν να πάνε στον δήμαρχο να κάνουν πολιτικό γάμο, χωρίς να μπερδεύονται τα δόγματα στην μέση, εκείνη μαθημένη από την πατρίδα της στην διαδικασία αυτή, δέχθηκε, στο κάτω-κάτω σύμφωνο συμβίωσης θα κάμανε.

Οι αντιδράσεις όμως των παιδιών τον απογοήτευσαν. Και οι τρείς γιοί μαζί ήλθαν στο σπίτι, προπηλάκισαν την Ρούσλα, και χρειάστηκε να επέμβει ο Κύριος Ευάγγελος, ‑αυτή είναι η γυναίκα μου και πάρτε το χαμπάρι‑, ‑μα πατέρα έθεσες εαυτόν εκτός εκκλησίας‑, ωρυόταν ο Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος ‑δικός μου λογαριασμός‑ ‑σκέψου και εμάς πατέρα, τι θα πούμε στο κόσμο;‑ ‑δικό σας λογαριασμός‑. Φύγανε τα παιδιά για να μην ξαναπατήσουν στο πατρογονικό τους.

Περάσανε τα χρόνια και ο Κύριος Ευάγγελος, γερνούσε αξιοπρεπώς, με την Ρούσλα να τον φροντίζει, μέχρι που το δεύτερο εγκεφαλικό το καθήλωσε στο κρεβάτι, η Ρούσλα στιγμή δεν έφυγε από δίπλα του, σε όλη την διάρκεια της ασθένειας μέχρι τον θάνατο του.

Η Ρούσλα ανέθεσε σε γραφείο τελετών την ταφή, και παρήγγειλε του επιτρόπου στη Εκκλησία να φροντίσει για ότι χρειάζεται, εκείνη καθολική δεν μπορεί να μπει σε ορθόδοξη εκκλησία. Ο Επίτροπος τηλεφώνησε στο Αθανάσιο, να τον ενημερώσει, προκειμένου να έλθει στην κηδεία, και πήρε την απάντηση ‑πολιτικό γάμο έκαμε, ας κάνει και πολιτική κηδεία‑. Πήρε τον Μιχάλη και η απάντηση –γιατί εγώ;‑ θα είμαι σε άσκηση, παρόμοια και η απάντηση του Σταύρου.

Ο Παπάς έκαμε την κηδεία, η εκκλησία γέμισε κόσμο, γνωστούς και φίλους του τεθνεώτος, αλλά κανένας από συγγενείς. 
Τα τρία παιδιά τον είχανε ξεγραμμένο, και η Ρούσλα περίμενε από έξω από την εκκλησία να δεχθεί τα συλλυπητήρια.

Διακοπή τηλεφώνου

Αισθάνομαι την υποχρέωση να απολογηθώ για την απουσία μου, αυτές τις ημέρες από την περασμένη Παρασκευή. Ο Νοτιάς, αυτός ο άνεμος που είναι αιτία κάθε χρόνο να επισκευάζουμε ζημιές, άρχισε εφέτος με το κόψιμο του καλωδίου του Ο.Τ.Ε. παραλείπω να αναφέρω τα κλαδιά που σπάει, ίσαμε τώρα δύο διαμέτρου 20 πόντους το καθένα. Αναφέρω το γεγονός για να γίνει κατανοητή η δύναμη του.
Είναι πρόβλημα σοβαρό η διακοπή του τηλεφώνου, διότι έτσι επικρατεί η απομόνωση. Το κατάλυμα μου βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ρεύματα, εδώ δεν φτάνουν ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά σήματα εκτός από τα τούρκικα. Η ενημέρωση επομένως πάει περίπατο, αν δεν διαθέτω σύνδεση στο Διαδίκτυο. Λείπει παντελώς η καλημέρα που ανταλλάσουμε, με ένα σωρό κόσμο έστω και αν δεν έχουμε την δυνατότητα χειραψίας. Υπάρχει βέβαια το φορητό τηλέφωνο, που υποκαθιστά το σταθερό, αλλά δεν έχει εικόνα. Έπειτα με την περιήγηση, επικοινωνώ με νέους διαδικτυακούς φίλους, που δεν γνωρίζω προσωπικά, (ίσως δεν έφτασε η ώρα ακόμα), αλλά ενδιαφέρομαι να μαθαίνω νέα τους και ανησυχώ όταν δεν αναρτούν. Αυτές οι φιλίες της νέας τεχνολογίας, αν και έχουν άλλους κώδικες συμπεριφοράς, απολαμβάνουν στην καρδιά μου την ίδια αγάπη, το ίδιο ενδιαφέρον.
Συλλογισμένος με τα παραπάνω, με την βεβαιότητα πως τουλάχιστον μέχρι την Δευτέρα θα ζω χωρίς επικοινωνίες, βγήκα για προμήθειες μέρα Σαββάτο. Μπαίνοντας στο Πυθαγόρειο, γύρω γύρω από ένα τηλέφωνο, υπήρχε μια ομάδα λαθρομεταναστών, 15 ίσως και παραπάνω άτομα, τυλιγμένα με κουβέρτες, κάποιοι φοράγανε πλαστικά μπουφάν, με σαγιονάρες παρά το κρύο, αγωνιούσαν ποιος ξέρει με ποιόν προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν. Προσπέρασα και στην επόμενη στροφή σταμάτησα, κατέβηκα από το αυτοκίνητο, και περπάτησα να με κτυπήσει ο παγωμένος αέρας. Έκανα τον Σταυρό μου πολλές φορές, δόξα τω Θεώ, είμαι καλά, έχω κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου, φοράω παπούτσια, και επειδή κόπηκε το καλώδιο απογοητεύτηκα; Είμαι αχάριστος. Έχω το φορητό για οποιαδήποτε ανάγκη, είμαι στην πατρίδα μου, συνεννοούμαι στην γλώσσα μου, έχω κρεβάτι να κοιμηθώ, και φαγητό να φάω.
Αυτοί οι άνθρωποι που μόλις προσπέρασα τι έχουν; Αν αναλογιστούμε, πως, μπορεί να είμαστε εμείς στην δική τους κατάσταση. Τίποτα σε αυτήν την πρόσκαιρη ζωή δεν είναι μόνιμο και σίγουρο. Ευγνωμοσύνη λοιπόν είναι να ξέρεις τι έχεις και όχι τι σου λείπει.

