Κουρασμένος χθες μετά από μια κοπιαστική ημέρα, πήρα από την βιβλιοθήκη έναν οδηγό να τον ξεφυλλίσω να περάσει η ώρα. Έτυχε αυτός ο οδηγός να αφορά τα κρητικά μοναστήρια. Πολλές φωτογραφίες και λίγα λόγια συνοπτικά είναι το περιεχόμενο του, έκδοση της Τράπεζας Κρήτης, τον καιρό του Κωσκωτά, (για όσους τον θυμούνται, έκανε την ποινή του 10 χρόνια και είναι ελεύθερος).
Σταμάτησα ξεφυλλίζοντας, στην Ιερά Μονή των Τζαγκαρόλων, ή αλλιώς Αγίας Τριάδας στο ακρωτήρι, αυτή υπήρξε κάποτε ιεροδιδασκαλείο.
Δεν θα ασχοληθώ με το συγκρότημα της Μονής που αξίζει τον κόπο να την επισκεφθεί κανείς, θα σταθώ όμως σ’ ένα δένδρο. Δεν το αναφέρει στο βιβλίο, γιατί δεν είναι ουσιώδες, εμένα μου έχει κάνει εντύπωση και όποτε πήγαινα το χάζευα.
Το έχει φυτέψει ο Αθανάσιος Ντουντουράκης, που διετέλεσε ηγούμενος στην Μονή. Τι είναι αυτό το χαρακτηριστικό που κάνει το δέντρο ιδιαίτερο; Τα μπόλια του. Για όσους δεν γνωρίζουν από γεωπονικά, μπόλι είναι διασταύρωση στον ίδιο κορμό. Έχει μπολιάσει σε έναν κορμό πορτοκαλιάς, λεμονιά, μανταρινιά και νεραντζιά. Ως εδώ είναι κατανοητό, το επόμενο βήμα που έκανε, κλαδεύοντας τα οδήγησε να σχηματίζουν το σχήμα του Σταυρού, που σε κάθε κέρατο παράγει και διαφορετικό καρπό.
Τον Ντουρουντού, (το παρατσούκλι του ηγουμένου) τον γνώρισα πριν από αρκετά χρόνια, έχει συγχωρεθεί τώρα, όταν τον ρωτούσα, και κάθε φορά τον ρωτούσα για να πάρω την ίδια απάντηση, τι νόημα είχε αυτή του, η επέμβαση στην φύση, απαντούσε <πως σε ένα μοναστήρι υπάρχει ο κορμός και λογιών λογιών φρούτα, και ζουμερά σαν τα πορτοκάλια, και ξινά σαν τα λεμόνια, και εκνευριστικά λόγω κουκουτσιών σαν τα μανταρίνια, και επεξεργάσιμα σαν τα νεράντζια, για να γίνουν γλυκό>.
Ήταν η πρώτη ύλη για την κουβέντα που επακολουθούσε, διότι πάντα πήγαινα εκεί με μουσαφίρηδες.
Τα χρόνια πέρασαν, και εχθές βλέποντας τις φωτογραφίες το θυμήθηκα, και σκέφτηκα να το προσαρμόσω λίγο.
Αν διαγράψουμε την λέξη μοναστήρι, και στην θέση της βάλουμε την Ελλάδα μας, την πατρίδα μας, ταιριάζει η παρομοίωση;
Από τον καιρό της επανάστασης του 1821, που δημιουργείται το Ελληνικό κράτος, έχουμε πολιτικά κόμματα, το Ρωσικό, το Γαλλικό και το Αγγλικό, αν τα θυμάμαι καλά. Ελληνικό δεν είχαμε. Αυτό δεν άλλαξε από τότε, τα ονόματα αλλάξανε, τα πρόσωπα αλλάξανε τα συμφέροντα αλλάξανε, ο κορμός είναι ο ίδιος, αυτό το κράτος που τα φέρει, κλαδιά μπολιασμένα.
Αν κρατούσε μόνο τα δικά κλαδιά θα έκανε μόνο πορτοκάλια. Τα μπόλια για να ανθίσουν και να καρποφορήσουν χρειάζονται τους χυμούς του Κορμού, από εκεί παίρνουν ζωή, στερώντας την από την πορτοκαλιά.
Φιλόξενος και φιλότιμος ο ρωμιός, άφησε χώρο στον κορμό του, να φάνε και οι άλλοι, και τον φάγανε. Και θέριεψαν τα μπόλια, και δεν υπήρξε καλός κηπουρός, κι αν υπήρχε το έφαγε η έννοια, να είναι συμμετρικά σχηματισμένο το δέντρο.
Αυτά τα μπόλια είναι εκείνοι που χρόνια και χρόνια κουμαντάρουν το (ελεύθερο) Ελληνικό κράτος. Δεν είναι οι φουκαράδες οι οικονομικοί μετανάστες το κακό, είναι τα μεγάλα συμφέροντα, όπως λέγανε παλαιότερα μεγάλες δυνάμεις.
Εσχάτως μας έχουνε βομβαρδίσει με τα οικονομικά μέτρα που τελειωμό δεν έχουν, με απώτερο στόχο ποιόν;
Κατά την γνώμη την δική μου, χωρίς να πολιτικολογώ, θέλουν να μας κάνουν να φαγωθούμε μεταξύ μας, για άλλη μια φορά, και επειδή όπως λέγει η γραφή, (η φτώχια φέρνει γκρίνια και διάλυση),
και το αρχίσανε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου