Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Ο λύκος και η νεράιδα της λίμνης...(story by fotinipet)

Καιρός για παραμύθια

Στὰ 200 π.Χ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΒΑΦΗ.

Ειλικρινά δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί ένα ποίημα του Αλεξανδρινού Καβάφη, με εντυπωσίασε τόσο. Είναι γνωστό πως ο μεγάλος αυτός ποιητή καυτηρίασε ανθρώπινες συμπεριφορές, τις χαρακτηριστικές του Έλληνα. Η απόδειξη των ιδίων Ελληνικών χαρακτηριστικών, ιδίως των ελαττωμάτων της φυλής και δη της φαγωμάρας μεταξύ μας, καθιστά το έργο του διαχρονικό.
Έχουν γραφεί γι’ αυτόν τόσα, που ότι και να πω θα είναι περιττό.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΒΑΦΗ.
Στὰ 200 π.Χ.
«Ἀλέξανδρος Φιλίππου καὶ οἱ Ἕλληνες πλὴν Λακεδαιμονίων-»

Μποροῦμε κάλλιστα νὰ φανταστοῦμε
πῶς θ’ ἀδιαφόρισαν παντάπασι στὴν Σπάρτη
γιὰ τὴν ἐπιγραφὴν αὐτὴ «Πλὴν Λακεδαιμονίων»,
μὰ φυσικά. Δὲν ἧσαν οἱ Σπαρτιᾶται
γιὰ νὰ τοὺς ὁδηγοῦν καὶ γιὰ νὰ τοὺς προστάζουν
σὰν πολυτίμους ὑπηρέτας. Ἄλλωστε
μία πανελλήνια ἐκστρατεία χωρὶς
Σπαρτιάτη βασιλέα γι’ ἀρχηγὸ
δὲν θὰ τοὺς φαίνονταν πολλῆς περιωπῆς.

Ἃ βεβαιότατα «πλὴν Λακεδαιμονίων»

Εἶναι κι αὐτὴ μία στάσις. Νοιώθεται.
Ἔτσι πλὴν Λακεδαιμονίων στὸν Γρανικό.
καὶ στὴν Ἰσσὸ μετά. καὶ στὴν τελειωτικὴ
τὴν μάχη, ὅπου ἐσαρώθη ὁ φοβερὸς στρατὸς
ποῦ στ’ Ἄρβηλα συγκέντρωσαν οἱ Πέρσαι:
ποῦ ἀπ’ ἄρβηλα ξεκίνησε γιὰ νίκην, κ’ ἐσαρώθη.

Κι ἀπ’ τὴν θαυμάσια πανελλήνιαν ἐκστρατεία,
τὴν νικηφόρα, τὴν περίλαμπρη,
τὴν περιλάλητη, τὴν δοξασμένη
ὡς ἄλλη δὲν δοξάσθηκε καμιά,
τὴν ἀπαράμιλλη: βγήκαμ’ ἐμεῖς.
ἑλληνικὸς καινούριος κόσμος, μέγας.

Ἐμεῖς. οἱ Ἀλεξανδρεῖς, οἱ Ἀντιοχεῖς,
οἱ Σελευκεῖς, κ’ οἱ πολυάριθμοι
ἐπίλοιποι Ἕλληνες Αἰγύπτου καὶ Συρίας,
κ’ οἱ ἐν Μηδίᾳ, κ’ οἱ ἐν Περσίδι, κι ὅσοι ἄλλοι.
Μὲ τὲς ἐκτεταμένες ἐπικράτειες,
μὲ τὴν ποικίλη δρᾶσι τῶν στοχαστικῶν προσαρμογῶν.
Καὶ τὴν Κοινὴν Ἑλληνικὴ Λαλιὰ
ὡς μέσα τὴν Βακτριανὴ τὴν πήγαμεν, ὤς τοὺς Ἰνδούς.

Γιὰ Λακεδαιμονίους νὰ μιλοῦμε τώρα!

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Ξέχασες τα δικά σου

Με δύο μηνύματα που χρήζουν απαντήσεως ασχολούμαι σήμερα. Το πρώτο αφορά ένα σχόλιο, στον Παπαγιάννη, που ήρθε ολιγόλογο και λιγάκι περιπαιχτικό, αλλά σίγουρα καλοπροαίρετο, αφού ο αποστολέας του είναι πολλά χρόνια συνοδοιπόρος. Γνωρίζοντας την αίσθηση του χιούμορ που τον διακρίνει, ήθελε να με πειράξει. Γράφει λοιπόν, «Καημένε, ξέχασες τα δικά σου;». Αυτό είναι το δεύτερο θέμα για απόψε, (Ξέχασες τα δικά σου;). και να θέλω μπορώ να ξεχάσω;. Επειδή αναφέρεται στο θέμα Παπαγιάννης, θέλει να μου θυμίσει την πλημύρα την δικιά μου. Εκτός από το περιστατικό που αναφέρω στην ανάρτηση ο σκύλος, http://pythagorass151.blogspot.com/2009/10/blog-post_6067.html
έχω άλλες δυο φορές έρθει αντιμέτωπος με την κακοκαιρία.
Η μία στην Κρήτη, που είχα ορμητήριο όταν έκανα ιεραποστολικά ταξίδια, με κορυφαίο της Τεχεράνης, έστω και αν δεν είχε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, κλείδωνα το κατάλυμα μου και έφευγα.
Το κατάλυμα αυτό ήταν δυο δωμάτια, σκεπασμένα με ταράτσα και μια επέκταση με κεραμίδια. Ο κάθε χώρος από αυτούς ήταν σε διαφορετικό ύψος, έτσι που περπατώντας έπρεπε να ανεβοκατεβαίνεις σκαλοπάτια. Η ταράτσα έσταζε πάντα, λόγο κακής κατασκευής, ενώ τα κεραμίδια ήτανε στεγανά.
1998 χειμώνας, και βρισκόμουν στην Σουηδία να βοηθήσω την κατάσταση. Ταξιδεύοντας συνέχεια σε αυτήν την αχανή χώρα, αλλά τόσο οργανωμένη, εκτελούσα τα καθήκοντα μου. Σε ένα ταξίδι με λεωφορείο, επέστρεφα από Κάλμαρ προς Στοκχόλμη, έβρεχε. Είχαν ανοίξει για τα καλά οι ουρανοί και λέγανε να σταματήσουν. Καθισμένος στην θέση μου στο κάτω διάζωμα, κουρασμένος προσπαθούσα να μην κοιμηθώ, δεν τολμούσα να σηκωθώ να ξεμουδιάσω, διότι το λεωφορείο ήταν γεμάτο όρθιους επιβάτες, και φοβόμουν μην συνεχίσω όρθιος. Το ταξίδι διαρκούσε έξ ώρες και είκοσι λεπτά, ήταν μεγάλο. Η σκέψη μου ήταν τότε, ευτυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε τέτοιου καιρούς. Με αυτόν το συλλογισμό έφτασα κάποια στιγμή στην Βάση μου.
Πρώτη μου κίνηση ήταν να πάρω τηλέφωνο στην Κρήτη, για να ξεσκάσω αλλά και για να πώ τι εντύπωση μου έκανε αυτή κακοκαιρία. Στην άλλη άκρη της γραμμής, με περίμενε η έκπληξη, <Καημένε και εδώ τα ίδια είναι>. Εγώ επέμενα με την πεποίθηση του ταξιδεμένου,
-δεν μπορεί να είναι το ίδιο,
-και χειρότερο> εκεί σταμάτησε,
-τι είναι το χειρότερο;
-έκανε και ζημιά
-τι ζημιά; Ρώτησα και άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια που λέει ο λόγος
-το κατάλυμα σου πλημύρισε
-τι έγινε; Προσπάθησα να μάθω
- μην στενοχωριέσαι, άνοιξα την πόρτα και φύγανε τα νερά, άμα γυρίσεις θα καταλάβεις.
Μετά από είκοσι μέρες επέστρεψα σύμφωνα με το πρόγραμμα, και τι με περίμενε; Ένα τράγος είχε παγιδευτεί, ανάμεσα στις μάνδρες και πηδούσε στις ταράτσες για να ξεφύγει, έτσι έφτασε και στη δικιά μου, στην άκρη με τα κεραμίδια και εκεί πατώντας τα κομμάτιασε.
Όταν ο συνοδοιπόρος μου, αντιλήφτηκε την ζημιά το νερό είχε φτάσει τριάντα πόντους, άνοιξε την πόρτα να φεύγει το νερό, αλλά έφτανε αυτό; Είχε γίνει βραχυκύκλωμα, το ρεύμα κόπηκε, τα έπιπλα που επιπλέανε, είχανε ποτιστεί με τόσο νερό που ήταν άχρηστα. Επί πλέον με την πόρτα ανοικτή είκοσι μέρες, έγινε καταφύγιο για τις γάτες, που δεν ήταν και λίγες. Με μια βαλίτσα στο χέρι, που περιείχε τα απολύτως αναγκαία, απόρησα <τι γίνεται τώρα;>
-Έλα καημένε, σήκωσε τα μανίκια και δώστου.
Να είσαι καλά φίλε μου που μου το θύμησες.

Υπάρχει και άλλη μια περιπέτεια με τα στοιχεία της φύσεως, την παραλείπω όμως επειδή είναι σχετικά πρόσφατη. Θα έρθει όμως η ώρα της.

Η ζήλια

Με δύο μηνύματα που χρήζουν απαντήσεως ασχολούμαι σήμερα. Το πρώτο αφορά ένα σχόλιο, στον Παπαγιάννη, που ήρθε ολιγόλογο και λιγάκι περιπαιχτικό, αλλά σίγουρα καλοπροαίρετο, αφού ο αποστολέας του είναι πολλά χρόνια συνοδοιπόρος. Γνωρίζοντας την αίσθηση του χιούμορ που τον διακρίνει, ήθελε να με πειράξει. Γράφει λοιπόν, «Καημένε, ξέχασες τα δικά σου;».

