Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Παλιά Παιδικά Παιχνίδια

Λόγω της ημέρας


Ἡ πρώτη καὶ ἡ τελευταία παράγραφος τῆς κατηχήσεως τοῦ ὑποψηφίου Μοναχοῦ. 

Βλέπε, τέκνον, οἵας συνθήκας δίδως τῷ Δεσπότη Χριστῷ. Ἄγγελοι γὰρ πάρεισιν ἀοράτως, ἀπογραφόμενοι τὴν ὁμολογίαν σου ταύτην, ἥν καὶ μέλλεις ἀπαιτεῖσθαι ἐν τῇ δευτέρα  Παρουσίᾳ τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
 Γίνωσκε οὗν ἀπὸ τῆς παρούσης ἡμέρας σταυροῦσθαι, καὶ νεκροῦσθαι τῷ κόσμῳ, διὰ τῆς τελειοτάτης ἀποταγῆς, ἀποτάσσῃ γὰρ γονεῦσιν, ἀδελφοῖς, γυναικί, τέκνοις, πατράσι, συγγενείαις, ἐταιρείαις, φίλοις, συνήθεσι, τοῖς ἐν κόσμῳ θορύβοις, φροντίσι, κτήνεσιν, ὑπάρξεσι, τῇ καινῇ καὶ ματαῖᾳ ἡδονῇ τε καὶ δόξῃ. καὶ ἀπαρνεῖσαι οὐ μόνον τὰ προειρημένα, ἀλλ’ ἔτι καὶ τὴν σεαυτοῦ ψυχήν, κατὰ τὴν φωνὴν τοῦ Κυρίου, τὴν λέγουσαν «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοί». Ἐπὶ οὗν ἀληθῶς ἀκολουθεῖν αὐτῷ ἠρετήσω, καὶ εἰ ἀψευδῶς κληθῆναι αὐτοῦ μαθητὴς ἐπιποθεῖς, ἐτοιμάσθητι ἀπὸ τοῦ παρόντος, μὴ πρὸς ἄνεσιν, μὴ πρὸς ἀμεριμνίαν, μὴ πρὸς τρυφάς, μὴ πρὸς ἄλλο τί τῶν ἐπὶ τῆς γῆς τερπνῶν τε καὶ ἀπολαυστικῶν ἀλλὰ πρὸς ἀγῶνας πνευματικούς, πρὸς ἐγκράτειαν σαρκός, πρὸς κάθαρσιν ψυχῆς, πρὸς πτωχείαν εὐτελῆ, πρὸς πένθος ἀγαθόν, πρὸς πάντα τὰ λυπηρὰ καὶ ἐπίπονα τῆς χαροποιοῦ κατὰ Θεὸν ζωῆς. καὶ γὰρ πεινᾶσαι ἔχεις, καὶ διψῆσαι, καὶ γυμνητεῦσαι, ὑβρισθῆναι τε καὶ χλευασθῆναι, ὀνειδισθῆναί τε καὶ διωχθῆναι, καὶ πολλοῖς περιαχθῆναι λυπηροῖς, οἶς ἡ κατὰ Θεὸν ζωὴ χαρακτιρίζεται. Καὶ ὅταν ταῦτα πάθεις, Χαῖρε, φησίν, ὅτι πολὺς ὁ μισθός σου ἐν τοῖς οὐρανοῖς ὑπάρχει.

Δία τοῦτο ἀπέστω ἀπό σου ἀνηκοΐα, ἀντιλογία, ὑπερηφάνεια, ἔρις, ζῆλος, φθόνος, θυμός, κραυγή, βλασφημία, λαθροφαγία, παρρησία, μερικὴ φιλία, περπερεία, φιλονεικία, γογγυσμός, ψιθυρισμός, ἐπίκτησις ἰδιάζουσα οἰκτροῦ πράγματος, καὶ τὰ ἄλλα πάντα τῆς κακίας εἴδη, δι’ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς τὰ τοιαῦτα πράσσοντας, καὶ ‘ριζοὺν ἄρχεται ἐν αὐτοῖς ὁ τῶν ψυχῶν φθορεύς. Μᾶλλον δέ, ἂντ’ αὐτῶν, κτῆσαι τὰ πρέποντα Ἁγίοις φιλαδελφίαν, ἡσυχίαν, ἐπιείκειαν, εὐλάβειαν, μελέτην τῶν Θείων λογίων, ἀνάγνωσιν, τήρησιν καρδίας ἐκ ‘ρυπαρῶν λογισμῶν, ἐργασίαν τὴν κατὰ δύναμιν, ἐγκράτειαν, ὑπομονὴν μέχρι θανάτου, ἒφ’ ὧ Πατρὶ τὰς συνθήκας σου ἔδωκας πρῶτον καὶ τελευταῖον ἐξαγγελίαν τῶν τῆς καρδίας σου κρυπτῶν, καθὼς αἱ Θεῖαι ὑποθῆκαι διαγορεύουσιν: . . . . . 

