Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Ουαί υμίν

Η μεγάλη Εβδομάδα άρχισε από εχθές σε κλίμα κατανύξεως και περισυλλογής με την ακολουθία του Νυμφίου.
Αυτή την περίοδο παρακολουθούν πολλοί πιστοί, από τον συνέκδημο ή την σύνοψη τα τελούμενα, και δημιουργείται η εξής απορία. Γιατί διαβάζουμε της Δευτέρας την Κυριακή και της Τρίτης την Δευτέρας κ.ο.κ.;
Επειδή αυτές οι ακολουθίες γινόντουσαν παλαιότερα νύχτα. Προκειμένου να έχει η Εκκλησία περισσοτέρα προσέλευση πιστών τις μετάφερε στο προηγούμενο βράδυ.
Σήμερα από την περικοπή του Ευαγγελίου που θα διαβαστεί, επέλεξα ένα κομμάτι, που χρειάζεται μελέτη από τον καθένα μας χωριστά. Είναι το ΚΓ του Ματθαίου. Το εικοστό τρίτο κεφάλαιο δηλαδή. Το μεταφέρω και πολυτονικό και μονοτονικό, και παρακαλώ όλους σας να το διαβάστε με προσοχή.
Ο Λόγος του Κυρίου μας, μπορεί να απευθύνεται στο ιερατείο της εποχής Του, αλλά αυτή είναι μόνο η πρώτη εντύπωση. Απευθύνεται στο κάθε μορφής ιερατείο. Εκκλησιαστικό, πολιτικό, τραπεζικό, ποδοσφαιρικό, καλλιτεχνικό, επιχειρηματικό, στρατιωτικό, αστυνομικό, πανεπιστημιακό και σε όποιο και όποιου είδους φανταστεί κανείς. Γενικά στοχεύει και καυτηριάζει την λεγόμενη καμαρίλα.
Και όπως όλοι οι Λόγοι του Χριστού μας, είναι πάντα επίκαιρος και αληθείς.
Το μονοτονικό στο τέλος.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΓ.
1 Τότε ὁ ᾿Ιησοῦς ἐλάλησε τοῖς ὄχλοις καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ
2 λέγων· ἐπὶ τῆς Μωσέως καθέδρας ἐκάθισαν οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι.
3 πάντα οὖν ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν τηρεῖν, τηρεῖτε καὶ ποιεῖτε, κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε· λέγουσι γάρ, καὶ οὐ ποιοῦσι.
4 δεσμεύουσι γὰρ φορτία βαρέα καὶ δυσβάστακτα καὶ ἐπιτιθέασιν ἐπὶ τοὺς ὤμους τῶν ἀνθρώπων, τῷ δὲ δακτύλῳ αὐτῶν οὐ θέλουσι κινῆσαι αὐτά.
5 πάντα δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν ποιοῦσι πρὸς τὸ θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις. πλατύνουσι γὰρ τὰ φυλακτήρια αὐτῶν καὶ μεγαλύνουσι τὰ κράσπεδα τῶν ἱματίων αὐτῶν,
6 φιλοῦσι δὲ τὴν πρωτοκλισίαν ἐν τοῖς δείπνοις καὶ τὰς πρωτοκαθεδρίας ἐν ταῖς συναγωγαῖς
7 καὶ τοὺς ἀσπασμοὺς ἐν ταῖς ἀγοραῖς καὶ καλεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων ῥαββὶ ῥαββί.
8 ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ῥαββί· εἷς γὰρ ὑμῶνἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοί ἐστε.
9 καὶ πατέρα μὴ καλέσητε ὑμῶν ἐπὶ τῆς γῆς· εἷς γάρ ἐστιν ὁ πατὴρ ὑμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.
10 μηδὲ κληθῆτε καθηγηταί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ καθηγητής, ὁ Χριστός.
11 ὁ δὲ μείζων ὑμῶν ἔσται ὑμῶν διάκονος.
12 ὅστις δὲ ὑψώσει ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, καὶ ὅστις ταπεινώσει ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.
13 Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κατεσθίετε τὰς οἰκίας τῶν χηρῶν καὶ προφάσει μακρὰ προσευχόμενοι· διὰ τοῦτο λήψεσθε περισσότερον κρῖμα.
14 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν.
15 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι περιάγετε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηρὰν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον, καὶ ὅταν γένηται, ποιεῖτε αὐτὸν υἱὸν γεέννης διπλότερον ὑμῶν.
16 Οὐαὶ ὑμῖν, ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ λέγοντες· ὃς ἂν ὀμόσῃ ἐν τῷ ναῷ, οὐδέν ἐστιν, ὃς δ᾿ ἂν ὀμόσῃ ἐν τῷ χρυσῷ τοῦ ναοῦ, ὀφείλει.
17 μωροὶ καὶ τυφλοί! τίς γὰρ μείζων ἐστίν ὁ χρυσὸς ἢ ὁ ναὸς ὁ ἁγιάζων τὸν χρυσόν;
18 καὶ ὃς ἂν ὀμόσῃ ἐν τῷ θυσιαστηρίῳ, οὐδέν ἐστιν, ὃς δ᾿ ἂν ὀμόσῃ ἐν τῷ δώρῳ τῷ ἐπάνω αὐτοῦ, ὀφείλει.
19 μωροὶ καὶ τυφλοί! τί γὰρ μεῖζον, τὸ δῶρον ἢ τὸ θυσιαστήριον τὸ ἁγιάζον τὸ δῶρον;
20 ὁ οὖν ὀμόσας ἐν τῷ θυσιαστηρίῳ ὀμνύει ἐν αὐτῷ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ἐπάνω αὐτοῦ·
21 καὶ ὁ ὀμόσας ἐν τῷ ναῷ ὀμνύει ἐν αὐτῷ καὶ ἐν τῷ κατοικήσαντι αὐτόν·
22 καὶ ὁ ὁμόσας ἐν τῷ οὐρανῷ ὀμνύει ἐν τῷ θρόνῳ τοῦ Θεοῦ καὶ ἐν τῷ καθημένῳ ἐπάνω αὐτοῦ.
23 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι ἀποδεκατοῦτε τὸ ἠδύοσμον καὶ τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον, καὶ ἀφήκατε τὰ βαρύτερα τοῦ νόμου, τὴν κρίσιν καὶ τὸν ἔλεον καὶ τὴν πίστιν· ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι.
24 ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες!
25 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι καθαρίζετε τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ἐξ ἁρπαγῆς καὶ ἀδικίας.
26 Φαρισαῖε τυφλέ, καθάρισον πρῶτον τὸ ἐντὸς τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἵνα γένηται καὶ τὸ ἐκτὸς αὐτῶν καθαρόν.
27 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας.
28 οὕτω καὶ ὑμεῖς ἔξωθεν μὲν φαίνεσθε τοῖς ἀνθρώποις δίκαιοι, ἔσωθεν δὲ μεστοί ἐστε ὑποκρίσεως καὶ ἀνομίας.
29 Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι οἰκοδομεῖτε τοὺς τάφους τῶν προφητῶν καὶ κοσμεῖτε τὰ μνημεῖα τῶν δικαίων,
30 καὶ λέγετε· εἰ ἦμεν ἐν ταῖς ἡμέραις τῶνπατέρων ἡμῶν, οὐκ ἂν ἦμεν κοινωνοὶ αὐτῶν ἐν τῷ αἵματι τῶν προφητῶν.
31 ὥστε μαρτυρεῖτε ἑαυτοῖς ὅτι υἱοί ἐστε τῶν φονευσάντων τοὺς προφήτας.
32 καὶ ὑμεῖς πληρώσατε τὸ μέτρον τῶν πατέρων ὑμῶν.
33 ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν! πῶς φύγητε ἀπὸ τῆς κρίσεως τῆς γεέννης;
34 διὰ τοῦτο ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω πρὸς ὑμᾶς προφήτας καὶ σοφοὺς καὶ γραμματεῖς, καὶ ἐξ αὐτῶν ἀποκτενεῖτε καὶ σταυρώσετε καὶ ἐξ αὐτῶν μαστιγώσετε ἐν ταῖς συναγωγαῖς ὑμῶν καὶ διώξετε ἀπὸ πόλεως εἰς πόλιν,
35 ὅπως ἔλθῃ ἐφ᾿ ὑμᾶς πᾶν αἷμα δίκαιον ἐκχυνόμενον ἐπὶ τῆς γῆς ἀπὸ τοῦ αἵματος ῎Αβελ τοῦ δικαίου ἕως τοῦ αἵματος Ζαχαρίου υἱοῦ Βαραχίου, ὃν ἐφονεύσατε μεταξὺ τοῦ ναοῦ καὶ τοῦ θυσιαστηρίου.
36 ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἥξει ταῦτα πάντα ἐπὶ τὴν γενεὰν ταύτην.
37 ῾Ιερουσαλὴμ ῾Ιερουσαλήμ, ἡ ἀποκτέννουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν! ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου ὃν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τὰ νοσσία ἑαυτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε.
38 ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος.
39 λέγω γὰρ ὑμῖν, οὐ μή με ἴδητε ἀπ᾿ ἄρτι ἕως ἂν εἴπητε, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Και Μονοτονικό.
Κεφάλαιον ΚΓ΄.
Στίχοι 1-39. Ο Κύριος ελέγχει τους γραμματείς και Φαρισαίους.
1. Τότε ο Ιησούς ελάλησε τοις όχλοις και τοις μαθηταίς αυτού
2. Λέγων. επί της Μωσέως καθέδρας εκάθισαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι.
3. πάντα ουν όσα εάν είπωσιν υμίν τηρείν, τηρείτε και ποιήτε, κατά δε τα έργα αυτών μη ποιείτε. λέγουσι γαρ, και ου ποιούσι.
4. δεσμεύουσι γαρ φορτία βαρέα και δυσβάστακτα και επιτιθέασιν επί τους ώμους των ανθρώπων, τω δε δακτύλω αυτών ου θέλουσι κινήσαι αυτά.
5. πάντα δε τα έργα αυτών ποιούσι προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις. πλατύνουσι γαρ τα φυλακτήρια αυτών και μεγαλύνουσι τα κράσπεδα των ιματίων αυτών,
6. φιλούσι δε την πρωτοκλισίαν εν τοις δείπνοις και τας πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς
7. και τους ασπασμούς εν ταις αγοραίς και καλείσθαι υπό των ανθρώπων ραββί ραββί.
8. υμείς δε μη κληθήτε ραββί. εις γαρ υμών έστιν ο διδάσκαλος, ο Χριστός. πάντες δε υμείς αδελφοί έστε.
9. και πατέρα μη καλέσητε υμών επί της γης. εις γαρ έστιν ο πατήρ υμών, ο εν τοις ουρανοίς.
10. μηδέ κληθήτε καθηγηταί. εις γαρ υμών έστιν ο καθηγητής, ο Χριστός.
11. ο δε μείζων υμών έσται υμών διάκονος.
12. όστις δε υψώσει εαυτόν ταπεινωθήσεται, και όστις ταπεινώσει εαυτόν υψωθήσεται.
13. Ουαί δε υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι κατεσθίετε τας οικίας των χηρών και προφάσει μακρά προσευχόμενοι. δια τούτο λήψεσθε περισσότερον κρίμα.
14. Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων. υμείς γαρ ουκ εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχομένους αφίετε εισελθείν.
15. Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι περιάγετε την θάλασσαν και την ξηράν ποιήσαι ένα προσήλυτον, και όταν γένηται, ποιείτε αυτόν υιόν γεέννης διπλότερον υμών.
16. Ουαί υμίν, οδηγοί τυφλοί, οι λέγοντες. ος αν ομόση εν τω ναώ, ουδέν έστιν, ος δ’ αν ομόση εν τω χρυσώ του ναού, οφείλει.
17. μωροί και τυφλοί! τις γαρ μείζων εστίν, ο χρυσός ή ο ναός ο αγιάζων τον χρυσόν;
18. Και. ος αν ομόση εν τω θυσιαστηρίω, ουδέν έστιν, ος δ’ αν ομόση εν τω δώρω τω επάνω αυτού οφείλει.
19. μωροί και τυφλοί! τι γαρ μείζον, το δώρον ή το θυσιαστήριον το αγιάζον το δώρον;
20. ο ουν ομόσας εν τω θυσιαστηρίω ομνύει εν αυτώ και εν πάσι τοις επάνω αυτού.
21. και ο ομόσας εν τω ναώ ομνύει εν αυτώ και εν τω κατοικήσαντι αυτόν.
22 και ο ομόσας εν τω ουρανώ ομνύει εν τω θρόνω του Θεού και εν τω καθημένω επάνω αυτού.
23. Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι αποδεκατούτε το ηδύοσμον και το άνηθον και το κύμινον, και αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν. ταύτα δε έδει ποιήσαι κακείνα μη αφιέναι.
24. οδηγοί τυφλοί, οι διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες!
25. Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και της παροψίδος, έσωθεν δε γέμουσιν εξ αρπαγής και αδικίας.
26. Φαρισαίε τυφλέ, καθάρισον πρώτον το εντός του ποτηρίου και της παροψίδος, ίνα γένηται και το εκτός αυτών καθαρόν.
27. Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν δε γέμουσιν οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας.
28. ούτω και υμείς έξωθεν μεν φαίνεσθε τοις ανθρώποις δίκαιοι, έσωθεν δε μεστοί έστε υποκρίσεως και ανομίας.
29. Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι οικοδομείτε τους τάφους των προφητών και κοσμείτε τα μνημεία των δικαίων,
30. και λέγετε. ει ήμεν εν ταις ημέραις των πατέρων ημών, ουκ αν ήμεν κοινωνοί αυτών εν τω αίματι των προφητών.
31. ώστε μαρτυρείτε εαυτοίς ότι υιοί έστε των φονευσάντων τους προφήτας.
32. και υμείς πληρώσατε το μέτρον των πατέρων υμών.
33. όφεις, γεννήματα εχιδνών! Πώς φύγητε από της κρίσεως της γεέννης;
34. δια τούτο ιδού εγώ αποστέλλω προς υμάς προφήτας και σοφούς και γραμματείς, και εξ αυτών αποκτενείτε και σταυρώσετε, και εξ αυτών μαστιγώσετε εν ταις συναγωγαίς υμών και διώξετε από πόλεως εις πόλιν.
35. όπως έλθη εφ’ υμάς πάν αίμα δίκαιον εκχυνόμενον επί της γης από του αίματος Αβελ του δικαίου έως του αίματος Ζαχαρίου υιού Βαραχίου, ον εφονεύσατε μεταξύ του ναού και του θυσιαστηρίου.
36. αμήν λέγω υμίν ότι ήξει ταύτα πάντα επί την γενεάν ταύτην.
37. Ιερουσαλήμ Ιερουσαλήμ, η αποκτέννουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς αυτήν! ποσάκις ηθέλησα επισυναγαγείν τα τέκνα σου ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας, και ουκ ηθελήσατε.
38. ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος.
39. λέγω γαρ υμίν, ου μη με ίδητε απ’ άρτι έως αν είπητε, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Καλό Πάσχα.