Το δεύτερο είναι σίγουρα Σαμιώτικο, ανώνυμο και παραπονιάρικο. Πυθαγόρα μου φαίνεται πως για αλλού έβαλες πλώρη; ΖΗΛΕΥΩ:
Το ερμήνευσα σαν αγωνία μήπως και το Blog του Πυθαγόρα, υποβαθμιστεί, χάρη των άλλων. Αν έχω άδικο να μου το διευκρινίσει ο Ανώνυμος αυτός αναγνώστης, προσθέτοντας ένα όνομα έστω και ψευδώνυμο.
Αν το ερμηνεύω σωστά, κάνω την διευκρίνιση πως στα άλλα blogs, Τα μεράκια και τον Νείλο, είναι για γράφουν όσοι θελήσουν να δηλώσουν συμμετοχή, αυτοί είναι οι συνεργάτες, ενώ εδώ θα συλλογιέται ο Πυθαγόρας μονάχος. Είναι δηλαδή η συνέχεια της αυλής του, κάθε επίσκεψη ευπρόσδεκτη και κάθε θέμα είναι συζητήσιμο. Όμως σήμερα θα σταματήσουμε στην τελευταία λέξη. ΖΗΛΕΥΩ.
Κατ’επανάληψη έχω τονίσει, αυτό που ξέρουν όσοι ασχολούνται με το διαδίκτυο, όταν γράφεις κεφαλαία είναι σαν να φωνάζεις, και ο ανώνυμος αυτός φωνάζει, ΖΗΛΕΥΩ, ίσως για να αποσπάσει την προσοχή και το καταφέρνει. Η ζήλια όμως είναι αρρώστια, δεν την διαλαλείς. Δηλώνεις διαβητικός ή καρδιακός για να τύχεις κάποιας συμπαραστάσεως, είναι αρρώστιες που δεν φαίνονται, σε αντίθεση με τον τυφλό ή τον παραπληγικό.
Όταν φωνάζεις πως ζηλεύω, δεν σε τιμά. Είναι αρρώστια που πρέπει να βρεις την θεραπεία μέσα σου. Τον ζηλιάρη πως μπορεί κανείς να τον βοηθήσει;
Έχουμε κατ’αρχάς την ζήλια για την επαγγελματική πρόοδο του συναδέλφου μας, που σταδιακά μεταβάλλεται σε φθόνο. Όσο τον ζηλεύεις απλά μπορεί να γίνει ανεκτό, από την στιγμή που αρχίζει η καταλαλιά, η διαβολή και συκοφαντία του δηλαδή σε κάθε ευκαιρία και επίπεδο, τότε γίνεται εμφανές το πρόβλημα. Στο επόμενο βήμα από την στιγμή που θα βάζεις εμπόδια στη εξέλιξη του, τότε είσαι αγιάτρευτος. Φανερώνεις την υποβαθμισμένη σου προσωπικότητα.
Η άμιλλα έχει ρίζα της την ζήλια, αλλά την καλοπροαίρετη. Στον συναγωνισμό οφείλεται γενικά η πρόοδος της ανθρωπότητας, στον υγιή και τίμιο αγώνα προς την σωστή κατεύθυνση.
Εκείνος ο άνθρωπος που τα έχει βρει με τον εαυτό του δεν ζηλεύει, ξέρει ποιος είναι και με ποιους συναναστρέφεται. Γνωρίζει πότε να απομακρύνεται. Ξέρει πότε και μέχρι που μπορεί να δράσει.
Είναι πολύ δυσκολότερη η κατάσταση για τον ζηλιάρη, όταν αυτό το πάθος μεταφέρεται στις διαπροσωπικές του σχέσεις. Δεν είναι εκδήλωση αγάπης. Μπορεί στην αρχή να κολακεύονται με την ζήλια του συντρόφου τους, κάποιοι, αυτό είναι πλάνη. Αν δεν μπορέσουν να την τιθασεύσουν στην αρχή, οδηγούνται σε μια μαρτυρική κατάσταση, με πιθανότερη κατάληξη τον χωρισμό.
Στην εποχή μας που τα ήθη έχουν χαλαρώσει υπερβολικά, η ζήλια είναι περιττή. Αν δεν σε θέλει το ταίρι σου, δεν το κρατά τίποτα.
Και που ξέρω εγώ τι κάνει; Εάν δεν έχεις εμπιστοσύνη για τον άνθρωπο που ζεις μαζί του, κάνεις την ζωή σου δύσκολη, μαραζώνεις, υποφέρεις εσύ και γίνεσαι βαρετός για τους άλλους, τις πιο πολλές φορές αναίτια.
Δεν θα υπήρχε το φαινόμενο της ζήλιας, αν επικρατούσε ειλικρίνεια και ο διάλογος στις διαπροσωπικές σχέσεις μας. Εάν ο κάθε ένας από εμάς φρόντιζε να έχει αντίληψη, για το τι είναι στην πραγματικότητα, δεν θα ζήλευε.
Η ζήλια είναι αρρώστια, είναι μεταδοτική; Ο λαός μας λέει την παροιμία <αν ήτανε η ζήλια ψώρα, θα γέμιζε όλη η χώρα> αναλύστε το.

Για το πρώτο μήνυμα απάντηση στην επόμενη ανάρτηση.

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Καλωσόρισμα

Αυτά που διαβάζεται στο Πυθαγόρα σήμερα έχουν σκοπό να κάνουν γνωστή την ύπαρξη εκτός από το Site και το Blog που αφορά τις αναμνήσεις από την Αίγυπτο.
Η ομάδα στο Facebook, αναπτύσσεται, η επικοινωνία στις λεζάντες των φωτογραφιών ή η αναγνώριση και επισήμανση των εικονισμένων, δεν είναι πλέον αρκετή για να εκφραστούν όλα τα συναισθήματα μας.
Δημιουργήθηκε αυτό το Blog με σκοπό να έχουν όλοι ανεξαιρέτως ένα βήμα να γράψουν αυτά που βγαίνουν αυθόρμητα από μέσα τους, όταν ξυπνά το παιδί που όλοι μας κρύβουμε. Γράψτε αυθόρμητα ότι νομίζεται πως πρέπει να μοιραστούμε, δεν είναι έκθεση να μας βαθμολογήσει κανείς, απλά κάνουμε την πλάκα μας. Αναμνήσεις που, ο ένας θα συμπληρώνει τον άλλο, θα ξυπνήσουν ακόμα και εκείνα τα συναισθήματα που επιμελώς δεν φανερώνονται. Πρέπει να βοηθήσετε όλοι για να έχει επιτυχία αυτή η προσπάθεια. Αύριο θα αναφέρω ένα πρώτο ευτράπελο από την περίοδο της προσκοπικής μου ζωής, και ελπίζω να ακολουθήσουν κι’άλλοι.
Σήμερα η ανάρτηση αυτή σκοπό έχει να ενημερωθούν όλα τα μέλη για την ύπαρξη αυτού του ιστολογικού χώρου, και να αρχίσουν να συμμετέχουν σε μια δημοσκόπηση, με το ερώτημα «Που θα γίνει η Συνάντηση». Υπάρχουν πέντε επιλογές, την Πέμπτη την έβαλα για να αναδείξω και το νησί που διαμένω τα τελευταία χρόνια, αν επικρατήσει (δεν το πιστεύω σε καμία περίπτωση) θα αναλάβω την φιλοξενία (Διαμονή) των συμμετεχόντων.
Σε άλλη ανάρτηση θα αναλυθούν τα υπέρ και τα κατά των πόλεων Αθήνας και Καΐρου. Επ’αυτού περιμένω ανταπόκριση και απόψεις. Στο κάτω μέρος εκεί που γράφει (Εγγραφή) κλικάρουμε και γράφουμε.
Στην δεξιά πλευρά είναι μαζεμένες, όσες Ιντερνετικές σελίδες εντόπισα, αν γνωρίζει κάποιος και άλλες να τις αναφέρει για να προβάλλονται. Επίσης όποιος διαθέτει Blog να το δημοσιοποιήσει για να προβληθεί και αυτό από εδώ.
Απαράβατος όρος για την εύρυθμη λειτουργία του ιστολογίου μας, είναι να αφήσουμε όλοι τα πολιτικά και τους πολιτικούς έξω από αυτόν τον χώρο, τέλος οι αναρτήσεις θα είναι στην Ελληνική γλώσσα, εάν οι του εξωτερικού συμπατριώτες γράφουν στα greeklish, θα βοηθήσω μεταφράζοντας. δικαιολογούνται άλλωστε από την έλλειψη του ελληνικού πληκτρολογίου.

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στα «γκέτο» της Αθήνα�

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στα «γκέτο» της Αθήνα�

Παπαγιάννης

Ο καλός Θεός τα πάντα εν σοφία εποίησε, και μας έφτιαξε την γη να κατοικούμε και να ζούμε τα χρόνια που αναλογούν στον καθένα μας δοξολογώντας Τον και ευχαριστώντας Τον, για τα αγαθά που αυτή προσφέρει.
όριον έθου, ο ου παρελεύσονται, λέγει ο Ψαλμωδός, στο ψαλμό 103 που θα βρείτε ολόκληρο στο τέλος δοξολογώντας τον Θεό και αναφερόμενος στο νερό. Στην πατρίδα μας έχουμε τέτοια μορφολογία του εδάφους, όσοι και χαρακτήρες των Ελλήνων. Βουνά, λόφοι, κάμποι, σπηλιές ρυάκια και χείμαρροι επηρέασαν την ψυχοσύνθεση του Έλληνα στη προσπάθεια του να τα τιθασεύσει και να επιβιώσει.
Άλλοι λαοί με διαφορετικοί μορφολογία εδάφους, καλλιεργούν και διαφορετικό χαρακτήρα. Εάν δεν υπάρχει δηλαδή αυτή εναλλαγή παραστάσεων δεν υπάρχει και εναλλαγή συμπεριφοράς των ανθρώπων. Για αναφέρω ένα παράδειγμα, η νευρικότητα του Έλληνα, δεν συγκρίνεται καθόλου με την υπομονή που έχει ο Σουηδός, με τις απέραντες εκτάσεις χιονισμένων δασών, δεν κάνει απολύτως τίποτα για να λιώσουν οι πάγοι, τι να κάνει άλλωστε; Ενώ ο ρωμιός μάζεψε πέτρες και έφτιαξε πεζούλες, κουβάλησε χώμα και φύτεψε ότι χρειάζονταν να συντηρηθεί. Αυτή η νοοτροπία έφτασε μέχρι τις ημέρες μας.
Νομίζει ο Έλληνας πως μπορεί να μετατρέψει τα όρια της φύσεως, μπορεί να μπαζώνει την θάλασσα και τα ρεύματα ανεξέλεγκτα, όμως απατάται. Στο νησί μας, την Σάμο, εφέτος επικρατούν νοτιάδες, και ανεβαίνει η στάθμη του νερού, και πλημυρίζουν δρόμοι και μαγαζιά. Οι διαμαρτυρίες είναι πολλές, άδικες όμως, διότι όταν μπαζώθηκε η θάλασσα πολλές εκατοντάδες μέτρα, αγνοήσαμε τον Δημιουργό Θεό, παίρνοντας την θέση Του, και βάζοντας όρια ανθρώπινα, ενάντια στην δύναμη της φύσεως. Ύστερα τα βάλαμε με το Θεό λέγοντας πως ήταν Θεομηνία, ο Θεός δεν θυμώνει και δεν τιμωρεί κατά την ανθρώπινη βούληση, έχει Δικά Του κριτήρια.
Ίσως παρασύρθηκα λίγο με τον πρόλογο και μάκρυνε, όμως ο λόγος που γράφω σήμερα, είναι ένα γεγονός που με τάραξε. Χρόνια με συνδέει μια φιλία με τον Παπαγιάννη στην Κρήτη. Αυτός διακονεί με αυτοθυσία, μια διάσπαρτη σε μεγάλη έκταση Ενορία 28 χρόνια, λέγεται Ενορία Πρασσάς-Καρτερού.