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Τα Σχολικά μας Βιβλία

Το φονικό του μύλου




Λαϊκό τραγούδι εμπνευσμένο από τον χαμό που έγινε στο χωριό Τσίβλικ της της Σελεύκειας στην Μικρά Ασία στα 1922, γράφτηκε στα 1995 και τραγουδιέται στον ρυθμό του Ερωτόκριτου.    

Το φονικό του μύλου

Πέρασαν χρόνια αρκετά από την μέρα εκείνη
πού όλοι μας ευχόμαστε ποτέ μην ξαναγίνει.
Τσίβλικ έλεγαν το χωριό που γράφει η ιστορία
και οι κάτοικοι του έζησαν μεγάλη τραγωδία.
Τσίβλικ λέγανε το χωριό κοντά στη Σελευκεία
την ξακουστή μητρόπολη πέρα στη Μικρά Ασία.
Ρωμιοί και Τούρκοι αρμονικά ζούσαν στον ίδιο τόπο
δουλειές εκάμανε μαζί πού αξίζανε τον κόπο.
Ήταν μύλος κει παλιός με το νερό γυρνούσε
κι ο μυλωνάς του μερακλής συνέχεια τραγουδούσε.
Στον μύλο κείνο το παλιό και πλάι στο ποτάμι 
εγίνηκε το μακελειό π’ ανθρώπου νους δεν βάνει.

Σε τούτο το νερόμυλο πού να’ ταν μαύρη η ώρα
έγινε τούτο το κακό πού θα σας πούμε τώρα.
Τροχάδην εκείνο το πρωί πήγαν οι νιοι αντάμα
δεν ξέραν πως θα ζήσουνε τόσο μεγάλο δράμα.
Καρτέρι τους εστήσανε οι άτακτοι οι Τούρκοι
ποτέ ας μη ξημέρωνε Θεέ μου η μέρα ετούτη.
Δίχως να χάσουνε καιρό χωρίς ν’ αργοπορούνε
κεφάλια κόβουνε σωρό στο αίμα κολυμπούνε.
Σαν τα τραγιά τους σφάξανε χωρίς να λυπηθούνε
μετά γελώντας φύγανε τα νέα διαλαλούνε.
Οι άλλοι κάτω στο χωριό ζούσαν με αγωνία
και ο πόλεμος μαινότανε με μίσος και μανία.
Το τελευταίο στήριγμα ήταν οι νέοι εκείνοι
αφού κανείς εις το χωριό άνδρας δεν είχε μείνει.
Ήταν όλοι τους μακριά σ’ ανατολή και δύση
γιατί ο Τούρκικος στρατός τους είχε εξορίσει.
Το μεσημέρι έφτασε, κι ακόμα να φανούνε
και τότε αρχίσαν σοβαρά πολύ ν’ ανησυχούνε.
Και βγάλανε απόφαση, να πάνε και να δούνε
ποιος είναι ο λόγος άραγε πού οι νεαροί αργούνε.
Τρέχει αμέσως ο παππούς, Νικόλα τον ελέγαν
κι από τον μεγάλο του καημό τα μάτια δεν στερεύαν.
Πρώτος είδε το κακό, στον μύλο πούχε γίνει
ποτέ δεν ξαναμίλησε από την ώρα εκείνη.
Νεκρούς ο μύλος γέμισε, ο τόπος δεν τους βάνει
κόκκινο απ’ αίμα βάφτηκε, το διπλανό ποτάμι.
Φτερά στα πόδια έβγαλε, να πάει στο χωριό τους
μαύρο χαμπάρι για να πει, πως σφάξανε τους ανθρώπους.
Στην εκκλησιά κλειστήκανε, πού ήταν του Αϊ Γεωργίου
και έκτοτε σηκώσανε Σταυρό του μαρτυρίου.
Εις το καράβι μπήκανε, με ζόρι μάνι-μάνι
στα πέλαγα γυρίζανε, και ψάχνανε λιμάνι.
Κόντρα τους βρήκε καιρός και η θάλασσα ν’ αφρίζει
δεν ήταν όμως μπορετό να βρούνε άλλη λύση.
Στην προσευχή κατέφυγαν, έκαμαν τον Σταυρό τους
ελπίζοντας εις τον Θεό, να βρούνε το καλό τους.
Πέρασαν μέρη αρκετά, λιμάνι δεν εβρήκαν
ώσπου στην Κεφαλλονιά μία μέρα κατεβήκαν.
Εκεί δεν έκατσαν πολύ δεν μπόρεσαν να ζήσουν
 τόπο καλλίτερο γι’ αυτούς έπρεπε ν’ αναζητήσουν.
Με περιπέτειες πολλές, μετά από πέντε χρόνια
στην Κρήτη καταστάλαξαν, να μένουνε αιώνια.