Τήν ψυχωφελή, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, καί τήν αγίαν εβδομάδα τού Πάθους σου, αιτούμεν κατιδείν Φιλάνθρωπε, τού δοξάσαι έν αυτή τά μεγαλείά σου, καί τήν άφατον διημάς οικονομίαν σου, ομοφρόνως μελωδούντες, Κύριε δόξα σοι.

Με αυτόν τον ύμνο σήμερα αποχαιρετούμε την Μεγάλη Σαρακοστή, και εορτάζουμε την «κοινήν Ανάστασιν». Την ανάσταση όλων των ανθρώπων, στο πρόσωπο του Λαζάρου.
Τεταρταίος, δηλαδή τέσσαρες ημέρες στον τάφο, αυτό δεν ήταν εμπόδιο για την ανάσταση του.
Το άγνωστο του θανάτου, είναι αυτό που κάνει το άνθρωπο να τον φοβάται. Του Κυρίου μας όμως ο θάνατος τον νίκησε. Έτσι ο Χριστιανός, απαγγέλει στο «Σύμβολο της Πίστεως» (Προσδοκώ ανάσταση νεκρών, και ζωή του μέλλοντος αιώνος).
«Ει γαρ πιστεύομεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας, δια του Ιησού άξει συν αυτώ».
Ο Χριστιανός δεν φοβάται τον θάνατον, γιατί ξέρει, πως τότε αρχίζει η ζωή. Γνωρίζει καλά πως από τον Τάφο ανέτειλε η Ζωή. Η ολιγοπιστία και ο εγωισμός μας όμως, δεν τα αποδέχονται εύκολα αυτά τα νοήματα, (ποιος γύρισε, να μας πεί) λένε κάποιοι. Γύρισε ο Λάζαρος. Και ο Λάζαρος είναι ο καθημερινός άνθρωπος. (Τον ανέστησε επειδή ήταν φίλος Του), θα πουν κάποιο άλλοι. Όλοι οι χριστιανοί είναι φίλοι Του στο διηνεκές, βαπτιστίκαν στο όνομα Του, δεν υπάρχει αμφιβολία γι αυτό.
Θάνατος και ζωή είναι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος, το νόμισμα είναι ο άνθρωπος.
Το έμβρυο όντας στην κοιλιά της μάνας του, ασφαλισμένο είναι ευτυχισμένο, και δεν θέλει να βγει έξω. Αγνοεί πως ο κόσμος που το περιμένει είναι ασύγκριτα πιο ευρύχωρος άνετος και μεγάλος, και βγαίνει κλαίοντας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον άνθρωπο, αγνοεί το τι τον περιμένει, και γαντζώνεται και παλεύει να μην φύγει από αυτόν τον κόσμο. Στο τέλος θα φύγει, όπως και το έμβρυο, στο τέλος θα το πάρουν με καισαρική, που λέει ο λόγος.
Δεν φεύγει κλαίγοντας ο Χριστιανός, γιατί ξαναγεννιέται. Κακώς κλαίνε στον θάνατο, όποιος κλαίει το νεκρό, δεν πιστεύει στον Θεό. Ο θάνατος είναι χαρά.
Την αυριανή «Κοινήν Ανάστασιν» θα διαδεχθεί σε μία εβδομάδα Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
Αναστήτω ο Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, καί φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.
Ως εκλείπει καπνός, εκλιπέτωσαν, ω τήκεται κηρός από προσώπου πυρός.
Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου τού Θεού, καί οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.
Αύτη η ημέρα, ήν εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα, καί ευφρανθώμεν εν αυτή.

Αναστάσεως ημέρα, καί λαμπρυνθώμεν τή πανηγύρει, καί αλλήλους περιπτυξώμεθα, Είπωμεν αδελφοί, καί τοίς μισούσιν ημάς, Συγχωρήσωμεν πάντα τή Αναστάσει, καί ούτω βοήσωμεν, Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, καί τοίς εν τοίς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος.

Για την Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα, ο Πυθαγόρας θα σιγήσει.
Πασχαλιάτικο δώρο σε όλους τους φίλους και αναγνώστες, είναι το παρακάτω Blog http://topaliatzidiko.blogspot.com/
 ….. με πολλά ρετρό θέματα και θεάματα. Επειδή οι περισσότεροι αναγνώστες, αν εξαιρέσουμε του Δαμανιανούς πού τους θεωρώ παιδιά μου, τα έχετε τα χρονάκια σας, θα ενθουσιαστείτε, κάνοντας ένα ταξίδι προς τα πίσω.





Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Η προφητεία

Ένας σχολιασμός στον «Ξένο», χρειάζεται απάντηση, και την δίνω αμέσως.

