Με λίγα λόγια

Όπως η ΗΧΩ έτσι και η ΖΩΗ μας επιστρέφει αυτά που της δίνουμε.

 Η ζωή σου δεν είναι σύμπτωση αλλά ένας καθρέφτης του εαυτού σου.

Φταίνε μόνο οι ξένοι και οι μεγάλοι;

Είναι γεγονός ότι η Πατρίδα μας βρίσκεται σε μια από τις πλέον κρίσιμες καμπές της πορείας της, έως σήμερα. Όπως είναι επίσης πραγματικότητα ότι οι «άσπονδοι φίλοι μας» κάνουν τα πάντα για να μας «βοηθήσουν»...

Μετά βεβαιότητος, φίλοι μου, κανένα άλλο Έθνος δεν έχει προσφέρει τόσα πολλά στην ανθρωπότητα, και δυστυχώς, κανένας άλλος λαός δεν μισείται, τόσο από τους εχθρούς, όσο και από τους «συμμάχους» της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (και όχι μόνο), όσο ο Ελληνικός.

Φυσικά, όλες αυτές οι διαπιστώσεις αποτελούν πλέον «κοινόν τόπον».

Όλοι, ανεξαρτήτως πολιτικών ή κομματικών τοποθετήσεων, συμφωνούν στα παραπάνω, και θα πρέπει κανείς ή να έχει χάσει την ψυχική του ισορροπία ή να «ρίχνει νερό» στους μύλους των ανθελληνικών κέντρων για να υποστηρίξει τα αντίθετα.

Καλόν όμως, είναι, να ρίξουμε κάποιες ματιές στα ενδότερα της Εθνικής και κοινωνικής μας ζωής, ώστε να δούμε και το δικό μας ηθικό, πρώτα, κατάντημα. Την πνευματική δηλ. πτώση που μας έφερε σε αυτά τα αποτελέσματα και σε αυτό το τραγικό όντως κατάντημα.

Γιατί, ναι μεν, αρχίσαμε να ψάχνουμε το ψωμί στους κάδους των απορριμμάτων. Για να θυμηθούμε όμως, τί γινόταν μόλις μέχρι προ ολίγου καιρού, με την περίπτωση αυτή του φαγητού; Πόσα τρόφιμα και πόσα καρβέλια άρτου, και ό,τι άλλο σχετικό, αδιάντροπα, ως κοινωνία το πετούσαμε στους ίδιους κάδους που τώρα ψάχνουμε ψωμάκι;

Ποιος δεν έβλεπε (αν διέθετε βεβαίως νουν), με σπαραγμό ψυχής, τα αδέσποτα σκυλιά να σχίζουν τις σακούλες των σκουπιδιών και ως αηδιαστικά απορρίμματα, εκλεκτά φαγητά, να ρυπαίνουν τους δρόμους;

Και ποιος λησμονεί την τραγική αλήθεια (την οποία επιμελώς έκρυβαν οι ειδικοί, ενώ ήταν ήδη αυτή γνωστή), ότι με αυτά τα δήθεν «αποφάγια» των κάδων, δηλ. θα λέγαμε καλύτερα, τις κανονικές μερίδες των σκουπιδιών, μιας μόνο ημέρας, των πολιτισμένων δήθεν λαών, θα μπορούσαν να ζήσουν για πολλές ημέρες οι ταλαίπωροι άνθρωποι της Αφρικής και οπουδήποτε αλλού, που μαστίζονται από την φοβερή μάστιγα της πείνας;

Μας κακοφαίνεται τώρα, όταν μικρά παιδιά, αλλά και γέροντες λιποθυμούν, διότι δεν σιτίζονται κανονικά, λόγω ελλείψεως χρημάτων και αγαθών. Δικαίως θλιβόμαστε και μας κακοφαίνονται όλα αυτά. Όμως, για να γυρίσουμε λίγο πίσω το ρολόϊ του χρόνου και να δούμε; Αλλά τί να δούμε; Να οικτιρήσουμε εαυτούς και αλλήλους, διότι το φαγητό που τρώγαμε το μεσημέρι, ήταν εν πολλοίς αδύνατον να το γευθούμε και το βράδυ. Θα έπρεπε πρώτα να πεταχθεί το μεσημεριανό και κατόπιν παρασκευάζαμε το βραδινό και μάλιστα όχι μόνο ένα δείπνο, αλλά ποικιλία. Και γιατί αυτό; Διότι οι κανακάρηδες και οι «ευαίσθητες» κόρες του σπιτιού, με τις ιδιοτροπίες και τις παραξενιές που μεγάλωναν (διότι έτσι τα μάθαμε τα παιδιά), δεν μπορούσαν να χωνέψουν τα παραδοσιακά φαγητά της Ελληνικής κουζίνας.

Αρκετές φορές μάλιστα, τα καλομαθημένα μας (μάλλον κακομαθημένα μας), δεν είχαν καν διάθεση για το σπιτικό φαγητό και θα έπρεπε ο «έξυπνος» πατέρας και η «σύγχρονη» μητέρα, να «σκάσουν το γενναίο» χαρτζιλίκι, ώστε και οι ίδιοι να αποφύγουν τις «γκρίνιες» αλλά και τα «κακομαθημένα» να χορτάσουν από τις γνωστές και μη εξαιρετέες αλυσίδες εστιατορίων...

Πόσο, αλήθεια, μας στενοχωρεί τώρα, που δεν μπορούμε να κινήσουμε καν το αυτοκίνητο; Πόσο, πράγματι, μας θλίβει που δεν υπάρχουν τα χρήματα για τις ασφάλειες, για τα καύσιμα, για τα ανταλλακτικά, και γενικώς τώρα που δεν έχουμε για τα ποικίλα έξοδα του οχήματος;

Αλλά ας ρίξουμε και πάλι μια σύντομη ματιά πίσω μας.

Τί βλέπουμε πάλι; Βλέπουμε ότι στις «παλιές καλές ημέρες» δεν μας έφθανε το ένα αυτοκίνητο. Σε αρκετές μάλιστα των περιπτώσεων, δεν έφθανε ούτε και το δεύτερο όχημα. Χρειάζονταν τόσα οχήματα, όσα και τα μέλη της οικογένειας, για να μην ομολογήσουμε ότι χρειαζόταν συν τοις άλλοις και το τζιπ τέσσερα επί τέσσερα για το κυνήγι (δηλ. για να δείξουμε τα συμπλέγματα είτε σαδισμού, είτε κατωτερότητας), αλλά και για...

Τώρα βεβαίως μας βολεύει παραπάνω από άνετα η δημόσια συγκοινωνία και σε λίγο θα είμαστε ευχαριστημένοι εάν θα μπορούμε να καταβάλουμε και αυτά τα απλά εισιτήρια στην αστική συγκοινωνία.

Να επισημάνουμε άλλη πτυχή που δικαιολογεί το οικονομικό μας κατρακύλισμα;

Ας αγγίξουμε και αυτή την πληγή, διότι εδώ φέρει και η Εκκλησία μερίδιον ευθύνης. Πόσοι και πόσες πήγαιναν σε μυστήρια (Γάμων-Βαπτίσεων) και θα έπρεπε να αγοράσουν ή να φτιάξουν καινούργια και πανάκριβη ενδυμασία (Ενδυμασία που αναδείκνυε όχι την προσωπικότητα αλλά που καταντούσε τον ναό «πασαρέλα»). Βλέπετε, «δεν έπρεπε» να εμφανιστούν οι κύριοι και οι κυρίες με ενδυμασία που είχε ήδη φορεθεί. Και το πλέον τραγικό είναι ότι εάν χρειαζόταν μετά από λίγο να παραστούν σε άλλο μυστήριο (κοινωνικόν γεγονός γαρ), θα έπρεπε εξ αρχής να κάνουν την εμφάνισή τους στην «πασαρέλα» με καινούργιο σύνολο (μάλλον ξεγύμνωμα) που τους καταντούσε ως τα παλαιά κινητά κρεοπωλεία, για να μην πούμε ότι έφτανε κανείς να αηδιάσει την ανθρώπινη ύπαρξη.

Να επεκταθούμε τώρα φίλοι μου και στο πρόβλημα του λεγομένου δανεισμού, που τεχνηέντως βεβαίως επέβαλλαν οι τράπεζες και οι ποικίλοι γνωστοί –άγνωστοι «μεγαλοκαρχαρίες»;

Όλοι λίγο έως πολύ, εάν δεν έχουμε πέσει σ’αυτή την παγίδα, γνωρίζουμε από φιλικά και συγγενικά πρόσωπα το δράμα των τραπεζικών κατασχέσεων.

Τί να σημειώσουμε τώρα επάνω σ’αυτό; Καλύτερα ας μη σχολιάσουμε τίποτε. Μάλλον να θρηνήσουμε χρειάζεται. Αλλά «πόθεν άρξομαι θρηνείν»;

Βεβαίως, ίσως κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν συνέβαιναν όλα αυτά (δηλ. οι καταχρήσεις και η ασέβεια) που αναφέραμε πιο πάνω, σε όλους. Ναι. Δεν συνέβαιναν στον ίδιο βαθμό σε όλους, αλλά δυστυχώς στο μέτρο του δυνατού και κατ΄αναλογίαν βέβαια, συνέβαιναν σε όλους. Οι ορισμένες εξαιρέσεις, δεν έχουν παρά να επιβεβαιώσουν τον κανόνα. Τον κανόνα ότι « Πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν» Και είναι ανάγκη, θα μας κάνει καλό, να ομολογήσουμε ξεκάθαρα ότι ο τρόπος ζωής των τελευταίων ετών μας είχε οδηγήσει στο μη περαιτέρω.

Ισχύει πλέον τώρα ο λόγος του Πυθαγόρα «Δει εισιέναι εις τας πόλεις, πρώτον μεν τρυφήν. Είτα κόρον. Έπειτα δε ύβριν. Μετά δε ταύτα όλεθρον.»

Επόμενο δε είναι φίλοι μου, μετά απ΄ αυτά και άλλα πολλά, για τα οποία « ίσασιν οι μεμυημένοι» δηλ. όλοι οι Έλληνες, να λειτουργούν όχι μόνο οι οικονομικοί αποκλεισμοί μαζί με το Δ.Ν.Τ., αλλά και τα « κουρέματα» και οσονούπω έρχονται και τα « ξυρίσματα» αλλά και ο « γδαρμός» εκ της τυραννείας...