Παραμεθόριος

Όταν κανείς ζει στην παραμεθόριο περιοχή της πατρίδας μας, απολαμβάνει μερικά πλεονεκτήματα, αλλά υφίσταται και μερικές ταλαιπωρίες.
Κατ’ αρχάς όλα κυλάνε ποιο χαλαρά, δεν ζούμε δηλαδή σε εξοντωτικούς ρυθμούς που ζουν στις μεγάλες πολιτείες.
Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα είναι, η αραιή εμφάνιση των πολιτικών στην περιοχή, μας θυμούνται πάντα πριν τις εκλογές, και όσο αυτές σιμώνουν, τόσο αυτοί κατευθύνονται στα αστικά κέντρα. Οι τοπικοί άρχοντες είναι δικοί μας άνθρωποι, με τους οποίους πίνουμε καφέ και δεν θεωρούνται πολιτικοί.
Σε περίπτωση που γίνει εισβολή από ξένο κράτος, οι παραμεθόριοι θα αναδείξουν τους πρώτους ήρωες, νεκρούς μεν αλλά ήρωες.
Στην Σάμο τουλάχιστον δεν αντιμετωπίζουμε κυκλοφοριακό πρόβλημα, εκτός από το καλοκαίρι, γι’ αυτό φταίνε οι επισκέπτες. Όλο το νησί έχει τώρα με την επέκταση που έγινε μόλις τρία φανάρια.
Αυτά είναι πρόχειρα μερικά πλεονεκτήματα, στον αντίποδα θα δούμε μερικά από τα μειονεκτήματα που έχουν οι παραμεθόριοι.
Πληρώνουν λιγότερο ΦΠΑ, και πολλαπλάσια μεταφορικά.
Σε πολλά σημεία δεν φτάνει τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό ή τηλεφωνικό σήμα. Ευτυχώς που υπάρχει ο ΟΤΕ.
Ανταλλακτικά για οποιαδήποτε επισκευή, έρχονται από την Αθήνα, με ότι αυτό συνεπάγεται. Αν έχει και κανένα απαγορευτικό, αλλοίμονο.
Μάθαμε να ζούμε έτσι, καρτερικά να περιμένουμε την εξίσωση με τους κατοίκους της ενδοχώρας, που δεν έρχεται.
Όλα τα παραπάνω τα γράφω έτσι πικρόχολα, εξ αιτίας μια βλάβης στο καλώδιο του τηλεφώνου. Φύσηξε νοτιάς και κόπηκε, φυσιολογική η ζημιά. Την Παρασκευή έγινε η ζημιά, το σαββατοκύριακο είναι αργία, την Τρίτη ήρθε εξωτερικό συνεργείο για να διαπιστώσει την βλάβη, την οποία περιγράψαμε όταν την αναφέραμε. Απεφάνθη ο τεχνικός πως δεν είναι δουλειά του ΟΤΕ, το κόψιμο του καλωδίου, και υπεύθυνος γι’ αυτό είναι ο εργολάβος. Που είναι όμως ο εργολάβος; Μην βιάζεσαι εδώ είναι παραμεθόριος, κάπου θα τον βρούμε. Εδώ το αυτοκίνητο, πέρασε από ΚΤΕΟ τον ενδέκατο χρόνο κυκλοφορίας, για μια εβδομάδα μιλάμε τώρα;
Ας είναι, τι μπορεί να αλλάξει; Στην Ελλάδα μας τρία είναι τα μεγάλα αφεντικά, και από αυτά εξαρτώμεθα, ιδιαίτερα εμείς οι παραμεθόριοι, αναφέρομαι, στον ΟΤΕ, στην ΔΕΗ και στην ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ, και δευτερευόντως πλέον τα ΕΛΤΑ, εδώ η ιδιωτική πρωτοβουλία πήρε το πάνω χέρι.

βλαβη στο δικτυο του ΟΤΕ

Ο Pythagoras Samios βλαβη στο δικτυο του ΟΤΕ επιβάλει αποχή, δεν έφυγα απο την γειτονιά. λίγο υπομονη, δώξα τω Θεώ είμαι καλά! εάν το ενδέκατο έτος πέρασε το αυτοκίνητο ΚΤΕΟ, η μια βδομάδα μοιάζει ασύμαντος για τον ΟΤΕ χρόνος.