Κατ’ αρχάς φίλε ανώνυμε, γιατί δεν χρησιμοποιείς ένα ψευδώνυμο έστω, να έχεις κάποια υπόσταση; Στο διαδίκτυο, ας μην κρυβόμαστε δεν υπάρχει ανώνυμος, υπάρχει το ID σου δηλωμένο και σε ανακαλύπτουμε όποτε χρειαστεί, εσύ φυσικά αγνοείς ακόμα και το τι είναι αυτό, αλλά δεν πειράζει.
Ακόμα και από τον τόπο που στέλνεις το μήνυμα σου, μπορώ να σε εντοπίσω, μην αμφιβάλεις. Αδιαφορώ διότι δεν σε θεωρώ σημαντικό.
Στο κυρίως θέμα τώρα, έχεις δίκιο λέγοντας πως αυτός ο ύμνος δεν είναι ο μόνος που δεν ακούει κανείς από το εκκλησίασμα, από την οχλοβοή που γίνεται μετά την επιστροφή του Επιταφίου Χριστού, κανείς δεν ακούει της Προφητείας Ἰεζεκιὴλ τὸ Ἀνάγνωσμα (Κέφ. ΛΖ', 1-14).
Θα την αναρτήσω για όσους ενδιαφέρονται να την διαβάσουν.
Έχεις άδικο να ισχυρίζεσαι πως μόνο πολυτονικά πρέπει να αποδίδονται τα κείμενα αυτά. Χάνουν ασφαλώς από το νόημα τους, πολλές φορές, αλλά αναλογίσου πόσοι δεν διαθέτουν πολυτονικές γραμματοσειρές, και βλέπουν τετράγωνα αντί για γράμματα. Και αν εσύ είσαι βολεμένος στην Ελλάδα μας, σκέψου πως τον Πυθαγόρα τον βλέπουν από περισσότερες των είκοσι χωρών. Σημασία έχει να διαβάσουν και να εντρυφήσουν στα γραφόμενα. Δεν κινδυνεύει η πίστη των Πατέρων μας από δύο περισπωμένες και λίγες δασείες. Ο φανατισμός και τα άκρα είναι πάντα του διαβόλου.

Το κείμενο της προφητείας σε μονοτονικό πρώτα, χάριν γούστου και ύστερα σε πολυτονικό.
Προφητείας Ιεζεκιήλ τό Ανάγνωσμα
(Κεφ. ΛΖ', 1-14)
Εγένετο επ' εμέ χείρ Κυρίου, καί εξήγαγέ με εν πνεύματι Κυρίου, καί έθηκέ με εν μέσω τού πεδίου, καί τούτο ήν μεστόν οστέων ανθρωπίνων, καί περιήγαγέ με επ' αυτά, κύκλωθεν κύκλω, καί ιδού πολλά σφόδρα, επί προσώπου τού πεδίου, καί ιδού ξηρά σφόδρα. Καί είπε πρός με. Υιέ ανθρώπου, εί ζήσεται τά οστέα ταύτα; καί είπα. Κύριε, Κύριε, σύ επίστασαι ταύτα. Καί είπε πρός με. Προφήτευσον επί τά οστά ταύτα, καί ερείς αυτοίς. Τά οστά τά ξηρά, ακούσατε λόγον Κυρίου, τάδε λέγει Κύριος τοίς οστέοις τούτοις. Ιδού εγώ φέρω εις υμάς πνεύμα ζωής, καί δώσω εις υμάς νεύρα, καί ανάξω εις υμάς σάρκας, καί εκτενώ εφ' υμάς δέρμα, καί δώσω πνεύμά μου εις υμάς, καί ζήσεσθε, καί γνώσεσθε, ότι εγώ ειμι Κύριος. Καί προεφήτευσα, καθώς ενετείλατό μοι Κύριος. Καί εγένετο φωνή εν τώ εμέ προφητεύσαι, καί ιδού σεισμός, καί προσήγαγε τά οστά, εκάτερον πρός τήν αρμονίαν αυτού. Καί είδον, καί ιδού επ' αυτά νεύρα καί σάρκες εφύοντο, καί ανέβαινεν επ' αυτά δέρμα επάνω, καί πνεύμα ουκ ήν εν αυτοίς. Καί είπε πρός με. Προφήτευσον, επί τό πνεύμα, υιέ ανθρώπου, προφήτευσον, καί είπε τώ πνεύματι. Τάδε λέγει Κύριος Κύριος. Εκ τών τεσσάρων πνευμάτων ελθέ, καί εμφύσησον εις τούς νεκρούς τούτους, καί ζησάτωσαν. Καί προεφήτευσα, καθ' ό, τι ενετείλατό μοι, καί εισήλθεν εις αυτούς τό πνεύμα, καί έζησαν, καί έστησαν επί τών ποδών αυτών, συναγωγή πολλή σφόδρα. Καί ελάλησε Κύριος πρός με, λέγων. Υιέ ανθρώπου, τά οστά ταύτα, πάς οίκος Ισραήλ εστιν, αυτοί λέγουσι. Ξηρά γέγονε τά οστά ημών, απώλωλεν η ελπίς ημών, διαπεφωνήκαμεν. Διά τούτο προφήτευσον, καί ειπέ πρός αυτούς. Τάδε λέγει Κύριος Κύριος. Ιδού εγώ ανοίγω τά μνήματα υμών, καί ανάξω υμάς εκ τών μνημάτων υμών, καί εισάξω υμάς εις τήν γήν τού Ισραήλ, καί γνώσεσθε, ότι εγω' ειμι Κύριος, εν τώ ανοίξαί με τούς τάφους υμών, τού αναγαγείν με εκ τών τάφων τόν λαόν μου. Καί δώσω πνεύμά μου εις υμάς, καί ζήσεσθε, καί θήσομαι υμάς επί τήν γήν υμών, καί γνώσεσθε, ότι εγώ Κύριος, ελάλησα, καί ποιήσω, λέγει Κύριος Κύριος.

Προφητείας Ἰεζεκιὴλ τὸ Ἀνάγνωσμα
(Κέφ. ΛΖ', 1-14)
Ἐγένετο ἐπ' ἐμὲ χεὶρ Κυρίου, καὶ ἐξήγαγέ με ἐν πνεύματι Κυρίου, καὶ ἔθηκέ με ἐν μέσῳ τοῦ πεδίου, καὶ τοῦτο ἣν μεστὸν ὀστέων ἀνθρωπίνων, καὶ περιήγαγέ με ἐπ' αὐτά, κύκλωθεν κύκλῳ, καὶ ἰδοὺ πολλὰ σφόδρα, ἐπὶ προσώπου τοῦ πεδίου, καὶ ἰδοὺ ξηρὰ σφόδρα. Καὶ εἶπε πρὸς με. Υἱὲ ἀνθρώπου, εἶ ζήσεται τὰ ὀστέα ταῦτα; καὶ εἶπα. Κύριε, Κύριε, σὺ ἐπίστασαι ταῦτα. Καὶ εἶπε πρὸς με. Προφήτευσον ἐπὶ τὰ ὀστὰ ταῦτα, καὶ ἐρεὶς αὐτοῖς. Τὰ ὀστὰ τὰ ξηρά, ἀκούσατε λόγον Κυρίου, τάδε λέγει Κύριος τοὶς ὀστέοις τούτοις. Ἰδοὺ ἐγὼ φέρω εἰς ὑμᾶς πνεῦμα ζωῆς, καὶ δώσω εἰς ὑμᾶς νεῦρα, καὶ ἀνάξω εἰς ὑμᾶς σάρκας, καὶ ἐκτενῶ ἐφ' ὑμᾶς δέρμα, καὶ δώσω πνεύμά μου εἰς ὑμᾶς, καὶ ζήσεσθε, καὶ γνώσεσθε, ὅτι ἐγὼ εἰμι Κύριος. Καὶ προεφήτευσα, καθὼς ἐνετείλατό μοὶ Κύριος. Καὶ ἐγένετο φωνὴ ἐν τῷ ἐμὲ προφητεῦσαι, καὶ ἰδοὺ σεισμός, καὶ προσήγαγε τὰ ὀστά, ἑκάτερον πρὸς τὴν ἁρμονίαν αὐτοῦ. Καὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ ἐπ' αὐτὰ νεῦρα καὶ σάρκες ἐφύοντο, καὶ ἀνέβαινεν ἐπ' αὐτὰ δέρμα ἐπάνω, καὶ πνεῦμα οὐκ ἣν ἐν αὐτοῖς. Καὶ εἶπε πρὸς με. Προφήτευσον, ἐπὶ τὸ πνεῦμα, υἱὲ ἀνθρώπου, προφήτευσον, καὶ εἶπε τῶ πνεύματι. Τάδε λέγει Κύριος Κύριος. Ἐκ τῶν τεσσάρων πνευμάτων ἐλθέ, καὶ ἐμφύσησον εἰς τοὺς νεκροὺς τούτους, καὶ ζησάτωσαν. Καὶ προεφήτευσα, καθ' ὅ, τὶ ἐνετείλατό μοί, καὶ εἰσῆλθεν εἰς αὐτοὺς τὸ πνεῦμα, καὶ ἔζησαν, καὶ ἔστησαν ἐπὶ τῶν ποδῶν αὐτῶν, συναγωγὴ πολλὴ σφόδρα. Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς με, λέγων. Υἱὲ ἀνθρώπου, τὰ ὀστὰ ταῦτα, πᾷς οἶκος Ἰσραὴλ ἐστιν, αὐτοὶ λέγουσι. Ξηρὰ γέγονε τὰ ὀστὰ ἡμῶν, ἀπώλωλεν ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, διαπεφωνήκαμεν. Διὰ τοῦτο προφήτευσον, καὶ εἰπὲ πρὸς αὐτούς. Τάδε λέγει Κύριος Κύριος. Ἰδοὺ ἐγὼ ἀνοίγω τὰ μνήματα ὑμῶν, καὶ ἀνάξω ὑμᾶς ἐκ τῶν μνημάτων ὑμῶν, καὶ εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὴν γὴν τοῦ Ἰσραήλ, καὶ γνώσεσθε, ὅτι ἐγω' εἰμι Κύριος, ἐν τῷ ἀνοίξαί με τοὺς τάφους ὑμῶν, τοῦ ἀναγαγεῖν μὲ ἐκ τῶν τάφων τὸν λαόν μου. Καὶ δώσω πνεύμά μου εἰς ὑμᾶς, καὶ ζήσεσθε, καὶ θήσομαι ὑμᾶς ἐπὶ τὴν γὴν ὑμῶν, καὶ γνώσεσθε, ὅτι ἐγὼ Κύριος, ἐλάλησα, καὶ ποιήσω, λέγει Κύριος Κύριος.