Αλλ’ αυτό που εν προκειμένω μας ενδιαφέρει, είναι ότι εκτός των «αντικειμενικών» κριτηρίων και των Ευρωπαϊκών περιορισμών που λειτουργούν, τα οποία αισθανόμαστε «καλά» και άνευ αμφιβολίας θα τα αισθανθούμε έτι πλέον « καλύτερα» στην «καμπούρα» μας, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι και στην περίπτωση αυτή, λειτουργούν οι λεγόμενοι Πνευματικοί Νόμοι.

Οι νόμοι αυτοί τους οποίους λησμονούμε στη ζωή μας, αλλά που αν τους αποδεχθούμε όπως πρέπει και ελεύθερα, δηλ. εν μετανοία, τελικώς λειτουργούν ανασταλτικά ως προς το κακό και την αμαρτία και μας βοηθούν ώστε να ξαναμπούμε στους σωστούς ρυθμούς στη ζωή μας. Πιο απλά, μας κάνουν ουδέποτε να χάνουμε από την συνείδησή μας ότι ο Θεός δεν παραιτείται των δικαιωμάτων Του.

Μας βοηθούν, τώρα στην τραγική κατάσταση που βρισκόμαστε ως κοινωνία και Έθνος να ξαναβρούμε τον λησμονημένο λόγο του Αγίου Πνεύματος...

Μας υπογραμμίζουν ότι ο κάθε πιστός χριστιανός θα πρέπει να έχει στο νου του και κυρίως να βιώνει το «τη ταπεινώσει τα υψηλά τη πτωχεία τα πλούσια».

Τέλος πάντων, φίλοι μου, και για την περίπτωση αυτή της οικονομικής αφαίμαξης και της επιχείρησης του Εθνικού στραγγαλισμού που μας επιβάλλουν οι «φίλοι και σύμμαχοι», (φανταστείτε να ήταν και ξεκάθαροι εχθροί μας), ισχύει η γνωστή ρήση «ουδέν κακόν αμιγές καλού».

Είθε, όλοι μας να λάβουμε το μάθημά μας και εν ταπεινώσει, αφού και πάλι ανακαλύψουμε τις ρίζες της πονεμένης ρωμηοσύνης, με λεβεντιά, να ζήσουμε τα Ελληνοχριστιανικά μας Ιδανικά!

Το πόσο πλούσιος είσαι και το πόσο αξίζουν τα πλούτη σου, μετριέται με το πόσο αξίζεις, όταν χαθεί όλη η περιουσία σου.

Καλέ μου πατέρα, «ΣΥΓΝΩΜΗ»!

Καλέ μου πατέρα, «ΣΥΓΝΩΜΗ»!

Συγνώμη που θεωρώ δεδομένα όσα μου προσφέρεις.

Συγνώμη που θεωρώ δεδομένο ότι δε σου χρωστάω.

Συγνώμη που σε σκέφτομαι μόνο μια ημέρα το χρόνο.

Συγνώμη που σε αναγκάζω να με σκέφτεσαι κάθε στιγμή.

Συγνώμη που δεν καταλαβαίνω πόσο μ΄ αγαπάς.

Συγνώμη που δε σ΄ αγαπώ όσο σου αξίζει.

Συγνώμη που απαιτώ να είσαι κοντά μου, όποτε εγώ θελήσω.

Συγνώμη που αγανακτώ όποτε εσύ με θέλεις κοντά σου.

Συγνώμη που κάθε μέρα θυμίζω τον άσωτο της παραβολής.

Συγνώμη που όποτε επιστρέφω, σφάζεις το μόσχο το σιτευτό πάντα με την ίδια χαρά.

Η τηλεόραση, σκέψεις για τα παιδιά

Η τηλεόραση προκαλεί πολλές συγκρούσεις στο σπίτι, ιδίως μεταξύ γονέων και παιδιών. Αναμφίβολα τα προγράμματά της συχνά προκαλούν τρόμο ή είναι βλάσφημα ή αισχρά ή βίαια και τέτοια προγράμματα έχουν βλαβερές συνέπειες. Ακόμη, όταν τη συνηθίσει κανείς δεν μπορεί πια να κάνει χωρίς αυτήν. Δυστυχώς σπανίζουν τα προγράμματα που ξεκουράζουν, πληροφορούν ή είναι εποικοδομητικά. Η πιθανότητα να μην υπάρχει καθόλου τηλεόραση στο σπίτι εξαρτάται από το αν μπορεί η οικογένεια να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι θα αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Δύο άκρα πρέπει να αποφεύγονται: ή να απομονώνονται πάρα πολύ τα παιδιά από τους συνομηλίκους τους ή να ζητούν την τηλεόραση ασταμάτητα. Αν δεν υπάρχει τηλεόραση στο σπίτι, θα πρέπει να αντισταθμίζονται τα αναντίρρητα κοινωνικά πλεονεκτήματα που προσφέρει αυτή. Με άλλα λόγια, τα παιδιά πρέπει να μπορούν να ζουν μαζί μ΄ εκείνους οι οποίοι περνούν πολλές ώρες καθημερινά μπροστά στη μικρή οθόνη και τους αρέσει να συζητούν για τα προγράμματα, χωρίς να αισθάνονται υπερηφάνεια ούτε να έχουν συμπλέγματα κατωτερότητας. Είναι πολύ ευκολότερο να περάσεις χωρίς τηλεόραση, όταν τα παιδιά είναι μικρά και δεν πηγαίνουν ακόμα στο σχολείο ή όταν μεγαλώσουν και συμφωνούν με την απόφαση της οικογένειας να μην έχει τηλεόραση.

Όταν υπάρχει τηλεόραση θα πρέπει να υπηρετεί την οικογενειακή ζωή και όχι να την καταδυναστεύει. Για τα πολύ μικρά παιδιά (προσχολικής ηλικίας) είναι εύκολο να μειώσουμε στο ελάχιστο το χρόνο που περνούν μπροστά στην τηλεόραση και να κάνουμε εμείς οι ίδιοι την επιλογή των προγραμμάτων. Τα παιδιά δεν πρέπει να συνηθίζουν στην παθητική ψυχαγωγία που τους προσφέρεται έτοιμη. Αυτή άλλωστε είναι και η πιο επικίνδυνη πλευρά της τηλεοράσεως: συνηθίζει εκείνους που την παρακολουθούν να δέχονται παθητικά εικόνες, ήχους και τελικά ιδέες. Οι γονείς παιδιών προσχολικής ηλικίας θα πρέπει να αφιερώνουν ώρες παίζοντας και κάνοντας εργασίες με τα παιδιά τους για να τα συνηθίσουν σε δραστηριότητες, όπως το διάβασμα, οι οποίες απαιτούν υπομονή και προσπάθεια ή επικοινωνία με άλλο πρόσωπο. Η τηλεόραση δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως φύλακας των παιδιών· δεν την ανοίγουμε για να ησυχάσουν τα παιδιά, ούτε για να μείνουν στο σπίτι. Ακόμη και για τα μεγαλύτερα παιδιά ο πειρασμός να καθίσουν μπροστά στην τηλεόραση μειώνεται, αν έχουν άλλες δραστηριότητες για να γεμίσουν το χρόνο τους και να διοχετεύσουν την ενεργητικότητά τους. Στόχος μας πρέπει να είναι να μάθουν τα παιδιά, καθώς μεγαλώνουν, να κάνουν μόνα τους την επιλογή των προγραμμάτων, να χρησιμοποιούν την τηλεόραση για να δουν ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα και μετά να την κλείνουν. Μ΄ άλλα λόγια δεν βλέπει κανείς τηλεόραση για να περνά η ώρα.

Επίσης η παρακολούθηση της τηλεοράσεως πρέπει να είναι μια οικογενειακή δραστηριότητα. Οι γονείς οφείλουν να βλέπουν μαζί με τα παιδιά τους ακόμα κι εκείνα τα προγράμματα, τα οποία κατά τη γνώμη τους δεν είναι καλά, αλλά παρόλα αυτά θεώρησαν καλό να μην τα απαγορεύσουν. Οφείλουν να συζητούν τα προγράμματα με τα παιδιά τους σε μια κατάλληλη στιγμή - ίσως πολύ αργότερα - και να καλλιεργούν στα παιδιά ένα υγιές κριτικό αισθητήριο. Τα παιδιά μπορούν να μάθουν από τις εμπειρίες τους. Κατά τη διάρκεια κάποιων συζητήσεών μου με ορισμένα πολύ μικρά παιδιά, μου είπαν ότι έχουν καταλάβει πως οι ταινίες τρόμου προκαλούν εφιάλτες. Άλλα πάλι, μεγαλύτερα, ένοιωσαν, μετά από μια αισχρή ταινία, πόσο μεγάλη βλάβη προξενεί η πορνογραφία. Τέλος, άλλα συμφώνησαν ότι είναι πολύ δύσκολο να προσευχηθεί κανείς μετά την παρακολούθηση μερικών προγραμμάτων. Μπορούμε να τους εξηγήσουμε ότι οι εικόνες μένουν τυπωμένες στο μυαλό και μπορούν να μας ενοχλούν, ακόμα και πολύ αργότερα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε να εκφράζουμε το θαυμασμό μας και να επαινούμε τα καλά προγράμματα· και πρέπει, βέβαια, να έχουμε υπ΄ όψιν τη φυσική διαφορά στις προτιμήσεις μεταξύ παιδιών και ενηλίκων.

Μερικές φορές τα παιδιά που θέλουν να παραστήσουν το μεγάλο στους φίλους τους, δεν καταλαβαίνουν ότι το να βλέπεις όλα όσα προβάλλονται στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο ή να διαβάζεις τα πάντα χωρίς να σκανδαλισθείς δεν είναι δείγμα ωριμότητος. Αν η μόνη μας αντίδραση που αφήνουμε να φανεί, όταν βλέπουμε ακατάλληλες σκηνές, είναι η απόρριψη ή η απαγόρευση, ίσως αυτό κάνει τα παιδιά μας να δείχνουν περισσότερο ενδιαφέρον για τέτοια πράγματα. Επίσης θα τα βοηθούσε, αν τους δίναμε να καταλάβουν ότι μπορεί κάλλιστα να μην αρέσουν σ΄ έναν ενήλικο οι ταινίες και τα βιβλία των οποίων η ποιότητα είναι συζητήσιμη.