Όνειρα συνέχεια

Μπορεί άραγε να κάνει ο άνθρωπος ξύπνιος όνειρα, τότε δεν ζει την πραγματικότητα. Ο νους του ανθρώπου έχει δυνατότητα και ταχύτητα ασύλληπτη, με εργαλείο την φαντασία φτιάχνει καταστάσεις ανύπαρκτες. Γιατί όμως ονομάστηκαν όνειρα όλες εκείνες οι κατασκευές της φαντασίας μας; Διότι στην προσπάθεια του ο άνθρωπος για αυτοδικαίωση, προτιμά να κυνηγά το άπιαστο όνειρο, παρά να αποτύχει στην επίτευξη του στόχου του. την αποτυχία δεν θέλει να την παραδεχθεί.
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ζουν τα όνειρα τους, είναι οι φαντασιόπληκτοι, αυτοί οι άνθρωποι δεν ξεχωρίζουν το γεγονός από την φαντασία, αν ανήκουν δε, σε κύκλο εκκλησιαστικό, τότε κάθε στιγμή και λεπτό ζουν και από ένα θαύμα, και οδηγούνται στην θρησκοληψία, η οποία σε τελική ανάλυση είναι αρρώστια.
Ο λογοτέχνης αφήνει την φαντασία του ελεύθερη, και γεννά ανθρώπινους χαρακτήρες, και φαντάζεται περίπλοκες καταστάσεις, και δίνει λύσεις στα υποθετικά διλλήματα των ηρώων του, ξεπερνώντας τα δικά του βιώματα, αυτό δεν είναι όνειρο, είναι η εργασία του νου.
Αν το δούμε από άλλη οπτική γωνία, «ονειρεύομαι να πάω στην Σάμο», «θέλω να πάω στην Σάμο», ίσως οι προτάσεις να μοιάζουν παραλλαγή του ιδίου θέματος, όμως δεν είναι, η πρώτη δηλώνει πως δεν θα πάω ποτέ, αλλά θα μείνει όνειρο, η δεύτερη δείχνει βούληση πως θα προσπαθήσω να πάω. Αυτές οι λέξεις έρχονται αυθόρμητα και φανερώνουν την διάθεση αυτού που τις εκφράζει.
Ένα παρόμοιο παράδειγμα, «θα μπω στην Εκκλησία να ανάψω κεράκι» στον αντίποδα, «θα μπω να προσκυνήσω». Στην πρώτη περίπτωση δεν πιστεύει, ο εγωισμός είναι τόσο ανεβασμένος, δεν αποδέχεται καθόλου την λέξη προσκύνημα, αλλά ζητά την δικαίωση μέσα από τυπικές διαδικασίες, στην δεύτερη έχομε την ευσεβή εκδοχή της ίδιας φαινομενικά πρότασης.
Καμιά φορά πάλι αυτό το έρμο το όνειρο, είναι μεταδοτικό, και αν πρώτος κατασκευαστής αυτού του ονείρου, εδώ το μετονομάζουμε σε όραμα, έχει την ικανότητα να μεταλαμπαδεύει τις φαντασίες του, δημιουργούνται ομάδες που φαντασιώνονται τα ίδια πράγματα, και θέλοντας να αποδείξουν το δίκαιο τους, προσπαθούν να το επιβάλουν με κάθε τρόπο. Ένα τέτοιο όνειρο δεν είχε ο Χίτλερ;
Ας μην αναφερθούμε καθόλου σε κείνους του επιτήδειους ονειροκρίτες, που ερμηνεύουν ο καθένας με το δικό του τρόπο, ότι τους πεις. (το κόκκινο είναι ογλήγορο το γαλανό μαντάτο, δεν φτάνει απούχει το φαγί, το θέλει και στο πιάτο).
Εάν το όνειρο είναι ιδιοκτησία ενός μόνου ατόμου, αυτό το μοναχικό άτομο είναι σίγουρο πως θα οδηγηθεί στο περιθώριο, η πραγματικότητα της επιβίωσης δεν παρέχει χώρο για όνειρα, ιδιαίτερα στην σημερινή εποχή. Και φτάνει η στιγμή που το όνειρο το μοιράζεσαι με εκείνον ή εκείνη που θεωρείς πως μπορείς να το μοιραστείς, ζευγαρώνεις μέχρι την στιγμή που γεμάτοι απορία και δύο φθάνουν στον χωρισμό, «κάναμε τόσα όνειρα;». όνειρα κάνατε, συμβιβασμούς κάνατε;
Πάντα ο άλλος φταίει, πάση θυσία πρέπει να δικαιωθώ, πάλι στο κυνήγι του ονείρου φτάσαμε.
Τα τελευταία χρόνια ακούω, πως και στην Ελλάδα έφθασε ο θεσμός του προγαμιαίου συμφώνου, αν δηλαδή χωρίσει το ζευγάρι πως θα μοιραστούν τα περιουσιακά στοιχεία. Εδώ είναι ρεαλιστικά τοποθετημένα τα πράγματα, υπάρχει ο στόχος, απουσιάζει η αγάπη κι ας ορκίζονται για το αντίθετο, ο χωρισμός είναι μαθηματικά βέβαιος.
Επανερχόμαστε έτσι στην αυτοδικαίωση, αν χάσω το όνειρο, ε, όνειρο ήτανε, αν δεν πετύχω τον στόχο, είμαι αποτυχημένος.
Ιδιαίτερα θα σταθούμε σε μία άλλη παράμετρο. Ο πωλητής για να προσληφθεί σε μια εμπορική εταιρία, του θέτουν στόχους, αν τους ξεπερνά αμείβεται, αν όχι μένει στάσιμος να κάνει όνειρα. Αυτά τα όνειρα που κάνει ξύπνιος είναι απατηλά και αυτό δεν ωραιοποιείται.
Σαν συμπέρασμα, πρέπει να κάνω όνειρα; Κανείς δεν το απαγορεύει, είναι λάθος έκφραση, όχι λάθος κίνηση. Από αυτά τα όνειρα κουβεντιάζουμε, αναλύουμε και βγάζουμε συμπεράσματα.