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

troktiko: Να βοηθήσει η ομογένεια την Ελλάδα καλεί ο Σπυρόπουλος του ΣΑΕ

troktiko: Να βοηθήσει η ομογένεια την Ελλάδα καλεί ο Σπυρόπουλος του ΣΑΕ

Ο Ξένος

Με την Χάρη του Θεού, φθάσαμε στην τελευταία εβδομάδα της μεγάλης Τεσσαρακοστής, την «Κουφή» όπως λένε οι Καλογέροι, το Σάββατο δε, θα εορτάσουμε την «Κοινήν Ανάστασιν». Και ακολουθεί η Μεγάλη Εβδομάδα, με το Θείο Πάθος και την Ανάσταση του Κυρίου μας.
Τα επιλεγμένα άσματα για αυτήν την περίοδο, είναι τα περιεκτικότερα σε νοήματα. Αποκτούν περισσότερη ιλαρότητα, άμα αποδίδονται με ευλάβεια και χωρίς περιττούς λαρυγγισμούς, από τους, κατά φαντασία μελωδούς.
Ένας ύμνος που ψέλνεται την Μεγάλη Παρασκευή, κατά την ώρα της περιφοράς του Επιταφίου Χριστού, και κανείς δεν του δίνει σημασία, διότι ασχολούμεθα και συζητάμε κατά την διάρκεια της, με αλλότρια θέματα, είναι αυτός που παραθέτω πιο κάτω. Επεκράτησε τα τελευταία χρόνια να ψέλνεται κατά την επιστροφή στον Ναό.
Από όλους του ύμνους της Εκκλησίας, αυτός με συγκλονίζει κάθε φορά που τον ακούω. Πως είναι δυνατόν ο ίδιος ο Θεός, να είναι Ξένος και Πρόσφυγας. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε συνειδητοποιήσει, πως είμαστε ξένοι σε αυτήν την γη; Έχουμε καταλάβει άραγε πως είμαστε περαστικοί; Φωνάζει ο Απόστολος Παύλος
ΕβΙΓ-14. οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν.
Ποιος τον ακούει;

Ας μην λέμε μεγάλα λόγια, ας εντρυφήσουμε σε αυτό το τροπάριο.

Τὸν ἥλιον κρύψαντα τᾶς ἰδῖας ἀκτίνας καὶ τὸ παραπέτασμα τοῦ ναοῦ διαραγὲν τῷ τοῦ Σωτῆρος θανάτω ὁ Ἰωσὴφ θεασάμενος προσῆλθε τῷ Πιλάτῳ καὶ καθικετεύει λέγων.
Δὸς μοὶ τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ.
Δὸς μοὶ τοῦτον τὸν ξένον, ὂν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατούσιν ὡς ξένον.
Δὸς μοὶ τοῦτον τὸν ξένον, ὂν ξενίζομαι βλέπειν τοῦ θανάτου τὸ ξένον.
Δὸς μοὶ τοῦτον τὸν ξένον, ὅστις οἶδε ξενίζεις τοὺς πτωχοὺς καὶ τοὺς ξένους.
Δὸς μοὶ τοῦτον τὸν ξένον, ὂν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμω.
Δὸς μοὶ τοῦτον τὸν ξένον, ἴνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποὺ κλίνη.
Δὸς μοὶ τοῦτον τὸν ξένον, ὂν ἡ μήτηρ ὀρώσα, νεκρωθέντα, ἐβόα. Ὢ Υἱὲ καὶ Θεέ μου, εἰ καὶ τὰ σπλάχνα τιτρώσκομαι καὶ καρδίαν σπαράττομαι νεκρὸν σὲ καθορώσα, ἀλλὰ τὴ σὴ ἀναστάσει θαρροῦσα μεγαλύνω.
Καὶ τοῦτοις τοίνυν τοὶς λόγοις δυσωπῶν τὸν Πιλάτον ὁ εὐσχήμων λαμβάνει τοῦ Σωτῆρος τὸ σῶμα, ὁ καὶ ἐν φόβῳ ἐν συνδόνι ἐνειλήσαν καὶ σμύρνη κατεθέτο ἐν φόβῳ τὸν παρέχοντα ζωὴν αἰώνιον καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Και μονοτονικό για όσους δυσκολεύονται.
Τον ήλιον κρύψαντα τας ιδίας ακτίνας και το παραπέτασμα του ναού διαραγέν τω του Σωτήρος θανάτω ο Ιωσήφ θεασάμενος προσήλθε τω Πιλάτω και καθικετεύει λέγων.
Δος μοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω.
Δος μοι τούτον τον ξένον, ον ομόφυλοι μισούντες θανατούσιν ως ξένον.
Δος μοι τούτον τον ξένον, ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου το ξένον.
Δος μοι τούτον τον ξένον, όστις οιδε ξενίζεις τους πτωχούς και τους ξένους.
Δος μοι τούτον τον ξένον, ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω.
Δος μοι τούτον τον ξένον, ινα κρύψω εν τάφω, ος ξένος ουκ έχει την κεφαλήν που κλίνη.
Δος μοι τούτον τον ξένον, ον η μήτηρ ορώσα, νεκρωθέντα, εβόα. Ω Υιέ και Θεέ μου, ει και τα σπλάχνα τιτρώσκομαι και καρδίαν σπαράττομαι νεκρόν σε καθορώσα, αλλά τη ση αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω.
Και τουτοις τοίνυν τοις λόγοις δυσωπών τον Πιλάτον ο ευσχήμων λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα, ο και εν φόβω εν συνδόνι ενειλήσαν και σμύρνη κατεθέτο εν φόβω τον παρέχοντα ζωήν αιώνιο και το μέγα έλεος.

Μετάφραση!
Όταν είδε ο Ιωσήφ τον ήλιο να σκοτεινιάζει και το καταπέτασμα του ναού να σχίζεται με τον θάνατο του Σωτήρα, πηγαίνει στον Πιλάτο και τον παρακαλεί λέγοντας.
Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που από βρέφος σαν ξένος, αποξενώθηκε στον δικό μας τον κόσμο
Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που το ίδιο του το γένος μισώντας τον, τον θανατώσανε σαν ξένο.
Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που παραξενεύομαι βλέποντας το παράδοξο του θάνατο.
Δώσε μου αυτόν τον ξένον, που μόνο αυτός ξέρει να φιλοξενεί τους φτωχούς και τους ξένους.
Δώσε μου αυτόν τον ξένο , τον οποίο οι Εβραίοι από φθόνο τον αποξένωσαν από τον κόσμο.
Δώσε μου αυτόν τον ξένο, για να τον θάψω, επειδή σαν ξένος δεν έχει που να γυρίσει το κεφάλι του και να αναπαυθεί.
Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που μόλις τον είδε η Μητέρα του πεθαμένο, φώναξε. Ω Παιδί μου και Θεέ μου, αν και στα σπλάχνα μου πληγώνομαι και στην καρδιά σπαράσσω βλέποντας σε νεκρό, όμως ελπίζοντας στην Ανάσταση σου σε μεγαλύνω.
Και με αυτά τα λόγια κάμπτοντας τον Πιλάτο ο ευσχήμων Ιωσήφ παίρνει το σώμα του Σωτήρα, το οποίο με φόβο τυλίγοντας το σε σεντόνι και σμύρνα, το έβαλε σε τάφο, Αυτόν που δίνει σε όλους την ζωή την αληθινή και το αμέτρητο έλεος.

Ανάλυση
Η αγία μας Εκκλησία παρακολουθώντας κάθε χρόνο την όλη πορεία της επίγειας ζωής από την Γέννηση μέχρι την Ανάληψη του αγαπημένου της νυμφίου Ιησού ,στέκεται τώρα μπροστά στον Σταυρό του μαζί με την Αγία Μητέρα του και τον μαθητή του Ιωάννη και θρηνεί μαζί τους βλέποντας τον εσταυρωμένο, νεκρό γυμνό και άταφο.
Την εσπέρα της ίδιας μέρας ,λίγες ώρες μετά, βλέποντας επίσης τον Ιωσήφ από την Αριμαθεία, κρυφό μαθητή του, να πηγαίνει στο πραιτόριο και να ζητάει από τον ίδιο τον Πιλάτο την άδεια για να κατεβάσει από τον Σταυρό το σώμα του Ιησού και να το θάψει, στέκεται εδώ για λίγες στιγμές και τον φαντάζεται να παρακαλεί με δάκρυα τον Πιλάτο ,βάζοντας τον να λέει τον δικό της καημό. Δώσε μου το σώμα εκείνου που δικάστηκε και καταδικάστηκε από σένα Ιησού του Ναζωραίου, Ιησού του ξένου, Ιησού του πτωχού, Ιησού που κρέμεται τώρα γυμνός, Ιησού του Υιού του ταπεινού μαραγκού, Ιησού του καταφρονεμένου. Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που έχει έλθει από μακριά χώρα για να σώσει τον άνθρωπο ο οποίος έγινε ξένος με τον θεό λόγω της αμαρτίας. Δώσε μου αυτόν τον ξένο που κατεβαίνει τώρα στον σκοτεινό Άδη, στη, κόλαση, για να ανεβάσει πάλι τον άνθρωπο στον Παράδεισο, που τόσο καιρό ήταν ξένος και εξόριστος στη γη. Δώσε μου αυτόν τον ξένο που εμείς οι ξένοι, αγνοούμε τον ξένο τρόπο της συλλήψεως και της σαρκώσεως του. Δώσε μου αυτόν τον ξένον που δεν ευρέθη ούτε τόπος για να γεννηθεί παρά μόνο σε μια μικρή και φτωχή φάτνη. Δώσε μου αυτόν τον ξένο που από βρέφος ακόμα έφυγε στα ξένα κυνηγημένος από τον Ηρώδη. Δώσε μου αυτόν τον ξένο που δεν είχε ούτε πόλη, ούτε χωριό, ούτε σπίτι, ούτε συγγενείς για να αναπαυθεί, αφού ούτε και αυτοί τον πίστευαν. Δώσε μου αυτόν τον ξένο, για να εφαρμόσω και εγώ την εντολή του «ξένος ημήν και συναγάγεται μοι». Άκουσε τους στεναγμούς και είδε την θλίψη της καρδίας μου και δώσε μου αυτόν τον ξένο που ήταν ο ωραιότερος από όλους τους ανθρώπους και τώρα δεν έχει ούτε είδος ούτε κάλλος το πρόσωπό του. Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που δεν είχε τόπο να αναπαυθεί, για να τον αναπαύσω έστω και τώρα μέσα σε τάφο.
Άκουσε τους λυγμούς της Μητέρας του, είδε τα θερμά δάκρυα της και δώσε μου τούτον τον ξένο, τον Υιό της, για να τον θάψω, δώσε της λίγη χαρά. Τι θα σε ωφελήσει το σώμα αυτού του ξένου;»
Και μετά από το ξέσπασμα αυτό της καρδιάς της, η Αγία μας Εκκλησία συνεχίζει παρακολουθώντας τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο να κατεβάζουν το ματωμένο σώμα του Ιησού από τον Σταυρό και να το τυλίγουν σε σεντόνι καθαρό, αρωματίζοντας το με σμύρνα, και θάπτοντας το σε καινούριο τάφο.
Τα δάκρυα της και οι θλίψεις της αρχίζουν τώρα σιγά -σιγά να υποχωρούν, περιμένοντας την ένδοξο και υπέρλαμπρο Ανάσταση του Νυμφίου και Θεού της ,Αυτού που είναι και δίδει σε όλους την αιώνιο ζωή και το αμέτρητο έλεος.





Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

"ΑΝ" Ράντγιαρντ Κίπλινγκ

Αν μπορείς να κρατάς την ψυχραιμία σου
όταν οι άλλοι χάνουν τη δική τους
και ρίχνουν σε σένα την ευθύνη
και την αιτία της αδυναμίας τους.

Αν έχεις πίστη στον εαυτό σου
όταν οι άλλοι αμφιβάλλουν για σένα
και δε σε πειράζει αυτή η δυσπιστία τους

Αν μπορείς καρτερικά να περιμένεις
χωρίς να σε κουράζει η αναμονή,
ή όταν διαδίδουν ψέματα για σένα
να μην ξεπέφτεις και συ στο ψέμα,
ή όταν φανερά σου δείχνουν μίσος
να μην αφήσεις το μίσος να σε καταλάβει,
κι όμως να μη φαίνεσαι πολύ αγαθός
μήτε πολύ στοχαστικός στα λόγια.

Αν να ονειρεύεσαι είσαι ικανός
δίχως να γίνεσαι σκλάβος των ονείρων

Αν να δέχεσαι μπορείς θρίαμβο και όλεθρο το ίδιο
και να αντιμετωπίζεις παρόμοια και τα δύο

Αν είσαι σε θέση να υπομένεις
ακούοντας την αλήθεια που συ είπες,
να επαναλαμβάνεται αλλοιωμένη από πονηρούς
που επιδιώκουν έτσι να παγιδέψουν αφελείς,
ή να παρατηρείς αυτά που συ τους έδωσες ζωή,
σπασμένα να κείτονται και παραπεταμένα
και να φτιάχνεις εξαρχής με εργαλεία φθαρμένα.

Αν τολμάς όλα σου τα πλούτη μαζεμένα
να τα παίζεις κορώνα-γράμματα μεμιάς,
να χάνεις κι απ' την αρχή να ξεκινάς
χωρίς να μέμφεσαι για τη μοίρα σου κανέναν

Αν μπορείς να κάνεις καρδιά, νεύρα και μυς
να σε υπηρετούν ακόμα κι όταν έχουν καταρρεύσει,
και γερά να κρατάς, ενώ δεν υπάρχει εντός σου
τίποτε πέρα από τη θέληση που τους λεει <βαστάτε!>

Αν μπορείς να μιλάς με χιλιάδες
κι όμως να κρατάς την αρετή σου,
ή να περπατάς με κυβερνήτες
κι όμως να μην αλλάζεις την απλή ζωή σου.

Αν ούτε εχθροί σε βλάψουν μπορούν,
μα ούτε και κοντινότεροι φίλοι,

Αν όλοι έχουν την ίδια αξία για σένα
και κάνεις πιο πολύ από τους άλλους

Αν μπορείς να γεμίζεις τη μέρα σου
με εικοσιτέσσερις ώρες αξίας ζωής,
τότε δική σου θα είναι όλη η Γη
με όλα της τα αγαθά κι ακόμη:

Αληθινά θα είσαι Άνθρωπος παιδί μου.


Paris 26 Gigapixels - Visite virtuelle interactive des plus beaux monuments de Paris

Paris 26 Gigapixels - Visite virtuelle interactive des plus beaux monuments de Paris

Ακατάλληλο για παιδιά

Προς φιλόζωους

Από τις σελίδες του Facebook, παρακολουθώ την δράση κάποιων συνανθρώπων μας, που θέλουν να λέγονται φιλόζωοι ή που αυτοχαρακτηρίζονται ως τέτοιοι.
Υπάρχουν και οργανωμένοι σύλλογοι, με αντικείμενο την προστασία κάποιων συγκεκριμένων ειδών, φώκιες, φάλαινες, χελώνες και πάει λέγοντας. Πριν από λίγες μέρες διάβασα για τον ζωολογικό κήπο στην Κίνα, που φιλοξενεί τίγρεις, από την Σιβηρία, και ψοφούν από την πείνα, επειδή τους ταΐζουν κόκαλα κοτόπουλου, κοστίζει δε περί τα 900 ευρώ το μήνα η διατροφή της κάθε μιας. Στην Ελλάδα μας με αυτά τα χρήματα ζή μια οικογένεια, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Θεμιτά είναι όλα τα παραπάνω, εφ’ όσον δεν υπερβαίνουν τα όρια. Η υπερβολή αρχίζει όταν εξομοιώνουμε τον άνθρωπο με τα ζώα. Φροντίζουμε αυτά με ανθρώπινα κριτήρια, και δεν αφήνουμε την φύση να εξισορροπήσει μόνη της.
Δεν έχουν δουλειά στις πολιτείες τα ζώα. Χρειάζονται χώμα για να ζουν φυσιολογικά. Αυτό δεν αναπληρώνεται με τίποτα. Ένα παράδειγμα θα αναφέρω μόνον. Σε μια πληγή οποιουδήποτε ζώου, αν βάλουμε φάρμακο, και αφήσουμε το ζωντανό ελεύθερο, θα βγάλει τις γάζες, θα τρέξει όπου υπάρχει νερό και θα βάλει το πληγωμένο μέλος στην λάσπη. Εκεί θα βρει την γιατρειά του, είναι προικισμένο από την φύση με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και επιβιώνει. Αν δεν το φάνε άλλα ζώα δυνατότερα, εκεί ακριβώς βρίσκεται η ισορροπία της.
Ψλ48:13 και άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκεν, παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσιν τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς.
Ο άνθρωπος, όπως ο ψαλμωδός μας λέει ομοιώθηκε με αυτά, και θέλησε να τα εξουσιάσει. Και πείρε από αυτά κάποια οικόσιτα. Τα φρόντιζε όχι από αγάπη προς αυτά, αλλά για να τα φάει. Δεν του αρκούσε για τροφή, όσα έβγαζε η γή και η θάλασσα. Και όμως αν δούμε τα δόντια του ανθρώπου δεν είναι φτιαγμένα για να τρώνε σάρκες, γι’ αυτό τα έψησε πρώτα.
Το ερώτημα που τίθεται είναι εύγλωττο, καλά τα πρόβατα και τα κατσίκια, τα φρόντιζε για την τροφή του όπως και τις γελάδες. Τις καμήλες και τα γαϊδούρια, για μεταφορικά, όπως και τα άλογα. Τις κότες και τα περιστέρια επίσης. Τα σκυλιά και τα γατιά τι χρειαζόντανε.
Ζώα αντιπαραγωγικά και μη βρώσιμα. Τουλάχιστον από αυτήν την μεριά του πλανήτη. Είναι τυχαίο άραγε που στις πολιτείες, υπάρχουν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα αυτά τα δύο είδη.
Δεν είναι τυχαίο, εκδηλώνει ο άνθρωπος το πάθος της κυριαρχίας, και αφού δεν τον ακούνε οι άλλοι άνθρωποι στρέφεται στα ζώα, αυτά δεν έχουν γνώμη, μόνο στομάχι. Θα φάνε αν υπακούουν στα κελεύσματα του αφεντικού τους. βλέπουμε έτσι σκυλιά με ζακέτες και γάτες με παπούτσια.
Και αν θεωρήσουμε όλα αυτά φυσιολογικά, θα πάμε ένα βήμα παραπέρα. Η χρήση αυτών των ζώων. Στα πιο παλιά χρόνια υπήρχαν οι αρένες που θανατώνονταν οι σκλάβοι, σήμερα υπάρχουν τα τσίρκο, που τα μαστιγώνουν οι θηριοδαμαστές.
Υπάρχει όμως και μια άλλη χρήση αυτών των ζώων, απαράδεκτη κατ’ εμέ. Η αστυνόμευση του ανθρώπου από τα ζώα. Γνωρίζαμε την έφιππη αστυνομία, γνωρίζαμε τα αστυνομικά σκυλιά, στην ανακάλυψη των ναρκωτικών ουσιών, αλλά αυτό που είδα σε ένα βίντεο, σε αυτήν την διεύθυνση, http://troktiko.blogspot.com/2010/03/blog-post_1399.html , με τρόμαξε.
Ο εκπαιδευτής παρά το γεγονός πως φορά ξύλινο χέρι (νάρθηκα) σφαδάζει από τον πόνο, και η δύναμη του σκύλου τέτοια που τον εκπαραθυρώνει. Είναι τελικά ο άνθρωπος στο έλεος του σκύλου, και αν δεν προφτάσει ο κύριος του, θα τον σκοτώσει.
Είναι τόσο άγρια τα ένστικτα αυτού του ζώου, ή μήπως επεμβαίνει ο ανθρώπινος παράγοντας, και κάνει τα σκυλιά αυτά ελεγκτές της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Εδώ τίθεται ένα ερώτημα, τι κάνουν οι φιλόζωοι;
Μήπως τελικά εκείνος που έκανε την ταινία (η ληστεία με τα ντόπερμαν), είχε χάρισμα προφητικό;
Κλείνοντας, παρά το γεγονός ότι είμαι σκυλοδαγκωμένος, συντηρώ σκύλους και γάτες πολλά χρόνια τώρα, τα οποία ζωντανά ουδέποτε περάσανε το κατώφλι της πόρτας μου. Για αυτά είναι ο κήπος, για αυτά είναι το χώμα, το χαλί και ο καναπές είναι για τους ανθρώπους.
Επιπλέον οφείλω να δηλώσω πως ο καλύτερος σκύλος διαχρονικά υπήρξε ο Πλούτο του Μίκι Μάους, και εδώ δεν σηκώνει αντίρρηση.