Θυμάμαι μια συζήτηση όπου ένας ενήλικας είπε ότι φοβόταν να δει μια ταινία τρόμου· τα παιδιά που τον άκουσαν άρχισαν να παραδέχονται, τουλάχιστον μεταξύ τους, ότι, πράγματι, κι αυτά φοβόνταν λιγάκι... Στα μεγαλύτερα παιδιά μπορούμε να εξηγήσουμε ότι απορρίπτουμε ορισμένες τολμηρές σκηνές, όχι επειδή αφορούν κάτι το οποίο είναι βρώμικο καθ΄ εαυτό αλλά επειδή υποβιβάζουν μια αυθεντική σχέση αγάπης. Αυτή η ανοιχτή στάση απέναντι στους εφήβους είναι αποδοτικότερη από την αυστηρή λογοκρισία - και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μερικές φορές ο άνθρωπος μπορεί να αντλήσει κέρδος από πηγές που ούτε καν φανταζόμαστε. Είναι προτιμότερο οι γονείς να προσεύχονται κρυφά για τα παιδιά τους να ωφεληθούν από οτιδήποτε κάνουν, παρά να ελέγχουν όλες τους τις δραστηριότητες.

Ο άνθρωπος και η κινητή τηλεφωνία

Όταν ακόμα και οι πιο ευσυνείδητοι άνθρωποι, εκείνοι από τους οποίους αναμένει κανείς την έμπρακτη και συνεπή αντίσταση στην ολέθρια λησμοσύνη, αντίσταση όχι υστερική ή υποκριτική, αλλά φυσική, ευλογημένη σαν των ινδιάνων που τους υλοτομούν αυθαίρετα το δάσος· αντίσταση στην αδιαφορία, την αποχαύνωση και την αποκτήνωση. Όταν, λοιπόν, εκείνοι που θέλουμε να λέμε «οι δικοί μας» υπέκυψαν, παραδόθηκαν, αυτομόλησαν, όταν οι συγκατήγοροι της προϊούσης διαβρώσεως αποσύρονται κάποια στιγμή για να πούνε «έλα, που είσαι;», δεν απομένει πια καμία ελπίδα.

Δεν φαίνεται οι κάτοχοι να έχουν αληθινή συνείδηση των επιπτώσεων του κινητού τηλεφώνου. Των κοινωνιολογικών, πολιτικών, ανθρωπολογικών και πνευματικών επιπτώσεων. Και όταν λέμε συνείδηση επιπτώσεων, δεν εννοούμε υποψία, πόσο μάλλον φαντασίωση, μακρινών-επικείμενων δεινών. Τι «υποψία» και τι «φαντασίωση»; Και τι «επικείμενων»; Απλή επίγνωση. Εξάλλου, μέχρι και «προφητεία» θα πει μάλλον «διαισθάνομαι το ρυθμό του παρόντος» παρά (εξ΄ ου και) «προβλέπω το μέλλον». Και ήδη υφιστάμεθα τις πρώτες επιπτώσεις, χωρίς να χρειάζεται αυξημένη εγρήγορση για να τις αναγνωρίσουμε.

Τον καιρό της αποξένωσης, προμηθευόμαστε συσκευές τηλεφωνίας· τον καιρό της γλωσσοπενίας, κληροδοτούμε στα παιδιά μας τα ες εμ ες· τον καιρό του καρκίνου, πλέουμε εν μέσω ασύλληπτης ακτινοβολίας· τον καιρό του θορύβου, μια καινούρια όχληση.

Εντάξει εμείς, αλλά οι ερχόμενες γενιές; Η αφέλεια φτάνει σε τέτοιο σημείο, ώστε πολύ συχνά οι ενήλικες γονείς (μανιώδεις κάτοχοι και αγοραστές) να εκνευρίζονται στη θέα του πιτσιρίκου τους που ασχολείται μανιωδώς μ΄ ένα τηλέφωνο. Θα σου πουν αγανακτισμένοι «μας πίεσε να του το αγοράσουμε». (Ο βιαστής όμως δεν μπορεί ποτέ να νουθετήσει το θύμα του). Όλοι ξέρουμε πόσο αδύνατο είναι να στερήσουμε σ΄ ένα παιδί την απαίτηση ενός πράγματος που εμείς οι ίδιοι καθιερώσαμε.

Με λίγο νερό στο κρασί θα μπορούσαμε να δεχθούμε τη μερική επαγγελματική χρήση. Ομολογουμένως, υπάρχουν επαγγέλματα στα οποία το κινητό τηλέφωνο ήταν εκείνο που έλειπε. Ή για κάποια χόμπι, όπως η ορειβασία· ίσως ακόμα και για ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων (κυρίως ασθενείς ή ηλικιωμένους, για ώρα ανάγκης). Σε καμία περίπτωση, όμως, για τη γενική (δηλαδή καθολική) χρήση, όπως ήταν μοιραίο να γίνει κι έγινε σήμερα.

Οι υπέρμαχοι της τεχνολογίας και της νεωτερικότητας θα χλευάσουν αυτή την «αντιδραστική» στάση. Θα αναφέρουν ιστορικά παραδείγματα κολοσσιαίων επιστημονικών εφευρέσεων που έγιναν βασικές ανάγκες και, ειλικρινά, δύσκολα θα έβρισκε κανείς λογικά αντεπιχειρήματα. Εφόσον αναγνωρίζουμε το τηλέφωνο ως βασική (όχι πρώτη) ανάγκη, δύσκολα μπορούμε να πείσουμε κάποιον ότι το κινητό είναι μια ολέθρια ψευδοανάγκη. Το δε καταπληκτικό με την εν λόγω συσκευή είναι ότι όλοι ανεξαιρέτως έχουν την πεποίθηση πως τους είναι απαραίτητη. Το ίδιο ο καρδιοπαθής με την εννιάχρονη μαθήτρια. Και όλοι ότι κάνουν ορθή χρήση «παρά τις υπερβολές». Σου λεν «εγώ δεν το χρησιμοποιώ σχεδόν καθόλου» ή «πες ότι σου τυχαίνει κάτι απρόοπτο», και τα συναφή. Και όλοι ξαφνιάζονται ή σπεύδουν σαν από επείγον καθήκον να απαντήσουν σε μια οποιαδήποτε κλήση, να διακόψουν οποιαδήποτε δραστηριότητα, σαν αυτή η διακοπή να ήταν κάτι αυτονόητο. Ή να μιλήσουν ταυτόχρονα, αν τυχαίνει να οδηγούν αυτοκίνητο! Κυρίως εκείνο του απροόπτου αποτελεί το δεσπόζον επιχείρημα. Και πράγματι, έτσι είναι, αφού η πρόληψη ή η έγκαιρη αντιμετώπιση ενός έκτακτου συμβάντος συνιστά το μοναδικό ίσως «καλό» της φορητής τηλεφωνικής συσκευής απέναντι στα ευάριθμα «κακά» της.

Δεν υποψιάζονται, όμως, πως το να γυρίζεις μ΄ ένα τηλέφωνο στην τσέπη αποτελεί από μόνο του υπερβολή. [Βέβαια, το κινητό τηλέφωνο δεν είναι πλέον μόνο τηλέφωνο αλλά και φορητός υπολογιστής, ατζέντα, φωτογραφική μηχανή, κ.α.] Φανταστείτε μια παραλία όπου ο κάθε λουόμενος έχει δίπλα του ένα μαύρο - από τα παλιά - τηλέφωνο να κάνει κάθε τρεις και λίγο «ντρριιιιινννν». Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, μ΄ όλο που το παλιό, βαρύ, μεγάλο, μαύρο τηλέφωνο έχει μια σπιθαμή μέγεθος και μερικά γραμμάρια βάρος· και μ΄ όλο που αντί για έναν τυποποιημένο ήχο, κελαηδά ποικιλοτρόπως διαπερνώντας τα εγκεφαλικά μας κύτταρα με πολύ βλαβερή ακτινοβολία.

Και όμως. Κάποια αναλογία θραύεται. Η συγκεκριμένη συσκευή δεν συνιστά απλή εξέλιξη της προηγούμενης, αλλά επικίνδυνη μετάλλαξή της. Με την έλευσή της (που ήρθε να αποτελειώσει το έργο της τηλεόρασης) αλλοιώνεται ριζικά η υπαρξιακή (χωροχρόνος), μεταφυσική (πραγματικότητα), ειδολογική (άνθρωπος) και διαπροσωπική (συνάνθρωπος) αφετηρία. Πια, η φυσική παρουσία και συνεύρεση των ανθρώπων αντικαθίστανται από τη μόνιμη ακουστική διαθεσιμότητα του άλλου. Έτσι, έχουμε το παράδοξο, παρά τη φρενίτιδα της επικοινωνίας που ξεσήκωσε η συσκευή, ο άλλος, το πρόσωπο δηλαδή, να απομακρύνεται ολοένα. Υπονομεύεται η ευεργετική μοναξιά κι εμπεδώνεται μια αναπόδραστη μόνωση. Η λέξη «περιμένω» θα πει «χάνω το χρόνο μου». Η σιωπή ταυτίζεται με την αμηχανία, η πλήξη αίρεται με την κουβέντα, η ματαιοδοξία εκπληρώνεται με τη συχνή λήψη τηλεφωνημάτων και τη δημόσια αναίσχυντη χαζοσυνομιλία. Εδώ η νεοελληνική αγένεια, αναίδεια, απαιδευσιά, μειονεξία, ο επαρχιωτισμός και ο νεοπλουτισμός οργιάζουν.

Η καθημερινότητα φιλτράρεται ψηφιακά, ο κόσμος εμφανίζεται απόμακρος, «τηλε-κόσμος». Ότι τελικά απέμεινε από την τρομερή αλλοίωση του περιβάλλοντος, δηλαδή οι ανθρώπινες σχέσεις ως ύστατη δυνατότητα αντίστασης στην αλλοτρίωση, υποσκάπτεται με τον πιο εγκληματικό τρόπο από μια συσκευή. Ναι, από μια συσκευή! Διότι εκτός από το να απεικονίζει την παρακμή (συνέπεια), το κινητό τηλέφωνο αποτελεί οργανικό παράγοντά της (αίτιο). Μεταξύ των αλλοιώσεων, ίσως η πιο ύπουλη να΄ ναι η σχετική με το «αύριο των παιδιών μας», για το οποίο όλοι μεν κόπτονται και ανησυχούν, αλλά ελάχιστοι μεριμνούν. Δεν φαίνεται, δηλαδή, να έχει γίνει σαφές ότι σήμερα οι ποσοτικές και ρυθμικές συνισταμένες της ιστορίας καθιστούν μάταιη κάθε δυνατότητα παλινόρθωσης: ότι παγκοσμιοποιείται, κυριαρχεί, γίνεται «φύση».

Χτίζουμε έναν κόσμο με βάση την οικονομική ευμάρεια, που για να επιζήσει πρέπει να παράγει και να επιβάλλει διαρκώς νέες ανάγκες. Η οικονομική ανάπτυξη εξαρτάται από την ανάπτυξη των επικοινωνιών και συγκοινωνιών· βασικά τέτοιας φύσεως αναγκαιότητα γέννησε το κινητό τηλέφωνο. Ωστόσο, άλλο αναγκαιότητα και άλλο ανάγκη. Και «νέες» ανάγκες δεν υπάρχουν. Όλες οι ανάγκες είναι παλαιές, παλαιότατες. Μ΄ όλο που λείπει πια η καθιερωμένη τους ιεράρχηση και διάκριση, γι΄ αυτό και μεταμφιεσμένες μας εξαπατούν.

Μήπως άραγε, και η μετάλλαξη δεν συνιστά φυσικό φαινόμενο; Υπάρχει τίποτε ανθρώπινο που να μην είναι φυσική ανθρώπινη επιλογή; Όπως εξελίσσονται και μεταλλάσονται οι αρετές, έτσι εξελίσσονται και μεταλλάσσονται οι ατέλειες, και οι δύο εξίσου έμφυτες. Όμως το πνεύμα καθιστά τον άνθρωπο άνθρωπο, και μονάχα το πνεύμα - ως φυσικό - μπορεί να ορθωθεί στη φύση. Έχει έρθει προ πολλού η εποχή να αμφισβητήσουμε το αλάθητο του ενστίκτου. Να ορθωθούμε στην ίδια μας τη φύση έτσι όπως αυτή αντανακλάται στις κοινωνίες μας. Να αντισταθούμε στην φυσική μας τάση (ένστικτο ή έθος;) προς την απλοποίηση και την αυτοματοποίηση, το ιδανικό της μέγιστης ευκολίας, συντόμευσης και άνεσης, στο προπατορικό αίτημα της αμεριμνησίας. Φαντάζει εξωφρενικό ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος να υπερασπίζεται το δικαίωμά του «να ξεχαστεί», ενώ εκείνο που επείγει είναι ακριβώς το αντίθετο: «να θυμηθεί». Κάπου είπε ο Bossuet πως ο άνθρωπος είναι υπερβολικά διεστραμμένος για να του αξίζει η ελευθερία του. Η ιστορία της ανθρωπότητας βρίθει απάνθρωπων λαθών, αδικιών κι εγκλημάτων. Πιθανόν να ηχούν υπερβολικές αυτές οι θεωρητικές παρεκκλίσεις, μα το θέμα είναι υπερβολικά σοβαρό. Βρισκόμαστε παγιδευμένοι σ΄ ένα πλέγμα «πρώτων» υλικών αναγκών και ηδονών. Παγιδευμένοι σ΄ ένα κόσμο όπου η ηδονή είναι πρώτη ανάγκη. Ανυποψίαστα ή και υποψιασμένα θύματα ενός αυτοταπεινωτικού και αυτοκαταστροφικού σύμπαντος αξιών. Ενεστώτες και μέλλοντες ναυαγοί στη δίνη του ίδιου μας του πολυτελούς υπερωκεανίου. Μόνοι, απομονωμένοι, ο καθένας βασιλιάς στο καταναλωτικό του βασίλειο. Μέσα σ΄ ένα τέτοιο πλαίσιο (ναυάγιο) αναδύεται η νέα υπέροχη εφεύρεση του κινητού τηλεφώνου: της καπιταλιστικής επιτηδειότητας και της αψήφιστης συγκατάνευσης, της έλλειψης συλλογικής ευαισθησίας και της κοντόθωρης επιβίωσης, της λυσσαλέας αναζήτησης και της δημιουργίας νέων καταναλωτών και της ψευδαίσθησης αυτοδιάθεσης.

Ο φίλος πλέον δεν συναντά τον φίλο, δεν του γράφει χριστουγεννιάτικη κάρτα, αλλά του στέλνει γραπτό μήνυμα. Το κορίτσι φονεύει την ανία και την αμηχανία του περιεργαζόμενο με στοχαστικό ύφος το τηλέφωνό του. Ο πολυάσχολος δεν χάνει καιρό, δεν περιμένει λεπτό, έχει πάντοτε δουλειά και τούτο φαίνεται. Οι αδιάκριτοι αυθαδιάζουν, μας αναγκάζουν να ακούμε τις συνδιαλέξεις τους, την ώρα που οι διακριτικοί μιλούν σιγά και ντρέπονται για λογαριασμό τους. Οι μαθητές χαζολογούν στην τάξη και στα διαλείμματα ασχολούμενοι με το τηλέφωνό τους. Οι οδηγοί κάνουν ζιγκ-ζαγκ και φρενάρουν απότομα. Οι διαφημίσεις μιλάνε για ελευθερία, δύναμη, επικοινωνία. Ο αργόσχολος βρήκε και αυτός επιτέλους μια απασχόληση. Ο αναρχικός, ο πολέμιος του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης, μιλάει και εκείνος στο κινητό του... Όπου και αν σταθούμε, σε κάθε διάδρομο, στο λεωφορείο, στην εξοχή, στο θέατρο, στο νεκροταφείο, η ίδια εφιαλτική πραγματικότητα: παντού άνθρωποι να μιλάνε σ΄ ένα τηλέφωνο! Και το χειρότερο: να μην ξενίζει τούτο κανέναν!

Ωστόσο, η παρανοϊκή συμμόρφωση με τη μόδα και τις επιταγές των αδίστακτων πολυεθνικών, επιτεύχθηκε με τόσο χειμαρρώδη τρόπο, τόσο πρόθυμα, τόσο αστόχαστα που η χρήση ήδη προκαλεί κάποια δυσαρέσκεια σε πολλούς κατόχους του. Εντούτοις, έχουμε το τραγελαφικό και σύνηθες φαινόμενο να παραπονιόμαστε για κάτι που μας βλάπτει, ενώ την ίδια στιγμή να μη διανοούμαστε την παύση της χρήσης του. Δεν αρκούν οι ευσυνείδητοι χρήστες, ευσυνειδησία εν προκειμένω είναι μόνο η μη χρήση. Όμως η κατάσταση είναι πλέον μη αναστρέψιμη και αυτό το ξέρουμε όλοι.

Όταν, σ΄ ένα έγκλημα - όπως το συγκεκριμένο, π.χ. κατά της δημόσιας υγείας (ανάλογο μ΄ εκείνο των καπνοβιομηχανιών) - θύματα και θύτες ταυτίζονται, ποιο δειλό κράτος περιμένουμε να κάνει κάτι; Όταν, για να΄ μαστε ειλικρινείς κι επίκαιροι, απεμπολούμε καθημερινά την ιδιωτικότητα, γιατί εξεγειρόμαστε τόσο όταν αυτή παραβιάζεται άνωθεν;

Κανείς δεν θέλει το κακό της ανθρωπότητας, ούτε και των παιδιών του. Όμως, όλοι με τον τρόπο μας εργαζόμαστε για το κοινό κακό. Το κακό είναι μια περιρρέουσα κατάσταση που δεν τρέφεται από την κακία, αλλά την επιπολαιότητα. Πολλές φορές συμβαίνει δέκα ενάρετοι με καλές προθέσεις να συνεισφέρουν τις μικρές και μεγάλες τους πλάνες και ν΄ αποφασίζουν ή να εμπνέουν κάτι εντελώς επιζήμιο. Ο Σωκράτης είχε απόλυτο δίκιο. Ο Αδάμ και η Εύα δεν ήταν κακοί αλλά επιπόλαιοι, ασυνείδητοι. Δεν σκεφτόμαστε σε βάθος χρόνου, επειδή ακριβώς μας διαφεύγει το αυτονόητο: πως είμαστε έγχρονοι κι εφήμεροι.

Σε πέντε χρόνια σχεδόν όλοι οι Έλληνες έτρεξαν - ο ένας «λόγω δουλειάς», ο άλλος «γιατί υποχρεώθηκε», γιατί «του το΄ καναν δώρο», κ.τ.λ. - να αγοράσει κινητό τηλέφωνο. Και από μόνο του αυτό φανερώνει μια πρωτοφανή παθολογία. Ακόμα και αν επρόκειτο για ελιξίριο, τόσος λίγος χρόνος για τόσο μαζική ανταπόκριση, θα έπρεπε να προκαλεί τουλάχιστον καχυποψία, αν όχι ρίγος. Μα σήμερα (και πάντοτε) η μαζικότητα αποτελεί κριτήριο ορθότητας και όχι ένδειξη παθογένειας. Αντιθέτως, λοιπόν, έκπληξη προκαλεί εκείνος που δεν έχει κινητό τηλέφωνο και που δεν θέλει να αγοράσει γιατί δεν το χρειάζεται και το αντιπαθεί.

Χάριτες μεγάλες χρωστάγει η πατρίδα... Απομνημονεύματα Στρατηγού Μακρυγιάννη

Χάριτες μεγάλες χρωστάγει η πατρίδα...