περισσότερα για το χωριό που Πανηγυρίζει αυτές τις ημέρες θα βρείτε εδώ

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Τα βιβλία


Πολύς λόγος γίνεται αυτές τις ημέρες για τα σχολικά βιβλία, αν θα είναι εγκαίρως έτοιμα να διανεμηθούν στους μαθητές. Το κόστος των βιβλίων είναι εξαιρετικά μεγάλο και με δεδομένο την καταστροφή τους στο τέλος της σχολικής χρονιάς σε περίοδο φτώχειας του κράτους το θεωρώ δυσβάστακτο.
Τα παιδιά μας δεν δικαιούνται δωρεάν παιδείας;
Εύλογο και επιτακτικό ερώτημα και η απάντηση όμως είναι εξ ίσου εύκολη. Παιδεία δωρεάν από παιδαγωγούς, έχουμε όμως τέτοιους; Ή έχουμε απλά υπαλλήλους βάρδιας; Οι δάσκαλοι μας σήμερα είναι παιδαγωγοί; Τους άφησε η σύγχρονη κοινωνία να είναι; Η υπερπροστασία των παιδιών από τους γονείς και τα παράλογα για την ηλικία τους δικαιώματα ώθησαν την ευθύνη του παιδαγωγού στην άκρη. Σκάφτεται ο κάθε δάσκαλος αν αξίζει τον κόπο να μπλέξει ή να κάνει την βάρδια του και να πάει σπίτι του και επειδή ζούμε σε εποχή ανευθυνότητας προτιμά το δεύτερο. Υπάρχουν και στα σχολεία οι σύλλογοι των γονέων που ελέγχουν κατά κάποιο τρόπο την διαδικασία και επιβάλουν τις απόψεις τους στους συλλόγους των διδασκόντων.
Σε λίγες ημέρες θα ανοίξουν τα σχολεία και όπως πληροφορούμαι σπεύδουν γονείς να αγοράσουν βιβλία από τα βιβλιοπωλεία, ευκαιρία να ενισχυθούν τα μαγαζιά του είδους. Περιμένουν την περίφημη λίστα που θα δώσει ο δάσκαλος στα παιδιά με το τι ακριβώς πρέπει να προμηθευτούν και ο οικογενειακός προϋπολογισμός στενάζει. Το κράτος θα μοιράσει βιβλία με όποιο καλλίτερο τρόπο μπορεί, αυτά τα βιβλία είναι δημόσιο υλικό, δεν πρέπει να τα χαρίζει. Στον στρατό τον καιρό που υπηρετούσα υπήρχε ένα έγγραφο με αριθμό 108, με αυτό χρεωνόταν ο στρατιώτης τα είδη της υπηρεσίας, τα οποία ονομάζονταν δημόσια είδη, στο τέλος της θητεία έπρεπε να τα επιστρέψει, φθαρμένα ίσως αλλά, όλα τα είδη. Εάν κάποιο είδος έλειπε στην απόλυση, η εφορία έστελνε το λογαριασμό στο σπίτι του απολυμένου, χώρια που, υπήρχε η εβδομαδιαία τακτοποίηση δημοσίων ειδών, γνωστή ως η «επιθεώρηση του Σαββάτου».
Φρονώ λοιπόν πως κάτι αντίστοιχο πρέπει να γίνεται και με τα βιβλία, να παραχωρούνται στους μαθητές με την υποχρέωση να τα επιστρέψουν, να παραχωρείται δηλαδή μόνο η χρήση τους. όποιο παιδί το καταστρέφει θα καλείται ο κηδεμόνας του να καταβάλει στην εφορία το αντίτιμο. Είναι όμως αυτή η ιδέα ουτοπία και το γνωρίζω, επειδή απαιτεί μια καινούργια υπηρεσία και μια στρατιά ακόμη δημοσίων υπαλλήλων να την στελεχώσουν με έξοδα παραπάνω από το κόστος των βιβλίων, χώρια που δεν γνωρίζουμε κάθε πότε αλλάζει η διδακτέα ύλη. Αυτά σκέπτονται και οι αρμόδιοι και δεν την εφαρμόζουν.
Όμως αυτό που δεν ακούγεται καθόλου και μου δημιουργεί έντονη ανησυχία είναι πως τα βιβλία εσκεμμένα δεν θα είναι έτοιμα γιατί οδηγούμαστε σε άλλου είδους σχολείο. Έχω υπ όψιν κάποια σχολεία στο εξωτερικό που τα παιδιά δεν έχουν βιβλία τετράδια και ότι άλλο χρειάζονται στο σπίτι τους, εξαντλούν την εκπαίδευση μέσα στο σχολείο. Μαθαίνουν έτσι περισσότερα γράμματα επειδή είναι μαζί τους συνέχεια ο δάσκαλος ή δασκάλα και δεν ρωτούν το γονιό τους που οι απαντήσεις του θα είναι καλοπροαίρετες αλλά την περασμένης γενιάς.
Θα φτάσουμε σε αυτού του είδους τα σχολεία, όταν πρώτα οι γονείς εμπιστευθούν τα σχολεία αφήνοντας τα φροντιστήρια και την εν γένει παραπαιδεία στο περιθώριο. Σε τελευταία ανάλυση και τα φροντιστήρια μαγαζιά είναι. Εκείνο το παιδί που διαθέτει τα προσόντα να αναδειχθεί θα τα καταφέρει και χωρίς ενισχύσεις. 