Όνειρα

Όνειρα είναι μια λέξη με χιλιάδες ερμηνείες, πηγή εμπνεύσεως για πολλούς ποιητές και λογοτέχνες, που αποφεύγοντας την πραγματικότητα, ζουν σε ένα κόσμο ονειρικό φτιαγμένο στα μέτρα τους. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να διαφεύγει η λεπτομέρεια, πως και οι εφιάλτες όνειρα είναι.
Πρόσφατα επισκέφτηκα την ιατρό, πνευμονολόγο που με κουράρει, για τον περιοδικό έλεγχο. Είδα στο ιατρείο ένα καινούργιο μηχάνημα και δύο κρεβάτια, απόρησα τι να είναι άραγε; Η γιατρός μου εξήγησε, ότι κάποιοι άνθρωποι που έχουν ανήσυχο ύπνο και ροχαλίζουν, ως πιθανή αιτία είναι και τα όνειρα που βλέπουν, το μηχάνημα αυτό αναλύει τις αντιδράσεις του εγκεφάλου στα όνειρα. Αστειεύτηκα, δηλαδή γιατρέ θα γίνεις ονειροκρίτης; Δεν το θεώρησε αστείο, αλλά χαμογέλασε με την άγνοια μου.
Λίγες ημέρες αργότερα, είδα μια πρόκληση από μια καλή μας φίλη αναρτημένη, ('Όταν παλεύεις για τα όνειρα είναι σαν να τα έχεις ήδη κατακτήσει........), και σκέφθηκα αναλύσω το θέμα.
Ο Φρόυντ ο πατέρας της σύγχρονης ψυχανάλυσης, ισχυρίζεται πως το όνειρο είναι μορφή της καταπιεσμένης επιθυμίας, ο λαός με την σοφία του λέει πως «όποιος πεινά, καρβέλια ονειρεύεται». Το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια. Ο Άγιος Ιωάννης Μανσούρ, έλκει την καταγωγή από την Μανσούρα, αλλά έζησε στην Δαμασκό και ονομάστηκε Δαμασκηνός, ένας από τους μεγαλύτερους υμνογράφους της Εκκλησίας, γράφει «ποία του βίου τρυφή διαμένει λύπης αμέτοχος; Ποία δόξα έστηκεν επί γής αμετάθετος; Πάντα σκιάς ασθενέστερα, πάντα ονείρων απατηλότερα, μια ροπή, και ταύτα πάντα θάνατος διαδέχεται.» άρα το όνειρο είναι απάτη; Αναμφισβήτητα, αν κυριολεκτούμε. Θυμάμαι ένα παλιό τραγούδι με τον Σταμάτη Κόκοτα, «μ’ ένα όνειρο τρελό όνειρο απατηλό, ξεκινήσαμε οι δυό . . » όλα τα όνειρα είναι τρελά και απατηλά, διότι δεν τα ορίζουμε.
Είναι λάθος η έκφραση κάνω όνειρα, αυτή επιβλήθηκε από τους ισχυρούς στους αδύναμους.
Καταστρώνω σχέδια για το μέλλον, ευελπιστώ να καλυτερεύσω την ζωή μου, να αναρριχηθώ οικονομικά και να καταξιωθώ κοινωνικά. Αυτοί οι στόχοι είναι θεμιτοί και κάθε νέος άνθρωπος θα πρέπει να επιδιώξει την επιτυχία. Οι μεγάλοι και οι δυνατοί με μια κουβέντα σου λένε πως κυνηγάς το όνειρο, και το όνειρο είναι πάντα άπιαστο, έτσι σου σπάνε το ηθικό, αφού σε έχουν κτυπήσει στο υποσυνείδητο, κάνοντας σε ευάλωτο.
Ο δυνατός άνθρωπος δεν έχει όνειρα έχει στόχους, τους ιεραρχεί και ανεβαίνει τα σκαλοπάτια ένα ένα, γνωρίζει πως όση προσπάθεια θα χρειασθεί για να ανέβει, τόση θα πρέπει να καταβάλουν εκείνοι, που επιδιώκουν να κατεβεί.
Το Αμερικάνικο όνειρο είναι ένα προσφιλές θέμα, πόσοι μπορούν να το πετύχουν; Ο Πρόεδρος Ομπάμα, είναι ένας από αυτούς, πόσα εκατομμύρια άλλοι που κυνηγούν το ίδιο όνειρο είναι άστεγοι, άνεργοι και ανασφάλιστοι;
Εκείνος ο άνθρωπος που ζεί με όνειρα, ζει εκτός πραγματικότητας, είναι ονειροπόλος, έτσι εξηγείται γιατί η πλειοψηφία των καλλιτεχνών που ζουν με όνειρα και ιδανικά, τελικά πεθαίνουν στην ψάθα.

Εικόνες από τον δορυφόρο

Όταν κοιτάς από ψιλά μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά, τραγουδούσε κάποτε ο Κώστας Χατζής, κοιτώντας ίσως ξύνω πληγές, αλλά κοιτώ.

Κάϊρο

Ο Άγιος Κωνσταντίνος και πίσω του το προσκοπείο

Παλαιό Κάϊρο

Ο Άγιος Γεώργιος δίπλα στις γραμμές του τρένου και το κοιμητήριο των ορθοδόξων.