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

ο Παπάς

Οι δρόμοι της Αθήνας ήταν ακόμη έρημοι. Χαράματα χειμωνιάτικης μέρας. Ο αγαθός λευίτης βάδιζε για την εκκλησία του, όπου θα έψελνε τον Όρθρο.

Ξάφνου, μία μισοσβησμένη φωνή, από τη γωνιά του δρόμου τον σταματά.
Ήταν ένας ρακένδυνος γέρος ζητιάνος, πού άπλωνε το ισχνό χέρι του, ζητώντας βοήθεια.
Ο παπάς, πατέρας πολυμελούς οικογενείας, του κάκου ψάχνει και ξαναψάχνει τις τσέπες του. Δεν βρίσκει ούτε πεντάρα. Λυπάται πολύ γι αυτό.
Τότε, αυθόρμητα, σκύβει στο ζητιάνο, αδράχνει με τα ζεστά πατρικά του χέρια το σκελετωμένο χέρι πού απλωνόταν πατρικά του χέρια το σκελετωμένο χέρι πού απλωνόταν, το σφίγγει και με φωνή γεμάτη αγάπη και συμπόνια, λέει.
-Αδελφέ μου, δε βρίσκω τίποτε να σου δώσω. Θα ξαναπεράσω να σε βρω, σαν θ΄άχω κάτι για σένα.
Τα ζεστά χέρια του παπά θέρμαναν το παγωμένο χέρι του ζητιάνου. Η απαλή και στοργική φωνή του γλύκανε σαν χάδι τη βασανισμένη καρδιά. Κι ο ζητιάνος τότε, με νέα φωνή απαντά.
-Δέσποτα, μούδωσες το πάν. Νάξερες πόσα χρόνια είχε να πιάσει ανθρώπινο χέρι το δικό μου.

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Η μύξα και το βούτυρο

Μια κρητική παροιμία λέει «ο καθαής την μύξα του, για βούτυρο λογάει». Θέλοντας να τονίσει την εγωκεντρικότητα του ανθρώπου.
Είναι παρατηρημένο πως, αν αρχίσει να μιλάει κάποιος για ένα θέμα, ας πούμε της υγείας του, ο συνομιλητής του, θα προσπαθήσει να του ανατρέψει ή να συγκρίνει με την δικές του περιπέτειες με τους γιατρούς. Αν μιλήσει για οικονομικές δυσκολίες, θα ακούσει πως δεν είναι τίποτα μπρός σε αυτά που περνά ο συνομιλητής του. Αυτό είναι η εγωκεντρικότητα.
Είναι ένα πάθος, που όσο δεν κάνει κακό στον γείτονα, είναι ακίνδυνο. Έτσι φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά δεν είναι. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, επειδή διαλύει την ομαδικότητα.
Τα μυρμήγκια προκειμένου να περάσουν ένα ποτάμι, γίνονται μια μπάλα, δεν ξεχωρίζει ποιο είναι πάνω και ποιο κάτω, ο αγώνας για την επιβίωση είναι κοινός.
Με αφορμή τα μέτρα που θεσπίζει η κυβέρνηση, αναπτύσσεται μια φιλολογία, ποιος ζημιώνεται περισσότερο, διεκδικώντας η κάθε ομάδα την πρωτιά. Δεν είναι το ζητούμενο πόσο ζημιωνόμαστε, ο καθένας χώρια, αλλά πόσο ζημιωνόμαστε όλοι μαζί. Αν στην ανέχεια προσθέσουμε και την γκρίνια, θα είναι πιο επώδυνη η πληγή.
Σε μια κουβέντα προ λίγων ημερών, ευχήθηκα σε κάποιον για τα γενέθλια του, και μου λέει, απογοητευμένος.
-ξέρεις τι είναι να είσαι τριάντα χρονών;
-ασφαλώς και ξέρω, γιατί τα έχω περάσει, όχι μόνο μια φορά, και υπάρχουν άλλοι που τα έχουν περάσει τρείς φορές.
Ασφαλώς και είναι ένας σημαντικός σταθμός, στην ζωή του ανθρώπου, αλλά δεν είναι το τέλος ούτε και η αρχή. Πόσα μπορεί να κάνει σήμερα ένας άνθρωπος στα τριάντα του. Με το μυαλό του μπορεί τα πάντα, αλλά οι κανόνες του παιχνιδιού καθορίζονται από άλλους.
Οι αλλαγές που συντελούνται είναι τόσο πολλές και γρήγορες που ο κοινός νους δεν μπορεί να τις παρακολουθήσει. Αποβλακώνεται μπρός στην τηλεόραση, και σχολιάζει εκ του ασφαλούς, χωρίς διάθεση διεκδικήσεως.
Αν ξεκινήσουμε πάλι απ’ την αρχή, να ξαναδέσουμε σαν οικογένεια, σαν γειτονιά, (πολυκατοικία), ομάδα, ακόμα σαν χωριό. Θα αλλάξει ο κόσμος.
Θλίβομαι όταν σε χωριό, περιμένουν τον μανάβη με το αυτοκίνητο, υπάρχει ο κήπος, η διάθεση δεν υπάρχει για να φυτέψουμε λίγα ζαρζαβατικά. Πιστεύω πως ακόμα και με αυτήν την υποτυπώδη παραγωγή, θα ξαναρχίσουμε ως Έλληνες να δημιουργούμε. Το παρελθόν μας όσο ένδοξο και εάν είναι δεν γεμίζει την κοιλιά μας. Θυμάμαι σε ένα χωριό, στην δεκαετία του 80, με εκατό κατοικήσιμα σπίτια, μόλις δύο δεν έπαιρναν σύνταξη. Και φυσικά δεν δουλεύανε εκτός από τις ελιές. Ήτανε εξασφαλισμένοι τόσο, που δεν ζύμωναν σε κανένα σπίτι, περιμένοντας το αυτοκίνητο του φούρναρη.
Καιρός είναι να ξεφύγουμε από τον ατομισμό μας, και οργανωθούμε σε ομάδες αρχίζοντας από την οικογένεια.

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Γραικός, Γενίτσαρος και Βενετσιάνος

Δεν μπορώ να θυμηθώ το προϊόν που διαφήμιζε κάποιος λέγοντας <κανείς δεν μπορεί να φάει μόνο ένα>. Στην πράξη εγώ ανοίγοντας το αναγνωστικό δεν σταμάτησα στο χθεσινό ποίημα, αλλά μεταφέρω εδώ, το έργο του Γ Καμπούρογλου, μεταποιημένο σε μονοτονικό.

Γραικός, Γενίτσαρος και Βενετσιάνος
Ήταν περασμένα τα μεσάνυχτα. Φωνή καμιά! Κανένα ζωντανό δεν έβγαζε φωνή στα ρημαγμένα μέρη. Και αν κάπου κάπου κανένα τριζόνι έκανε πως θα αρχίσει το παραπονιάρικο σκοπό του, ως κι αυτό σώπαινε από το φόβο του.
Μακριά ακούστηκε και ένα πετεινάρι να λαλεί πίσω από κάτι χαλάσματα, μα και αυτού η φωνή τρομαγμένη πνίγηκε στο λαρύγγι του.
Οι Τούρκοι κλεισμένοι στο Κάστρο. Οι Βενετσιάνοι τριγυρίζουν σαν τα’ αγρίμια στην χώρα. Οι Αθηναίοι είναι τρυπωμένοι στα σπίτια τους. βρισκόμαστε στα 1687.
Σβηστό ήταν το καντήλι της Αγίας Γλυκερίας στο Γαλάτσι, κοντά στην Αθήνα. Κανείς δεν πηγαίνει να προσκυνήσει. Και μόνο το κυπαρίσσι της εκκλησίας, που το φυσούσε ο άνεμος, πήγαινε και ερχότανε, και ο ίσκιος του στον τοίχο έμοιαζε σαν καλόγηρος τυλιγμένος στο ράσο του.
Το αγιασμένο νερό κατρακυλούσε μουρμουρίζοντας τον κατήφορο και πότιζε ότι εύρισκε στο δρόμο του.
Να, να και από κάτω από της όμορφης εκκλησιάς το δρόμο κάποιος προβάλλει.
Φτάνει σε κάτι χαλάσματα, βγάζει βαθύ αναστεναγμό, και ακούει πέρα από τον βράχο τον αντίλαλο του μόνο.
Έρχεται γύρω γύρω από τα χαλάσματα, κουνώντας λυπημένα το κεφάλι του.
Ποιος άλλος από σένα, άμοιρε Αθηναίε, θα μπορούσε να γνωρίση το σπίτι του;
Χαϊδεύει το αγιόκλημα, που είχε φυτεμένο με την δύστυχη την αδελφή του, σκύβει, παραμερίζει τις πέτρες σαν κάτι να γυρεύη. Ύστερα φεύγει από κεί. Πάει κατά την εκκλησία, στέκεται, γονατίζει σε έναν τα’αφο εμπρός και φιλεί το μάρμαρο του.
Χορτάριασε του γονιού ο τάφος!
-Μα γιατί κλαίς σαν μικρό παιδί: τάχα θα ζης και συ αύριο;
Τα αγριολούλουδα χύνουν γύρω την μυρωδιά τους. ξαπλώνεται στη γη, ακουμπά το κεφάλι του στον τάφο και, κοιτάζοντας τον ουρανό, ρωτά τι έφταιξε και έμεινε έρημος και μοναχός στον κόσμο!
Αίφνης από τα Τουρκοβούνια κάποιος άλλος προβάλει. Οι νυχτερίδες τρελά φτερουγίζουν και τρίζουν γύρω του. Κατεβαίνει μονοπάτι μονοπάτι, πηδά έναν έναν τους βράχους και κοιτάζει παντού σαν κάτι να ζητή.
Η αγριεμένη όψη του φαίνεται πιο άγρια μέσα στο σκοτάδι. Αλίμονο σ’ εκείνον που θα τον βρει στο δρόμο του! Μα όσο πλησιάζει στην εκκλησιά κοντά, τόσο μερώνει.
-Γιατί κιτρίνισες και τρέμεις σαν κορίτσι, άγριε Γενίτσαρε;
Σε λίγο βλέπει ένα μαύρο πράγμα να έρχεται από το κάτω μέρος.βαθυ σκοτάδι και δεν διακρίνει τι να είναι. Μα σε μια ξαφνική αστραπή βλέπει πως ήταν άνθρωπος. Ήτα Βενετσιάνος!
Ο Γενίτσαρος έγινε πάλι Γενίτσαρος, βγάζει το χατζάρι του και χύνεται καταπάνω του. Μα να, και ο Βενετσιάνος δεν χωρατεύει. Πιάνει με το αριστερό χέρι του το δεξί του Γενίτσαρου. Σκουντιούνται σαν αγρίμια και με τα πολλά έρχονται κοντά στον τάφο.
Πετιέται ο Αθηναίος με το σπαθί στο χέρι και βρίσκεται μπροστά τους.
-Εμένα βοήθα, πατριώτη, φωνάζει ελληνικά ο Βενετσιάνος, να σκοτώσουμε τον Τούρκο τον άπιστο!
-Κανέναν δεν βοηθώ ! Τους Τούρκους και τους Βενετσιάνους ας τους αγαπούν οι άμυαλοι λαϊκοί. Εγώ και τους δυό τους ξέρω εχθρούς της πατρίδας μου. Όποιος είναι πιο γερός, ας φάει τον άλλο, και τους δυό ας τους φάνε τα σκυλιά και τα κοράκια. Μα τραβηχτείτε από δω! Δεν θα αφήσω να χυθεί αίμα ανθρώπινο στου πατέρα μου, του γέρο Χωραφά, τον τάφο!
Γιατί με φωνή από δυο στόματα ακούγεται: «Αδελφέ μου!»; Γιατί μεμιάς πέφτουν τα’ άρματα κάτω; Γιατί ανοίγονται τρείς αγκαλιές;
Ποιος το’ λπιζε, ο πρώτος, που μικρό τον πήραν οι Γενίτσαροι, ο δεύτερος, που παιδάκι τον εξαγόρασαν οι Βενετσιάνοι, και ο μικρός, που στάθηκε πιο τυχερός, για πρώτη φορά να σμίξουν, και σαν εχθροί, στου πατέρα τους τον τάφο;
Κοντεύει να ξημερώσει. Τα πουλάκια μέσα στα χαμόκλαδα τινάζουν τα φτερά τους, βγάζοντας χαρωπή λαλιά.
Το νυχτοπούλι κρύφτηκε στα χαλάσματα, να μην το βρει η μέρα. Τα άστρα τρεμοσβήνουν. Η νυχτερίδα έγινε άφαντη.
Πόσο θα σάστιζε ο διαβάτης, αν περνώντας έβλεπε ένα Γραικό, ένα Γενίτσαρο και ένα Βενετσιάνο γονατισμένους σιμα σιμά, να χύνουν μαύρο δάκρυ σ’ ένα τάφου λιθάρι!
Γ. Καμπούρογλου.



