Πίσω από ένα μεγάλο άνδρα κρύβεται μια εξ ίσου μεγάλη γυναίκα, λέει ένα παλιό ρητό. Αυτό μάλλον επεκράτησε να λέγεται για την απαραίτητη υποστήριξη που χρειάζεται κάθε προσπάθεια προκειμένου να επιτευχθεί.
Η γυναίκα λοιπόν ήταν αυτή που υποστήριζε ψυχολογικά τον άνδρα, να υπερασπιστεί τις ιδέες του, που τις περισσότερες φορές ήταν δικές της. Δεν είναι τυχαίο αυτό που λέμε μέχρι σήμερα, (αυτός έχει θηλυκό μυαλό), δηλαδή γεννάει ιδέες.
Ανεξάρτητα από το φύλο, η δυνατότητα στην σύλληψη ιδεών, είναι χαρακτηριστικό ορισμένων ανθρώπων, είναι χάρισμα. Εκείνον τον άνθρωπο που έχει αυτό χάρισμα, λίγοι τον γνωρίζουν, και ακόμα λιγότεροι τον αναγνωρίζουν. Εκείνος τώρα όταν ολοκληρώσει στο μυαλό του, τον στοχασμό του ή την σκέψη του, περνά στην επόμενη φάση, να την δημοσιοποιήσει. Ναι αλλά σε ποιόν; Στον μικρό του περίγυρο, εκεί υπάρχει πάντα ο αναμεταδότης. Δηλαδή εκείνος που έχει την χάρη της πειθούς. Εύκολα μιλά, και ευκολότερα πείθει. Σαγηνεύει με την παρουσία του, εγωιστής πάντα, περνά το μήνυμα πως εκφράζει δικές του ιδέες, το πιστεύει και ο ίδιος άλλωστε.
Ο πρώτος, γεννά ιδέες, και του αρκεί να απλώνονται, έτσι παίρνει κουράγιο και φτιάχνει νέες, και συνέχεια δημιουργεί ανεξάρτητα από ποιος ωφελείται. Εκτονώνεται σκεπτόμενος, χαίρεται όταν δικαιώνεται, μα δεν φανερώνεται.
Ο δεύτερος, είναι ανασφαλής, επαναλαμβάνεται πολλές φορές και αυτοδιαψεύδεται, και τρέχει πάλι στον πρώτο να πάρει ιδέες. Δεν αντέχει την αφάνεια, διότι δεν είναι αυτάρκης.
Υπάρχουν άραγε άνθρωποι, που να συγκεντρώνουν και τα δύο χαρίσματα; Μάλλον σπάνιο φαινόμενο, για να μην πω αδύνατον.
Αυτό που λέγεται στον στρατό, πως όταν περπατάνε δυο στρατιώτες, ο ένας δίνει παραγγέλματα, στην ζωή είναι κανόνας. Όσο και αν λέμε για ισότητες και ίσες ευκαιρίες και άλλα διάφορα, όταν οι άνθρωποι συναναστρέφονται, ή έχουν ένα φυσικό αρχηγό ή τσακώνονται και χωρίζουν, το ίδιο γίνεται και με τα ζευγάρια, πάντα υπάρχει ο ένας που προπορεύεται.
Αυτός λοιπόν που συλλαμβάνει τις ιδέες, δεν καίγεται αν γίνουν πράξη, αντίθετα ο δεύτερος επιδιώκει να γίνουν για να αναγνωριστεί. Και αν δεν είναι σε θέση να τις κάνει αυτός πράξη, τότε τις αντιμάχεται. Εδώ ταιριάζει η παροιμία του λαού μας, (όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάμει κρεμαστάρια).
Δεν είναι υποτιμητικό για κανέναν, όταν δεν μπορεί να κάνει κάτι, είναι αντιθέτως, πολύ υπεύθυνο να το παραδέχεται. Είναι υγιές να ξέρει καθένας τα μέτρα του, και να μην επεκτείνεται. Ο αθλητής ο καλός τρέχει στον στίβο, χωρίς να τρικλοποδιάζει τον συναθλητή του. Κακώς επεκράτησε, στον στίβο τουλάχιστον, η λέξη αντίπαλος, συναθλητής είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου