Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Έστω και ως τίτλος πνέει αισιοδοξία

Η Ελλάδα, η πατρίδα μας, δεν είναι Τιτανικός. Είναι η Αργώ και θα περάσει τις Συμπληγάδες."
Τον τίτλο αυτόν το δανείστηκα από μια ανάρτηση που μιλά για τον φαινόμενο και τον κίνδυνο της μετανάστευσης. Το χρησιμοποιώ ακόμα ως τίτλο στην δική μου άποψη, που εν πολλοίς δεν διαφέρει από εκείνη.
Οι Έλληνες του εξωτερικού, δεν μεγαλούργησαν όλοι. Κάποιοι καταφέρανε σπουδαία επιτεύγματα, οι περισσότεροι όμως έζησαν και πέθαναν εργάτες. Με αφορμή τις οικονομικές δυσκολίες που περνά η πατρίδα μας, αυτήν την εποχή, ακούγονται φωνές διαμαρτυρίας. Αυτές οι φωνές όσο δίκαιες και αν είναι, δεν πρέπει να υπερβαίνουν τον πατριωτισμό μας.
Παρά το γεγονός, πως αυτά που συμβαίνουν σήμερα στον τόπο μας, έχουν προγραμματισθεί πολλά χρόνια νωρίτερα.
Οι εχέφρονες μας λέγανε μην χρεώνεσαι στην τράπεζα, δεν θα σου βγεί σε καλό, η τράπεζα ποτέ δεν χάνει.
Οι σύγχρονοι όμως παρασυρόμασταν, ως άλλοι γιάπηδες, να κάνουμε δικό μας σπίτι και εξοχικό, να έχουμε διπλό αυτοκίνητο, και όλα εκείνα τα αγαθά που θεωρούσαμε αυτονόητα στην εποχή μας. Μάθαμε να κάνουμε Χριστούγεννα στα χιόνια, επειδή το χωριό μας έπεφτε Banal. Διακοπές απαραίτητα στο εξωτερικό, και ας διαθέτουμε τα καλύτερα φυσικά τοπία του κόσμου. Για αυτό τον λόγο τα παιδιά μας πρέπει να μιλούν ξένες γλώσσες, λες και η Ελληνική είναι υποδεέστερη.
Μια παρένθεση εδώ σχετικά με την γλώσσα, όταν έγινε το κράτος του Ισραήλ 1948, στην πρώτη κυβέρνηση του τέθηκε θέμα πια γλώσσα θα έχουν ως κύρια, αγγλικά, γαλλικά ή ρωσικά, ο Μπέν Γκουριόν, είπε: «τα εβραϊκά, εμείς θα δυσκολευτούμε λίγο, τα παιδιά μας λιγότερο, τα εγγόνια μας καθόλου». Το αποτέλεσμα σήμερα τα εβραϊκά να ομιλούνται παντού. Τέλος παρενθέσεως.
Το γράφω αυτό διότι πριν από λίγα χρόνια, πέρασα από ένα χωριό στην Κρήτη που δεν μιλούσαν Ελληνικά, γερμανοκρατείτο.
Επανερχόμαστε στο θέμα της διαμαρτυρίας, που μεν στις πόλεις θα εξελιχθεί όπως προβλέπεται σε διαδηλώσεις και καταστροφές, από τις οποίες περισσότερη αναταραχή θα προβάλει. Στην δε ύπαιθρο, μπορεί να αργήσει λιγάκι, αλλά όταν αρχίσει θα σηκωθούν με όπλα, να υπερασπιστούν τα γιδοπρόβατα τους και τα ζαρζαβατικά τους οι άνθρωποι.
Αυτό που κατά την δική μου ταπεινή γνώμη είναι ανεπίτρεπτο, είναι η λογική της μετανάστευσης. Μένω στην πατρίδα μου, έστω και πεινώντας, και γυμνητεύοντας και με όποιο άλλο κόστος. Φεύγοντας από εδώ την παραχωρώ σε εκείνους που ήρθαν και την καταλαμβάνουν σιγά-σιγά. Μένω εδώ και κάνω παιδιά, και ας μην γνωρίζουν αγγλικά και γαλλικά. Μένω εδώ και ξαναδουλεύω το χωράφι του γονιού μου. Μένω εδώ και φορώ και μπαλωμένο παντελόνι, αλλά μένω στον τόπο μου.
Το ψωμί της ξενιτειάς, είναι πικρό, λέει το τραγούδι του μεγάλου Καζαντζίδη, και σήμερα τρίτης γενιάς μετανάστες σε όλο τον κόσμο το τραγουδούν σε κάθε ευκαιρία, από τον γάμο μέχρι την κηδεία.
Εάν μπαίνανε οι Γερμανοί, οι Βούλγαροι, οι Τούρκοι, ή οποιοσδήποτε άλλος, από τα σύνορα θα φεύγαμε; Όχι βέβαια, ο πατριωτισμός θα κτυπούσε κόκκινο. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, μας βρήκαν μπόσικους και μπήκαν, θα τους αφήσουμε και για να φύγουμε στα ξένα; Πόλεμο έχουμε με άλλου είδους οπλισμό και άλλους αντικειμενικούς σκοπούς, θα τον χάσουμε; Αποκλείεται.
Θυμηθείτε οι αναγνώστες του Πυθαγόρα ένα τραγούδι με το οποίο μεγαλώσαμε, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά.

Δεν υπάρχουν σχόλια: