Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Η απαγωγή


Μεγάλο ενδιαφέρον μου προξενεί πάντα η συμπεριφορά των ζώων. Ζώντας αρκετά χρόνια τώρα κοντά στην φύση, προσπαθώ να αποκωδικοποιώ τις συμπεριφορές τους. κάποιες φορές το καταφέρνω και άλλοτε όχι.
Ο σκύλος μου ο Ρόκυ, ένα κουτάβι τριών μηνών περίπου, τις τελευταίες μέρες, παρότι λυτός, δεν ξεκόλαγε από κοντά μου. Όταν το έλυνα για την καθημερινή μας βόλτα, αντί να τρέχει στην θάλασσα και να ανακατώνεται με τα φύκια, τριβόταν στα πόδια μου. Επειδή αυτό τον καιρό, περνώ μια κρίση με το αναπνευστικό μου πρόβλημα, το απέδωσα στο ένστικτο του, πως καταλαβαίνει την αρρώστια μου και συμπαρίσταται. Το έχω ξαναζήσει αυτό, αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος.
Φανταστείτε την έκπληξη μου, όταν το πρωί της Κυριακής, πήγα να του βάλω φαγητό πριν φύγω, διαπίστωσα πως έλειπε. Κάποιος είχε λύσει το σύνδεσμο του λουριού και το πήρε μαζί του. Κανονική απαγωγή που συντελέσθηκε μες στην νύχτα, αφού κατά τις ένδεκα ο Ρόκυ γαύγιζε χαρούμενος.
Στεναχωρήθηκα λίγο, αλλά ζώο είναι σε τελική ανάλυση, δεν χάλασε ο κόσμος αν κάποιος το ήθελε, χαλάλι του. Ούτε δακτυλικά αποτυπώματα αναζήτησα, ούτε το Αστυνόμο Μπέκα εκκάλεσα. Αποφάσισα μετά από αυτό το γεγονός, να μην ξαναμαζέψω σκύλο στην αυλή, είναι βέβαια και τα χρόνια που πέρασαν, είναι και η ανημποριά της αρρώστιας που με καταβάλει μέρα με την μέρα.
Την Δευτέρα την αργά το βράδυ, έκανα σχέδια πως θα κλίσω την σκυλόπορτα που βγαίνει στην θάλασσα, και πως θα διευθετηθεί ο χώρος που διαβιούσε ο σκύλος, όταν κτύπησε το τηλέφωνο, ήταν κάποιος φίλος από την κοντινή μας πόλη, που με ενημέρωσε πως βρέθηκε ο Ρόκυ. Αυτό το σαρανταοκτάωρο, μεσολάβησαν γεγονότα, που μοιάζουν ψεύτικα. Την Κυριακή το πρωί ήταν παρατημένος στα ταμπάκικα (Βυρσοδεψία), μια περιοχή παραθαλάσσια, με πολλά κλειστά παλιά εργοστάσια του είδους. Το είδε κάποιος από τους πολλούς επισκέπτες μου, και το αναγνώρισε, αλλά δεν ήταν σίγουρος, τον φωτογράφησε και ανάρτησε σε μερικές κολόνες αγγελία πως βρέθηκε κουτάβι, και όποιου είναι να παρουσιασθεί να το παραλάβει.
Εγώ δεν πήρα χαμπάρι τίποτα από αυτά, το βραδινό τηλέφωνο ήταν η πηγή της ενημερώσεως μου. Φυσικά επόμενο ήταν να επαναπατρισθεί ο Ρόκυ, στο Κουρουντερέ, στα σπιτάκια του και στην αλυσίδα του.
Μετά τις πρώτες χαρές που έκαμε, μόλις εντόπισε το οικείο του περιβάλλον, δέθηκε και άρχισε την γκρίνια, έμαθε βλέπετε να ζει ελεύθερος. Αν όμως μένει λυτός, θα καταλήξει κάτω από τις ρόδες των διερχομένων οχημάτων. Στην σημερινή μας βόλτα, από την οποία μόλις επέστρεψα, ήταν σαν να μην είχε φύγει ποτέ.

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Η ζήλια

Έχουμε και άλλοτε γράψει πως η ζήλια είναι αρρώστια, πολλές φορές ανίατος, αλλά όχι πάντα. Η ζήλια ως συναίσθημα έρχεται αυθόρμητα και φεύγει με την λογική.
Γενικά δεν με κυριεύει αυτό το πάθος, και προσπαθώ να το εξωτερικεύω για να ανακουφίζομαι. Ζήλεψα αυτές τις ημέρες το Λούνα-Παρκ. Ήρθε στο νησί μας περιοδεύον ένα Λούνα-Παρκ. Πηγαίνουν λοιπόν παιδάκια, και μετά μου διηγούνται, το πώς περάσανε. Μπαίνουν στον Πύραυλο, ανεβαίνουν στην Μεγάλη ρόδα, η οδηγούν τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, κάνουν ιππασία, και διασκεδάζουν.
Ζηλεύω εκείνη την ώρα τους γονείς τους, ιδιαίτερα τους πατεράδες, που με πρόσχημα την ασφάλεια του παιδιού, ανεβαίνουν στην Ρόδα, και τρακάρουν τα αυτοκινητάκια. Ξαναγίνονται παιδιά με έμμεσο τρόπο και δεν τους παρεξηγάει κανείς. Και θέλω και εγώ να μπω στον Πύραυλο, με ποια όμως δικαιολογία; (του παλιμπαιδισμού), να γελοιοποιηθώ ως ξεμωραμένος, και κρατιέμαι.
Αναρωτιέμαι αν είμαι μόνος; Παρατηρώ στα κούλουμα τους χαρταετούς ποιοι τους αμολούν, πάλι πιο πολλοί είναι οι πατεράδες και οι παππούδες από τα παιδιά. Την τελευταία παράγραφο την γράφω ως δικαιολογία.
Ήθελα να μείνω για πάντα παιδί στην καρδιά και στο μυαλό, αλλά μεγάλωσα.

Ηρακλής

Βραδάκι και ο Ηρακλής ανήσυχος φέρνει βόλτες. Ηρακλής είναι ένα από τα σκυλιά του γείτονα. Ψάχνει τον φίλο του, τον Φουντωτό, αυτός είναι ο γάτος, που από μικρά μεγαλώσανε μαζί και κοιμούνται αγκαλιά.
Ο Ηρακλής βρέθηκε από μικρό ορφανό κουταβάκι, να κάνει με μια οικογένεια γατιών, και από όλα ξεχώρισε τον Φουντωτό, με το οποίον έπαιζε, μοιράζονταν το φαγητό, και κοιμόντουσαν παρέα. Σε ένα αγρόκτημα όλα τα ζώα έχουν ονόματα, και γι’ αυτό φροντίζουν τα παιδιά που διαβιούν ή πηγαινοέρχονται εκεί.
Ο Φουντωτός όμως δεν βρίσκεται, και δεν πρόκειται να βρεθεί επειδή σήμερα εκτελέστηκε δια τυφεκισμού. Το παράπτωμα του, κανιβαλισμός στα κλωσόπουλα. Δικαστήριο αυτόφωρο και καταδίκη εκτελέσιμη πάραυτα. Οι κλώσες κάνοντας το καθήκον τους, γέμισαν το κοτέτσι με πουλάκια. Νομίζοντας παιχνίδι ίσως, ο γάτος δοκίμασε και γλυκάθηκε, αλλά πονηρός όταν ξύπνησε η φύση του, το έκρυβε και φυλαγότανε ειδικά από το αφεντικό του. Είναι πράγματι εντυπωσιακό πως αντιδρούν τα ζώα σε διάφορες καταστάσεις. Όταν έβλεπε τον νοικοκύρη να έρχεται, έκανε τον αδιάφορο. Τα πουλιά λιγοστεύανε, και οι υποψίες για ύπαρξη αλεπούς ή νυφίτσας πολλές, αλλά πάλι με τρία σκυλιά είναι απίθανο. Και ένα σούρουπο αποκαλύφθηκε ο φονιάς. Χωρίς δεύτερη σκέψη ήρθε ο σκοτωμός.
Φυσιολογικά και συνηθισμένα φαινόμενα για ένα αγρόκτημα, εδώ όμως αρχίζει το μάθημα δεοντολογίας. Από την γκρίνια των παιδιών προς τον πατέρα που τόλμησε και σκότωσε το γάτο. Άδικα προσπαθεί να εξηγήσει πως είναι υποχρέωση να φυλάμε το κόπο μας και τα ζώα μας από κάθε απειλή, μα και ο Φουντωτός ζώο μας ήτανε, και το δάκρυ αυλακώνει τα προσωπάκια.
-τα ζώα τα χωρίζουμε σε δυο κατηγορίες, εκείνα που τρώμε, και τα άλλα που δεν τρώμε. Τα πρώτα είναι πιο χρήσιμα και τα προστατεύουμε από τα δεύτερα.
-βαρέθηκε και ο Φουντωτός το ίδιο φαγητό και θέλησε κοτόπουλο, έπρεπε να το σκοτώσουμε για αυτό.
Και ο Ηρακλής απεγνωσμένα να ψάχνει και να κλαψουρίζει, οι άλλες γάτες σε μια άκρη τρώγανε αμέριμνες ενώ κάποιες άλλες γουργούριζαν ευχαριστημένες και χορτάτες.