Ο Βασιλικός:


Ο Βασιλικός αυτός που φαίνεται στην φωτογραφία ξεπέρασε το 1,2 μέτρα και θα συνέχιζε αλλά θα κοπεί για χάρη του Τιμίου Σταυρού την ύψωση του οποίου ετοιμάζουμε να πανηγυρίσουμε σε λίγες ημέρες.

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Οι τροφές της «ψυχής»


Οι άνθρωποι αναρωτιούνται πως πρέπει να είναι, τι πρέπει να κάνουν για να γεμίσουν από αγάπη. Η απάντηση βρίσκεται …
μόνο σε μια λέξη: τίποτα. Η σωστή διαδικασία είναι να ξεχάσεις ό,τι νομίζεις ότι πρέπει να είσαι, και να επιτρέψεις στην αληθινή σου φύση να ανέβει με ηρεμία στη επιφάνεια.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε σένα και τον Θεό. Όπως ακριβώς και σε μια λίμνη, μετά από την ανατάραξη του λασπώδους βυθού της, τα νερά γίνονται πάλι διάφανα.
Δεν υπάρχει τίποτα που χρειάζεται να κάνεις. Μόνο να είσαι. Για να θρέψεις την ψυχή σου πρέπει να αφεθείς, να εμπιστευτείς την ύπαρξή σου. Όταν όμως αναφέρομαι στην τροφή της ψυχής, οι άνθρωποί ρωτούν: «πως γίνεται αυτό; Με διαλογισμό; Με τον χορό, με την προσφορά στους άλλους ανθρώπους;».
Η απάντηση είναι ναι, αν όλα αυτά τρέφουν το πνεύμα σας και σας επιτρέπουν να ξεπεράσετε την αγωνία σας για την εξωτερική σας εικόνα. Όμως, η πραγματική ευτυχία έρχεται μόνο όταν η καρδιά μας είναι ανοιχτή. Όπως ισχύει και το ανάποδο: Η μεγαλύτερη δυστυχία προέρχεται από την συνεχή κι ατέρμονη επιθυμία. Και η πιο πραγματική αίσθηση ειρήνης πηγάζει μόνο μέσα από την ύπαρξή μας.
Το πιο σοβαρό εμπόδιο για την καλλιέργεια της ψυχής είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης. Επειδή δεν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας, μένουμε αγκιστρωμένοι και εγκλωβισμένοι στην παγίδα της άνεσης και της ευκολίας. Εξαλείφουμε όσο περισσότερο πόνο μπορούμε από τη ζωή μας, και καταλήγουμε στριμωγμένοι σε μια γωνιά που την ονομάζουμε:
ασφάλεια.
Η αλήθεια είναι ότι η «ασφάλεια» είναι το λιγότερο ασφαλές πνευματικό μονοπάτι που μπορεί κανείς να ακολουθήσει στην πορεία της αυτοπραγμάτωσης. Οδηγεί αποδεδειγμένα στην πνευματική νάρκωση και στον θάνατο. Συνήθως είμαστε απροετοίμαστοι όταν έρχεται η ώρα του θανάτου μας. Έχουμε αφήσει τον εαυτό μας να ζήσει πολύ λίγο…