 
Το κόσμημα αυτής της Ενορίας είναι το σπήλαιο του Καρτερού. Παλιά περνούσε ο εθνικός δρόμος απέχει από το Ηράκλειο 4 χιλιόμετρα. Η ευλάβεια του κόσμου, είχε κάνει το σπήλαιο Ιερό Ναό, αφιερωμένο στον Ιωάννη τον Πρόδρομο και το Άγιο Νίκων τον μετανοείτε. Η μοναδική Εκκλησία στην Αρχιεπισκοπή Κρήτης αφιερωμένη στον εν λόγω Άγιο, που με το μονολεκτικό Του κήρυγμα, «Μετανοείτε» ξαναζωντάνεψε την πίστη των Κρητικών στον Χριστό. Οι Γερμανοί κατακτητές μετά την μάχη της Κρήτης, φρόντισαν να φράξει η μια έξοδος και έγινε αδιέξοδο το σπήλαιο, και παράλληλα απόρθητη αποθήκη πυρομαχικών. Ήταν η πρώτη ανθρώπινη παρέμβαση στο μεγαλείο του τοπίου.
Αυτό το σπήλαιο, από τα αρχαία χρόνια ήταν τόπος λατρείας. Μετά την απελευθέρωση ξαναέγινε τόπος λατρείας του Θεού, με δύο κλίτη, καθιερώθηκε δε το 1960 στο όνομα των Αγίων Προδρόμου και Νίκωνος, και ενσωματώθηκε στη Ενορία.
Την πρώτη ανθρώπινη παρέμβαση στο τοπίο, ακολούθησαν και άλλες. Η ανθρώπινη απληστία αφ’ενός και η αστυφιλία αφ’ετέρου, δημιούργησε τα εκτρώματα που βλέπουμε γύρω μας. Μπαζώθηκαν ρέματα, για να γίνουν σπίτια και ταβέρνες. Μετά όταν έρθει η καταστροφή τι κάνουμε; αντί να διορθώσουμε τα κακώς κύμαινα, τα μπαλώνουμε πρόχειρα μέχρι την επόμενη καταστροφή.
Κάτι τέτοιο έγινε και στο ιστορικό αυτό Σπήλαιο, πριν από δέκα χρόνια είχε πλημυρίσει. Αιτία το μπάζωμα γειτονικού ρέματος. Ο τόπος είναι ειδυλλιακός και όσο πάει γεμίζει ταβέρνες. Που θα σταθούν στην θάλασσα ή στο ρέμα, πιο εύκολα μπαζώνετε το ρέμα, γι’αυτό και το προτιμούμε.
Μετά από εκείνη την κακοκαιρία, που πλημύρισε ο Ναός για πρώτη φορά. Ο Παπαγιάννης φρόντισε να γίνει το πραγματικό στολίδι της περιοχής, με καινούργιο χαμηλό παλαιοχριστιανικό τέμπλο και αγιογραφίες στους τοίχους έγινε και ένα αξιοθέατο τουριστικού, ιστορικού και θρησκευτικού ενδιαφέροντος. Η δημιουργία χώρων σταθμεύσεως επέτρεπε και στους περαστικούς να στέκονται και να προσκυνούν όλες τις ώρες της ημέρας, ενώ η αενάως ακουόμενη ιλαρή ψαλμωδία, καταπράυνε και κατένηγε τον προσκυνητή. Φρόντισε εξ άλλου να ενημερώσει και τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής, για να ληφθούν μέτρα να μην ξαναγίνει τέτοια ζημιά. Για όλα αυτήν την προσπάθεια που κατέβαλε μαζί με το συμβούλιο της Ενορίας, απέσπασε πολλούς επαίνους και υποσχέσεις, αλλά μόνο υποσχέσεις.
Κανένα ρέμα δεν άνοιξε, αντιθέτως μπαζωθήκαν κι άλλα. Κτιστήκαν καινούργια σπίτια και μαγαζιά και η περιοχή προόδευε. Οι γάμοι και οι βαπτίσεις στο γραφικό αυτό ναΐσκο, αυξήθηκαν ραγδαία. Έπρεπε γύρω γύρω να επωφεληθούν, και ο Παπάς αγωνιούσε δέκα χρόνια, μήπως ξαναγίνει τέτοια ζημιά. Και οι φόβοι του επαληθεύτηκαν.
Προχθές πλημύρισε για δεύτερη φορά το σπήλαιο, δύο μέτρα και είκοσι πόντους έφτασε η στάθμη του νερού. Όταν η πυροσβεστική επέμβει να το αντλήσει, άφησε πίσω 30 πόντους λάσπη. Η καταστροφή ανυπολόγιστη, τα δωμάτια γεμάτα κειμήλια, εικόνες και βιβλία της ενορίας πλημύρισαν και αυτά. Ο δρόμος μετατράπηκε σε χείμαρρο, τα νερά ζητούσαν διέξοδο κα παρέσυραν πράγματα. Το αρχείο της ενορίας καταστράφηκε, ευτυχώς που υπάρχει αντίγραφο στην Αρχιεπισκοπή. Τρείς ημέρες δώδεκα άνθρωποι, προσπαθούσαν να επαναφέρουν τον χώρο σε ανεκτή κατάσταση.
Λέει μια παροιμία Εβραϊκή (ζημιά που φτιάχνει με λεφτά, ζημία δεν λογάτε).
Ο Παπαγιάννης, πάλι θα σηκώσει τα μανίκια, και θα πιάσει δουλειά, είναι σίγουρο πως ο Ναός του σπηλαίου θα λειτουργήσει ξανά, διότι δεν είναι από εκείνους που το βάζουν κάτω. Ξέρει να επιλέγει τους βοηθούς του, και το συμβούλιο του θα συνδράμει τα μέγιστα. Αυτό όμως αφορά την Ενορία. Στον δρόμο τι γίνετε;
Υπάρχει άραγε αρμόδια υπηρεσία να επέμβει; Ποια είναι αυτή; Νομαρχία; Δήμος; Πολεοδομία; Τέλος πάντων κάποια υπηρεσία πρέπει να υπάρχει. Θα επιληφθεί του θέματος; Θα ανοίξει ξανά το ρέμα να βρει διέξοδο το νερό; Ο εισαγγελέας πρέπει αυτεπάγγελτα να κάνει κάτι;
Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα είναι θλιβερή, πρέπει να επέμβει η τετάρτη εξουσία, η δημοσιότητα. Η αδράνεια των αρμοδίων μας έκανε να καταφεύγουμε στους αναρμόδιους. Και κάναμε τα κανάλια ελεγκτές και κυβερνήτες.
Τελειώνοντας αναρωτιέμαι, γνωρίζω τόσα χρόνια τον Παπαγιάννη, και είμαι σίγουρος για την αποτελεσματικότητα του, αν δεν ήταν αυτός εφημέριος, θα υπήρχε αυτό το σπήλαιο στην μορφή που είναι σήμερα; Και επαναλαμβάνω, αν δεν ήταν αυτός εφημέριος σήμερα, τι θα γινότανε μετά την καταστροφή;


Εδώ είναι η σελίδα του Παπαγιάννη με τις εικόνες τις καταστροφής.
http://www.facebook.com/album.php?page=1&aid=15050&id=100000016757812#/album.php?aid=15050&id=100000016757812&ref=mf

ΨΑΛΜΟΣ ΡΓ΄.