Χελουάν

Ο Άγιος Σπυρίδων και πίσω η Κόπτικη Εκκλησία

Οδός ΑΓΑΠΗΣ

Από τον φίλο μου το Παπά Γιάννη στην Κρήτη

Οδός ΑΓΑΠΗΣ.
Κοινοποίηση
Κυρ στις 5:23 μ.μ.
" Στη γνωστή συνοικία των Ανασφαλειών
και στο μέσον της οδού Εσφαλμένων Πεποιθήσεων
βρίσκεται η κεντρική πλατεία Εγωϊσμού.
Κάνετε μια στάση εκεί και παρατηρείστε
πόσο μόνα είναι τα γυμνά δέντρα,πόσο άσχημα κράζουν τα πουλιά των Ενοχών .
Θυμηθείτε το μελωδικό τραγούδι που κελαηδούσαν παλιά, όταν κατοικούσατε στη γειτονιά της Αθωότητας ,στην οδό Παιδικών Χρόνων.
Αφήνοντας πίσω την Πλατεία Εγωϊσμού
απομακρυνθείτε από τις οδούς Φόβου και Αμφιβολίας
και γυρίστε την πλάτη στο δρόμο της Επίκρισης .
Ακολουθήσετε τη Λεωφόρο Αποδοχής και Συχγώρεσης.
Η πόλη αρχίζει τόσο να ομορφαίνει εδώ!
Μόλις φτάσετε στον πεζόδρομο της Εκτίμησης
θα συναντήσετε το Μέγαρο της Φιλίας .
Στους κήπους του μπορείτε να κάνετε περίπατο
στους διαδρόμους της Ευγνωμοσύνης και της Χαράς.
Στη συνέχεια κατευθυνθείτε προς την οδό Δημιουργίας ,
στρίψτε στο δρομάκι της Προσφοράς
και προχωρήστε ευθεία.
Η οδός της Αγάπης δεν είναι μακριά.
Και εκεί βρίσκεται το κέντρο Πραγματοποίησης Ονείρων.
Αν χάσετε το δρόμο σας . . . ρωτήστε ένα παιδί ! "
................................
Η σημερινή ανάρτηση , παρμένη από " Το μικρό γαλάζιο Πλανήτη "
μιας αγαπημένης φίλης .
Εύχομαι ένα όμορφο Σαββατοκυρίακο σε κάθε διαβάτη και οδοιπόρο της ζωής
Μακριά απ’ τους παγωμένους δρόμους του εγωισμού και της κακίας ,
και διαβαίνοντας στα ζεστά, γλυκά δρομάκια της αγάπης , της κατανόησης
και της συμπόνιας . Καλή σας μέρα .

Διαβάτης

Υπολογιστές και ανθρώπινος νους.

Πριν από κάμποσα χρόνια ήταν διαδεδομένη η έκφραση, αυτός παίρνει πολλές στροφές, για το έξυπνο άνθρωπο, ή ακόμα αυτός έκαψε φλάντζα ή άστον χάνει λάδια, και άλλες παρεμφερείς εκφράσεις, με άμεση αναφορά στο αυτοκίνητο. Τότε δεν είχε κάθε οικογένεια δυο ή τρία αυτοκίνητα.