Απομνημονεύματα Στρατηγού Μακρυγιάννη

Χάριτες μεγάλες χρωστάγει η πατρίδα σ΄ όλους τους ευεργέτες και καταξοχή σ΄ αυτούς τους γενναίους κι΄ αγαθούς άντρες. Ότι αυτείνοι, αφού οι συνεισφορές τους ήταν κι΄ όντως μεγάλες και μας ανάστησαν εις τα δεινά μας, δεν θυσιάσαν ποτές δόλο κι΄ απάτη, να κατατρέχουν πεθαμένους ανθρώπους οι ζωντανοί και οι αντρείγοι· δεν θέλουν την γης και την θάλασσα να την ρουφήσουν αυτείνοι, να μην ζήσουν άλλοι δυστυχείς και κατασκλαβωμένοι και καταφρονεμένοι τόσους αιώνες. Αφού ο Θεός τους λυπήθη και θέλει να τους αναστήση, οι άνθρωποι τους καταπολεμούν να τους φάνε, να τους χάσουνε, να τους σβύσουνε να μην ξαναειπωθούν Έλληνες. Και τι σας έκαμεν αυτό τ΄ όνομα των Ελλήνων εσάς των γενναίων αντρών της Ευρώπης, εσάς των προκομμένων, εσάς των πλούσιων; Όλοι οι προκομμένοι άντρες των παλαιών Ελλήνων, οι γοναίγοι όλης της ανθρωπότης, ο Λυκούργος, ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Αριστείδης, ο Θεμιστοκλής, ο Λεωνίδας, ο Θρασύβουλος, ο Δημοστένης και οι επίλοιποι πατέρες γενικώς της ανθρωπότης κοπιάζαν και βασανίζονταν νύχτα και ημέρα μ΄ αρετή, με ΄λικρίνειαν, με καθαρόν ενθουσιασμόν να φωτίσουνε την ανθρωπότη και να την αναστήσουν να ΄χη αρετή και φώτα, γενναιότητα και πατριωτισμόν. Όλοι αυτείνοι οι μεγάλοι άντρες του κόσμου κατοικούνε τόσους αιώνες εις τον Άδη σ΄ έναν τόπον σκοτεινόν και κλαίνε και βασανίζονται δια τα πολλά δεινά οπού τραβάγει η δυστυχισμένη μερική πατρίδα τους. Χάνοντας αυτείνοι, εχάθη και η πατρίδα τους η Ελλάς, έσβυσε τ΄ όνομά της. Αυτείνοι δεν τήραγαν να θησαυρίσουνε μάταια και προσωρινά, τήραγαν να φωτίσουν τον κόσμο με φώτα παντοτινά. Έντυναν τους ανθρώπους αρετή, τους γύμνωναν από την κακή διαγωή· και τοιούτως θεωρούσαν γενικώς την ανθρωπότη και γένονταν δάσκαλοι της αλήθειας. Κάνουν και οι μαθηταί τους οι Ευρωπαίοι την ανταμοιβή εις τους απογόνους εμάς - γύμναση της κακίας και παραλυσίας. Τέτοι΄ αρετή έχουν, τέτοια φώτα μας δίνουν. Μια χούφτα απογόνοι εκεινών των παλαιών Ελλήνων χωρίς ντουφέκια και πολεμοφόδια και τ΄ άλλα τ΄ αναγκαία του πολέμου ξεσκεπάσαμεν την μάσκαρα του Γκραν-Σινιόρε, του Σουλτάνου, οπού ΄χε εις το πρόσωπόν του κ΄ έσκιαζε εσέναν τον μεγάλον Ευρωπαίον. Και του πλέρωνες χαράτζι εσύ ο δυνατός, εσύ ο πλούσιος, εσύ ο φωτισμένος, και τον έλεγες Γκραν-Σινιόρε, φοβώσουνε να τον ειπής Σουλτάνο. Όταν ο φτωχός ο Έλληνας τον καταπολέμησε ξυπόλυτος και γυμνός και του σκότωσε περίτου από τετρακόσες-χιλιάδες ανθρώπους, τότε πολέμαγε και μ΄ εσένα τον χριστιανόν- με τις αντενέργειές σου και τον δόλο σου και την απάτη σου κ΄ εφόδιασμα τις πρώτες χρονιές των κάστρων. Αν δεν τα ΄φόδιαζες εσύ ο Ευρωπαίγος, ήξερες που θα πηγαίναμεν μ΄ εκείνη την ορμή. Ύστερα μας γιομώσετε και φατρίες -ο Ντώκινς μας θέλει Άγγλους, ο Ρουγάν Γάλλους, ο Κατακάζης Ρούσσους και δεν αφήσετε κανέναν Έλληνα -πήρε ο καθείς σας το μερίδιόν του και μας καταντήσετε μπαλαρίνες σας· και μας λέτε ανάξιους της λευτεριάς μας, ότι δεν την αιστανόμαστε. Το παιδί όταν γεννιέται, δεν γεννιέται με γνώση· οι προκομμένοι άνθρωποι το αναστήνουν και το προκόβουν. Τέτοια ηθική είχετε εσείς και προκοπή, τέτοιους καταντήσετε κ΄ εμάς τους δυστυχείς.

Όμως του κάκου κοπιάζετε. Αν δεν υπάρχει σ΄ εσάς αρετή, υπάρχει η δικαιοσύνη του μεγάλου Θεού, του αληθινού βασιλέα. Ότι εκεινού η δικαιοσύνη μας έσωσε και θέλει μας σώση· ότι όσα είπε αυτός είναι όλα αληθινά και δίκαια -και τα δικά σας ψέματα δολερά. Κι΄ όλοι οι τίμιοι Έλληνες δεν θέλει κανένας ούτε να σας ακούση, ούτε να σας ιδή, ότι μας φαρμάκωσε η κακία σας, όχι των φιλανθρώπων υπηκόγωνέ σας, εσάς των ανθρωποφάγων οπ΄ ούλο ζωντανούς τρώτε τους ανθρώπους και ΄περασπίζεστε τους άτιμους και παραλυμένους· και καταντήσετε την κοινωνία παραλυσία.

Ο περίφημος Ναπολέων, ο βασιλέας της Γαλλίας, οπού τίμησε την αντρεία και την σοφία του πολέμου κι΄ από μικρός άνθρωπος έγινε αυτοκράτορας, βασιλέας απολέμηστος -ο Χάρος τον σκότωσε με χωρίς ντουφέκι και σπαθί, και κατέβηκε εις τον Άδη με φόρεμα εννιά πήχες πανί. Όλος ο κόσμος δεν τον χώραγε, όλα τα πλούτη του κόσμου δεν του φτάναν, εννιά πήχες πανί του έφτασε και του περίσσεψε. Εις τον Άδη κατέβηκε με το ίδιον φόρεμα κι΄ ο βασιλέας της Ρουσσίας ο Αλέξανδρος· και χαιρετιώνται οι δυο βασιλείς «Τι έλεγες, βασιλέα Αλέξαντρε, δεν θα πέθαινες και να ΄ρθης εδώ σε τούτην την ζωήν ντυμένος μ΄ αυτό το φόρεμα; Πού ΄ναι τα παράσημά σου; Πού ΄ναι η μεγάλη σου στολή; Πού οι καναπέδες οι χρυσοί; Πού οι κόλακες να μας λένε μυθολογίες και να τους πιστεύωμεν και να χάνωμεν την δικαιοσύνην εις την ανθρωπότη και να τρώμεν τους τίμιους ανθρώπους ζωντανούς και τους άτιμους να τους πιστεύωμεν και να τους δοξάζωμεν; Και να μας τυφλώνουν αυτείνοι οι απατεώνες, να χάνωμεν την δικαιοσύνη και να μας αναθεματούν όλοι οι αθώοι ότι τους φάγαμεν ζωντανούς και ότι τους αφίναμεν νηστικούς, ξυπόλυτους και γυμνούς; Κ΄ εδώ οι δίκαιοι βασιλείς, οι αληθινοί φιλόσοφοι είναι ντυμένοι λαμπρά και οι άδικοι γυμνοί από τον Θεόν, τον δίκαιον βασιλέα του παντός, οργισμένοι κι΄ από τους ανθρώπους κι΄ αναθεματισμένοι. Ότι όποιον αδικάς τιμή, ζωή και λευτεριά και δεν τον αφίνεις σ΄ την προσωρινή ζωή να ζήση ως άνθρωπος, αυτός σ΄ αναθεματάγει, δεν σε συχωράγει. -Όσο τα θυμήθης εσύ, Ναπολέων, αυτά οπού μου τα λες και με συνβουλεύεις τώρα, άλλη τόση προσοχή είχα κ΄ εγώ κι΄ όλοι οι όμοιοί μας. Όσο πιστεύουν τους κόλακες κι΄ απατεώνες, τους γλυκόγλωσσους, οι βασιλείς κ΄ οι άλλοι σημαντικοί, του διαβόλου το φόρεμα θα φορέσουν κ΄ εκείνοι. Πάμε, Ναπολέων, να ιδούμεν τους παλιούς τους Έλληνες εις το μέρος οπού κατοικούνε, να ΄βρούμε τον γέρο Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Θεμιστοκλή, τον λεβέντη Λεωνίδα και να τους ειπούμεν τις χαροποιές είδησες, ότι αναστήθηκαν οι απόγονοί τους, οπού ήταν χαμένοι και σβυσμένοι από τον κατάλογον της ανθρωπότης. Αυτείνοι οι αγαθοί και οι δίκαιγοι, το φως της αλήθειας, οι γενναίγοι ΄περασπισταί της λευτεριάς, με πατριωτισμόν, με καθαρή αντρεία, μ΄ αρετή κι΄ όχι δόλον κι΄ απάτη επλούτηναν την ανθρωπότη από αυτά· κι΄ αν ήταν αυτείνοι φτωχοί εις τα προσωρινά και μάταια, είναι πλούσιοι πολύ εις τα ΄στορικά του κόσμου. Δι΄ αυτούς ήταν τα έργα τους αγώνες της αρετής. Δια τούτο θέλησε ο Θεός ο δίκιος κι΄ ανάστησε και τους απογόνους τους, οπού ήταν χαμένη τόσους αιώνες η πατρίδα τους. Και δια να θυμώνται πίστη, ο Θεός ο αληθινός τους ανάστησε· ξυπόλυτους γυμνούς, νηστικούς, δεμένα τα ντουφέκια τους με σκοινιά, τα καλά τους τα σύναζε ο Τούρκος κάθε καιρόν· οι περισσότεροι πολεμούσαν με τα ξύλα και χωρίς τ΄ αναγκαία· οι Τούρκοι ήταν πλήθος και γυμνασμένοι· οι δυστυχείς Έλληνες ολίγοι κι΄ αγύμναστοι νίκησαν τον δικόνε μας τον σύντροφον, τον Γκραν Σινιόρε. Τους κατάτρεξαν οι Ευρωπαίγοι τους δυστυχείς Έλληνες. Εις τις πρώτες χρονιές εφόδιαζαν τα κάστρα των Τούρκων· τους κατάτρεχαν και τους κατατρέχουν ολοένα δια να μην υπάρξουν. Η Αγγλία τους θέλει να τους κάμη Άγγλους με την δικαιοσύνην την αγγλική, καθώς οι Μαλτέζοι ξυπόλυτους και νηστικούς, οι Γάλλοι Γάλλους, οι Ρούσσοι Ρούσσους κι΄ ο Μετερνίκ της Αούστριας Αουστριακούς -κι΄ όποιος τους φάγη από τους τέσσερους. Και τους λευτερώνουν χερότερα κι΄ από τους Τούρκους. Και οι τέσσεροι καλά φρονούν, όμως να ιδούμεν τι λέγει κι΄ αυτός ο μάστορης ο Γεροθεός. Δια να βγούνε εις την κοινωνία του κόσμου δεν εβήκαν μόνοι τους, τους προστατεύει αυτός ο δίκιος και παντοτινός βασιλέας. Αυτός, ο δίκιος Θεός -όποιος τους κιντυνέψη, θα τον φάγη το δικέφαλον· αυτός είναι ο ΄περασπιστής των αθώων και των αδύνατων».

Εσύ, Κύριε, θ΄ αναστήσης τους πεθαμένους Έλληνες, τους απογόνους αυτεινών των περίφημων ανθρώπων, οπού στόλισαν την ανθρωπότη μ΄ αρετή. Και με την δύναμή σου και την δικαιοσύνη σου θέλεις να ξαναζωντανέψης τους πεθαμένους· και η απόφασή σου η δίκια είναι να ματαειπωθή Ελλάς, να λαμπρυνθή αυτείνη και η θρησκεία του Χριστού και να υπάρξουν οι τίμιοι και οι αγαθοί άνθρωποι, εκείνοι οπού ΄περασπίζονται το δίκιον· και οι ανθρωποφάγοι- ο Άδης θα τους ρουφήση· και οι άνθρωποι οι τίμιοι θα τους αναθεματούν κατά τα έργα τους· και οι προδότες της πατρίδος και οι αγορασμένοι -κακόν μπελά να τους δώσης και συντρόφους του Κάγη να τους κάμης.

Με την βοήθεια του Θεού, αυτό κ΄ έγινε. Οι ξυπόλυτοι και οι γυμνοί τα σπαθιά των Τούρκων τα ντιμισκιά τα πήραν αυτείνοι οι ολίγοι με τις μαχαιρούλες, τα φλωροκαπνισμένα τους ντουφέκια τα πήραν μ΄ εκείνα οπού ΄ταν δεμένα με σκοινιά, τους πήραν και τους ζαϊρέδες κι΄ όλα τ΄ αναγκαία του πολέμου. Οι ανθρωποφάγοι φτόνησαν αυτό και μας έσπειραν την αρετή τους, διχόνοια, φατρία, κατασκοπεία, τις ακαθαρσίες τις δικές-τους, κ΄ έφκειασαν την πατρίδα μας παλιόψαθα με τα φώτα του Φαναργιού, με την αρετή της Κεφαλλωνιάς, με τον μαθητή του Αλήπασσα, με τον μέγα φιλόσοφον των Κορφών. Τώρα, αφού μας γύμνωσαν από την αρετή και πατριωτισμόν και ταλαιπωρούνε όλους τους αγωνιστάς και χήρες των σκοτωμένων κι΄ αρφανά τους κι΄ όσους θυσιάσαν το δικόν-τους δια την λευτεριά της πατρίδας, μας λένε ανάξιους της λευτεριάς, κι΄ ο ψευτογιατρός των Καλαβρύτων ο Ζωγράφος λέγει εις την προκήρυξή του ότι οι αγωνισταί είναι λησταί. Αυτός είναι σωτήρας! Τοιούτως συσταίνουν τους αγωνιστάς.

Γενναίγοι προπατέρες, Μιλτιάδη, Θεμιστοκλή, Αριστείδη, Λεωνίδα κ΄ επίλοιποι γενναίγοι άντρες, μην περηφανεύεστε οπού κάμετε τόσα μεγάλα και γενναία κατορθώματα και σας εγκωμιάζουν όλος ο κόσμος -δεν τα κάμετε εσείς μόνοι σας οι στρατιωτικοί και οι πολιτικοί σας βοηθούσαν, σας βοηθούσαν οι φιλόσοφοι μ΄ αρετή, με φώτα πατριωτικά. Εκείνοι είχαν αρετή και φώτα, εσείς γενναιότητα και καθαρόν πατριωτισμόν. Και δι΄ αυτό δοξαστήκετε. Να είχετε πολιτικόν τον Μαυροκορδάτο, να είχετε τον Κωλέτη, να είχετε τον Ζαϊμη, τον Μεταξά κι΄ άλλους τοιούτους, να θέλουν άλλος την Αγγλία, άλλος την Γαλλία, άλλος την Ρουσσία, άλλος την Αούστρια κι΄ άλλος την Μπαυαρία και να κάνουν χιλιάδες αντενέργειες και συχνούς εφύλιους πολέμους, κι΄ όσους θέλαν να βαστήξουν την πατρίδα, όταν οι Τούρκοι την κιντύνευαν, ζητούσαν να τους σκοτώσουν με τις αντενέργειές τους· και τους σκότωσαν· και χάθη όλο τ΄ άνθος των Ελλήνων εις τους εφύλιους πολέμους.

Ο Δυσώδης και ρυπαρός φθόνος

Κάντε διπλό κλικ στην εικόνα.

Ερωτήθηκε κάποτε ένας σοφός: ποια είναι εκείνα τα μάτια που βλέπουν καλύτερα; Τα σκουρόχρωμα ή τα γαλανά; Των ανδρών ή των γυναικών; Των ανθρώπων ή μήπως τα μάτια των ζώων; Και ο σοφός αποκρίθηκε: τα μάτια που βλέπουν καλύτερα είναι αυτά των φθονερών γιατί βλέπουν από απόσταση, βλέπουν και την παραμικρή λεπτομέρεια, βλέπουν ακόμη και όσα δεν υπάρχουν. Ένα μόνο πράγμα δεν βλέπουν, το καλό. Και όταν το εντοπίσουν, τότε γεμίζουν δάκρυα και σφαλίζουν για να μην το βλέπουν.

Φθονεροί και αδίστακτοι άνθρωποι δεν έλειψαν, από καμιά εποχή και κοινωνική οργάνωση. Είναι «άνθρωποι» χωρίς ανθρωπιά, που αρέσκονται να κάνουν το κακό και να σκορπούν τον όλεθρο. Η γλώσσα τους εμπεριέχει θανατηφόρο δηλητήριο που εκτοξεύεται αδιακρίτως επί δικαίους και αδίκους και δολοφονεί υπολήψεις, τραυματίζει ψυχές, δυσφημεί προσωπικότητες, ακυρώνει προσπάθειες. Γι΄ αυτούς ο ιερός ψαλμωδός αναφέρει «ηκόνησαν γλώσσα αυτών ωσεί όφεως, ιός ασπίδων υπό τα χείλη αυτών» (Ψαλμ. 139,4).

Αν θελήσουμε να δώσουμε έναν πρόχειρο ορισμό για το τι είναι ο φθόνος, θα λέγαμε πως είναι η λύπη, η πικρία, η μειονεξία για την προκοπή, την υπεροχή, τα τάλαντα, τα αγαθά του πλησίον. Φθόνος είναι και η χαιρεκακία για τη δυστυχία και τους πειρασμούς των συνανθρώπων μας. Ο υλικός πλούτος, η διακεκριμένη θέση στην κοινωνική διαστρωμάτωση, η σωματική διάπλαση και ωραιότητα, η πνευματική συγκρότηση, η βαρύτητα μιας άρτιας προσωπικότητας, οι υψηλότερες κατακτήσεις, οι επιτυχίες και τόσα άλλα γίνονται αφορμές να προκληθεί στην καρδιά του φθονερού αβάσταχτος πόνος.

Ο αρχαίος φιλόσοφος Αριστοτέλης εύστοχα διακρίνει δύο ψυχολογικούς τύπους ανθρώπων που είναι υπόδουλοι στο φοβερό πάθος του φθόνου. Α) οι φιλόδοξοι, γιατί δεν υποφέρουν να τους ξεπερνούν σε φήμη, δόξα, αρετές και Β) οι μικρόψυχοι και ανικανοποίητοι, διότι όσα αγαθά κι αν διαθέτουν, πάντα τα ξένα τους φαίνονται καλύτερα, μεγαλύτερα, ελκυστικότερα.

Ο φθόνος είναι η γενεσιουργός αιτία φοβερών παθών όπως είναι το μίσος, η καταλαλιά, η κατάκριση, η χαιρεκακία και η κατάθλιψη που κυριεύει τον άνθρωπο και τον κατατρώει όπως η σκουριά το σίδερο.

Ο φθόνος είναι ένα αδυσώπητο θηρίο που δεν βλάπτει μόνο τους άλλους, αλλά κυρίως τον ίδιο το φορέα του. Ο φθονερός βασανίζεται και υποφέρει ψυχοσωματικά. Ο ιερός Χρυσόστομος λέει ότι «όπως το ξύλο τρώγεται από το σκουλήκι και ο σκόρος τρώει το μαλλί, έτσι και ο φθόνος καταφλογίζει τα κόκκαλα και την ψυχή των φθονερών που είναι χειρότεροι από τα θηρία και τους δαίμονες».

Διδακτική και η παρακάτω ιστορία: «Ήτανε κάποιος βασιλιάς, που θέλησε να δοκιμάσει έναν πλεονέκτη και έναν φθονερό. Τους κάλεσε και τους είπε: Θέλω να σας κάνω ένα δώρο. Ας μου ζητήσει ο καθένας σας ότι επιθυμεί, γνωρίζοντας ότι στον άλλο θα δώσει το διπλάσιο. Ο πλεονέκτης σιωπούσε για ευνόητους λόγους. Τότε ο φθονερός αποκρίθηκε: Θέλω να μου βγάλεις το ένα μάτι! Προτίμησε να χάσει το ένα μάτι του, για να στερηθεί ο άλλος την όρασή του!»

Ο φθόνος τυφλώνει το νου, αμαυρώνει την ψυχή, σκοτίζει τη συνείδηση. 

Η τέχνη της αγάπης

Ήταν ένα τραγουδάκι που το τραγουδούσα στα παιδιά. Όλα το αγάπησαν πολύ. Θυμάμαι μάλιστα ένα παιδί που με τις χούφτες του, τις μικρές τρυφερές χούφτες του, μου σκέπαζε το στόμα ώστε να μη πω το τέλος της ιστορίας που ήταν ένα τέλος θλίψης, τέλος που δεν είχε το «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», το τέλος δηλαδή των παραμυθιών.

Πιστεύω πάντα και κάθε φορά με ένα καινούργιο γεγονός εδραιώνεται αυτή η πίστη μου, πως δεν μπορεί να υπάρχει ένα τέλος καλό αν η πορεία είναι λαθεμένη.