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

κήπος 2010


ο ρόκυ έφηβος



το σπιτάκι του κήπου


Τὸ ναυτόπουλο

Πέντε μῆνες τώρα λείπει στὰ ξένα τὸ ναυτόπουλο. Σωστοὺς πέντε μῆνες! Ἄχ, πόσο ἐπεθύμησε τὴν πατρίδα του!
Τὸ καράβι, ὅπου δουλεύει, πῆγε σὲ μακρινοὺς τόπους, σταμάτησε σὲ πολλὰ λιμάνια καὶ τώρα γυρνᾶ πίσω, νύχτα καὶ μέρα ταξιδεύουν. Μόνο οὐρανὸ καὶ θάλασσα βλέπουν. Ὁ ἀέρας σφυρίζει μέσα στ’ ἄρμενα, φουσκώνει τὰ πανιά, τὰ κύματα χτυποῦν τὸ καράβι, μὰ τὸ ναυτόπουλο δὲν τρομάζει. Εἶναι γενναῖο ναυτόπουλο καί, μόλις προστάξει ὁ καπετάνιο, σκαρφαλώνει στὰ ξάρτια καὶ λύνει ἢ δένει τὰ πανιά.
Δὲν τὸ τρομάζει ἡ θάλασσα, δὲν συλλογιέται τὸν κίνδυνο. Ἕνα πράγμα μόνο σκέπτεται: πότε θὰ φτάση.
Ὅταν τελειώσει ἡ δουλειά του, στέκει ἀκουμπισμένο στὸ παραπέτο τοῦ καραβιοῦ καὶ συλλογίζεται τὴ γλυκιά του πατρίδα. Κοιτάζει μακριά, ὅσο μπορεῖ νὰ φτάσει τὸ βλέμμα του, μήπως στὴν ἄκρη τοῦ ὁρίζοντα, πίσω ἀπὸ τὰ σύννεφα, ξεχωρίσει τὸ σπιτάκι του. Ἐκεῖ ποὺ τὸν περιμένη ἡ χήρα μάνα του καὶ τὰ ὀρφανὰ ἀδέλφια του.
Πέντε μῆνες τώρα λείπει στὰ ξένα. Ἄχ, πότε τέλος θὰ φτάσει; Μὲ ποιὰ λαχτάρα θὰ ἀνεβῆ τὴ μικρὴ σκάλα καὶ θὰ τρέξει στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας του καὶ τῶν ἀδελφῶν του! Καὶ ἔπειτα, τὸ βράδυ, τὸ κοντὰ στὴ γωνιά, ὅπου θὰ λάμπη ζεστὴ φωτιά, ἐνῶ θὰ εἶναι ὅλοι τριγύρω του, θὰ τοὺς διηγῆται σὲ ποιὰ μέρη ταξίδεψε καὶ τί εἶδε στοὺς ξένους τόπους. Ληταν βέβαια ὡραῖοι οἱ ξένοι τόποι, μὰ γιὰ τὸν ξενιτεμένο, ποὺ ἔχει ἀγαπημένα πρόσωπα καὶ τὸν περιμένουν, ποτὲ δὲν εἶναι ὡραῖα ἡ ξενιτιά.
Πότε θὰ φτάσει; Τὸ περισσότερο βιάζεται νὰ φτάσει, γιατί μὲ τὸ μισθὸ ποὺ πῆρα ἀγόρασε γιὰ ὅλους κάτι. Γιὰ τὸ ἕνα ἀδελφάκι ἀγόρασε ὑποδήματα, γιὰ τὸ ἄλλο καπελάκι καὶ γιὰ τὴν μητέρα μερικὰ μέτρα πανὶ γιὰ νὰ ράψη φόρεμα. Μὲ ποιὰ χαρὰ θὰ δώσει στὸν καθένα τὸ δῶρο του καὶ μὲ ποιὰ χαρὰ θὰ τὸ πάρη ὁ καθένας! Καὶ θὰ βγάλη αἴφνης ἀπὸ τὴν τσέπη τοῦ ναυτικοῦ πανταλονιοῦ, δεμένα στὸ μαντίλι του, τὰ χρήματα ποὺ τοῦ ἔμειναν. Αὐτὰ θὰ τὰ δώσει στὴν δυστυχισμένη τὴ μητέρα του, νὰ ἀγοράση σιτάρι, κρέας καὶ ὅτι ἄλλο θέλει.
Ἐνῶ σκέφτεται ὅλα αὐτά, κοιτάζει καὶ στὴν ἄκρη τῆς θάλασσας ποὺ ἁπλώνεται ἐμπρός του, καὶ τί διακρίνει; Τὴν πατρίδα του! Τὸ καράβι σχίζει γρήγορα τὰ κύματα. Ὁλοένα πλησιάζουν. Νὰ φαίνονται τὰ σπίτια. Οἱ ναῦτες καὶ αὐτὸς μαζὶ σκορπίζονται στὰ κατάρτια, μαζεύουν τὰ πανιά. Ρίχνουν ἄγκυρα. Κατεβάζουν μία βάρκα στὴ θάλασσα. Μπαίνουν μέσα ὁ καπετάνιος τρεῖς ναῦτες καὶ αὐτὸς τραβώντας τὸ κουπί. Ἡ καρδιὰ τοῦ χτυπᾶ δυνατά. Νὰ εἶναι ὅλοι καλὰ στὸ σπίτι του; Μὴν ἔπαθε κανεὶς τίποτε; Μήπως εἶναι ἄρρωστη ἡ μητέρα του, κανένα ἀδελφάκι του; Πῶς ἀνησυχεῖ! Ἀλλὰ ποιοὶ νὰ εἶναι αὐτοὶ ποῦ περιμένουν στὴν ἀκρογιαλιά; Ὢ τοὺς γνωρίζει!
Ἡ βάρκα φτάνει στὴν ξηρὰ καὶ τὸ ναυτόπουλο τρέχει καὶ χώνεται στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μητέρα του καὶ μικρῶν ἀδελφῶν του.
Ἀριστοτέλης Κουρτίδης.

Ο συνήγορος του διαβόλου.

Από το παλιό αναγνωστικό της έκτης δημοτικού, πήρα σήμερα το ναυτόπουλο, για μπούμε στο κλίμα της σημερινής ανάρτησης.
Βλέπουμε από μικρά παιδιά, του δημοτικού ακόμα πριν από λίγες μόλις δεκαετίες, προσπαθούσε το σχολείο, να τους καλλιεργήσει μέσα από την παιδεία, την ιδέα της αυταπάρνησης και της προσφοράς. Μέσα από αυτό κείμενο, διαπιστώνουμε πως θεωρείτο φυσική κατάσταση, να ξενιτεύεται ένα παιδί, να υπάρχει χήρα μάνα και ορφανά αδέλφια. Μιλάμε για την δεκαετία του 1960 και ακόμα οι πληγές του πολέμου δεν είχαν κλείσει τελείως.
Σήμερα κοντεύουμε να ξεχάσουμε τον πόλεμο, και αν υπάρχουν επιζώντες ακόμα είναι όλοι ηλικιωμένοι. Ξεχάσαμε τι σημαίνει ορφάνια. Και το χειρότερο είναι πως το σχολείο δεν παρέχει πλέον παιδεία, προσφέρει γνώσεις.
Ποιος διανοείται σήμερα πως ένα παιδί των δώδεκα χρόνων ή και μικρότερο θα μπορούσε να βγει στην αγορά εργασίας; Και τότε ακόμα υπήρχε πρόβλεψη στην νομοθεσία για το μεροκάματο των ανηλίκων, πόσο δηλαδή ποσοστό ήταν επί του κατωτάτου βασικού του εργάτη. Γιατί λοιπόν μας κακοφαίνεται τόσο πολύ, όταν με τα νέα μέτρα έχει την μεταχείριση αυτή ο πρώτοεισερχόμενος στην αγορά εργασίας; Αργεί να ωριμάσει το παιδί σήμερα, πρέπει να αργήσει και η αμοιβή του.
Ξεσκολισμένος λεγόταν εκείνος που είχε βγάλει το δημοτικό, σήμερα εννέα έτη είναι υποχρεωτική εκπαίδευση και πάμε για δώδεκα. Σε αυτά τα χρόνια δεν του δίνουν του παιδιού περισσότερα εφόδια, απλά το καθυστερούν στην είσοδο στην παραγωγή. Παρατείνουν δηλαδή την ωρίμανση του, επειδή δεν υπάρχουν θέσεις να απορροφηθούν όλοι. Πέφτουν λοιπόν οι νέοι στην παγίδα, και σπουδάζουν και ξανά σπουδάζουν και κάνουν μεταπτυχιακά και διδακτορικά, και καταλήγουν στο ταμείο ανεργίας. Σπουδαγμένοι μεν ανώριμοι δε.
Και αφού αργούμε σήμερα να μπούμε στην αγορά εργασίας, φυσικό επόμενο είναι να καθυστερούμε και να βγούμε. Το προσδόκιμο όριο ζωής έχει αυξηθεί σημαντικά. Ενώ ο εξηντάρης εθεωρείτο ηλικιωμένος και άρα συνταξιούχος, σήμερα αθλείται, είναι ακμαίος, δεν παραχωρεί την θέση στους νεώτερους, αλλά θέλει να συνταξιοδοτείται. Η σύνταξη σαν σκέψη και πρόβλεψη, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι για εκείνους που δεν μπορούν πλέον να προσφέρουν, είτε λόγω ηλικία είτε λόγω ασθένειας. Και αυτοί ανάλογα με την προσφορά τους στο σύνολο κατά τη διάρκεια της ακμής τους, να επικουρούνται ανάλογα.
Με λίγα λόγια αφού αλλάξανε τα όρια ζωής, άλλαξε ο τρόπος διαβίωσης, φυσικό επόμενο είναι να αλλάξει και ο τρόπος διαχείρισης τους.
Αυτό δεν σημαίνει πως, μου αρέσουν όσα δυσάρεστα μέτρα ανακοινώνονται το τελευταίο καιρό, και εγώ πλήττομαι, απλά είπα σήμερα να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου, για όσους έχουν μεν ακούσει την έκφραση αλλά αγνοούν το νόημα, σημειώνω, όταν η παπική εκκλησία, θέλει να καταχωρίσει κάποιον στην αγιοκατάταξη (αγιολόγιο), κάποιος από το συνέδριο αναλαμβάνει να ανακαλύψει όλα τα μεμπτά του υποψηφίου.

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Η ικανοποίηση

Επειδή η ζωή μας είναι μικρή (λίγη), πρέπει και εμείς με τα λίγα να ικανοποιούμαστε. Δεν το αναφέρω από συνδικαλιστική ή οποιαδήποτε άλλη διεκδικητική άποψη, αλλά στην καθημερινότητα.
Πολλή χαρά με διακατέχει, από ένα πράγμα που ίσως φανεί αστείο για κάποιους. Φύτεψα τρία βλαστάρια αγράμπελη (πεντάφυλλο), και αυτά προκόψανε και άρχισαν το άπλωμα, πάνω στο πλέγμα του τσαρδιού. Είναι η πρώτη χρονιά, και δεν γνωρίζω τις αντιδράσεις του χειμώνα, αλλά το γεγονός πως σκαρφάλωσαν τρία μέτρα με ικανοποίησε.
Αυτήν την χαρά, αυτήν την ικανοποίηση, μας την προσφέρει απλόχερα και καθημερινά η φύση, σε όλους εμάς που έχουμε το προνόμιο να ζούμε κοντά της, σε αντιδιαστολή με τους αστούς, που στερούνται τέτοιων μικρών αλλά ευχάριστων στιγμών, στην καθημερινότητα τους.
Όταν παίρνεις από το κλάδεμα της τριανταφυλλιάς, ένα κομματάκι και το χώνεις στην γη, του κάνεις το λακκάκι και του βάζεις νερό, ο εγωισμός σου λέει «το φύτεψα» και περιμένει να μεγαλώσει. Είναι όμως σίγουρο πως έτσι θα γίνει; Όχι βέβαια, το προσδοκάς αλλά δεν είσαι βέβαιος, άλλος αποφασίζει.
Κάθε τι που έχει σχέση με την δημιουργία, αναφέρεται και στον Δημιουργό μας, τον Θεό. Έτσι ως δώρο Θεού πρέπει να εκλαμβάνονται όσα η φύση μας παρέχει, και επειδή ο άνθρωπος βλαστημώντας στον Θεό, ασέλγησε στην φύση, αυτή ανταποδίνει τα ίσα. Λέγανε οι πιο παλιοί πως «στον καταραμένο τόπο Μάι μήνα βρέχει», εδώ περνά ο Ιούνιος, και το χαλάζι και οι βροχές δεν σταματάνε.
Ο άνθρωπος είναι ανικανοποίητος και αγνώμων, έτσι και εγώ, εφέτος με τα πολλά νερά και τους πολλούς και ισχυρούς νοτιάδες, παραπονιόμουν και ας είχα άδικο. Δεν με βόλευε η κατάσταση. Το αυτοφυή παράσιτα είναι πολλαπλάσια, λόγω της υγρασίας, αντί να τα ραντίσω να κόβω, μέχρι τώρα τέσσαρες φορές έχω βάλει το χορτοκοπτικό, με την λογική πως επειδή είχαμε πολλά νερά, το δηλητήριο θα πάει στον πόσιμο υδροφόρο ορίζοντα. Για αυτήν την κατάσταση, την εύκολη και γρήγορη ανάπτυξη, θλίβομαι ενώ θα έπρεπε να χαίρομαι διότι το ίδιο ακριβώς ρυθμό ανάπτυξης ακολουθούν και τα άνθη του κήπου. Και ξανάγινε ο κήπος του Πυθαγόρας ένα καμάρι, που καμία σχέση δεν είχε με αυτόν του Πάσχα.
Αρκεί μια μικρή αναποδιά για να μας βυθίσει στο πέλαγος της απελπισίας. Να ικανοποιούμαστε λοιπόν με τα μικρά, με τα καθημερινά, με τα νοούμενα αυτονόητα που δεν είναι τέτοια.

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Μικρές χαρές

Πόσο ανυπόμονους μας έχει κάνει ο ξέφρενος ρυθμός της σύγχρονης ζωής, είναι ένα κεφάλαιο που θέλει πολύ μελέτη, και κυρίως θεραπεία. Τρέχουμε να προλάβουμε τα πάντα, και χάνουμε την ησυχία μας και την ανθρωπιά μας.
Αντί να ξυπνήσουμε το πρωί, μισή ώρα νωρίτερα, και να απολαύσουμε τον πρωινό καφέ μας, τον παίρνουμε στο στεγανό ποτήρι (Τάπερ στα Ελληνικά), με το καλαμάκι, ρουφώντας τον, οδηγώντας το αυτοκίνητο για την εργασία μας. Μια μικρή απόλαυση καθημερινή που εξελίχθηκε σε βάσανο, γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που θα χυθεί, και θα αρχίσουν οι βρισιές, λες και φταίει ο Χριστός ή η Παναγία για την Βιασύνη μας.
Αυτό είναι το πιο χαρακτηριστικό και πρόχειρο δείγμα της ανυπομονησίας του σύγχρονου ανθρώπου. Κορνάρει πριν ακόμα ανάψει το πράσινο φανάρι, μήπως και το πιάσει το επόμενο κόκκινο. Δυσανασχετεί στην ουρά, δεν μπορεί να περιμένει πουθενά. Βιάζεται πάντα, γιατί; Τι θα κερδίσει;
Δεν απολαμβάνει διότι στις πολιτείες έπαψαν να υπάρχουν απολαύσεις. Να πιεί το καφεδάκι του στο μπαλκόνι, βλέποντας που; Και αναπνέοντας τι; Το τσιμέντο και το καυσαέριο καταντούν αυτήν την μικρή και αυτονόητη απόλαυση απαγορευτική.
Αυτές τις ημέρες ιδιαίτερα με τον καύσωνα, μέσα στο διαμέρισμα, το τσιμεντένιο αυτό κλουβί του πολιτισμού, με την χρήση του κλιματιστικού, αντέχει και σχεδιάζει την απόδραση του. Εκεί που το κλιματιστικό μηχάνημα θα είναι περιττό. Επειδή γνωρίζει πως αυτό, μπορεί να δροσίζει ένα διαμέρισμα, καταστρέφει όμως τον πλανήτη, και έχει τύψεις στον βαθμός της ευαισθησία του.
Αυτήν την εβδομάδα που τα σχολεία κλείνουν, θα αρχίσουν οι μεταβάσεις προς τους θερινούς τόπους διαμονής, όσων διαθέτουν τέτοιους. Δεν έχουν όλοι χωριά, ούτε διαθέτουν εξοχικές κατοικίες. Οι υπόλοιποι θα υποχρεωθούν σε ένα μαρτυρικό καλοκαίρι μέσα στις πολιτείες, κλέβοντας λίγες ημέρες συνήθως το πρώτο μισό του Αυγούστου, για να βρεθούν σε κάποιο μέρος παραθερισμού. Και εκεί μεταφέρουν όλο το θυμό και την νευρικότητα που χαρακτηρίζει την ζωή τους, μην μπορώντας να βιώσουν το πραγματικό χρόνο ροής των γεγονότων της ζωής.
Εδώ είναι το ζητούμενο, μπορούν άραγε αυτοί οι άνθρωποι, να απολαύσουν έναν καφέ πρωινό. Δεν ξυπνούν να δουν την ανατολή του ηλίου, και αναρωτιούνται γιατί έχουν πονοκέφαλο. Ο επαρχιώτης και ιδιαίτερα ο αγρότης γνωρίζει, πως η ανατολή σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σε βρει στο κρεβάτι.
Παραπονιέται για την μεσημεριανή ζέστη, ενώ είναι η ώρα που πρέπει να χαλαρώνει κάτω από κανένα δένδρο, αυτός περπατά στον ήλιο.
Αντί να τρώει ελαφριά, και φρέσκα χορταρικά και φρούτα, καταναλώνει όσο περισσότερα μπορεί από το πακέτο της προσφοράς του ξενοδοχείου, που διαμένει, και μετά χρειάζεται ένα σωρό χωνευτικά, για να προλάβει να απολαύσει το ηλιοβασίλεμα, πίνοντας τα ούζα του, με την καλοκαιρινή παρέα του.
Αυτά θεωρούνται από τον σύγχρονο δραπέτη της πολιτείας μικρές χαρές και απολαύσεις.
Ας δούμε όμως τι θα ήτανε πιο προσδόκιμο σε αυτόν τον όρο. Να σηκωθείς πρωί-πρωί, να κάνεις έναν περίπατο στην θάλασσα δίπλα, προτού αρχίσουν τα αυτοκίνητα να κυκλοφορούν, που ακόμα και στην επαρχία και στα νησιά το καλοκαίρι είναι ανυπόφορα. Να κάνεις το μπάνιο, προτού ο ήλιος αρχίσει να καίει. Να πίνεις το καφέ σου ακούγοντας τα πουλάκια να κελαηδούν. Στον τόπο παραθερισμού υπάρχουν πάντα μουσεία που επιβάλλεται να επισκεφθείς να δώσεις και νόημα στις διακοπές σου.
Άκουσε από τους γεροντότερους που συναντάς ιστορίες, είναι πράγματι απόλαυση όσα διηγούνται, με τα ιδιώματα της περιοχής που κατοικούν.
Το καρπούζι και το πεπόνι είναι καλή συντροφιά για το ηλιοβασίλεμα, ενώ τα ούζα πρέπει να αρχίζουν μαζί με τα βραδινά τζιτζίκια, και σε κάθε περίπτωση να είναι σύμφωνα με τα πόδια μας, δύο δηλαδή και όχι παραπάνω.
Καλό καλοκαίρι!