Οι καιροί αλλάξανε, και άκουσα εχθές το εξής, του κ . . . . χτύπησε ο σκληρός, επειδή αναφερότανε σε ηλικιωμένο άτομο, με κακές σχέσεις με την σύγχρονη τεχνολογία, απόρησα, δηλαδή; Και η απάντηση που με άφησε εμβρόντητο, «έπαθε εγκεφαλικό». Πριν από λίγο καιρό, είχα ακούσει μία άλλη, αυτού του είδους ατάκα, αναφερόταν σε ένα παιδάκι, «ο σκληρός τώρα γράφει που έχει χώρο άδειο». Και στις δύο περιπτώσεις ο σκληρός, είναι ο σκληρός δίσκος του υπολογιστή, που αποθηκεύει δεδομένα, παρομοιάζεται δηλαδή το μυαλό του ανθρώπου με τον δίσκο, είναι όμως έτσι;
Ο υπολογιστής και όλα τα ανθρώπινα κατασκευάσματα, ξεκινούν από την σύλληψη στον ανθρώπινο νου, σε καμία δε περίπτωση δεν μπορούν να τον ξεπεράσουν, αυτό είναι απόλυτο. Αν κάποιοι άνθρωποι δεν είναι τόσο ευφυείς που να παρακολουθούν την εξέλιξη της τεχνολογίας, δεν σημαίνει πως κάπου αλλού δεν είναι ειδήμονες. Ένα πυρηνικός επιστήμονας, λόγου χάρη, ξέρει πως φυτεύεται το μαρούλι; Ο γεωργός όμως κατέχει και αν δεν το φυτεύει αυτός, δεν θα το φάει ο επιστήμονας.
Οι αναγνώστες του Πυθαγόρα όλοι είναι χρήστες του υπολογιστή, και εξ ορισμού γνώστες κάποιου κειμενογράφου, ή τουλάχιστον γνωρίζουν τα πλήκτρα που αντιστοιχούν το καθένα. Το γράφω αυτό διότι επιχειρώ μια αναγωγή συμπεριφοράς του ανθρώπινου νου, σε σχέση με τον υπολογιστή.
Έχομε λοιπόν εκείνους τους ανθρώπους, που δεν θέλουν να κουράσουν το μυαλό τους, και προτιμούν να αποδώσουν τις ελληνικές λέξεις, με λατινικούς χαρακτήρες.
Άλλη κατηγορία είναι εκείνοι που γράφουν μόνο κεφαλαία γράμματα, αυτοί δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους, πως τα κεφαλαία είναι για να επισήμανση, και όταν τα χρησιμοποιούμε είναι σαν να φωνάζουμε, αυτοί είναι κατά κανόνα οι χρήστες της ελληνικής γλώσσας, και σαν Έλληνες κάνουν αισθητή την παρουσία τους με αυτόν τον τρόπο.
Μια τρίτη κατηγορία είναι ανορθόγραφοι, γράφουν όπως μιλάνε, αυτοί είναι οι ισχυρογνώμονες, απαιτούν να θεωρούνται οι αυθεντικοί εκφραστές του καθημερινού απλού ανθρώπου, δεν αποδέχονται σε καμία περίπτωση πως μπορεί να έχουν κάνει λάθος και πως υπάρχει κάποιος που μπορεί να τους νουθετήσει.
Η επόμενη κατηγορία είναι εκείνοι οι άνθρωποι που συνειδητά κάθονται μπροστά στο πληκτρολόγιο, και παράλληλα έχουν το λεξικό ανοικτό και το συμβουλεύονται, γνωρίζοντας πως το κείμενο τους, οπωσδήποτε από κάποιον θα διαβαστεί και θα κριθεί.
Η τελευταία κατηγορία, για να μην λεπτολογώ και γράψω για πολλές περισσότερες, είναι εκείνων των κολλημένων στην παράδοση. Αυτοί οι άνθρωποι γράφουν πάντα σε πολυτονικό σύστημα γραφής, είναι τα πάντα ελεγμένα, από συντακτικής και ορθογραφικής απόψεως. Αδιαφορούν αν θα τους αναγνώσει κανείς, είναι ικανοποιημένοι που είναι παραδοσιακοί συντάκτες.
Θυμάμαι ένα περιστατικό, πριν από δέκα χρόνια περίπου, τότε τα πολυτονικά δεν ήταν εύκολη διαδικασία, στο γραφείο ήταν και κάποιος που επέμενε στο πολυτονικό σύστημα, και όσες φορές και αν του ρύθμιζα τον υπολογιστή αυτός τον μπέρδευε, και μια φορά αγανάκτησε, «μήπως δεν είναι πολύ σκληρός ο δίσκος».
Είναι τελικά ο ανθρώπινος νους ένας σκληρός δίσκος; Μάλλον το αντίθετο πρέπει να ισχυριστούμε, ο σκληρός δίσκος είναι μια απομίμηση του ανθρωπίνου νου. Όπως υπάρχουν κινήσεις και αντιδράσεις του ανθρώπου που γίνονται αυθόρμητα, έχει και ο υπολογιστής προεγκατεστημένες τις αντιδράσεις για κάθε πλήκτρο ή συνδυασμό πλήκτρων, τις οποίες ένα άλλος ανθρώπινος νους εγκατέστησε. Και όπως ο άνθρωπος όσο περνούν τα χρόνια μαζεύει αναμνήσεις, έτσι και ο σκληρός μαζεύει αρχεία. Και όταν άνθρωπος γερνάει αρχίζει να ανατρέχει στα παλιά, και τον σκληρό το καθαρίζουμε όταν γεμίσει, ψάχνοντας φακέλους και αρχεία, και ξαναφέρνοντας στην επιφάνεια δουλειές και σχέδια ξεχασμένα.
Όταν όμως τα παίξει ο σκληρός τον πετάς, ενώ τον ανθρώπινο νου τον φροντίζεις με αγάπη για να επανέλθει.

Ο μαθητής και ο υπολογιστής

Το υπουργείο αποφάσισε εφέτος να διανείμει υπολογιστές, στα παιδιά της πρώτης γυμνασίου, υποθέτω πως το μέτρο αυτό θα συνεχίσει να εφαρμόζεται και τα επόμενα χρόνια. Το κόστος για κάθε ένα από αυτά τα μηχανήματα το όρισαν σε 450 ευρώ, το μοίρασαν δε, με κουπόνια της ίδιας αξίας. Ένα μήνα αργότερα αγόρασα και εγώ το ίδιο μηχάνημα, χωρίς κουπόνι, από την ελεύθερη αγορά, με αρκετά λιγότερο κόστος. Δεν σκέπτομαι πονηρά, αλλά έτσι δικαιολογούνται οι τόσες προσφορές και τα δώρα που μοίραζαν οι καταστηματάρχες στους μαθητές. Στο διδακτικό υλικό που υπάρχει εγκατεστημένο, είναι η διδακτέα ύλη όχι μόνο της Α Τάξεως αλλά και της Β και της Γ. ακόμα προγράμματα ανοικτού λογισμικού, που σημαίνει δωρεάν αναβαθμίσεις. Καλή και επαινετή η προσπάθεια εκσυγχρονισμού της παιδείας.

Μια λεπτομέρεια που δεν ξέφυγε της προσοχής μου είναι ότι, ενώ υπάρχουν δεκαέξι εκπαιδευτικά προγράμματα, ταυτόχρονα είναι εγκατεστημένα και δεκαοκτώ παιχνίδια.
Για να ακριβολογήσω πρέπει να επισημάνω μια μεγάλη καινοτομία, προσφέρονται τα μηχανήματα αυτά με προεγκατεστημένα δύο λειτουργικά συστήματα, τα κυρίαρχα Windows και το ubuntu της linux. Το δεύτερο είναι μια προσπάθεια για να επικρατήσει ο ανοικτός κώδικας, και υποστηρίζεται από πολλά πανεπιστήμια του κόσμου και ελληνικά. Αναβαθμίζεται και επιδιορθώνεται από το διαδίκτυο μόνο του, και είναι δωρεάν πάντα.
Το μόνο αρνητικό είναι το εύρος της οθόνης, είναι μικρό.