Ψλ103:1 Τῷ Δαυιδ. Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν κύριον. κύριε ὁ θεός μου, ἐμεγαλύνθης σφόδρα, ἐξομολόγησιν καὶ εὐπρέπειαν ἐνεδύσω
Ψλ103:2 ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον, ἐκτείνων τὸν οὐρανὸν ὡσεὶ δέρριν·
Ψλ103:3 ὁ στεγάζων ἐν ὕδασιν τὰ ὑπερῷα αὐτοῦ, ὁ τιθεὶς νέφη τὴν ἐπίβασιν αὐτοῦ, ὁ περιπατῶν ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων·
Ψλ103:4 ὁ ποιῶν τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πυρός φλόγα
Ψλ103:5 ἐθεμελίωσεν τὴν γῆν ἐπὶ τὴν ἀσφάλειαν αὐτῆς, οὐ κλιθήσεται εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.
Ψλ103:6 ἄβυσσος ὡς ἱμάτιον τὸ περιβόλαιον αὐτοῦ, ἐπὶ τῶν ὀρέων στήσονται ὕδατα·
Ψλ103:7 ἀπὸ ἐπιτιμήσεώς σου φεύξονται, ἀπὸ φωνῆς βροντῆς σου δειλιάσουσιν.
Ψλ103:8 ἀναβαίνουσιν ὄρη καὶ καταβαίνουσιν πεδία εἰς τόπον, ὃν ἐθεμελίωσας αὐτοῖς·
Ψλ103:9 ὅριον ἔθου, ὃ οὐ παρελεύσονται, οὐδὲ ἐπιστρέψουσιν καλύψαι τὴν γῆν.
Ψλ103:10 ὁ ἐξαποστέλλων πηγὰς ἐν φάραγξιν, ἀνὰ μέσον τῶν ὀρέων διελεύσονται ὕδατα·
Ψλ103:11 ποτιοῦσιν πάντα τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ, προσδέξονται ὄναγροι εἰς δίψαν αὐτῶν·
Ψλ103:12 ἐπ’ αὐτὰ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσει, ἐκ μέσου τῶν πετρῶν δώσουσιν φωνήν.
Ψλ103:13 ποτίζων ὄρη ἐκ τῶν ὑπερῴων αὐτοῦ, ἀπὸ καρποῦ τῶν ἔργων σου χορτασθήσεται ἡ γῆ.
Ψλ103:14 ἐξανατέλλων χόρτον τοῖς κτήνεσιν καὶ χλόην τῇ δουλείᾳ τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἐξαγαγεῖν ἄρτον ἐκ τῆς γῆς·
Ψλ103:15 καὶ οἶνος εὐφραίνει καρδίαν ἀνθρώπου τοῦ ἱλαρῦναι πρόσωπον ἐν ἐλαίῳ, καὶ ἄρτος καρδίαν ἀνθρώπου στηρίζει.
Ψλ103:16 χορτασθήσεται τὰ ξύλα τοῦ πεδίου, αἱ κέδροι τοῦ Λιβάνου, ἃς ἐφύτευσεν·
Ψλ103:17 ἐκεῖ στρουθία ἐννοσσεύσουσιν, τοῦ ἐρωδιοῦ ἡ οἰκία ἡγεῖται αὐτῶν.
Ψλ103:18 ὄρη τὰ ὑψηλὰ ταῖς ἐλάφοις, πέτρα καταφυγὴ τοῖς λαγωοίς.
Ψλ103:19 ἐποίησεν σελήνην εἰς καιρούς, ὁ ἥλιος ἔγνω τὴν δύσιν αὐτοῦ.
Ψλ103:20 ἔθου σκότος, καὶ ἐγένετο νύξ, ἐν αὐτῇ διελεύσονται πάντα τὰ θηρία τοῦ δρυμοῦ,
Ψλ103:21 σκύμνοι ὠρυόμενοι ἁρπάσαι καὶ ζητῆσαι παρὰ τοῦ θεοῦ βρῶσιν αὐτοῖς.
Ψλ103:22 ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος, καὶ συνήχθησαν καὶ ἐν ταῖς μάνδραις αὐτῶν κοιτασθήσονται·
Ψλ103:23 ἐξελεύσεται ἄνθρωπος ἐπὶ τὸ ἔργον αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τὴν ἐργασίαν αὐτοῦ ἕως ἑσπέρας.
Ψλ103:24 ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, κύριε· πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας, ἐπληρώθη ἡ γῆ τῆς κτήσεώς σου.
Ψλ103:25 αὕτη ἡ θάλασσα ἡ μεγάλη καὶ εὐρύχωρος, ἐκεῖ ἑρπετά, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός, ζῷα μικρὰ μετὰ μεγάλων·
Ψλ103:26 ἐκεῖ πλοῖα διαπορεύονται, δράκων οὗτος, ὃν ἔπλασας ἐμπαίζειν αὐτῷ.
Ψλ103:27 πάντα πρὸς σὲ προσδοκῶσιν δοῦναι τὴν τροφὴν αὐτοῖς εὔκαιρον.
Ψλ103:28 δόντος σου αὐτοῖς συλλέξουσιν, ἀνοίξαντος δέ σου τὴν χεῖρα τὰ σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος.
Ψλ103:29 ἀποστρέψαντος δέ σου τὸ πρόσωπον ταραχθήσονται· ἀντανελεῖς τὸ πνεῦμα αὐτῶν, καὶ ἐκλείψουσιν καὶ εἰς τὸν χοῦν αὐτῶν ἐπιστρέψουσιν.
Ψλ103:30 ἐξαποστελεῖς τὸ πνεῦμά σου, καὶ κτισθήσονται, καὶ ἀνακαινιεῖς τὸ πρόσωπον τῆς γῆς.
Ψλ103:31 ἤτω ἡ δόξα κυρίου εἰς τὸν αἰῶνα, εὐφρανθήσεται κύριος ἐπὶ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ·
Ψλ103:32 ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέμειν, ὁ ἁπτόμενος τῶν ὀρέων καὶ καπνίζονται.
Ψλ103:33 ᾄσω τῷ κυρίῳ ἐν τῇ ζωῇ μου, ψαλῶ τῷ θεῷ μου, ἕως ὑπάρχω·
Ψλ103:34 ἡδυνθείη αὐτῷ ἡ διαλογή μου, ἐγὼ δὲ εὐφρανθήσομαι ἐπὶ τῷ κυρίῳ.
Ψλ103:35 ἐκλίποισαν ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἄνομοι ὥστε μὴ ὑπάρχειν αὐτούς. εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν κύριον

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Φιλοζωΐα ! ! !

Επιλέγω για σήμερα δύο βίντεο, από αυτά που υπάρχουν κρεμασμένα στο YouTube, τα οποία δεν θα εύρισκα αν δεν βοηθούσε η καλή μας φίλη Φένια.

Θα παρατηρήσετε όσοι αντέξετε να τα δείτε μέχρι τέλους, την ανθρώπινη συμπεριφορά στα ζώα. Εγώ θα την ονόμαζα ζωώδη. Μόνο τα σαρκοφάγα ζώα παλεύουν έτσι, μέχρις εσχάτων με το θήραμα τους και μετά το τρώνε.
Κάνει άραγε να τρώμε κρέας; Και από ποια ζώα πρέπει αυτό να προέρχεται; Τι είναι άραγε εκείνο που ξεχωρίζει τα κατοικίδια από τα φαγώσιμα; Εάν ο Θεός ήθελε τον άνθρωπο σαρκοφάγο, δεν θα τον είχε εξοπλίσει και με τα κατάλληλα δόντια;
Παραθέτω και την διεύθυνση στο Facebook,
http://apps.facebook.com/causes/424274?m=122c5112
για όσους θέλουν να συμμετέχουν σε μια συζήτηση, που νομίζω πως είναι ανώφελη. Εδώ μιλάμε για επιχειρήσεις με προσωπικό, σε μια χώρα που η κουλτούρα της, αποδέχεται αδιαμαρτύρητα για να μην πω ευχάριστα την κατάσταση.
Εκτός από την βρώση των ταλαίπωρων ζώων, τα οποία γδέρνουν ζωντανά, παίρνουν το τομάρι τους και φτιάχνουν δερμάτινα ρούχα και γούνες. Τόσο λυπηρό είναι! ! !
Είχαμε και στην Αθήνα ένα τέτοιο εστιατόριο, πριν από 20 με 25 χρόνια, στο Γαλάτσι. Ήταν περίφημο για το λαγό στιφάδο που σερβίριζε, μέχρι που ανακάλυψαν πως ήταν γάτες και έκλεισε.
Αν σας σοκάρουν αυτά που θα δείτε, μην θυμώστε, υπάρχουν και χειρότερα. Η συμπεριφορά του ανθρώπου στον άλλο άνθρωπο. Ό πόλεμος είναι η χειρότερη μορφή ανθρώπινης κτηνωδίας.

Σε λίγες μέρες. . .

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Ελένη

Η γνώση μεταδιδόμενη πολλαπλασιάζεται, αυτός είναι ο τίτλος που έβαλα στην ανάρτηση, στις δέκα αυτού του μηνός, εκφράζοντας την άποψη μου, επ’αυτού. Ψάχνοντας όμως βρήκα και την εκφραστικότερη προτροπή στο Blog της Ελένης.

BLOGGERS.. !!!
ΜΗΝ ΚΑΒΑΛΑΤΕ ΚΑΛΑΜΙ...............................................!
ΒΟΗΘΕΙΣΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ.. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΟΥΝ !
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ!!

Την ευχαριστώ για την συμβουλή, και τις συνιστώ να διαβάσει το κείμενο αυτό.
Πέραν τούτου, με έκανε να ζηλέψω από το στήσιμο του ιστολογίου Της, η φαντασία όταν συμβαδίζει με την γνώση του αντικειμένου, παράγει αριστουργήματα. Το πλέον εντυπωσιακό, για μένα τουλάχιστον είναι η διάθεση Της να προσφέρει τις γνώσεις και την εμπειρία Της. Ήδη υπάρχουν οδηγίες για κάποια τεχνάσματα, για το πως υλοποιούνται.
Σκέφθηκα, και ζητώ την γνώμη των αναγνωστών του Πυθαγόρα, να αναστήσουμε και τον άλλο μεγάλο Σαμιώτη, το Αρίσταρχο σε ένα άλλο Blog, με ποιο νεανικό περιβάλλον και με λιγότερη γκρίνια.
Θα χρειαστούμε για την επίτευξη του σχεδίου, την βοήθεια της Ελένης, ελπίζω να την δώσει.


«Ο σοφός δάσκαλος ξέρει πώς να κάνει τον μαθητή να σκέπτεται, αφήνοντας του ερωτηματικά να απαντήσει, και δημιουργώντας το κλίμα για αναπτύξει. Αυτό είναι χάρισμα, δεν το έχουν όλοι οι δάσκαλοι, ούτε και διδάσκεται, είναι χάρισμα από το Θεό, ή ταλέντο όπως θα ισχυριστούν κάποιοι. Από τις εκθέσεις των μαθητών επωφελείται και ο δάσκαλος, διότι διευρύνετε ο κύκλος των συλλογισμών του.»

Προλήψεις

Η τάση για γνώση είναι έμφυτη στον άνθρωπο, η προσπάθεια για βελτίωση όμως, είναι χαρακτηριστικό που δεν το διαθέτουν όλοι οι άνθρωποι.
Η μεγάλη διαφορά από τα άλογα ζώα, είναι η μεταδοτικότητα της γνώσεως, έτσι που η μια γενιά να κληροδοτεί στην επόμενη, την συσσωρευμένη εμπειρία της. Το ερώτημα που μας ενδιαφέρει σήμερα είναι, μεταδίδει μόνο τις γνώσεις; Ή μάλλον και τις αναζητήσεις τις; Αφού δεν μπόρεσε να τις λύσει θα επιληφθούν οι νεώτεροι.
Όσον αφορά τις γνώσεις, είναι θεμιτό και αξιέπαινο, όταν όμως μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, φοβίες και προλήψεις αυτό είναι μεμπτό. Η ανασφάλεια ορισμένων ανθρώπων, τους οδηγεί στο να πιστεύουν ή να ερμηνεύουν καταστάσεις και γεγονότα, τελείως φαιδρά.
Πως μπορείς να διελεγχθείς με κάποιον που πιστεύει στα όνειρα; Και επιμένει με τόσο φανατισμό που τρελαίνεσαι. Θα αναφέρω εκτός από τους ονειροπαρμένους, έτσι του ονόμασα εγώ, και άλλες περιπτώσεις προληπτικών, που κάθε συζήτηση μαζί τους είναι μάταια. Φανήκαν ποντίκια στην αποθήκη, σημάδι πως κάποιος μας κλέβει, δεν μπορείς να πείσεις αυτόν τον άνθρωπο πως χρειάζεται τρύπα να μπαίνει και γάτα στην αποθήκη. Πόσο δύσκολο είναι να ανατρέψεις την πεποίθηση εκείνου, που επειδή έσβησε το καντήλι, κάποιος θα πεθάνει. Από τα πλέον διαδεδομένα το σπάσιμο του καθρέφτη, ή το χύσιμο του καφέ, το οποίον αποφέρει χρήμα.
Τα γράφω με αφορμή ένα πρόσφατο γεγονός, που μου εμπλούτισε τις γνώσεις στο είδος. Είναι δυνατόν στον 21ο αιώνα, να υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται τις κατάρες; Ναι υπάρχουν. Ζητούν η βοήθεια της Εκκλησίας, να δράσει προληπτικά, δηλώνοντας ταυτόχρονα πως δεν πιστεύουν στο Θεό. Και με όση συμπάθεια μπορείς να παραδεχθείς σε κάποιο χωριό ή σε κάποιον αγράμματο, είναι αδύνατο να το δεχθείς από νέους ανθρώπους, επιστήμονες. Τα μαθηματικά είναι η επιστήμη της αποδείξεως των πάντων και της λογικής συνέχειας, δεν καταφέρνουν να νικήσουν την θρησκοληψία που καλλιεργείται από γιαγιάδες κυρίως, οι οποίες με αυτόν τον τρόπο τρομοκρατούν αφελείς εγγονές. Δεν μπορώ να καταλάβω πως μαθηματικός είναι ποτέ δυνατόν να είναι προληπτικός.
Αν πράγματι άκουε ο Θεός τις κατάρες που κάθε τόσο εκστομίζονται, δεν θα υπήρχε ο κόσμος όπως τον βλέπουμε, <ο Θεός, αγάπη εστί>. Η καλή και σωστή γριά, αν είναι πράγματι καλή και σωστή Χριστιανή, δεν καταριέται ποτέ, μόνον εύχεται.
Για να ονομασθεί θεολόγος κάποιος πρέπει να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο, τέσσαρα έτη. Με πόση ευκολία και αναίδεια πολλές φορές, θεολογούν ορισμένοι;