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Άντε και του χρόνου

Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, αποκαταστάθηκαν οι ζημιές του χειμώνα. κακώς τις ονομάζω ζημιές, επειδή είναι αναμενόμενα γεγονότα. Το κατάλυμα μου είναι κατά το δει λεγόμενο, στο μάτι του καιρού, ανάμεσα σε δυο ρεύματα, και είναι απίθανο να μην κάνει ζημιά ο χειμώνας, όσο ήπιος και αν είναι.
Τελευταία ημέρα χρειάστηκε να έρθει ο ηλεκτρολόγος. Φίλος και καλός οικογενειάρχης, από εκείνους τους συνεπείς μαστόρους. Διότι όσοι έχετε μπλέξει με το σινάφι αυτό, θα έχετε απογοητευτεί από τα ψέματα τους, από την άλλη πρέπει να τους βλέπουμε με συμπάθεια, γιατί αγωνίζονται για την επιβίωση, εκεί που το μεροκάματο είναι αβέβαιο.
Πολλά πράγματα τα καταφέρνω μονάχος, ακόμα και ηλεκτρικά. Αυτήν την φορά όμως είχε να κάνει με τοποθέτηση σκαφών με λάμπες φθορισμού. Πίνοντας τον καφέ και σχολιάζοντας, είπα του Μανόλη, «τόσα πράγματα καταφέρνω, την συνδεσμολογία του φθορίου δεν την καταλαβαίνω» και εκείνος χαμογελώντας απήντησε «χαράς το πράγμα, γράμματα είναι παπά;».
Αργότερα όταν ξανασκέφτηκα την απάντηση του, προβληματίστηκα. Το μυαλό του αυτού του ανθρώπου έχει τοποθετήσει τα γράμματα πολύ υψηλά, ίσως επειδή εκείνος δεν τα καταφέρνει. Κι όμως έχει άδεια και γνώσεις, και πολυκατοικίες ολόκληρες και εργαστήρια φωταγωγούνται από τα χέρια του. Ο άλλος που ξέρει γράμματα θα μπορούσε να δεί, θα μπορούσε να μαγειρέψει ή ακόμα να ζεσταθεί, αν δεν υπήρχε ο απλός ηλεκτρολόγος. Αυτό ισχύει για κάθε εργαζόμενο χειρονακτικά.
Καλά και χρήσιμα είναι τα πτυχία και τα διπλώματα, βοηθούν να έχουμε πλούσιο βιογραφικό, και θέση στην ουρά του ταμείου ανεργίας. Ένας απλός μάστορας συντηρεί την οικογένεια του ευκολότερα σήμερα.
Σε γενομένη συζήτηση μεταξύ καθηγητών, υπερασπιζότανε την απαξίωση ο καθηγητής των ΕΠΑΛ, και έλεγε, «τα δικά μου παιδιά σε τρία χρόνια, οικονομάνε από 1000 έως 3000 τον μήνα, τα δικά σου μετά από δέκα χρόνια, είναι αμφίβολο αν οικονομάνε 700 το μήνα».
Κλείνοντας, πρέπει να γνωρίζουμε όλοι πως το ρετιρέ της πολυκατοικίας, στηρίζεται στο υπόγειο, που βρίσκονται τα θεμέλια.

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Ε και τι έγινε.

Μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα, ξαναέκατσα στο πληκτρολόγιο, προκειμένου να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες του Πυθαγόρα. Αυτή η εβδομάδα που πέρασε, ήταν κοπιαστική, αφού αναλώθηκα σε χειρονακτικές εργασίες, αλλά παράλληλα ήταν και μια δοκιμή, εάν είμαι ή όχι εθισμένος με το πληκτρολόγιο. Τολμώ να πω, πως δεν είμαι, αλλά από την άλλη πλευρά είναι ο μόνος τρόπος να πληροφορούμε τι γίνεται στον κόσμο. Αν πάλι δεν γνωρίζω, τι χάνω; Άλλο πράγμα η περιήγηση και η ενημέρωση και άλλο πράγμα η χρήση του πληκτρολογίου, για να γράφεις δικές απόψεις. Για την ενημέρωση σίγουρα είμαι εθισμένος. Ε, και, τι έγινε;
Ευχαριστώ πάντως όλους όσους ενδιαφερθήκανε. Ευχαριστώ και εκείνους που διαβάζουν αυτά που κατά καιρούς γράφω. Δεν έχω σκοπό να σταματήσω τουλάχιστον σύντομα.
Την εβδομάδα που πέρασε όπως προείπα, αναλώθηκα σε χειρονακτικές εργασίες. Ο καιρός το επέτρεψε, και διπλασιαστήκαν οι εργάσιμες ώρες, έτσι θέλω δυο μέρες ακόμα να τελειώσουν τα βαψίματα, και τρείς με τέσσερες στον κήπο για αποψίλωση και σκάλισμα, και θα είμαι έτοιμος για την καλοκαιρινή περίοδο. Περιμένω με άλλα λόγια να φιλοξενήσω, Κρητικούς και ειδικά Δαμανιανούς, τουλάχιστον όσους και πέρσι, και όποιον από τους παλιούς συμπατριώτες θέλει και μου κάνει την τιμή.
Τα σχολεία κλείνουν, οι διακοπές έρχονται. Όσοι μπορούν θα τις χαρούν, επειδή υπάρχει μεγάλη οικονομική δυσπραγία. Η Σάμος είναι αρκετά απομακρυσμένη, και σας περιμένει.

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Νείλος «Τίτλοι τέλους»

Πριν περίπου ένα χρόνο, και για να πειράξω κάποιον φίλο μου, έκανα τον «Πυθαγόρα». Η ανταπόκριση που βρήκε με εξέπληξε και εμένα. Από τα Άγια Θεοφάνια, που η ματαιοδοξία μου αποφάσισε, και εγώ έβαλα μετρητή επισκεψιμότητας, περάσανε πάνω περισσότεροι από 6000 αναγνώστες από 26 χώρες.
Το blog αυτό ήταν και αιτία που ανακάλυψα, πως υπάρχουν οργανωμένοι συμπατριώτες, Έλληνες εξ Αιγύπτου, σε διάφορα Σωματεία και Ενώσεις, που εγώ είχα παντελή άγνοια. Επεδίωξα και με δύο ταξίδια στην Αθήνα, μια επανασύνδεση με το παρελθόν, και αν θέλετε μια επιστροφή στις ρίζες. Άλλωστε όταν ο άνθρωπος γερνά, στα παιδικά του χρόνια ανατρέχει.
Το επόμενο βήμα ήταν η δημιουργία μιας ομάδα στο Facebook, με πρώτη ύλη τις φωτογραφίες του Mike Sophi, που βρήκε καλή ανταπόκριση, άσχετα αν σήμερα έκανε μεγάλη κοιλιά. Μαζευτήκαν 190 μέλη και ανεβάστηκαν μέχρι σήμερα παραπάνω από 650 φωτογραφίες, νοσταλγικές και μη. Αλλά αυτό ήταν όλο, καθόλου συζητήσεις ή θέματα εκτός από τα σχόλια των φωτογραφιών.
Ο Άγιος Ιωάννης της «Κλίμακας», γράφει στο περίφημο βιβλίο του, «βρήκε η ματαιοδοξία την φιλοδοξία και στήσανε βασίλειο» και εγώ συμπληρώνω, και χρήσανε εμένα βασιλιά.
Με αυτήν την λογική έκανα δύο ακόμα βήματα, δημιουργώντας ένα site, και ένα blog, σαν επέκταση της ομάδας. Προσδοκούσα να βρούμε εδώ χώρο έτοιμο και χρόνο να επικοινωνούμε όσοι απαρτίζουν την ομάδα. Αλλά η κίνηση με διέψευσε, η ανταπόκριση είναι ελάχιστη, στο site, δε μηδαμινή.
Με δύο άρθρα (Ας γίνουμε περισσότερο ΦιλοΝειλόοι, και Εναλλακτική πρόταση,) προσπάθησα να ζωηρέψω το ενδιαφέρον, αλλά μάταια. Έχω την αίσθηση, πως πολλοί συμπατριώτες μας, αγνοούν την ύπαρξη του «Νείλου» ολότελα, ή αγνοούν την χρήση του, προτιμώντας να ανταλλάσουν ευχές και τραγούδια μέσα από το profile του facebook.
Με αυτές τις σκέψεις σκέφτηκα πως ήρθε η ώρα να πέσουν οι τίτλοι τέλους, για τον «Νείλο». Πεποίθηση μου είναι, πως άμα έχεις μια αποτυχία, πρέπει να την παραδέχεσαι, και να ξεκινάς για μια νέα προσπάθεια. Σε λίγες ημέρες, μόλις ολοκληρωθεί η μεταφορά των κειμένων από το blog στην ομάδα του Facebook θα διαγραφεί αυτός ο ιστότοπος.