Με λίγα λόγια

Οι ηλικίες του ανθρώπου είναι τρείς, ανήλικος, ενήλικος, και καλά φαίνεσαι.

Η υπερβολή.

Έχετε δει όταν μια σταγόνα νερού πέφτει απάνω στο μάτι της κουζίνας πως τσιρίζει χοροπηδά και χάνεται; Ή το αντίθετο όταν βάλουμε ένα δαυλό σε ένα κουβά νερό, πως τσιρίζει και σβήνει; Το συμπέρασμα είναι ότι νερό και φωτιά σε καμιά περίπτωση δεν ταιριάζουν, δεν μπορούν να συνεργαστούν, κι όμως, ακόμα και οι ακραίες καταστάσεις, οι διαμετρικά αντίθετες, υπάρχει τρόπος να συνυπάρξουν και να αποδώσουν, ανάμεσα στην φωτιά και το νερό βάζουμε την κατσαρόλα και μαγειρεύουμε.
Αν το μεταφέρουμε στην ανθρώπινη κοινωνία, θα δούμε φανατικούς ανθρώπους, και θύματα. Ο φανατικός σε κάτι, είτε είναι κόμμα, είτε είναι ομάδα, είτε είναι θρησκεία αρέσκεται στην υπερβολή, προσπαθεί δε να επιβληθεί με κάθε τρόπο. Το θύμα από την άλλη πλευρά, ικανοποιεί τον εγωισμό του παραδεχόμενος πάντα την ανωτερότητα των άλλων, ζει στο περιθώριο της κοινωνίας και είναι ευχαριστημένος, γιατί έχει κάποιους να κατηγορεί, ό ίδιος δεν έχει άποψη ποτέ, άρα είναι πάντα ανεύθυνος.
Και οι δύο περιπτώσεις ανήκουν στα άκρα, και τα άκρα πάντα είναι κατακριτέα.
Καλά όλα αυτά, και η κατσαρόλα; Αυτή την αντιπροσωπεύουν οι νηφάλιοι άνθρωποι, εκείνοι που πρέπει να είναι ο κορμός της κοινωνίας μας, αυτοί ξέρουν να ακούν, ξέρουν να σωπαίνουν, αλλά ξέρουν και να μιλούν και να διεκδικούν όταν πρέπει. Δεν διστάζουν να τσακωθούν, όμως δεν το επιδιώκουν. Ξέρουν να υποχωρούν και να ζητούν συγνώμη. Χάρη σε αυτούς η κοινωνία μας ακόμα λέγεται ανθρώπινη.

Η θάλασσα με εικόνες

ο Βοριάς

Ο Νότος

είναι χειρότερος

Υπέρ Χριστιανοί

Τόση μελαγχολία είναι απαράδεκτη, ιδιαίτερα για εκείνους που θέλουν να λέγονται Χριστιανοί. Το άγγελμα ενός θανάτου, δεν είναι τόσο τρομακτικό, όσο θέλουν να φαντάζονται κάποιοι. Αυτοί που πραγματικά πιστεύουν, γνωρίζουν ότι «την μέλλουσα Ζωή επιζητούμε».
Μόλις τελειώσει η κηδεία και προσφερθεί ο καθιερωμένος καφές, αρχίζουν τα παρατράγουδα, αρχίζουν και οι υπέρχριστιανοί να αναπτύσσουν τις θεωρίες τους. Βρέχει σήμερα, σημάδι πως και ο ουρανός λυπήθηκε τον χαμό του τεθνεώτος, άκαμπτος ήταν, κακό σημάδι, το πρόσωπο του έλαμπε, άγγελος έγινε και άλλα φαιδρά σχόλια, που μόλις φύγουν από το καφενείο τα έχουν κι όλας ξεχάσει.
Καταρτίζεται το πρόγραμμα των μνημοσυνών, τριήμερα, εννιάμερα, τα σαράντα, τι μέρα πέφτουν, αν είναι Κυριακή αν δεν είναι. Το κόλλυβο να μην έχει ζάχαρη, και να σπάστε το πιάτο στον τάφο, αλλιώς θα πάρει κι άλλον μαζί του, τα μάρμαρα του τάφου να είναι λευκά, η φωτογραφία μονόχρωμη, κι άλλα, χωρίς να σέβονται καθόλου τον πόνο των περιλειπομένων.
Σαν έρθει πανηγύρι, αυτοί πάλι ξέρουν πως πρέπει να στολιστεί ο Ναός, έχουν γνώμη για ποιοι πρέπει να προσκληθούν, επιμένουν για την πορεία που πρέπει να ακολουθήσει η λιτανεία, γνωρίζουν το απολυτίκιο του Αγίου και σε κάθε ευκαιρία το ψέλνουν, κατά κανόνα παράφωνα, για να τους ακούσουν οι άλλοι, και είναι μακάριοι πως επιτελούν το χρέος τους απέναντι στον Θεό.
Έχουν άποψη, για τους θεολογικούς διαλόγους, προβληματίζονται γιατί ζούμε στους έσχατους καιρούς, γνωρίζουν θρύλους και παραδόσεις, βλέπουν τα σημάδια των καιρών, ανησυχούν για την νέα γενιά που ξέφυγε από τον δρόμο του Θεού, και φαντασιώνονται πως είναι μάρτυρες μιας κοσμογονική αλλαγής που συντελείται.
Αφηγούνται ένα σωρό θαύματα που άκουσαν και είδαν, και δεν χαίρονται το αληθινό θαύμα της καθημερινής ανατολής του ηλίου. Αυτοί είναι οι υπέρ Χριστιανοί. Ο λαός λέει σε μια παροιμία, «όπου ακούς πολλά κεράσια, μικρό καλάθι κράτα».
Έτσι και αυτοί στο βάθος δεν πιστεύουν και ας μας δίνουν αντίθετη εικόνα. Μοιάζουν με επιβάτες στο πλοίο που ταξιδεύει, και αντί να πάνε στην καμπίνα τους, έχουν στριμωχτεί στην σωσίβιο λέμβο. Η Εκκλησία μας είναι ένα καράβι με κυβερνήτη τον Χριστό, αν του έχουμε εμπιστοσύνη απολαμβάνουμε το ταξίδι, αυτής της πρόσκαιρης ζωής, με μοναδική φροντίδα να κρατάμε την καμπίνα μας καθαρή. Αυτοί λοιπόν οι υπέρ χριστιανοί, αντί να χαρούν την διαδρομή, τρώνε γαλέτα και πετούν φωτοβολίδες, ας είναι και έτσι, αρκεί να είναι στο καράβι.