Γι΄ αυτό, χωρίς να θέλω να πικράνω τα παιδιά, επέμενα να ακούσουν και το τέλος. Το τραγούδι, λοιπόν, μιλούσε για ένα ευτυχισμένο αρκουδάκι που μαζί με την μάνα του χαιρόταν τον κόσμο. Μα το βόλι του κυνηγού σκοτώνει τη μητέρα. Το αρκουδάκι μου, «πίνει νερό, πικραίνεται και πάει, είναι μονάχο και γι΄ αυτό πονάει». Μια μέρα στο μικρό ρυάκι, ένα σκιουράκι συναντά, παιχνίδια κάνουνε τρελά. Θε μου, να μη τελειώσει αυτή η χαρά. Το αρκουδάκι μας ξαναγίνεται ευτυχισμένο. «Πίνει νερό, δροσίζεται και πάει, έχει έναν φίλο και τον αγαπάει!».

Η συντροφικότητα, η φιλία, ο άλλος, γεμίζει την ψυχή όχι μονάχα του μικρού αρκουδιού. Τη δικιά μας ερημιά καταργεί, δικιά μας ευτυχία είναι να έχουμε έναν σύντροφο. Σκέφτομαι πως σαφώς γι΄ αυτή τη συντροφικότητα μιλά στην Π. Διαθήκη, όταν δημιουργεί από τον Αδάμ ο Θεός την Εύα. Είδε, λέει, ο Θεός πως δεν είναι ευτυχία να βρίσκεται μόνος ο άνθρωπος στη Δημιουργία.

Είναι το αρκουδάκι μας τόσο ευτυχισμένο, συνεχίζει το παιδικό διδακτικότατο τραγουδάκι, που σφίγγει στην αγκαλιά του τον καινούργιο φίλο. Μα βάζει τόση δύναμη σ΄ αυτό το αγκάλιασμα, τόσο ασφυκτικά σφίγγει τον φίλο του που το σκιουράκι το μελί, άφησε μια κραυγή και πέθανε.

Το αρκουδάκι μας «πίνει νερό, πικραίνεται και πάει, δεν του ΄μαθαν πότε πως ν΄ αγαπάει!!!». Εδώ είναι το τέλος· το τέλος είναι τόσο θλιβερό ώστε να μη μπορεί να το αντέξει το νέο παιδί και να θέλει να μου σφραγίσει το στόμα, ή να βουλώσει τ΄ αυτιά του για να μην τ΄ ακούσει. Μα εγώ επέμενα να το λέω και τώρα τα παιδιά το τραγουδούν στα δικά τους παιδιά.

Βλέπετε το μήνυμα είναι διαχρονικό. Τα σκέφτηκα όλα αυτά όταν ένα ζευγάρι σε τέλεια αποσύνθεση, με παιδιά που κοντεύουν να διαλυθούν σαν προσωπικότητες, ήρθαν φιλικά να κουβεντιάσουμε αυτά τα προβλήματα, να βρούμε το τι έφταιξε και η κατάσταση είχε φτάσει εκεί που άλλο δεν πήγαινε. Ήταν φιλική, κοντινή η οικογένεια και τους γνώριζα καλά. Ένας ένας ήταν θαυμάσιοι, όλο αισθήματα και αγάπη. Οι γονείς άνθρωποι θυσίας, άνθρωποι όλο καρδιά. Μα δεν τους είχε μάθει κανένας να αγαπάνε σωστά. Κι έτσι ξεχασμένη, χαλασμένη κάνουλα η αγάπη, αντί να ποτίζει το χώμα, να το αφρατεύει, να το κάνει καρπερό, ώστε λουλούδια να γεμίζει ο τόπος, το ΄κανε το τόσο νερό, το άσκεφτα χυμένο, βάλτο. Και στο βάλτο τα κουνούπια μένουν· εστία μόλυνσης ο βάλτος.

Το αρκουδάκι από την πολλή αγάπη έγινε αιτία να πεθάνει η συντροφιά του. Δεν του ΄χε μάθει κανείς να αγαπά σωστά. Κανείς δεν του ΄χε πει πως τέχνη χρειάζεται η εκδήλωση της αγάπης. Τ΄ αγαπώ το παιδί μου τόσο που ανησυχώ μήπως μπλέξει. Και γι΄ αυτό το σπίτι γίνεται φυλακή· και ποιος ποτέ ονειρεύτηκε να μένει σε φυλακή και ποιος δεν παλεύει να δραπετεύει από κει; Τ΄ αγαπώ τόσο το παιδί μου, ώστε προλαβαίνω κάθε του επιθυμία. Ναι, μα τότε έχουμε ένα παιδί που δεν ποθεί τίποτα και που επιθυμία έχει να έχει ... επιθυμία.

Το αγαπώ το παιδί μου τόσο, ώστε του κρύβω τις δυσκολίες της ζωής.

Και έτσι το παιδί πιστεύει πως το ΜΗ είναι ανύπαρκτο, πως μέλι και γάλα οι δρόμοι, μαλθακεύει, παραιτείται από αγώνες, δεν τρίβεται, δεν ακονίζεται το μαχαίρι και έτσι όταν έλθει σε αντάμωση με τις δυσκολίες τα χάνει. Παραδίδεται χωρίς όρους και ζητά δεκανίκια όπως τα ναρκωτικά, το αλκοόλ κ.λπ.

Μα τη λαθεμένη εκδήλωση αγάπης την έχουμε για το σύντροφό μας. Η πνιγηρή, ασφυκτική υπερπροστατευτικότητα και εκεί προεκτείνεται. Και στα δύο φύλα συμβαίνει κάτι τέτοιο, όχι μόνο στο γυναικείο. Έχετε δει άβουλες γυναίκες; Πίσω τους κρύβεται ένας σούπερ δυναμικός άντρας που τις ... λατρεύει και γι΄ αυτό ή πιο σωστά εξ αιτίας αυτού η προσωπικότητα της γυναίκας δεν ξεδιπλώνεται φυσιολογικά. Δεν μπορεί να οδηγήσει αν ο άντρας της κάθεται πλάϊ της και της τονίζει τα λάθη της ακριβώς γιατί την αγαπά τόσο ώστε νοιάζεται γι΄ αυτήν, μην πάθει κάποιο ατύχημα.

Επειδή αγαπάμε το παιδί μας θέλουμε να του διαλέξουμε εμείς το σύντροφο της ζωής του. Και αργότερα γινόμαστε κακά πεθερικά γιατί το παιδί μας δεν αγαπιέται τόσο όσο του αξίζει από αυτό το σύντροφο, ή αγαπιέται κάπως αλλιώτικα.

Η Αγάπη είναι θεϊκό δώρο, λέει η Γραφή, καρπός του Αγίου Πνεύματος. Και εμείς αυτό το δώρο το κάνουμε κατάρα αν δεν μάθουμε την τεχνική του. Γι΄ αυτό επέμενα να το τραγουδώ στα παιδιά, παρά τις αντιδράσεις τους. Γι΄ αυτό και το σιγοτραγουδούσα σε κείνο το ταλαιπωρημένο ζευγάρι που έχοντας στις καρδιές τους τόση αγάπη, σφίγγονταν μεταξύ τους, παραμόρφωναν από το σφίξιμο την προσωπικότητα του πλαϊνού τους. Και έμεναν μόνοι. Ακριβώς σαν εκείνο το δυστυχισμένο αρκουδάκι!

Πώς να αποθηκεύομε μόνο τις ευχάριστες αναμνήσεις...

Η ζωή μας είναι οι αναμνήσεις, τα περασμένα. Αυτά “αναχαράσομε” όπως τα μυρικαστικά ζώα και ανάλογα μ’ αυτά, προσδιορίζομε την υπόλοιπη ζωή μας. Την κάθε στιγμή που ζούμε, σκεπτόμαστε τρια πράγματα, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Τα δυο πρώτα είναι γνωστά, το μέλλον είναι άγνωστο. Βάσει των βιωμάτων μας, με την αίσθηση και με την εικόνα που έχομε σχηματίσει για τη ζωή, φανταζόμαστε πως θα είναι και το μέλλον. Αν μέχρι τώρα σου πήγε καλά η ζωή και έχεις ζήσει μόνο ευτυχισμένες στιγμές, ευτυχισμένο φαντάζεσαι και το μέλλον. Αν έχεις ζήσει τη δυστυχία με τα τσουβάλια, τσουβάλια δυστυχίας θα βλέπεις και το μέλλον σου.

Αν λοιπόν το παρελθόν μας διαμορφώνει τη ζωή και βάσει αυτού μας προσδιορίζει το μέλλον, τι θα πρέπει να προσπαθούμε να κάνομε; Θα προσπαθούμε να γεμίζουμε το παρελθόν μας με ευχάριστες αναμνήσεις, με πράξεις καλές, ανθρώπινες που θα μας ανταμείψουν με αγάπη και ευχαρίστηση. Να προσπαθούμε όσο μπορούμε να κοινωνικοποιηθούμε γιατί μόνο έτσι θα μπορούμε να αγαπήσουμε την κοινωνία, τους ανθρώπους και να προσφέρουμε ό,τι μπορούμε στο γενικό καλό.

Χωρίς το αίσθημα κοινωνικότητας δεν μπορεί ο άνθρωπος να αγαπήσει την κοινωνία και να συμβάλλει στο γενικό καλό.

Η φιλοδοξία στα κοινά πράγματα είναι καλό, κακό είναι όταν η φιλοδοξία είναι αρρωστημένη. Εκμεταλλεύεσαι την κοινωνία προς όφελος μόνο δικό σου.

- Η σκέψη είναι ο κριτής που κρίνει αυστηρά τις πράξεις στη ζωή μας. Αν έχεις κάνει καλές ευχάριστες πράξεις, αν έχεις αφήσει πίσω σου καλές αναμνήσεις, αυτές αναδύονται συνεχώς στη σκέψη σου και οι χαρές επαναλαμβάνονται. Αυτές που ζούμε στην παιδική ηλικία, δεν χάνονται, γιατί τις φέρνουμε ξανά και ξανά στο μυαλό μας, επειδή είναι μοναδικές και μας κάνουν να χαιρόμαστε και στην ενήλικη ζωή μας.

Να γεμίζομε λοιπόν τη ζωή μας με ευχάριστες αναμνήσεις και να μην αφήνουμε πολλά κενά, που θα μετανιώνουμε αργότερα. Τα κενά πονάνε! Καλύτερα να μετανιώσουμε για κάτι που κάναμε παρά για κάτι ωφέλιμο που δεν κάναμε.