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Πυθαγόρας Blog

Η ανταπόκριση που βρήκε το blog του Πυθαγόρα, είναι πραγματικά απρόσμενη. Η συνεχώς διευρυνόμενη επισκεψημότητα, επιβάλει να γίνεται εκτός από χρήσιμο και ελκυστικό.
Δημιουργήθηκε λοιπόν και η κοινότητα Πυθαγόρας, για όσους θέλουν να παρακολουθούν την ροή των αναρτήσεων, και τοποθετήθηκαν με την αναβάθμιση και μερικά πρόσθετα. Τελευταίο από αυτά που ενσωματωθήκανε, ήταν μετά τα Άγια Θεοφάνια, ο μετρητής των επισκεπτών. Μας έδειξε δύο πράγματα, πρώτον, ότι κάθε μέρα δεχόμαστε περίπου εκατό επισκέψεις, και δεύτερον από ποία σημεία του κόσμου έρχονται οι επισκέψεις.
Εδώ υπάρχει η μεγάλη έκπληξη. εκτός από την Ελληνικές πόλεις, έχουμε επισκέψεις από μακρινά μέρη, σήμερα είδα από Άμπου Ντάμπι, στα Αραβικά Εμιράτα, προχθές είδα Τελ Αβίβ, από το Ισραήλ, ακόμα Βερολίνο και Εδιμβούργο αλλά και από την Αφρική σταθμός Ηνωμένων εθνών.
Επειδή ο Πυθαγόρας συλλογιέται μόνο Ελληνικά, απεφάσισε να τοποθετήσει τον (μεταφραστή), την μηχανή δηλαδή που παρέχει το Google, για να μεταφράζει λέξεις σε 54 γλώσσες. Έτσι οι αναγνώστες του εξωτερικού θα μπορούν εύκολα να μεταφράσουν τα περιεχόμενα στην γλώσσα του τόπου πού διαβιούν, να τα καταλαβαίνουν και οι φίλοι τους. Ακόμα είναι στην διάθεση όποιου θέλει να μεταφράσει κάτι, αρκεί να μπει στο Blog του Πυθαγόρα.


30-12-2009

σήμερα

Οι εικόνες δείχνουν την κίνηση του εικοσιτετραώρου.

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

Βασίλης Σκουλάς-Όσοι τα μαύρα φόρεσαν

Η βαθμοθηρία


Υπάρχει στο facebook μια ομάδα όπου υπάρχουν αναρτημένες αναμνηστικές φωτογραφίες από την Αίγυπτο και τους Αιγυπτιώτες, εκεί μοιραζόμαστε τις αναμνήσεις, παράλληλα γίνεται όσο και αν φαίνεται παράδοξο ένα ξαναντάμωμα, μετά από πολλά χρόνια και ψαχνόμαστε, ποιός είσαι και ποιανού, από πού και πως είσαι, από πότε έως τότε, κλπ.
Κρέμασα μια φωτογραφία κ’εγώ, τις υπογραφές των καθηγητών της Ξενακείου Επαγγελματικής Σχολής, να θυμηθούμε τους καθηγητές μας. Το πείραγμα καλοπροαίρετο και καλοδεχούμενο, από τον Νικόλα, <δεν φαίνεται ο βαθμός, μόνο η διαγωγή>. Ξέρει ο Νικόλας και όλοι γενικά όσοι με θυμούνται από τότε πως δεν υπήρξα επιμελής μαθητής, μόνο άτακτος, παρά ταύτα τον ανέφερα. Εδώ μεταφέρω το γεγονός για να σχολιάσω με άλλο πνεύμα, το αστείο του φίλου μου.

Ένα από τα προβλήματα της εποχής μας είναι η βαθμοθηρία, κυνηγάμε την βαθμολογία και όχι την επίδοση. Αυτό ξεκινάει από τα σχολικά χρόνια, που ο καλός βαθμός είναι ανταμοιβή της εργασίας του παιδιού. Είναι όμως έτσι;
Άλλαξε η ύλη των διδασκομένων μαθημάτων, να μπορούν ευκολότερα τα παιδιά να απομνημονεύουν απαντήσεις, και να παίρνουν τον καλό βαθμό. Εάν κατάλαβαν το θέμα, είναι δευτερεύων. Ο γονιός ρωτάει τι βαθμό πείρες; Παλαιότερα το παιδί γυρνούσε από το σχολείο, και ρώταγε συνήθως η μάνα, τι μάθατε στο σχολείο σήμερα; Έχει μεγάλη διαφορά η μία ερώτηση από την άλλη. Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι γονείς, που χάρη των παιδιών τους, και από αυτήν την γεμάτη γονικό ενδιαφέρον ερώτηση, ωφεληθήκαν και μάθανε πράγματα που δεν γνωρίζανε.
Πολλές φορές σήμερα το παιδί γυρνώντας από το σχολείο, δεν βρίσκει κανέναν σπίτι, πετά την σάκα και αράζει κυριολεκτικά μπροστά την τηλεόραση. Όταν θα έρθει η μάνα συνήθως νωρίτερα, από τον πατέρα το παιδί φεύγει, για το φροντιστήριο ή τη καφετέρια. Σημείο επαφής κανένα, αργά το βράδυ όταν ανταμώσουν, αρχίζει η γκρίνια τι βαθμό έφερες; Διάβασε, δεν ακούς; Και το παιδί αγωνίζεται για καλλίτερο βαθμό, όχι γιατί διψάει να μάθει, αλλά για γλυτώσει γκρίνια. Αυτή η βαθμοθηρία συνεχίζεται στο πανεπιστήμιο, τελειώνουν το πανεπιστήμιο και αναφέρουν στα βιογραφικά αριστούχος. Κάποιοι άλλοι που μπορεί να μην είναι αριστούχοι, γνωρίζουν καλλίτερα από αυτούς την επιστήμη τους, σταδιοδρομούν ευκολότερα.
Αυτή η βαθμοθηρία μας κατατρέχει σε όλη μας την ζωή, από το πρωτάθλημα του ποδοσφαίρου, μέχρι την απόδοση των τηλεοπτικών προγραμμάτων. Εάν έπαιξε καλά η κακά η ομάδα, δεν έχει σημασία όσο αν νίκησε, αν πάει καλά στον βαθμολογικό πίνακα. Τώρα εάν αυτό λέγεται αθλητισμός είναι άλλο θέμα, μάλλον μιλάμε για επιχειρήσεις με πολλά εκατομμύρια. Όμως αυτό που πραγματικά ενοχλεί, είναι η βαθμολογία και οι μετρήσεις της τηλεθέασης, εδώ κανείς δεν ενδιαφέρεται για το περιεχόμενο της εκπομπής, αρκεί να αποφέρει χρήμα. Η τεράστια δυνατότητα αυτού του εργαλείου έχει υποταγεί.
Άφησα τελευταίο θέμα τα γκάλοπ, εκεί γίνεται Ο χαμός. Η βαθμοθηρία σε όλο το μεγαλείο της, μόνο που εδώ είναι απόλυτα κατευθυνόμενη. Οι εταιρίες δημοσκοπήσεων είναι εμπορικές επιχειρήσεις. Επειδή σε κάθε επιχείρηση ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, φροντίζουν και οι δημοσκόποι τα ερωτηματολόγια να είναι έτσι διατυπωμένα, που να φέρνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Έτσι απλά, σαν συμπέρασμα, αψηφήστε τους βαθμούς και τις κατατάξεις και κοιτάξτε την ουσία σε κάθε περίπτωση.

ΣΤΟ ΚΑΛΥΒΙ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΑ ΘΩΜΑ

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Τσιγαράκι;


Σήμερα θα κεράσω τσιγάρο, από εκείνα που καπνίζαμε μια φορά και ένα καιρό, στην ζούλα, πίσω από την σπασμένη βρύση στο Σπετσεροπούλειο και πίσω από τα σπιτάκια στην Ξενάκειο μετά το συσσίτιο.
Μπορεί τότε να μοιραζόμασταν στα τρία το τσιγάρο, τις σφαλιάρες από τους δασκάλους και καθηγητές, για το παράπτωμα ήταν του καθενός αποκλειστικά δικές του. Τα αγοράζαμε χύμα τότε, σήμερα δυστυχώς το πακέτο συνυπάρχει μαζί με τα βιβλία στην σχολική σάκα.

Υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα στην σελίδα αυτή,
επισκεφτείτε την.