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Πάντα επίκαιρο μήνυμα

Από τους καλούς φίλους που διαθέτω και είμαι περήφανος γι’ αυτό είναι και ο Αβραάμ. Αυτός λοιπόν φανατικός ρέκτης της παραδόσεως, ανέβασε πρόσφατα σε ένα blog αποσπάσματα, από μια έκδοση, του Κέντρου Νεότητος Ενορίας Δαμανίων.
Το κέντρο αυτό δημιουργήθηκε το 1991-92 από τον γράφοντα, και συσπείρωσε τα τότε παιδιά του χωριού σε ομάδες. Στις δραστηριότητες του κέντρου, εντάχθηκε και η ανέγερση του μνημείου των σφαγέντων στην Μικρά Ασία, το 1922, και η εξιστόρηση του «Χρονικού», μέχρι την εγκατάσταση στο σημερινό χωριό Δαμάνια. Από αυτήν την έκδοση του 1995, είναι τα αποσπάσματα, που δημοσιεύει ο Αβραάμ, και από τα οποία αναδημοσιεύω ένα κεφάλαιο με τίτλο «Μέσα από το πρίσμα της νεολαίας». Γραμμένο από ένα παιδί τότε που σήμερα είναι καταξιωμένη φιλόλογος. Το κείμενο αυτό είναι και σήμερα επίκαιρο.