Καλό χειμώνα

Σοβαρά πήρε τον ρόλο του ο Νοέμβρης, και μπήκε δυναμικά με βροχή και κρύο. Το λιμεναρχείο εξέδωσε απαγορευτικό, και τα πλοία δέσανε.

Καμιά σχέση η αυλή του Πυθαγόρα με την καλοκαιρινή, γεμάτη φύλα, από την κληματαριά, τα πλατάνια και τα αλμυρίκια, που πλατσουρίζουν στα βρόχινα νερά, φαίνεται σαν εγκαταλειμμένη. Κι όμως δεν περάσανε ούτε πέντε ώρες από την σάρωση. Ο Σκύλος τρύπωσε μέσα στο καλύβι του, και δεν ξεμυτίζει καθόλου, λες και δεν υπάρχει. Ο γάτος ο έρμος, είναι και γέρικος, δεν θέλει να μπει σε κανενός είδους τρύπα, προτιμά να κάθετε κάτω από ένα στέγαστρο και ας κρυώνει. Τα βραχάκια που είναι αιτία πολλές φορές ρεμβασμού δεν υπάρχουν, όχι πως πήγαν πουθενά, απλά ο βοριάς έχει σηκώσει τόσο κύμα που τα σκέπασε ολοσχερώς. Οι σημαίες κυματίζουν με τόση δύναμη που τα κοντάρια ταρακουνιούνται. Ακόμα είναι η αρχή του χειμώνα.
Τα θερμαντικά άρχισαν την αποστολή τους, συνδράμοντας στα στρωσίδια να διατηρήσουν τον χώρο ζεστό, γιατί μόνο με την ζεστή καρδιά και το ζεστό χαμόγελο δεν ζεσταίνεται η ατμόσφαιρα.

Αιτία για όλα αυτά τα χειμωνιάτικα μια παρατήρηση,
«ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το μέλλον μπορεί νάναι παγερό. Ο πάγος είναι ο προάγγελος της ζεστασιάς και της ελπίδας»
Καλά κάνεις και δεν το κατάλαβες, δεν μπορεί το μέλλον ποτέ να είναι παγερό, διότι στην παγωνιά του χειμώνα, η γη αναδιοργανώνεται για βλαστίσει την άνοιξη, κι αυτό είναι το μέλλον. Το μέλλον είναι η άνοιξη, το μέλλον είναι η νέα γενιά των ανθρώπων, με ιδέες και οράματα που μπορεί να μην τα αντιλαμβανόμαστε οι γεροντότεροι, εν τούτοις δεν πρέπει να στεκόμαστε εμπόδιο στην πραγμάτωση τους.
Πριν από λίγο καιρό άκουσα από ένα παιδάκι το εξής παράπονο, βάζω ζακέτα επειδή κρυώνει η μαμά, και φορούσε ζακέτα και ήταν μούσκεμα στο ιδρώτα, αλλά δεν τολμούσε και να την βγάλει, κι ας είχαμε 24 βαθμούς θερμοκρασία.
Μεταφορικά το ίδιο κάνουμε όταν προσπαθούμε να εμφυτεύουμε τις δικές απόψεις, μια περασμένης γενιάς στην νεότερη και να μην τους αφήνουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουν. Αυτή η γενιά είναι η άνοιξη, εμείς είμαστε ο χειμώνας. Αυτή η γενιά έρχεται, η δική μας φεύγει.
Η ελπίδα δε χάθηκε, θα περάσει και ο φετινός χειμώνας και την άνοιξη θα αρχίσουμε το αέναο κύκλο, να μαζέψουμε ότι καταστροφές θα κάνει ο χειμώνας, από τα περβόλια μέχρι και τα κεραμίδια. Με αυτή, την ίδια λογική, θα έρθει και η νεώτερη γενιά να επιδιορθώσει τα κακώς κείμενα, και να φτιάξει μια κοινωνία στα μέτρα που την εκφράζει.

Καλό χειμώνα λοιπόν, και ζεστό χαμομηλάκι.