Δεν την πουλάμε τη Σάμο ρε μαλάκες! by mojo-49

Δεν την πουλάμε τη Σάμο ρε μαλάκες! by mojo-49

Πατρίδα

Συλλογιζόμενος τα όσα αυτές τις ημέρες ακούμε, για τις δύσκολες ημέρες που έρχονται, λες, και ίσαμε σήμερα ήταν εύκολες, αναφέρθηκα στους Έλληνες τους εξωτερικού, την μεγάλη κοινότητα των αποδήμων. Αποτέλεσμα η νοσταλγία να με καταλάβει και να αναζητήσω, ένα ποίημα του Γεωργίου Δροσίνη στο Αναγνωστικό της Ε΄. τάξεως του δημοτικού.

Πατρίδα
-Ξένε, ποὺ μόνος κι ἔρημος σὲ ξένους τόπους τρέχεις,
πές μου ποιὸς εἲν’ ὁ τόπος σου καὶ ποιὰ πατρίδα ἔχεις;

-Στ’ ἀγαπημένο μου χωριὸ πάντα χαρὲς καὶ γέλια
στ’ ἁλώνια τραγουδιῶν φωνές, ξεφάντωμα στ’ ἀμπέλια,
κι ὅταν χορεύη ἡ λεβεντιὰ τῆς Πασχαλιᾶς τὴ μέρα,
βροντοχτυπάει τὸ τούμπανο καὶ κελαηδεῖ ἡ φλογέρα

Στὴν μακρινὴ πατρίδα μου ἔχει εὐωδιὰ καὶ χάρη
τὸ ταπεινότερο δεντρί, τὸ πιὸ φτωχὸ χορτάρι
στοὺς κλώνους τῆς ἀμυγδαλιᾶς σμίγουν ἀνθοὶ καὶ χιόνια
καὶ φέρνουνε τὴν ἄνοιξη γοργὰ τὰ χελιδόνια.

Στῶν μαγεμένων τῆς βουνῶν τὰ μαρμαρένια πλάγια
γλυκολαλοῦνε πέρδικες καὶ κλαίει ἡ κουκουβάγια.
Ἡ ἀσημένια θάλασσα μ’ ἀφροὺς τὴν περιζώνει
κι ὁ οὐρανὸς μὲ τὰ’ ἄστρα τοῦ τὴν χρυσοστεφανώνει.

Τὴ μακρινὴ πατρίδα μου, πρὶν ἡ σκλαβιὰ πλακώση,
τὴ δόξασε ἡ παλληκαριά, τὴ φώτιζεν ἡ γνώση.
Καὶ τωρ’ ἀπὸ τὴ μαύρη γῆ, τὴ γῆ τὴ ματωμένη,
πρόβαλε παλ’ ἡ Λευτεριὰ σὰν πρῶτα ἀντριωμένη!

-Φτάνει! . . .Τὴ χώρα, πού μου λές, τὴ γνώρισα, τὴν εἶδα!
Τὴ μακρινὴ πατρίδα σου ἔχω κι ἐγὼ πατρίδα! . . .

Γεώργιος Δροσίνης.

Με την χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας, ήλθα σε επαφή με συνομήλικους από εκείνα τα χρόνια, του δημοτικού σχολείου. Κάποιοι ήρθαν στην πατρίδα, κάποιοι άλλοι ήρθαν δεν άντεξαν και ξανάφυγαν, άλλοι πάλι δεν δοκίμασαν καθόλου να ζήσουν εδώ, αναζητώντας αλλού καλλίτερη τύχη. Στα τέσσαρα σημεία του ορίζοντα σκόρπισε εκείνη η μεγάλη παροικία. Ενδεικτικό είναι, πως παρακολουθούν τον Πυθαγόρα, από δεκαπέντε διαφορετικά κράτη, τόσο έχει απλωθεί εκείνη η γενιά. Εύχομαι να μας ανακαλύψουν κι άλλοι να έρθουν στην παρέα μας, να πουν μαζί μας
Τὴ μακρινὴ πατρίδα σου ἔχω κι ἐγὼ πατρίδα! . . .

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Μια παραλλαγή στο ίδιο θέμα


Έχω κάπου ξαναγράψει και όχι μόνο μια φορά, πως εκτός από την Ελλάδα που ζούμε, υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα, αυτή των Ελλήνων του εξωτερικού, που σε γενικές γραμμές είναι, ποιο φλογεροί Έλληνες και πατριώτες από τους μόνιμους κατοίκους αυτής της χώρας.
Από την αρχαιότητα ακόμα, παρατηρούμε την αποδημία του Έλληνα στις άκρες του τότε γνωστού κόσμου, επειδή δεν μπορούσε να τον ζήσει η γη του, ενώ παράλληλα βλέπουμε και τις πόλεις κράτη, να μάχονται μεταξύ τους, κι ας ήσαν όλοι Έλληνες. (Το σπορ της Ελληνικής φαγωμάρας)
Από τον κορμό της πορτοκαλιάς, του προηγουμένου σημειώματος, ξεπήδησαν κλώνοι, και κόπηκαν για να μπολιαστούν τα μάτια, με άλλους κλώνους, διαφορετικών δέντρων, αλλά με κοινή την ρίζα. Είναι οι Έλληνες του εξωτερικού, που κάθε ένας από αυτούς, προσαρμοσμένος στις συνθήκες του τόπου που ζει, παράγει το δικό του καρπό. Έτσι άλλος είναι μανταρίνι ή λεμόνι ή νεράντζι, αλλά όλοι είναι γευστικά φρούτα, με κοινά ρίζα και κορμό.
Αυτοί οι Έλληνες είναι εκείνοι που κάθε φορά που η πατρίδα μας, δυσκολεύεται, την στηρίζουν. Είναι εκείνοι που σε όποιο τόπο κι αν βρεθούν, η πρώτη τους μέριμνα είναι να δημιουργήσουν σχολείο και Εκκλησία. Γνωρίζουν καλά πως εκεί στηρίζεται η επιβίωση τους.

Παραθέτω εδώ ένα κομμάτι από μια ομιλία του Πατριάρχου Αλεξανδρείας:
<<τα ομότροπα ήθη των Ελλήνων, η χρηστή και ενάρετη συμπεριφορά, που εκπορεύεται από την βιωμένη πίστη στις κοινές Αξίες του Ελληνισμού που αναζήτησε τα συνθετικά στοιχεία ενός έθνους, τα οποία συνόψισε σε τρία δομικά χαρακτηριστικά: το <<όμαιμον>>, το <<ομόγλωσσον>> και το <<ομόθρησκον>>.
Το όμαιμον αναφέρεται στην κοινή καταγωγή, στο κοινό αίμα, αυτό που για εμάς τους Έλληνες αποτελεί το καύχημα και το διάδημα της δόξας μας. Αυτό το κοινό αίμα ο λαός μας δεν εδίστασε ακόμη και να το χύσει στους ηρωικούς, ανά τους αιώνες, αγώνες του, προκειμένου να υπερασπισθή τα ιδανικά του. Και αυτό το κοινό αίμα αποτελεί το συνεκτικό κρίκο του ελληνισμού, οπουδήποτε και αν έφτασε και εμεγαλούργησε, όπως συνέβη και συνεχίζει να συμβαίνει ακόμη στην σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα.
Το ομόγλωσσον είναι ο τρόπος της επικοινωνίας μας, η κοινή μας γλώσσα. Η περιάκουστη και αδάμαστη ελληνική γλώσσα, η πλουσιότερη του κόσμου στην έκφραση των συναισθημάτων, στην έκφραση της δύναμης του ελληνικού στοχασμού, ακόμη και στην φανέρωση των ουράνιων αληθειών αυτού του Ευαγγελικού λόγου. Αυτή η γλώσσα έγινε το μέσο του εκπολιτισμού άλλων λαών και η ολκάδα που μετέφερε τα σωτηριώδη μηνύματα του Θεανθρώπου Ιησού στα πέρατα της οικουμένης.
Και το τρίτο στοιχείο είναι το ομόθρησκον, η κοινή πίστη στον ένα Θεό, στον "άγνωστο" που ο Απόστολος Παύλος συνάντησε στη σκέψη των αρχαίων Αθηναίων ή στον Αποκαλυπτόμενο και αενάως Θυσιαζόμενο στην πίστη των Χριστιανών. Αυτή η πίστη προσφέρει την δύναμη για αγώνες, καθίσταται αστείρευτη πηγή ελπίδος, λουτήρας αναγεννήσεως, χάριτος και προσδοκίας. Την πίστη του ο Έλληνας την μετέφερε παντού, όπου κι αν έφτασε, οπουδήποτε κι αν πήγε. Από αυτήν άντλησε δύναμη, γύρω από αυτήν συσπειρώθηκε και σε αυτήν κατέφυγε, μέσα στην τύρβη των αλλοτρίων πολιτισμών, των διαφορετικών φυλών και των ποικίλων θρησκειών. Κατά τους χριστιανικούς χρόνους, τις ρίζες του δέντρου της πίστεως στον Τριαδικό Θεό η Εκκλησία μας πότισε με το αίμα το παιδιών της, με το αίμα των Πατριαρχών>>.

Δυο εκ των πλουσιοτέρων Ελλήνων, ο Ωνάσης και ο Μποδοσάκης, ανήκαν στους Έλληνες του εξωτερικού, πλήθος μεγάλο από τους μεγάλους ευεργέτες του έθνους διέμεναν στο εξωτερικό. Πρόσφατα με το παράδειγμα της η μεγάλη αοιδός, Νάνα Μούσχουρη, μόνιμη κάτοικος του εξωτερικού, να παρατηθεί από την σύνταξη της, άνοιξε μια νέα σελίδα προσφοράς στο τόπο.

Είναι τόσο τραγικά τα οικονομικά της Ελλάδας, όσο τα περιγράφουν οι ειδήμονες; Χρειάζονται τόσες πολλές θυσίες, από τους γηγενείς; Πιθανόν!

Στην Σάμο υπήρχε μια παράδοση, ο πρώτος υιός της οικογένειας να ξενιτεύεται για να μπορούν οι υπόλοιποι να ζήσουν καλά, χάρη στον δικό του κόπο, και όταν επέστρεφε πίσω, δεν είχε μεν δική του οικογένεια, αλλά με την ευγνωμοσύνη των αδελφών του ζούσε με άνεση τα γηρατειά του.
Αυτήν την παράδοση καλούνται, αν είναι καιρός ή όχι δεν το λέω με βεβαιότητα, να υπηρετήσουν άλλη μια φορά οι Έλληνες του Εξωτερικού. Να βάλουν το χέρι στην τσέπη βαθιά, να βοηθήσουν.
Γιατί; Επειδή είναι Έλληνες.
Η Ελλάδα δεν θα χαθεί, δεν πεθαίνει, που λέει το τραγούδι, είναι σίγουρο. Θα ζήσει και ξαναμεγαλουργήσει, και θα πληγώσει εκείνα τα παιδιά της, που στα δύσκολα θα την στηρίξουν.
Ο Έλληνας του εξωτερικού, βιώνει ένα δράμα, διότι έχει δυο πατρίδες, την μία στην καρδιά του και την άλλη στην ζωή του. Εκείνοι δε, που από διάφορες συγκυρίες αναγκάζονται να έχουν και τρίτη ή και τέταρτη πολλές φορές πατρίδα, είναι ήρωες, και μόνο που αγαπούν ακόμα την Ελλάδα.

Το δένδρο και τα κλαδιά

Κουρασμένος χθες μετά από μια κοπιαστική ημέρα, πήρα από την βιβλιοθήκη έναν οδηγό να τον ξεφυλλίσω να περάσει η ώρα. Έτυχε αυτός ο οδηγός να αφορά τα κρητικά μοναστήρια. Πολλές φωτογραφίες και λίγα λόγια συνοπτικά είναι το περιεχόμενο του, έκδοση της Τράπεζας Κρήτης, τον καιρό του Κωσκωτά, (για όσους τον θυμούνται, έκανε την ποινή του 10 χρόνια και είναι ελεύθερος).
Σταμάτησα ξεφυλλίζοντας, στην Ιερά Μονή των Τζαγκαρόλων, ή αλλιώς Αγίας Τριάδας στο ακρωτήρι, αυτή υπήρξε κάποτε ιεροδιδασκαλείο.
Δεν θα ασχοληθώ με το συγκρότημα της Μονής που αξίζει τον κόπο να την επισκεφθεί κανείς, θα σταθώ όμως σ’ ένα δένδρο. Δεν το αναφέρει στο βιβλίο, γιατί δεν είναι ουσιώδες, εμένα μου έχει κάνει εντύπωση και όποτε πήγαινα το χάζευα.
Το έχει φυτέψει ο Αθανάσιος Ντουντουράκης, που διετέλεσε ηγούμενος στην Μονή. Τι είναι αυτό το χαρακτηριστικό που κάνει το δέντρο ιδιαίτερο; Τα μπόλια του. Για όσους δεν γνωρίζουν από γεωπονικά, μπόλι είναι διασταύρωση στον ίδιο κορμό. Έχει μπολιάσει σε έναν κορμό πορτοκαλιάς, λεμονιά, μανταρινιά και νεραντζιά. Ως εδώ είναι κατανοητό, το επόμενο βήμα που έκανε, κλαδεύοντας τα οδήγησε να σχηματίζουν το σχήμα του Σταυρού, που σε κάθε κέρατο παράγει και διαφορετικό καρπό.
Τον Ντουρουντού, (το παρατσούκλι του ηγουμένου) τον γνώρισα πριν από αρκετά χρόνια, έχει συγχωρεθεί τώρα, όταν τον ρωτούσα, και κάθε φορά τον ρωτούσα για να πάρω την ίδια απάντηση, τι νόημα είχε αυτή του, η επέμβαση στην φύση, απαντούσε <πως σε ένα μοναστήρι υπάρχει ο κορμός και λογιών λογιών φρούτα, και ζουμερά σαν τα πορτοκάλια, και ξινά σαν τα λεμόνια, και εκνευριστικά λόγω κουκουτσιών σαν τα μανταρίνια, και επεξεργάσιμα σαν τα νεράντζια, για να γίνουν γλυκό>.
Ήταν η πρώτη ύλη για την κουβέντα που επακολουθούσε, διότι πάντα πήγαινα εκεί με μουσαφίρηδες.

Τα χρόνια πέρασαν, και εχθές βλέποντας τις φωτογραφίες το θυμήθηκα, και σκέφτηκα να το προσαρμόσω λίγο.
Αν διαγράψουμε την λέξη μοναστήρι, και στην θέση της βάλουμε την Ελλάδα μας, την πατρίδα μας, ταιριάζει η παρομοίωση;
Από τον καιρό της επανάστασης του 1821, που δημιουργείται το Ελληνικό κράτος, έχουμε πολιτικά κόμματα, το Ρωσικό, το Γαλλικό και το Αγγλικό, αν τα θυμάμαι καλά. Ελληνικό δεν είχαμε. Αυτό δεν άλλαξε από τότε, τα ονόματα αλλάξανε, τα πρόσωπα αλλάξανε τα συμφέροντα αλλάξανε, ο κορμός είναι ο ίδιος, αυτό το κράτος που τα φέρει, κλαδιά μπολιασμένα.
Αν κρατούσε μόνο τα δικά κλαδιά θα έκανε μόνο πορτοκάλια. Τα μπόλια για να ανθίσουν και να καρποφορήσουν χρειάζονται τους χυμούς του Κορμού, από εκεί παίρνουν ζωή, στερώντας την από την πορτοκαλιά.
Φιλόξενος και φιλότιμος ο ρωμιός, άφησε χώρο στον κορμό του, να φάνε και οι άλλοι, και τον φάγανε. Και θέριεψαν τα μπόλια, και δεν υπήρξε καλός κηπουρός, κι αν υπήρχε το έφαγε η έννοια, να είναι συμμετρικά σχηματισμένο το δέντρο.
Αυτά τα μπόλια είναι εκείνοι που χρόνια και χρόνια κουμαντάρουν το (ελεύθερο) Ελληνικό κράτος. Δεν είναι οι φουκαράδες οι οικονομικοί μετανάστες το κακό, είναι τα μεγάλα συμφέροντα, όπως λέγανε παλαιότερα μεγάλες δυνάμεις.
Εσχάτως μας έχουνε βομβαρδίσει με τα οικονομικά μέτρα που τελειωμό δεν έχουν, με απώτερο στόχο ποιόν;
Κατά την γνώμη την δική μου, χωρίς να πολιτικολογώ, θέλουν να μας κάνουν να φαγωθούμε μεταξύ μας, για άλλη μια φορά, και επειδή όπως λέγει η γραφή, (η φτώχια φέρνει γκρίνια και διάλυση),
και το αρχίσανε.

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Ευθύνη

Πόσο φιλόζωοι πρέπει να είμαστε

Έβαλα προχθές στο facebook δύο φωτογραφίες για να σχολιαστούν, τις μεταφέρω εδώ σήμερα, μια και εκεί δεν βρήκαν την ανταπόκριση που προσδοκούσα.

Είναι τελικά ο αυτός χώρος μόνο για, μόνο για εκτόνωση, και δεν το έχω καταλάβει ακόμα; Έχω την αίσθηση πως πρέπει να προβληματιζόμαστε συνέχεια, για να διορθωνόμαστε. Μάλλον γκρινιάζω πάλι, δεν μας φτάνουν τα τόσα προβλήματα, που θέλω να προσθέτω κι άλλα;
Το θέμα μας είναι:

Έκοψα μια εικόνα που δείχνει ορφανά σκυλάκια σε μια ανθρώπινη αγκαλιά, και την παρουσιάζω δίπλα σε μια άλλη, που δείχνει ορφανά παιδάκια χωρίς αγκαλιά.
Πόσο φιλόζωοι πρέπει να είμαστε και πόσο φιλάνθρωποι κατ’ αναλογία;