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Μια ματιά στην κοινωνία που μας περιβάλλει μπορεί να επιβεβαιώσει μια αλήθεια που είναι εύκολο να τη δούμε από αρχαιότατους χρόνους. Ακόμα και πριν από τον ερχομό του Σωτήρα μας ο λαός που είχε γνωρίσει το Θεό και τις ευεργεσίες του όταν απομακρυνόταν από αυτόν έπεφτε στην καυτή λάβα της αμαρτίας που μετά από αυτήν ακολουθούσε η υποδούλωση και η καταστροφή.
Ένα καίριο θέμα το οποίο πάμπολλες φορές έχει συζητηθεί για το οποίο πάμπολλες γνώμες έχουν ακουστεί είναι τα ναρκωτικά, άλλο ένα παραστράτημα της κοινωνίας. Η λέξη αυτή με την προφορά της και μόνο προκαλεί τρόμο και δικαιολογημένα άλλωστε. Η εξήγηση για αυτό το αίσθημα φόβου είναι πολλή απλή. Οι άνθρωποι σε όλες τις εποχές αισθάνονται αγάπη για τη ζωή και τρόμο για το θάνατο, τον έσχατο εχθρό τους. Άρα τρόμο και για τα ναρκωτικά που είναι απόλυτα συνδεδεμένα με το θάνατο.
Είναι λυπηρό το γεγονός ότι τα ναρκωτικά έχουν μπει στη ζωή μας και μέρα με τη μέρα την απειλούν με καταστροφή όλο και περισσότερο. Ο στόχος των ναρκωτικών είναι τις περισσότερες φορές οι έφηβοι. Μπουμπούκια που μόλις ανθίζουν. Τα ναρκωτικά όμως όπως και ο θάνατος άλλωστε δεν έχουν όραση κι αισθήματα έτσι ώστε τι σημασία έχει κι αν ανθίζουν τα μπουμπούκια, αυτά τα μαδούν φύλλο το φύλλο ώσπου φτάνουν στη γύρη και τη ρουφούν κι αυτή.
Αλήθεια τι δυσκολονόητοι που είναι οι νέοι. Για να τους καταλάβει κάποιος χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, πείρα κι υπομονή. Πάντα παρουσιάζονται προβληματισμένοι και πλημμυρισμένοι από δυναμικότητα. Είναι έτοιμοι να αγωνιστούν για τη διεκδίκηση των συμφερόντων τους ή των άλλων. Η εφηβεία είναι το κρισιμότερο στάδιο της ζωής. Κατά την παιδική ηλικία ο άνθρωπος αποκτά εφόδια για την επιβίωση του. Με την είσοδο του την εφηβεία μαθαίνει ο ίδιος να δημιουργεί και να εμπλουτίζεται με τους καρπούς τόσο της δικής του όσο και των άλλων δημιουργίας για να ζει πραγματικά. Και φυσικά η λέξη ζωή δεν περικλείεται εδώ στα στενά όρια της βιολογικής ζωής αλλά πολύ περισσότερο αναφέρεται στη πνευματική. Η εφηβεία λοιπόν δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι σκαλοπάτι της ζωής αλλά σημείο της διαδρομής που λέγεται ζωή. Είναι η περίοδος που ο άνθρωπος ονειρεύεται, έχει φιλοδοξίες, στόχους και πάνω από όλα θάρρος και δύναμη για να κάνει το όραμα πραγματικότητα. Οι νέοι όμως δεν ζουν μόνο με το όνειρο να δημιουργήσουν ένα καλύτερο αύριο για τον εαυτό τους αλλά βροντοφωνάζουν και επιδιώκουν καθημερινά ένα σήμερα που να αρμόζει σε όλο τον κόσμο.
Είναι δύσκολο ένας νέος να μείνει ανεπηρέαστος από το κλίμα της εποχής. Ο άνεμος που μεταφέρει ιδέες, πρότυπα, είδωλα, αντιθέσεις καθώς και οργανωμένα συστήματα κοινωνικών αλλαγών φτάνει περισσότερο έντονος στους νέους, έτσι ώστε να αμφιταλαντεύονται μέσα σε αυτόν και όχι μόνο να διχάζουν τη γνώμη τους αλλά να την κομματιάζουν και να μένουν μπροστά του με ένα μεγάλο ερωτηματικό.
Το μεγαλύτερο μέρος των ενηλίκων είναι μακριά από όλους αυτούς τους προβληματισμούς των νέων κι όχι γιατί αδιαφορούν αλλά γιατί είναι ο τρόπος της ζωής, η εκπαίδευση και βασικότερα η πληροφόρηση που διαμορφώνουν την κοινωνική συμπεριφορά του κάθε ατόμου. Έτσι άνθρωποι που ήδη έχουν αποκτήσει οικογένειες, παύουν να ενδιαφέρονται για όλους αυτούς τους προβληματισμούς και τα ερωτηματικά της νεολαίας. Εναποθέτουν στην κορυφή της πυραμίδας της ζωής την ανάγκη απόκτησης υλικών αγαθών, σε ένα δεύτερο επίπεδο την υγεία τους και στο τέλος στο σημείο που αρχίζει να χώνεται στη γη την ψυχική τους ισορροπία.
Για αυτούς και για πολλούς άλλους λόγους όλοι σήμερα μιλούν για το χάσμα των γενεών. Είναι διαφορετική «η γλώσσα» της νέας γενιάς από την προηγούμενη ή προπροηγούμενη και φυσικά όχι η γλώσσα της γραμματικής. Η διαφορετική γλώσσα που μιλούν οι νέοι περικλείεται στον διαφορετικό τρόπο ζωής, στο διαφορετικό λεξιλόγιο, στον διαφορετικό τρόπο έκφρασης και στη διαφορετική τάση για κατάκτηση της ζωής. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι το χάσμα δεν είναι αγεφύρωτο γι αυτό οι διαπραγματευτές από την κάθε πλευρά θα πρέπει να προσέξουν να μην είναι ακατάλυτοι και ασυμβίβαστοι. Βασικά στοιχεία για τη γεφύρωση του χάσματος είναι η οριστική απόρριψη της εμπάθειας και φυσικά της κατοχής της διορατικότητας. Όλα αυτά χρειάζονται μεγάλη προσοχή, γιατί υπάρχουν σημεία της ιστορίας μας που μπορούν να μας υποδείξουν τον τρόπο με τον οποίο διαφορές έμειναν αγεφύρωτες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Σχίσμα ανάμεσα στις δύο εκκλησίες που έγινε το 1054 λόγο της κακής διαπραγμάτευσης Ουμβέρτου και Μιχαήλ Κηρουλαρίου. Ας μην ακολουθήσουμε αυτό το παράδειγμα και ας το χρησιμοποιήσουμε προς αποφυγή.
Παρά τις αντιδράσεις που θα έχουν να αντιμετωπίσουν. Οι νέοι με τη συνεχή ένταση και ενεργητικότητα απ’ την οποία διακατέχονται είναι πρόθυμοι να εκφράσουν τις απόψεις τους είτε με το γραπτό είτε με το προφορικό μέσο επικοινωνίας. Έτσι ξεκινούν από τις παρέες τους και αρχίζουν να μιλούν για τους προβληματισμούς τους, κάνουν προτάσεις και περιμένουν ανταπόκριση. Γίνονται πομποί διαφόρων μηνυμάτων όμως τα πρόσωπα τα οποία τίθενται απέναντι τους για να γίνουν οι δέκτες δυσκολεύονται αρκετά για να το πετύχουν. Έτσι τη στιγμή που τους δίνεται η ευκαιρία για συζήτηση, για αντιπαράθεση των απόψεων τους μένουν άβουλοι. Το πιο άσχημο όμως είναι η απόρριψη που γίνεται από αυτούς για κάθε σημαντικό που θα τους ειπωθεί. Είναι σκληρό να προσπαθείς να εκφράσεις τα ερωτηματικά, τις αντιθέσεις σου και οι άλλοι να μένουν άβουλοι κι αδιάφοροι προς τα λόγια σου. Η απόρριψη που νιώθεις είναι απερίγραπτη. Αρχίζεις να νιώθεις μοναξιά μέσα σε πλήθος ανθρώπων. Κι αυτό σημαίνει ότι η επιλογή της παρέας σου ήταν αρκετά λαθεμένη.
Συχνά ακολουθούμε κάποιες ομάδες συνομήλικων μας ή συμμαθητών μας απλά και μόνο γιατί αυτοί είναι φημισμένοι στο μικρό σχολικό κύκλο. Αδιαφορούμε για την εσωτερική εμφάνιση και την παραμερίζουμε έτσι γινόμαστε κι εμείς μέρος άβουλης μάζας. Πρέπει να ψάξουμε καλά μέσα στη ψυχή των γύρω μας και να βρούμε την ομορφιά ή την ασχήμια τους. Έτσι θα δημιουργήσουμε φιλικούς δεσμούς αυτούς που μας κάνουν να βλέπουμε τους άλλους με τα μάτια της καρδιάς, να τους αγαπήσουμε, να αισθανόμαστε υπεύθυνοι για αυτούς, να τους φροντίζουμε και να είμαστε πάντα σε θέση να τους βοηθήσουμε. Τότε αποκτάμε κάτι πολύ πλούσιο που κάνει τους άλλους να έχουν ξεχωριστή σημασία για εμάς.
Πολλές φορές ο φόβος των γονέων για τα παιδιά τους γίνεται ο λόγος για τον οποίο αυτοί θέλουν να επιλέξουν το είδος της παρέας τους. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που κάποιοι άλλοι γονείς, καθηγητές, επιβάλλονται στα παιδιά τους προτείνοντας τους φιλίες με κάποιους που τους αρμόζουν γιατί αυτοί έχουν ψηλούς βαθμούς στους σχολικούς ελέγχους τους, οι οικογένειες τους είναι ευκατάστατες, προσέχουν την εμφάνιση τους, άρα είναι καλοί νέοι(;). Βέβαια αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε άμεσα αλλά και έμμεσα. Ίσως να μην είναι οι γονείς αυτοί που θα επιβληθούν στα παιδιά τους. Όταν όμως ιδέες για φιλίες με άτομα, οπωσδήποτε, ήσυχα κοινωνικά, με άτομα που δεν συνηθίζουν να αντιδρούν σε κοινωνικά προβλήματα, πιέζονται ασφυκτικά μέσα στο νου τους με αποτέλεσμα να τους αφαιρούν την ελευθερία σκέψεως και επιλογής και του επιβάλλονται.
Να λοιπόν που οι νέοι ανεξαρτήτου εθνότητας, θρησκείας, κατοικίας είναι δούλοι και βέβαια δούλοι όχι μόνο των παραπάνω απόψεων που ας μην τις κατηγορούμε απόλυτα γιατί είναι αποτέλεσμα του ενδιαφέροντος των μεγαλυτέρων μας αλλά και πολλών άλλων κοινωνικών ιδεών και αντιλήψεων. Ενεργούν σύμφωνα με το καταστημένο. Το αποτέλεσμα; Αποκτούν είδωλα τα οποία αντικατοπτρίζουν τραγουδιστές, ηθοποιούς, πολιτικούς. Φανατίζονται με ομάδες ποδοσφαιρικές ή ομάδες μπάσκετ. Πάμπολλες φορές έχουμε παρακολουθήσει σκηνές βίας από την ψυχρή οθόνη της τηλεόρασης.
Πολλές επίσης είναι οι φορές που έχουμε δει μέσα από την οθόνη σκυθρωπά, θλιμμένα βλέμματα. Αυτά είναι βλέμματα γονέων ή άλλων συγγενών, γνωστών και φίλων κάποιου θύματος. Ενός ακόμη θύματος των ναρκωτικών που βρέθηκε πίσω από κάποιο θάμνο ενός πάρκου εκεί που τη μέρα παίζουν και γελούν μικρά παιδιά η ίσως πάλι να βρέθηκε σε κάποιο εγκαταλειμμένο χώρο ή σχολείο. Αμέτρητες οι μαρτυρίες για σύριγγες και για άλλα αποτυπώματα του λευκού θανάτου. Ο θάνατος για τον οποίο όλοι αναρωτιόνται και που όλοι τον φοβούνται είναι ορατός. Περιφέρεται σε όλες τις μεγάλες πολιτείες και όχι μόνο, μεταφέρεται από τους εμπόρους στα βαποράκια κι από αυτά σε αγνά εφηβικά χέρια. Καθημερινά αφαιρεί από τη ζωή κι άλλα άτομα.
Μεγάλες προσπάθειες γίνονται καθημερινά από την αστυνομία για τη σύλληψη και τιμωρία των εμπόρων των ναρκωτικών. Όμως όσα μέτρα κι αν ληφθούν δεν είναι δυνατόν να καταπολεμηθεί αυτή η μάστιγα. Η κοινωνία πρέπει να αναρωτηθεί γιατί οι νέοι παίρνουν ναρκωτικά. Η χρήση των ναρκωτικών είναι ένα σύμπτωμα και όλοι αυτό προσπαθούν να καταπολεμήσουν. Όμως όσες φορές κι αν καταπολεμηθεί το σύμπτωμα η αρρώστια θα επανέρχεται. Αυτή λοιπόν πρέπει να καταπολεμηθεί. Η αρρώστια είναι η απάντηση στο γιατί οι νέοι παίρνουν ναρκωτικά.
Η στάση του μεγαλύτερου μέρους του ανθρώπινου συνόλου απέναντι στους χρήστες των ναρκωτικών είναι αρνητική. Πολλές φορές λοιπόν αυτό το αρνητικό συναίσθημα γίνεται εξοντωτικό πάθος όχι όμως τόσο για τα ναρκωτικά όσο για τους χρήστες τους. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι άνθρωποι που συμμερίζονται το πρόβλημα των ναρκομανών, έτσι δημιουργούνται ινστιτούτα ναρκωτικής απεξάρτησης.
Ένας λόγος για τον οποίο ο άνθρωπος καταφεύγει στα ναρκωτικά είναι η μεταμόρφωση της κοινωνίας μας. Παλιότερα ο κάθε άνθρωπος μπορούσε σε οποιαδήποτε δύσκολη στιγμή της ζωής του να συμβουλευτεί και να ζητήσει βοήθεια από κάποιον. Σήμερα η εμπιστοσύνη στον συνάνθρωπό μας έχει χαθεί. Πολλές φορές λοιπόν οι νέοι ιδιαίτερα, τους οποίους δύσκολα καταλαβαίνουν οι άλλοι έχοντας κάποια προβλήματα μικρά ή μεγάλα και νομίζοντας ότι δεν μπορούν να βρουν κάποιο στήριγμα καταφεύγουν στα ναρκωτικά.