Τα μεράκια: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΙΔΗΜΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟ

Τα μεράκια: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΙΔΗΜΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟ

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Η Μαριάννα

Ένα σχόλιο στην Χριστουγεννιάτικη ιστορία, με τον Νάσο, για την Μαριάνα, μου επιβάλει να επεκτείνω λίγο το θέμα. Η Μαριάνα που αναφέρεται δεν ήταν το εργοστάσιο που έβγαζε τις σόμπες Μαριάνα, αλλά ένας κινηματόγραφος, σε ένα τρίγωνο οικοδόμημα, που πρόβαλε κατά κύριο λόγο επικές πολεμικές περιπέτειες. Από εκείνο το τρίγωνο, έμπαινες στον Βύρωνα.
Αριστερά η Π Τσαλδάρη που οδηγούσε στη Νέα Ελβετία και από εκεί στον Καρέα. Στη δεξιά πλευρά η οδός Κολοκοτρώνη, οδηγούσε στην αγορά, περνώντας από τον Τζίμη, δίπλα από το δημοτικό σχολείο. Εκεί νοικιάζαμε μηχανάκια και παίζαμε μπιλιάρδο, χωρίς τον φόβο της αστυνομίας. Δεν έκανε ποτέ έλεγχο, διότι όπως διέρρευσε μετά την μεταπολίτευση, ο Τζίμης ήταν χαφιές.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα που βρέθηκα στην Αθήνα, κατάφερα να περπατήσω με τα πόδια στον Βύρωνα, μετά από τριανταπέντε χρόνια. Πέρασα και από κει, δεν υπάρχει Μαριάνα, μια πολυκατοικία δεσπόζει στην θέση της. Ανεβαίνοντας την Κολοκοτρώνη, τον κεντρικό δρόμο για την αγορά του Κοπανά, είδα ένα άλλο τοπίο από αυτό που γνώριζα. Μόνο στο κέντρο της αγοράς που έχει πλακοστρωθεί και πεζοδρομηθεί, είδα εξ ή επτά τράπεζες. Η πρώτη σκέψη ήτανε, μπράβο πρόοδος, και η ψυχραιμότερη, ποιος ξέρει πόσα δάνεια δώσανε στην περιοχή.
Το μανάβικο του Μουστάκα του χοντρού, χαρακτηριστικό της αγοράς δεν υπάρχει πια.
Παράλληλα ο νους μου, ταξιδιάρης μια ζωή, γύρισε πίσω και έψαχνε δυο μαγαζιά συγκεκριμένα. Αλλά δεν τα βρήκα, αυτό το είδος δεν υπάρχει στις γειτονιές. Έψαχνα δισκάδικα.
Τον καιρό της χούντας, ήτανε μαγαζιά που δίνανε μεροκάματο, με λίγο εξοπλισμό, ένα πικάπ, και ένα μαγνητόφωνο, αρκούσαν για να γίνεις καταστηματάρχης. Οι δίσκοι στα ράφια, παρακαταθήκη από τον χονδρέμπορο. Οι κασέτες πίσω από τον μπάγκο, γραφόντουσαν κατά παραγγελία των πελατών, και πουλιόντουσαν λαθραία. Τα πνευματικά δικαιώματα ήταν λεπτομέρεια ασήμαντη.
Ο Αποστόλης ο δισκάς, έμεινε σαν θρύλος, δίπλα από το μοναδικό καφενείο από τα παλιά που στέκει ακόμα. Η Αγίας Σοφίας δεν ξεχωρίζει από τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, από την αρχή μέχρι το τέλος της. Μονοδρομήσεις που υποτίθεται πως κάνουν την κυκλοφορία ομαλότερη, ταλαιπωρούν τους Βυρωνιώτες και δίνουν λόγο ύπαρξης, στην δημοτική αστυνομία.
Περπάτησα στον δρόμο αρκετή ώρα, είδα πολλά πρόσωπα, αλλά κανένα γνώριμο. Άλλαξε ο συνοικισμός έγινε πόλη, άλλαξα και εγώ, γέρασα!

Ο Γκρινιάρης

Το διαδίκτυο είναι ο χώρος που γίνονται γνωριμίες, πολλών και διαφόρων ειδών, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα και τις επιδιώξεις των χρηστών. Η απόσταση και η ανωνυμία πολλές φορές, συνδυαζόμενες με την δυνατότητα να κλείνεις όπως θέλεις και όποτε νομίζεις την συζήτηση, κάνουν τους συνδιαλεγόμενους να εκφράζονται πιο ελεύθερα, και να λένε αλήθειες που άλλοτε θα απέφευγαν.
Μια τέτοια παρατήρηση δέχθηκα και εγώ, από μία καλή μας φίλη, που μεταξύ άλλων είπε <απλά: μου έχεις δώσει την εντύπωση, ότι σου αρέσει να διαφωνείς, πολύ ωραία είναι θέμα χαρακτήρα>.
Από μέσα από την καρδιά μου την ευχαριστώ για αυτήν την παρατήρηση, έστω και αν πιστεύω πως με αδικεί. Με τέτοιου είδους παρατηρήσεις, εφ’ όσον είναι καλοπροαίρετες, διορθώνεται η συμπεριφορά του συνανθρώπου μας.
Εάν σε ενοχλεί κάποια υπόδειξη που φανερώνει την αδυναμία σου, έλεγχε τον εγωισμό σου. Αυτός είναι ένας χρυσός κανόνας επιβίωσης και καλής συναναστροφής, με τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Σπεύδω τώρα να δικαιολογηθώ, γιατί είμαι γκρινιάρης. Θέμα χαρακτήρα ίσως;
Όμως με αφορμή την συνεχή διαφωνία και την περεταίρω διασάφηση καταστάσεων, πρόκοψε η επιστήμη. Γενικά όλη η πρόοδος του ανθρωπίνου γένους βασίστηκε στην παρατήρηση και την άμιλλα μεταξύ των παρατηρητών. Η διαφωνίες τους φέρανε τις νέες ανακαλύψεις. Αν ικανοποιούτανε με τα πρώτα αποτελέσματα, και σταματούσαν την έρευνα, δεν θα ζούσαμε στον κόσμο έτσι όπως είναι σήμερα.
Και ο αντίλογος και τι κατάφερε; Ο άνθρωπος έφτασε εκεί που ήθελε; Με τα τόσα επιτεύγματα λιγόστεψε η πείνα; Μειωθήκαν οι πόλεμοι; Αδελφωθήκαν οι λαοί; Αντιθέτως μολυνθήκαν τα νερά, λιώνουν οι πάγοι, φουσκώνουν τα ποτάμια, μολύνεται η ατμόσφαιρα, εξαφανίζονται είδη από το ζωικό βασίλειο. Νέα όπλα εφευρίσκονται, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε σπήλαια ακόμα, και όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της έρευνας που ξεκινά από την διαφωνία.
Αν συμφωνούσαν οι άνθρωποι σε όλα, θα είχε νόημα η ζωή μας;

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Η γνώση μεταδιδόμενη πολλαπλασιάζεται

Λέει: Η Φενια: Οι ζωές μας είναι σαν την πορεία του ήλιου. Στις σκοτεινότερες στιγμές υπάρχει πάντα η υπόσχεση του φωτός.

Για άλλη μια φορά την ευχαριστώ, για τον τρόπο με τον οποίο βάζει τους ανθρώπους να σκέπτονται. Πολλές φορές μια απλή πρόταση είναι αρκετή, για να αναπτύξεις ολόκληρα κεφάλαια γύρω απ’ αυτή.
Αυτή την φορά θα αντισταθώ στον πειρασμό αυτό, αλλά θα υποκύψω σε άλλον, αυτόν που περιγράφει η Αγ. Γραφή στις

Πρμ9:9 δίδου σοφώ αφορμήν, και σοφώτερος έσται

Ο σοφός δάσκαλος ξέρει πώς να κάνει τον μαθητή να σκέπτεται, αφήνοντας του ερωτηματικά να απαντήσει, και δημιουργώντας το κλίμα για αναπτύξει. Αυτό είναι χάρισμα, δεν το έχουν όλοι οι δάσκαλοι, ούτε και διδάσκεται, είναι χάρισμα από το Θεό, ή ταλέντο όπως θα ισχυριστούν κάποιοι. Από τις εκθέσεις των μαθητών επωφελείται και ο δάσκαλος, διότι διευρύνετε ο κύκλος των συλλογισμών του.
Δεν αναφέρομαι ούτε κατά διάνοια στους σχολικούς δασκάλους, ειδικά σήμερα, που είναι και αισθάνονται δημόσιοι υπάλληλοι, με προκαθορισμένο ωράριο, αντιπαρεχόμενοι πως θα έπρεπε να είναι και να αισθάνονται παιδαγωγοί, και κοινωνικοί λειτουργοί. Δεν με απασχολεί το θέμα, τουλάχιστον σήμερα.
Ασχολούμαι με τον δάσκαλο στον οποίο πηγαίνει κανείς οικιοθελώς, διότι πρώτα τον παραδέχεται ως δάσκαλο, και έπειτα διότι θέλει να ωφεληθεί από τις γνώσεις και την εμπειρία του δασκάλου. Σε αυτόν τον δάσκαλο οφείλεις πλήρη υπακοή.
Αυτός ο δάσκαλος μπορεί να λέγεται για τους αθλητές προπονητής, για τους μουσικούς μαέστρος, για τους εργάτες μάστορας, για τους καλογέρους Γέροντας και για όλους Πνευματικός.
Κύριο χαρακτηριστικό αυτού του ανθρώπου, είναι η έλλειψη του εγωισμού, και η ικανοποίηση να βλέπει τους μαθητευόμενους του να προκόβουν και να τον ξεπερνούν, η αγάπη και η αναγνώριση, που βλέπει στα μάτια τους, είναι ότι πολυτιμότερο γι αυτόν.
Υπάρχουν κάποιοι που γνωρίζουν στον τομέα τους, πολλά πράγματα και θα μπορούσαν να τα μεταλαμπαδεύσουν στους νεώτερους, αλλά δεν έχουν αυτό το χάρισμα. Χρειάζεται προσπάθεια να αντλήσεις από αυτούς γνώσεις. Επειδή είναι σίγουροι για τις γνώσεις τους, δεν προσπαθούν να πείσουν κανέναν. Λένε, μα, δεν επιμένουν να αποδείξουν τίποτα, δεν τους ενδιαφέρει άλλωστε!
Σε αντιθέσει με αυτούς, είναι οι άλλοι οι ημιμαθείς, που σε κάθε ευκαιρία αγορεύουν, και θεωρούν εαυτούς δασκάλους, και προσπαθούν να πείσουν, αγανακτώντας, όταν δεν το καταφέρνουν. Αυτοί οι άνθρωποι, δεν δέχονται καμία ευθύνη για τίποτα, πάντα φταίνε οι άλλοι που δεν τους άκουσαν.
Τα χρόνια περνάνε και ο άνθρωπος μεταδίδει την γνώση του από γενιά σε γενιά, διότι η γνώση όταν μοιράζεται δεν τελειώνει αντιθέτως πολλαπλασιάζεται. Και έχουμε νέα τεχνολογικά επιτεύγματα, αλλά μόνο στα υλικά θέματα.
Βλέπουμε πχ μια γενιά να πολεμά, και να ανακαλύπτει στο τέλος την Ειρήνη, ενώ η επόμενη που γνωρίζει την ειρήνη ανακαλύπτει το πόλεμο. Και ο αέναος κύκλος συνεχίζεται.

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

ο ρωμιός είναι γάτα

Οι ευρωπαίοι γκρινιάζουν για τα οικονομικά της Ελλάδας, έχουν διάφορους τρόπους να αλυχτούν, ο ρωμιός όμως είναι γάτα, αμέριμνος και άφοβος.

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Φτώχια

Το αίσθημα της ντροπής από αυτό της ενοχής, δεν είναι εύκολο να το ξεδιακρίνει κανένας. Ντρέπεσαι για κάτι που κάνεις, ενώ δεν πρέπει, ενώ όταν παρέλθει ο χρόνος έχεις ενοχές για εκείνο που έκανες ενώ δεν έπρεπε.
Σαν όλους τους μισθοσυντήρητους, περίμενα το μισθό του Δεκεμβρίου, που λόγω Χριστουγέννων είναι αρκετά προσαυξημένος, έχοντας υπολογίσει κατά το δυνατόν πως και που θα κατανεμηθεί. Λογαριάζοντας να προμηθευτώ δύο παντελόνια και παπούτσια. Με τα χρήματα στην τσέπη κατευθύνθηκα στην αγορά. Σκέφτηκα να περάσω από κάποιο μεγάλο πολυκατάστημα, να πάρω και τροφή για τον σκύλο μου, εκεί συνήθως ψωνίζω την κονσέρβα διότι είναι συμφέρουσα η τιμή. Η συνηθισμένη ποσότητα είναι δύο κούτες, που περιέχουν από 12 κουτιά, για όλο τον μήνα, αξίας περίπου ένα ευρώ το καθένα. Ξύπνησε το πνεύμα του καταναλωτισμού μέσα μου φαίνεται, και πήρα την διπλάσια ποσότητα, αφού είχα χρήματα στην τσέπη και ήμουν άνετος, και την φόρτωσα στο καροτσάκι.
Την ώρα που φόρτωνα το καροτσάκι, ήρθε ο έλεγχος της συνειδήσεως, με την μορφή μια κυρίας, η οποία χαμηλόφωνα και πολύ ευγενικά, με ρώτησε, <τόσες τροφές θα πάρεις για τον σκύλο σου, όταν υπάρχουν παιδιά που πεινάνε;> σοκαρίστηκα, η πρώτη αντίδραση μου ήταν να την κοιτάξω στα μάτια, και το ίδιο ευγενικά αποκρίθηκα, <βλέπεις παιδί μου κανέναν εδώ μέσα, να πεινάει, όλοι ψωνίζουν>, η κυρία η οποία ήταν νεαρά γύρω στα τριάντα ή λίγο παραπάνω, με πολύ συστολή απήντησε <τα παιδιά μου, ο άντρα μου με άφησε και έφυγε, και εμένα με απολύσανε από την δουλειά λόγω περικοπών>. Την ξανακοίταξα και φαίνεται πως η ματιά μου ήταν εξεταστική, διότι αντέδρασε πάλι ευγενικά, <δεν ζητιανεύω, απλά μια παρατήρηση έκανα, συγνώμη> και γύρισε να φύγει. Τόλμησα και άπλωσα το χέρι και την συγκράτησα από το μπράτσο, <πάρε παιδί μου ότι χρειάζεσαι>, χαμογέλασε αλλά δεν συγκράτησε το δάκρυ <ότι χρειάζομαι> στο καταφατικό γνέψιμο μου, έσκυψε και μου φίλησε το χέρι <ευχαριστώ>.
Παρά την ντροπή που ένοιωθα, περίμενα στο ταμείο, κάποια στιγμή που ήρθε με το καρότσι γεμάτο, ο πειρασμός με έβαλε να κοιτάξω, το περισσότερο χώρο έπιαναν οι πάνες, και μια κούτα γάλατα. Πρέπει να ήμουν εκφραστικός όταν την ρώτησα, <πόσα παιδιά έχεις;> έπιασε το χέρι μου το έβαλε στην κοιλιά της, δύο και ένα εδώ τρία. Χαμογέλασε ευτυχισμένα, ευχαριστώ γέροντα, ξανάπε, και έφυγε. Δεν την ακολούθησα να δω με τι μέσο θα κουβαλούσε τα ψώνια αυτά, ούτε ρώτησα το όνομα της ή το χωριό της, έμεινα πολύ ώρα δίπλα στο ταμείο αμίλητος.
Οι άνθρωποι του καταστήματος με γνωρίζουν, και δεν με ενόχλησαν καθόλου, όταν ξεφόρτωσα τις παραπανίσιες κονσέρβες, από το καρότσι και τις έβαλα στο ράφι ξανά. Περνώντας από το ταμείο, ταχτοποίησα το χρέος μου και έφυγα. Στο μυαλό μου νόμιζα πως ζούσα σε καμιά ταινία της δεκαετίας του 60, τόσο εντύπωση μου έκανε η αξιοπρέπεια και το καθάριο βλέμμα της κοπέλας, συνάμα ντρεπόμουνα, πώς να πάρω παντελόνια, όταν υπάρχουν ακόμα παιδάκια που δεν έχουν φαΐ; Απλά δεν προμηθεύτηκα καινούργια.
Αυτό το αίσθημα της ενοχής, μέσα στο εορταστικό πνεύμα των Χριστουγέννων, ξεχάστηκε και εγώ ανέμελος συνεχίζω την ζωή μου. Εχθές το βράδυ, μετά από μια κοπιαστική ημέρα, μη έχοντας όρεξη να γράψω τίποτα, περιηγήθηκα στους φίλους αναγνώστες του Πυθαγόρα, και σκόνταψα κυριολεκτικά στην καλή μας φίλη, Έλενα Καπακίοτου που διαχειρίζεται το Blog σε αυτήν την διεύθυνση. http://elenakapakiotou.blogspot.com/
Εδώ λοιπόν είδα φωτογραφίες που δεν περιγράφονται, επισκεφτείτε όλοι σας, να σχηματίσετε μια εικόνα γιατί μέγεθος φτώχιας μιλάμε. Μετά από την περιήγηση αυτή, εγώ έχω ενοχές σαν άνθρωπος, που ταΐζω το σκύλο μου κονσέρβα, όταν τα παιδάκια αυτά . . . . . . . . . . δεν έχω άλλα λόγια. Μόνο φωτογραφίες από εκεί.


ΠΑΡΙΟΣ PARIOS " ΠΕΤΡΟΒΟΛΟΥΣΑ ΤΗ ΖΩΗ " 1971

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Αλλοπρόσαλλη εποχή.

Ίσως είναι μονότονο να επανέρχομαι στο ίδιο θέμα, είναι όμως τόσες πολλές και διαφορετικές παράμετροι, που υποχρεωτικά επανακάμπτω.

Ξέραμε πριν από κάποια χρόνια, η οικογένεια είχε τον πατέρα αρχηγό, είχαν όλοι το ίδιο επώνυμο, αυτό που έγραφε στο κουδούνι της πόρτας. Είχε και την μητέρα στο σπίτι μαντρωμένη να φροντίζει για όλους και για όλα, δίχως να αναγνωρίζεται η συμβολή της πάντα, όμως στην ουσία ήταν η κυρίαρχος και ας μην φαινότανε.
Κυλίσανε τα χρόνια, βγήκε στο μεροκάματο και η γυναίκα, και άρχισε να ασχολείται σε επαγγέλματα που καθιερωθήκανε ως γυναικεία. Γραμματέας, δακτυλογράφος, καθαρίστρια, κλπ. Αργότερα φούντωσε το φεμινιστικό κίνημα, επεκτάθηκε και σε άλλες ειδικότητες η γυναίκα. Κατάφερε να προαχθεί να έχει υφισταμένους άνδρες. Πιο πολλά κορίτσια μπαίνανε στα πανεπιστήμια απ’ ότι αγόρια, αυτό εξακολουθεί μέχρι σήμερα να γίνεται. Κράτησε το πατρικό της επώνυμο από την δεκαετία του ογδόντα, και τα τελευταία χρόνια, θεωρεί κατόρθωμα την μονογονεϊκή οικογένεια.
Αυτό βέβαια δεν είναι ο κανόνας, είναι ένας μεγάλο ποσοστό, ένα πάλι μεγάλο ποσοστό γυναικών «την πάτησε» κατά το δη λεγόμενο. Μετά το κόπο του μεροκάματου, επιστρέφει σπίτι και εκεί ξαναγίνεται η κυρούλα, αφήνοντας έξω από το σπιτικό της τις φεμινιστικές ιδέες της. Θυμάστε το τραγουδάκι η Μαρία Παναγιωταρά; Ήταν πετυχημένη περιγραφή της καταστάσεως.
Θα ασχοληθούμε με την πρώτη περίπτωση, διότι η δεύτερη έχει ένα θύμα μόνο την γυναίκα, που πόσες φορές μετανοεί για τις επιλογές της, αλλά δεν έχει δυνατότητα να αναθεωρήσει, ίσως και γιατί της αρέσει να είναι πάντα αδικημένη.
Οι γυναίκες εργαζόμενες στέρησαν θέσεις εργασίας από τους άνδρες, με αποτέλεσμα και ο εγωισμός του άνδρα να δεχθεί ένα γερό πλήγμα. Ένας λόγος που οι οικογένεια διαλύθηκε είναι και οι διαφορετικές ώρες εργασίας του ζευγαριού, αν μάλιστα υπάρχουν και παιδιά που εκτός από το σχολείο πάνε στα φροντιστήρια, τότε γίνεται χαμός. Πως μπορούν άραγε να συντονιστούν; Πως διαβιούν; Η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή.
Ας σταθούμε και σε μια άλλη παράμετρο, τις μονογονεϊκές οικογένειες. Είναι εκείνες που απαρτίζονται από ένα γονιό, κυρίως την μάνα, διότι σε αυτήν δίδει το δικαστήριο την φροντίδα. Στην εποχή μας το διαζύγιο θεωρείται φυσιολογικό. Εντύπωση προκαλούν τα ζευγάρια που δεν χωρίζουν.
Αυτή είναι η αλλοπρόσαλλη εποχή μας. Σκέπτεται μια γυναίκα, περίπου πενηντάρα, «εγώ πρέπει να χωρίσω προλαβαίνω να ξαναπαντρευτώ» στην ερώτηση γιατί να χωρίσει δεν είχε να απαντήσει τίποτα, μόνο αναφέρει τις φιλενάδες της που χωρίσανε και δεν θέλει να είναι οπισθοδρομική. Άλλη πάλι της ιδίας ηλικίας, φανατική φεμινίστρια, έχει παιδί εξώγαμο, κόρη, δεν γνωρίζει ποιος είναι ο πατέρας της, την αποτρέπει να παντρευτεί, μέχρι να πάρει σύνταξη, για να της αναθρέψει το παιδί που τυχόν θα κάνει.

Μην θεωρείτε τα γραφόμενα ακραία, είναι υπαρκτή πραγματικότητα, που δυστυχώς όσο περνούν οι μέρες εξαπλώνονται.

Συνέχεια από το προηγούμενο.

Αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας είναι ο άνδρας να έχει χάσει κάποια χαρακτηριστικά του. Έπαψε να είναι αυτός ο κυνηγός, και σε κάποιες περιπτώσεις γίνεται θήραμα.
Με την χαλάρωση των ηθών πλήθυναν οι θηλυπρεπείς. Διεκδικούν και αυτοί-ες, δικαιώματα. Στην θέση των κοριτσιών που μεγαλώνανε στο σπίτι, άρχισε να γίνεται το αντίθετο, να μεγαλώνουν αγόρια στο σπίτι. Και φθάσαμε στο θλιβερό τηλεοπτικό παιχνίδι που εξελίσσετε τώρα, οι μαμάδες μαζί με τα αγόρια τους να ψάχνουν για την νύφη. Είναι ακριβώς το αντίθετο από τα προξενιά που υποχρεώνανε τα κορίτσια να παντρευτούν χωρίς να έχουν γνώμη ποιόν θα πάρουν.
Αλλάξανε και οι λεγόμενες μεγαλοκοπέλες ή γεροντοκόρες, δεν υπάρχουν πια, αντίθετα υπάρχουν σήμερα άνδρες σε ώριμη ηλικία που μόνο ανδρικά δεν συμπεριφέρονται. Και παλιά λεγόντουσαν εργένηδες, μπεκιάρηδες ή γεροντοπαλίκαρα, σήμερα λέγονται μαμάκηδες, και δεν ξεκολλούν από την μάνα τους, ούτε και αποκτούν προσωπικότητα, διότι ο υπερπροστατευτικός τρόπος που μεγάλωσαν τους κατάντησε έτσι.
Πικρόχολα σχόλιο θα έλεγε κανείς όσα γράφω σήμερα, δεν θα έχει άδικο. Οι καιροί αλλάξανε και κάποιοι που ζήσαμε με άλλους κανόνες ηθικής, δεν μπορούμε να το αντέξουμε.
Άνδρας και γυναίκα είναι ίσοι, μα διαφορετικοί, ο καθείς πρέπει να βρει το δρόμο του για να υπάρξει αρμονία στην κοινωνία μας.

Το μεταφέρω από Facebook μόλις το είδα.

ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΤΡΑΤΗΣ
ΔΙΟΔΙΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΚΑΙΡΟ.
Η αναγραφή του ονόματος της πόλεως και στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ήταν συλλογική απαίτηση των Αιγυπτίων Δημάρχων της περιοχής της Αλεξανδρείας προς τιμήν του Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ..
Μια αιχμηρή απάντηση όχι μόνο απέναντι στους ανιστόρητους
γείτονες αλλά και στους γηγενείς μας....
Αλλά εδώ οι ΕΥΡΩΛΙΓΟΥΡΗΔΕΣ ντρέπονται γι αυτό που είναι καταργώντας την ιστορία τους ακόμα και την γλώσσα τους.... Περισσότερα

Πριν από 22 λεπτά

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Στὸν τύραννο

Διαβάζοντας εχθές ένα έργο του Ιωάννη Κονδυλάκη, σταμάτησα στο παρακάτω απόφθεγμα:


Στὸν τύραννο
Εἶπε τὸ κλῆμα στὸν τράγο, ποῦ τὤτρωγε: «Κιὥς τὴ ρίζα νὰ μὲ φᾷς, πάλι θὰ βλαστήσω καὶ θὰ δώσω τό κρασὶ νὰ χαροκοπήσουν κεῖνοι ποὺ θὰ σὲ βάλουνε στὴ σούβλα».

Είναι η τελευταία παρακαταθήκη ή διαθήκη του νεωτεριστή δασκάλου στα χρόνια της τουρκοκρατίας στην Κρήτη.

Είναι πάντα επίκαιρο, και απευθύνεται στους κατά καιρούς τράγους, που τρώνε τον ρωμιό. Πάντα τελικά καταφέρνει να ανταπεξέλθει, και να αναρωτιέται πως τα κατάφερε, και με την χαρακτηριστική φαγωμάρα του, να προκαλεί τον επόμενο τράγο.
Αυτήν την εποχή, ο τράγος που τρώει τον ρωμιό ονομάζεται ΔΑΝΙΚΑ.

Οικονομικοί μετανάστες

Οι παλαιότεροι που ζήσανε τα μετά την κατοχή και τον εμφύλιο χρόνια, που η ανάπτυξη σημαδεύτηκε από την μετανάστευση, βλέπουν στο πρόσωπο των οικονομικών μεταναστών την δική τους ιστορία να επαναλαμβάνεται. Αγωνιούν οι ξένοι που βολευτήκαν στην πατρίδα μας, για τα παιδιά τους που γεννηθήκαν εδώ, επιδιώκουν να πάρουν υπηκοότητα Ελληνική, και βέβαιο είναι πως θα πάρουν, Έλληνες όμως δεν θα γίνουν. Όπως οι δικοί μας εμείνανε Έλληνες, όπου και αν εγκατασταθήκανε, έτσι και αυτοί θα είναι πάντα φορείς της εθνικότητας τους. Αυτό δεν είναι κακό. Κακό είναι να μην μπορεί κανείς να το αποδεχθεί. Ματαιότητα είναι να προσπαθεί οποιοσδήποτε να το εμποδίσει. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι την δυστυχία, αυτής της ομάδας ανθρώπων, που εγκατέλειψαν τα πατρώα τους εδάφη για χάρη της επιβίωσης.
Αντίθετα τώρα η ματαιοδοξία η δική μας να γίνουμε Ευρωπαίοι πολιτισμένοι και εξελιγμένοι, οδήγησε στην κατάργηση της οικογένειας. Αποτέλεσμα της υπογεννητικότητας είναι να μένουν κενές θέσεις, και κάποιος πρέπει να τις καταλάβει, αυτές είναι οι θέσεις που καταλαμβάνουν.
Οργανώνονται σε κοινότητες, διεκδικούν ότι νομίζουν πως τους ανήκει, και όσο δεν παρανομούν, καλά το κάνουν. Αν κοιτάξουμε στο εξωτερικό θα δούμε Ελληνικές κοινότητες, Εκκλησίες, σχολεία και σωματεία που μεγαλούργησαν, γιατί λοιπόν να μην έχουν και αυτοί το ίδιο δικαίωμα;

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

Η ματαιοδοξία

Χαρακτηριστικό της εποχής που ζούμε είναι η ματαιοδοξία. Η ετυμολογική ερμηνεία της σύνθετης αυτής λέξεως, από μόνης μας φανερώνει το ματαιότητα.
Ξεκινάει ο νέος χρόνος, ακούμε από όλους του υπευθύνους, για την δύσκολη οικονομική κατάσταση που βιώνουμε, ως έθνος αλλά και η κάθε οικογένεια ξεχωριστά, και παράλληλα βλέπομε την χλιδή στις εκδηλώσεις υποδοχής του νέου έτους. Τα χρήματα αυτά που ξοδεύτηκαν για τις γιορτές, πόσους συνανθρώπους μας θα ανακούφιζαν; Η ματαιοδοξία των αρχόντων φταίει; Ή μήπως προσφέρουν θέαμα μόνο ελείψη του άρτου.
Αυτή η οικονομική δυσπραγία, είναι αποτέλεσμα της οικονομικής ευμάρειας που ζήσαμε λίγα χρόνια πριν. Ήταν αυτή η ευμάρεια εικονική, αφού στηρίχτηκε κυρίως σε δάνεια και επιδοτήσεις. Αντί να ξοδεύομε τις οικονομικές ενισχύσεις για βελτίωση των υποδομών, τις εξαντλήσαμε σε καταναλωτικά αγαθά. Υπάρχουν περιπτώσεις αγροτών που αγόρασαν αυτοκίνητα 4Χ4 με δάνειο από την Αγροτική, και μετά διαμαρτύρονταν γιατί δεν τους χαρίζονταν το δάνειο.
Στις πολιτείες δημιουργηθήκαν νέα επαγγέλματα, ως απότοκος της οικονομικής ανέσεως. Η ματαιοδοξία μας να σπουδάσουμε το παιδί μας, που σπρώχνοντας κατάφερε να τελειώσει το λύκειο, αφού είχε απορριφτεί από το σύστημα, (δεν πέρασε στο πανεπιστήμιο, έτσι το λέμε τώρα), το οδηγήσαμε στις σχολές των παρασιτικών επαγγελμάτων. Γέμισε ο κόσμος από πτυχιούχους, λογιστές, οικονομολόγους, στατιστικολόγους, σεισμολόγους, μοντελίστ, αισθητικούς, ντεκορατέρ, ψυχολόγους, παραϊατρικούς και ένα σωρό άλλους που ζουν μόνο όταν υπάρχει οικονομική άνεση.
Αυτές οι ομάδες των επαγγελμάτων είναι και οι πρώτες που θα υποφέρουν, και το χειρότερο είναι, όταν αυτοί που διαθέτουν τέτοια διπλώματα σνομπάρουν τους υπόλοιπους ως υπανάπτυκτους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να πεινάσουν.
Ματαιοδοξία ακόμα είναι η γυναικεία φιλαρέσκεια, υπάρχουν περιπτώσεις που δουλεύει η γυναίκα, και ενώ το εισόδημα από την εργασία της είναι 700 ή 800 ευρώ να ξοδεύει τα μισά και παραπάνω για τον καλλωπισμό της. Έχουμε και εδώ ένα σωρό επαγγέλματα της χλιδής, πέρα από το κλασικό κομμωτήριο, επί μέρους φροντίδα του σώματος για μην μπούμε σε λεπτομέρειες.
Όλη αυτή η κατάσταση έχει σαν αποτέλεσμα η οικογένεια να ξανασμίγει, όχι όμως από αγάπη αλλά εξ ανάγκης να μειωθούν τα έξοδα διαβίωσης. Αυτή η οικογένεια, του σήμερα, δεν είναι καν κοινόβια, απλά συνυπάρχουν κάτω από την ίδια στέγη, με τόσες απόψεις, όσα και τα μέλη που την απαρτίζουν.
Τελειώνοντας, διότι το θέμα της ματαιοδοξία δεν εξαντλείται, θα αναφέρω τα δάνεια, υπάρχει σήμερα σπίτι νοικοκυριό που δεν είναι χρεωμένο; Εύκολα παίρνεις το δάνειο, δύσκολα το εξοφλάς, αν τα καταφέρεις. Δάνεια για διακοπές, να μην πάς ποτέ, δάνειο για τις γιορτές, να μην ρεβεγιονάρεις, δάνειο σπουδών, δάνειο σπιτιού δάνειο, δάνειο, δάνειο, μην δανείζεσαι, η τράπεζα δεν χάνει ποτέ. Τον καιρό της δυσπραγίας δίνει κανείς δάνειο; Όχι βέβαια, μόνο όταν υπάρχουν περισσεύματα, και όταν καλούμαστε να τα εξοφλήσουμε, αρχίζουν τα δύσκολα.