Προκειμένου να προσφέρουμε στον εαυτό μας ό,τι αυτός χρειάζεται, πρέπει να είμαστε σε θέση να τον φροντίζουμε.
Εκείνο που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι δεν μπορούμε να δώσουμε αγάπη παρά μόνο αν είμαστε έτοιμοι να τη αποδεχτούμε. Και η ικανότητα μας να δεχτούμε την αγάπη στηρίζεται στην ικανότητα μας να αισθανθούμε, αφού μόνο μέσα από τα συναισθήματα μας μπορούμε να δεχτούμε την στήριξη των άλλων, κι έτσι να την προσφέρουμε κι εμείς στους άλλους.
Το μυαλό μας κάνει όπως ακριβώς ένα χάμστερ στον τροχό: τρέχει όλο και γρηγορότερα, χωρίς στην πραγματικότητα να καταλήγει πουθενά.
Μόλις κανείς συνειδητοποιήσει οτι το μυαλό του στέλνει κάθε τόσο αναμενόμενα και συνήθη μηνύματα που δεν χρειάζεται να τα παίρνει και τόσο στα σοβαρά, τότε μόνο είναι ελεύθερος να επιστρέψει στον τρόπο λειτουργίας της ψυχής.

Στα εργαστήρια αυτογνωσίας συχνά κάνω την εξής ερώτηση: «Αν η σημερινή μέρα ήταν η τελευταία σας μέρα πάνω στη γη, πως θα επιλέγατε να την περάσετε;». Στη συντριπτική πλειοψηφία η απάντηση είναι: «έκανα ό,τι μπορούσα για να αγαπήσω τους άλλους και να προσφέρω κάτι στον κόσμο με την φροντίδα και τη συμπόνια μου». Παρ’ όλα αυτά όμως η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι από μας δεν αντιμετωπίζουμε έτσι την καθημερινή μας ζωή.
Πιστεύουμε λανθασμένα ότι με το να κάνουμε χρήματα, ή να αποκτήσουμε ένα ακριβό αυτοκίνητο θα μας κάνει ευτυχισμένους. Έτσι, αντί να ζούμε στο παρόν, σκεφτόμαστε συνεχώς την επόμενη στιγμή.
Αν τελικά επιλέξουμε να θρέψουμε την ψυχή μας, αυτό θα σημαίνει ότι αναγνωρίσαμε ποιος είναι προορισμός μας: να συγχωρούμε και να αγαπάμε. Αν και φαίνεται απλό, σίγουρα δεν είναι εύκολο. Μέχρι τη στιγμή που θα μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε ότι το παρόν είναι ο μόνος χρόνος που υπάρχει, και μέχρι να συγκινηθούμε με την ακινησία της στιγμής, η απλότητα θα μοιάζει μια δύσκολη ιδέα.
Όταν μάθουμε να κάνουμε επιλογές που θρέφουν την ύπαρξή μας, τότε θα είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε ότι η ουσία της ζωής μας είναι η αγάπη, και η συγχώρεση είναι το κλειδί της ευτυχίας μας.

Το Ηλιοτρόπιο (Ευγένιος Τριβιζάς)