Είναι αρκετά προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι νέοι κι ας λένε οι μεγαλύτεροί τους ότι τους ζηλεύουν για τη ζωή τους. Σκέψεις πολλές σχετικά με διάφορα προβλήματα τριγυρίζουν μέσα στο μυαλό τους και τους βασανίζουν. Πολλές φορές τα προβλήματα είναι οικογενειακά. Δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, καυγάδες ανάμεσα στους γονείς, απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου και πολλά άλλα. Κάθε χρήστης ένα ναυάγιο της ζωής. Σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή κι ενώ όλοι φαίνονται αρνητικοί στα μάτια αυτών φτάνουν οι απεσταλμένοι του λευκού θανάτου. Τους μιλάνε για μια καλύτερη ζωή, ένα «Παράδεισο» που αργότερα αποδεικνύεται σε « κόλαση». Είναι πολύ λυπηρό αυτό το γεγονός γιατί αποδεικνύει για μια φορά ακόμη την αβεβαιότητα του κόσμου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι κάτοικοι των πόλεων. Στο κτίριο μιας πολυκατοικίας ζουν πολλά άτομα κι όμως σπάνια γνωρίζει κάποιος τα προβλήματα του διπλανού του ή και ακόμα αυτόν τον ίδιο τον γείτονά του, ένας τοίχος τους χωρίζει κι όμως αυτός γίνεται τόσο μεγάλος που μεταφέρεται στις καρδιές τους και μένει εκεί για πάντα.
Η δυσκολία απόκτησης πραγματικής φιλίας είναι αιτία αυτής της καταστροφής. Αν κάποιος έφηβος είχε ένα πραγματικό φίλο τότε θα μπορούσε να βοηθηθεί από αυτόν. Όμως ακόμα κι αυτή η πραγματική φιλία χάνεται με το πέρασμα του χρόνου. Καθημερινά ανακαλύπτουμε ότι οι άνθρωποι που μας μιλούσαν για τη φιλία τους και που νομίζαμε πως μας την χάρισαν μας προδίδουν κι έτσι αμφιβάλουμε ακόμα και για την ύπαρξή της.
Κάτι άλλο το οποίο παίζει σημαντικό ρόλο σ αυτό το παραστράτημα των νέων είναι και η έλλειψη της χριστιανικής πίστης. Είναι δύσκολο να βρεθεί έστω κι ένας πού να ήταν μέλος πραγματικής χριστιανικής οικογενείας, να βοηθούσε φτωχούς ανθρώπους, να πήγαινε και να συμμετείχε στα μυστήρια της εκκλησίας και να έγινε χρήστης των ναρκωτικών. Πολλή μεγάλη και άξια επιβραβεύσεως είναι η δημιουργία κέντρων νεότητας, όπου οι νέοι έρχονται σε μεγαλύτερη επαφή με την εκκλησία και το Θεό γενικότερα. Μπορούν να εκφράσουν τις απόψεις τους να ζητήσουν και να λάβουν συμβουλές από τον Ιερομόναχο, γνωρίζουν καλύτερα άλλους συνομηλίκους τους, μαθαίνουν για τις ευαισθησίες τους και μπορούν επιτέλους, είναι έτοιμοι, να βοηθήσουν κάποιους που τους έχουν ανάγκη. Θα πρέπει λοιπόν η προσπάθεια αυτή να ενισχύεται και να στερεώνεται. Μέλη τέτοιων κέντρων είναι δύσκολο ή μάλλον αδύνατο να δοκιμάσουν τα ναρκωτικά. Δυστυχώς όμως ο μοντερνισμός του σύγχρονου ανθρώπου δεν του επιτρέπει να έχει σχέσεις με την εκκλησία είναι κάτι που δεν του αρμόζει γιατί αυτός ακολουθεί «το ρεύμα».
Βασικό στοιχείο που μπορεί να παρασύρει νέους στα ναρκωτικά είναι οι παρέες τους. Οι παρέες πλέον δεν δημιουργούνται για ανταλλαγή σκέψεων, ιδεών και προτάσεων αλλά από συνήθεια. Ο καθένας μέσα σ’ αυτήν προσπαθεί να ξεχωρίσει και να εντυπωσιάσει. Έτσι πρώτα απ’ όλα αρχίζει το κάπνισμα. Είναι δύσκολο να βρεθεί κάποιος σε μία παρέα τέτοιου είδους και να μην καπνίζει. Έπειτα από το « αθώο» τσιγαράκι έρχεται το ναρκωτικό. Όταν κάποιος δικαστής ανηλίκων ρώτησε ένα αγόρι για το λόγο που πήρε ναρκωτικά εκείνο απάντησε «Για να εντυπωσιάσω τους φίλους μου». Άρα με τραγικότητα αντιλαμβανόμαστε ότι πλέον σε παρέες των νέων το πρότυπο δεν είναι ο καλός, αυτός που είναι έτοιμος να βοηθήσει και να προσφέρει την αγάπη του ούτε ο συγκρατημένος αλλά είναι αυτός που θα «κατορθώσει» να καπνίσει κι έπειτα να πάρει ναρκωτικά, είναι ο «μάγκας» ο πιο τολμηρός, αυτός που θα σπάσει το όριο της ηθικής και θα σπάσει τις περισσότερες τζαμαρίες αυτός που θα καταστρέψει περισσότερες περιουσίες, αυτός που πρώτος θα κομματιάσει την Ελληνική σημαία.
Αυτό που θα μπορούσε να κάνει η πολιτεία μας θα ήταν η περισσότερη ενημέρωση, ίσως με την προσθήκη κάποιου σχετικού μαθήματος στα σχολεία. Αυτό βέβαια δεν πρέπει να γίνει για να μάθουν τα παιδιά περισσότερα για τα ναρκωτικά και τις επιπτώσεις τους, αλλά για να μπορέσουν επιτέλους οι νέοι να εκφράσουν τις απόψεις τους σχετικά με το θέμα, να κάνουν προτάσεις και να αναφέρουν προσωπικές τους εμπειρίες. Έτσι θα γίνει υπαρκτός ένας διάλογος όχι μονάχα ανάμεσα στον μαθητή και τον καθηγητή αλλά ανάμεσα στους μαθητές. Χρειαζόμαστε ερεθίσματα από πόρους αγωγής.
Είναι διαπιστωμένο ότι οι ναρκομανείς προέρχονται από όλες τις κοινωνικό-οικονομικές τάξεις. Είναι άνεργοι, μαθητές, περιστασιακοί, γόνοι πλουσίων οικογενειών. Αυτό σημαίνει ότι τα προβλήματα απασχολούν ολόκληρη την ανθρώπινη μάζα. Η χρήση των ναρκωτικών είναι τρόπος διαπραγμάτευσης ψυχολογικών διθέσιων. Τα ναρκωτικά είναι ουσίες που παραλύουν το κεντρικό νευρικό σύστημα και όταν λείψουν από τον ανθρώπινο οργανισμό παρουσιάζεται σ’ αυτόν το λεγόμενο «σύνδρομο αποστερήσεως». Αρκετοί καταφεύγουν στον αλκοολισμό. Αφού είναι δύσκολο να σταματήσει η διακίνηση των ναρκωτικών πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσει η χρήση τους. «όλη η προσπάθεια καταστολής με τα δρακόντεια μέτρα σε όλο το κόσμο καταφέρνει να συλλάβει το 5% των διακινουμένων ναρκωτικών παγκοσμίως. Ένα 5% φύρα έχουν όλα σχεδόν τα εμπορεύματα που διακινούνται, άρα η καταστολή απέτυχε κι ας έχει γεμίσει τις φυλακές με υποδίκους και κατάδικους».
Ολόκληρη η κοινωνία έχει συνηθίσει να ζει με την εξάρτηση. Είναι ελάχιστοι οι ηλικιωμένοι σήμερα που κοιμούνται ή ακόμη ζουν χωρίς ψυχοφάρμακα. Έτσι τα μικρά παιδάκια πρωτογνωρίζουν τα ναρκωτικά μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, από τους γονείς, τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους. Ναρκομανής ολόκληρη η κοινωνία μας λοιπόν. Αν είναι όμως και αυτή ναρκομανής τότε ποιος θα μας σώσει ;
Ίσως αν προσπαθούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας να αλλάζαμε κι εμείς. Όλοι δικάζουμε και καταδικάζουμε τα ναρκωτικά το ίδιο όμως κάνουμε και για τους χρήστες τους. Όμως τι θα μπορούσαμε να απαντήσουμε στο ερώτημα «Εσύ σύγχρονε άνθρωπε τι κάνεις για να σταματήσεις τη συνέχεια του κακού;». Δεν μπορούν φυσικά όλοι οι άνθρωποι να βοηθήσουν με άμεσο τρόπο μπορούν όμως εύκολα με τον έμμεσο. Αλλάζοντας ο καθένας τη δική του ζωή και σιγά-σιγά ολόκληρου του κοινωνικού περίγυρου του βοηθάει στη δημιουργία ενός νέου κόσμου που δεν υπάρχει το μίσος, ο πόνος και η δυστυχία. Ενός κόσμου όπως τον θέλει ο Θεός.
Δεν είναι μονάχα τα ναρκωτικά ο τρόπος που διάλεξαν πολλοί για να πεθάνουν. Άλλοι αυτοκτόνησαν ή άρχισαν να πίνουν. Μεγάλος είναι ο αριθμός αυτών που σταμάτησαν να ζουν πριν πεθάνουν. Αν γινόμασταν πραγματικοί άνθρωποι, αν αγωνιζόμασταν έναν αγώνα δίκαιο και με πρότυπα (όχι είδωλα) αυτούς που πριν από χρόνια όπως μπορούμε να δούμε ταξιδεύοντας μέσα στο χρόνο σταματώντας στα 1821 τότε θα μπορούσαμε να σηκώσουμε από τις πλάτες μας το λόγο της αμαρτίας όπως οι εθνικοί μας ήρωες το τούρκικο ζυγό. Κάποτε μια εγγλέζα μητέρα . πού ο γιος της σκοτώθηκε καλά πολεμώντας στον περασμένο πόλεμο, έγραψε στον τάφο του γιου της του τον απλούστατο εγγλέζικο επιτάφιο ύμνο. «Έπαιξε καλά το παιχνίδι».
Όλοι εμείς πρέπει να παίξουμε καλά το παιχνίδι τηρώντας τους όρους παίζοντας με τιμιότητα και θάρρος. Πρέπει να αγωνιστούμε ξέροντας ότι μπορεί να χάσουμε το παιχνίδι πού λέγεται ζωή. Άλλωστε νικητής δεν είναι αυτός πού έπαιξε άδικα και νίκησε αλλά αυτός πού έπαιξε δίκαια ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του αγώνα του. Σωστό θα ήταν να μάθουμε να μην είμαστε αρνητικοί στους εχθρούς μας. Για να παίξουμε σωστά πρέπει να μην ξεχνάμε την ύπαρξη της αντίπαλης ομάδας. Άλλωστε αυτός είναι ένας από τους θεμελιακούς νόμους της άσκησης σύμφωνα με τους οποίους καταξιώνετε ο αθλητής, ο άνθρωπος.
Πρέπει να μάθουμε να έχουμε τη δική μας γνώμη και βέβαια να είμαστε σίγουροι ότι αυτή είναι η σωστή. Να ακούμε τη γνώμη των συνανθρώπων μας να μην γινόμαστε όμως πιστά αντίγραφα τους. Και πράττοντας σύμφωνα με το θέλημα του θεού θα δημιουργήσει ο καθένας μας τη δική του προσωπικότητα γιατί όπου ενεργεί ο Θεός υπάρχει δημιουργία, αληθινή ζωή και γνησιότητα στην ανθρώπινη προσπάθεια. Είναι πάρα πολύ σωστό το να μιμούμαστε πράξεις κάποιων σωστών προτύπων μας και όχι να μιμούμαστε απόλυτα τους ίδιους τους ανθρώπους.
Μέσα σένα κόσμο σύγχυσης οι νέοι εμείς πρέπει να προσπαθήσουμε να παραμείνουμε ανεπηρέαστοι από όλα τα δείγματα της ηθικής διαφοράς. Καθημερινά μας γίνεται αντιληπτό ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μετατρέπονται σε μέσα μαζικής διαφθοράς. Κι όμως όλοι οι άνθρωποι καθηλωμένοι στις τηλεοράσεις τους παρακολουθούν σκηνές βίας και τρόμου. Οι άνθρωποι χάνουν τη συντροφικότητα τους και κλείνονται στον εαυτό τους. Ήθη και έθιμα ξεχνιούνται και θεωρούνται ξεπερασμένα. Μερικά από αυτά διατηρούνται, έχουν χάσει όμως την αλήθεια τους και η διατήρηση τους είναι μια συνήθεια που χρόνο με το χρόνο τα αλλοιώνει και τα προσαρμόζει στα δεδομένα της σημερινής κοινωνίας. Οι άνθρωποι ξεχνούν τις οικογένειες τους και ξενυχτούν σκορπώντας τα λεφτά τους άσκοπα ενώ σε άλλα μέρη της γης αθώα παιδιά πεθαίνουν από ασιτία. Οι μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας μετατρέπονται σε γιορτές του «εμπορίου».
Για να γιατρευτεί η κοινωνία μας από τα ναρκωτικά και από όλα τα άλλα προβλήματα απαιτείται η ενεργοποίηση όλων μας. Πρέπει να ανοίξουμε τη μεγάλη κασέλα και να δούμε όσα φύλαξε για να μας δώσει το χτες. Ας μην αφήσουμε να συνεχιστεί το κακό. Οι αίθουσες των σχολείων αδειάζουν συνεχώς. Όχι λοιπόν άλλες απουσίες από τη ζωή.
Εδώ πολύ χαρακτηριστικά είναι τα λόγια ενός παπά που τα εντοπίζουμε μέσα στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται». Ο παπά-Φώτης λοιπόν μετά από την καταστροφή του χωριού του από τους Τούρκους λέει στους χωριανούς του για να τους δώσει θάρρος: «Πώς να σας το πω, αδέρφια; Χαίρουμαι, άνθρωπος είμαι, όταν μου τύχει ένα καλό, μα πιο πολύ χαίρουμαι όταν πλακώσει η δύσκολη ώρα! Γιατί λέω: Τώρα θα δείξεις, παπά-Φώτη, αν είσαι άντρας αληθινός ή κουνέλι». Ο Θεός μας δημιούργησε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Μας έφτιαξε κατ’ εικόνα, τώρα θα πρέπει εμείς με κατάλληλες ενέργειες να φτάσουμε στο καθ’ ομοίωση μόνο με καλές και σωστές πράξεις. Το σήμερα είναι το αύριο του χτες και αφού όλοι αγωνιζόμαστε κι επιδιώκουμε ένα καλύτερο αύριο γιατί να μην αγωνιστούμε και για ένα καλύτερο σήμερα.

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

απόπειρες αυτοκτονίας

Από καιρό έχουμε πληροφορηθεί, πως οι οικονομικές και άλλου είδους δυσκολίες, θα φέρουν τους Έλληνες σε τέτοια απογοήτευση, που θα χρειαστεί ομαδική θεραπεία, για να αντέχουν.
Στην Σουηδία πριν από δέκα περίπου χρόνια, υπήρχε εβδομαδιαία τηλεοπτική εκπομπή, που έδινε οδηγίες για την αντιμετώπιση εκείνων των ανθρώπων που θέλανε να τερματίσουν την ζωή τους. δεν γνωρίζω αν εξακολουθεί μέχρι σήμερα. Λογαριάζανε οι αρμόδιοι να υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα από τον Σεπτέμβριο.
Μάλλον τα πράγματα είναι σοβαρότερα από ότι με την πρώτη ματιά φαίνονται και άρχισαν από τώρα! ! !
Αντιγράφω από το «Τρωκτικό»

«Όχι στις απόπειρες αυτοκτονίας δεν είναι λύση αλλά λιποταξία και δειλία

Δεν είναι λύση να κάνεις απόπειρες αυτοκτονίας και να αφήνεις στην οικογένεια σου όλα τα χρέη. Μην πάει ο κόσμος σε αυτές τις λύσεις και ας βρει στήριξη σε κάποιους ανθρώπους που θα του την δώσουν. Υπάρχουν και τέτοιοι αλλά δεν θα κατέβουν από τον ουρανό αν δεν τους ψάξουμε. Αν κάποιος δεν θέλει να πάει σε κάποιον καλό ιερέα εκκλησίας υπάρχουν και οι ψυχολόγοι να στηρίξουν. Χρήματα δεν δίνουν αλλά και μόνο η ψυχική ηρεμία θα σε κάνουν να δεις αλλιώς τα πράγματα. Ίσως πιο ξεκάθαρα και έτσι να βρεις την λύση. Η αυτοκτονία είναι λιποταξία και κανείς δεν έχει δικαίωμα να το κάνει για μια ζωή που του την έδωσε άλλος.»

Κοιτάξτε γύρω-γύρω με προσοχή, τα σημάδια αυτών των συνανθρώπων μας είναι έκδηλα, με πρώτο χαρακτηριστικό την μελαγχολία. Εκείνος που θέλει να αυτοκτονήσει δεν το λέει, αλλά το αποτολμά. Αντίθετα εκείνος που το λέει συνέχεια, θέλει απλά να στρέψουμε την προσοχή μας πάνω του.

Είδε και τον ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ της. Του καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Υπήρχε κάποτε μια τυφλή κοπέλα τυφλή. Μισούσε τον εαυτό της που ήταν τυφλή. Μισούσε τους πάντες, εκτός από τον ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ της καθώς αυτός ήταν πάντα εκεί δίπλα της για κάθε ανάγκη και επιθυμία της επειδή κυριολεκτικά την λάτρευε!
Του είχε πει πολλές φορές ότι αν μια μέρα γινόταν ένα θαύμα και θα μπορούσε να δει τον κόσμο, τότε θα τον παντρευόταν!
Μια μέρα κάποιος της δώρισε δυο μάτια και έτσι μπόρεσε να δει τον κόσμο που τόσο πολύ επιθυμούσε.
Είδε και τον ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ της.
Στο θάλαμο ανάνηψης εκείνος την ρώτησε γεμάτος χαρά:
«τώρα που βλέπεις τον κόσμο, θα με παντρευτείς;»
Η κοπέλα έκπληκτη διαπίστωσε ότι ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ της ήταν κι αυτός τυφλός και σοκαρισμένη από το γεγονός αρνήθηκε να τον παντρευτεί.
Το παλικάρι έφυγε από τη ζωή της με δάκρυα να πλημμυρίζουν τις κόγχες των ματιών του. Αργότερα της έστειλε ένα σημείωμα μιας μόνο αράδας:
«Αγαπημένη μου, σε παρακαλώ, να φροντίζεις τα μάτια μου...»

Του καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