Οι καλύτερες αναμνήσεις είναι αυτές που έχουνε θάρρος και τόλμη, οι χειρότερες είναι αυτές που έμειναν άτολμες. Αυτές καλύτερα να τις κρύβουμε, είναι δυσάρεστες!

Καλό θα είναι να μη θυμόμαστε τις δυσάρεστες. Μόνο άμα δεν τις κουβεντιάζομε ξεχνιούνται. Να κουβεντιάζομε μόνο τις ευχάριστες. Ετσι μένουν στο μυαλό και δεν ξεχνιούνται, μόλις αναπολήσεις τη μνήμη σου πίσω, τσακ θα έρχονται πρώτες-πρώτες και χαρούμενες! Αν έρθει και καμιά κατά λάθος, απροσκάλεστη, να τη βγάζομε αμέσως έξω. Είναι κακός μουσαφίρης.

Τη σκέψη σου δεν μπορείς να την κουμαντάρεις, μπορείς όμως να την εκπαιδεύσεις. Να μην της δίνεις τροφή κακή. Άμα έχεις ας πούμε δυο... ταΐστρες, τη μια την έχεις σκεπασμένη με ένα μαύρο πανί και την άλλη την έχεις συνεχώς γεμάτη άχυρα. Το... βόδι δεν θα πηγαίνει στη σκεπασμένη, αλλά θα πηγαίνει κατευθείαν σ’ αυτή που έχει τα άχυρα! Έτσι θα είναι και η σκέψη, δηλαδή ό,τι της δώσεις τρώει!... Μάλλον. Αν την πας στην κηδεία όλη νύχτα θα σκέπτεται πεθαμένους. Αν την πας σε γλέντι όλη νύχτα θα σκέπτεται χορούς και τραγούδια... Αν την πας εκεί που τσακώνονται στη Βουλή μια ολόκληρη μέρα, θα βλέπεις ένα μήνα εφιάλτες!

Του Κ. Παπουτσάκη

Ενδιαφέρουσα συνέντευξη:

Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ ΜΠΡΟΚ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΟΥΣ "ΑΝΤΙΧΑΛΚΗΔΟΝΙΟΥΣ"

Ο καθηγητής Σεμπάστιαν Μπροκ δίδαξε στην Οξφόρδη την άγνωστη σε πολλούς συριακή χριστιανική γραμματεία. Κατέστη αυθεντία, θα λέγαμε, στον τομέα αυτό.  Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκε στην Αθήνα και παραχώρησε τέσσερα μαθήματα στο ελληνικό κοινό, προσκεκλημένος του ιδρύματος Άρτος Ζωής που διευθύνει ο Σταύρος Ζουμπουλάκης.

Ο καθηγητής παραχώρησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στην Όλγα Σελλά και την Καθημερινή της Κυριακής. Σταχυολογούμε τις απόψεις του για τους Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής και τον διάλογο Ορθοδόξων και Αντιχαλκηδονίων.

- Ποιο θα είναι το μέλλον των Χριστιανών που ζουν σε αραβικές χώρες;

«Πολύ δύσκολο, παρότι υπήρχαν καλές περίοδοι ανάμεσα στις θρησκευτικές κοινότητες, και άλλες με φανατισμό, διωγμούς και καταστροφή. Στις μέρες μας από τη μια έχουμε την ανάπτυξη μιας φανατικής εκδοχής του Ισλάμ και από την άλλη το ευρωπαϊκό και αμερικανικό ενδιαφέρον για τη Μέση Ανατολή που επικεντρώνεται στο πετρέλαιο. Το τρίτο στοιχείο είναι ότι η αμερικανοβρετανική εισβολή στο Ιράκ, που ισοδυναμεί με επέμβαση στον ισλαμικό κόσμο. Κι αυτό έχει αλλάξει τις ισορροπίες.

Τώρα, για τους χριστιανούς της Μέσης Ανατολής, αυτό που έχει σημασία είναι μια σταθερή κυβέρνηση. Η αλλαγή συσχετισμών στην περιοχή έχει επιφέρει αβεβαιότητα που είναι το χειρότερο για τις μειονότητες. Υπάρχουν δύο στοιχεία κατά των χριστιανικών κοινοτήτων, το ένα είναι το φανατικό Ισλάμ και το άλλο είναι οι αμιγώς εγκληματικές ομάδες που δρουν σ’ αυτές τις χώρες. Έτσι, πολλά μέλη από τις χριστιανικές κοινότητες φεύγουν από τις χώρες όπου ζουν, παρότι είχαν λάβει μέρος στις εξεγέρσεις του αραβικού κόσμου ελπίζοντας σε μια κοσμική ηγεσία και σ’ ένα καθεστώς σταθερότητας».

Διάλογος

- Οι Αντιχαλκηδόνιοι, όσοι διαφώνησαν με τους Ορθόδοξους στη Σύνοδο της Χαλκηδόνος το 451 μ. Χ., έχουν περάσει μεγάλο διάστημα ιδεολογικής θρησκευτικής διαμάχης με τους Ορθόδοξους Χριστιανούς. Υπάρχει σήμερα διάλογος ανάμεσα στους «Αντιχαλκηδόνιους», τους Χριστιανούς των χωρών της Μέσης Ανατολής, και τους Ορθόδοξους;

«Για 16 αιώνες δεν υπήρξε κανένας διάλογος, με εξαίρεση κάποιες σποραδικές επαφές στους μέσους χρόνους, κυρίως με τους Αρμένιους.

Πρώτη φορά στη δεκαετία του ’60 ξεκίνησαν κάποιες επαφές, ανεπίσημα, που επισημοποιήθηκαν αργότερα. Όμως, για χρόνια κυριάρχησαν οι πολεμικοί χαρακτηρισμοί και από τις δύο πλευρές. Πρέπει να εγκαταλειφθούν αυτοί οι χαρακτηρισμοί και να υιοθετηθούν άλλοι, ουδέτεροι. Προς το παρόν, ο διάλογος έχει μπλοκάρει και υποθέτω ότι αυτό έχει να κάνει με την επικράτηση συντηρητικών απόψεων στην Ορθόδοξη Εκκλησία, που επέστρεψαν στη χρήση των πολεμικών χαρακτηρισμών του παρελθόντος. Όμως στη Μέση Ανατολή οι σχέσεις μεταξύ Συρορθόδοξων και Ορθόδοξων είναι πολύ καλύτερες στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων».

Ο Νείλος ποταμός

Ιδέα από το Blog της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου
http://ekk1904.blogspot.com/
Υπάρχουν κι άλλα ενδιαφέροντα το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Ανέκδοτο Ελληνίδα Μάνα...

Ένα πρωί μια μαμά πάει να ξυπνήσει το γιο της.

"Ξύπνα, αγόρι μου. Είναι ώρα να πας σχολείο"

"Γιατί μωρέ μαμά; Δε θέλω να πάω"

"Πες μου δυο λόγους γιατί δε θέλεις... να πας"

"Τα παιδιά δε με χωνεύουν και οι δάσκαλοι με μισούν. Να γιατί!"

"Αυτός δεν είναι λόγος να μη θες να πας σχολείο. Έλα, σήκω να ετοιμαστείς"

"Πες μου δυο λόγους γιατί πρέπει να πάω στο σχολείο"

"Λοιπόν.... Ένας λόγος: Είσαι 52 ετών. Κι ένας δεύτερος; Είσαι ο Διευθυντής!"

Ανέκδοτο "Ο γέρος Άραβας"

Ο γέρος Άραβας ζει στη Νέα Υόρκη για πάνω από 40 χρόνια. Θέλει να φυτέψει πατάτες στον κήπο του, αλλά είναι μόνος κι αδύναμος. Στέλνει λοιπόν ένα e-mail στο γιο του, που σπουδάζει στο Παρίσι:

Αγαπημένε μου γιε, είμαι πολύ λυπημένος επειδή δεν μπορώ να φυτέψω πατάτες στον κήπο μας. Είμαι βέβαιος πως, εάν ήσουν εδώ, θα με βοηθούσες να σκάψουμε

τον κήπο.

Σε αγαπώ, ο πατέρας σου.

Σε μια ώρα, ο γέρος λαμβάνει e-mail απάντησης από το γιο του:

Αγαπημένε μου πατέρα, παρακαλώ μην αγγίζεις τον κήπο, γιατί ΕΚΕΙ έκρυψα το ΠΡΑΜΑ.

Σ' αγαπώ κι εγώ,

Ahmed.

Σε 15 λεπτά, ο αμερικανικός στρατός, το ναυτικό, το FBI , η CIA και οι Rangers περικυκλώνουν το σπίτι του γέρου, σκάβουν ολόκληρο τον κήπο, ερευνούν το σπίτι, γδύνουν τον γέρο, ΔΕΝ βρίσκουν απολύτως τίποτε και φεύγουν απογοητευμένοι. Μισή ώρα αργότερα, ο γέρος λαμβάνει ένα άλλο email από το γιο του:

Αγαπημένε μου πατέρα, είμαι βέβαιος ότι ο κήπος είναι ήδη σκαμμένος και μπορείς να φυτέψεις τις πατάτες. Έκανα ό,τι μπορούσα για να σε βοηθήσω από το Παρίσι.

Σ' αγαπώ,

Ahmed.

Χωρίς την αγάπη...Τι;

Η δύναμη χωρίς την αγάπη σε κάνει επιθετικό.

Η τιμή χωρίς την αγάπη σε κάνει ψηλομύτη.

Το καθήκον χωρίς την αγάπη σε κάνει κακόκεφο.

Η ευθύνη χωρίς την αγάπη σε κάνει αδίστακτο.

Η δικαιοσύνη χωρίς την αγάπη σε κάνει σκληρό.

Η αλήθεια χωρίς την αγάπη σε κάνει κριτικό.

Η ανατροφή χωρίς την αγάπη σε κάνει ατίθασο.

Η εξυπνάδα χωρίς την αγάπη σε κάνει πονηρό.

Η ευγένεια χωρίς την αγάπη σε κάνει υποκριτή.

Η τάξη χωρίς την αγάπη σε κάνει σχολαστικό.

Η γνώση χωρίς την αγάπη σε κάνει τυραννικό.

Η περιουσία χωρίς την αγάπη σε κάνει τσιγκούνη.

Η πίστη χωρίς την αγάπη σε κάνει φανατικό.

Αλίμονο σε κείνους που τσιγκουνεύονται την αγάπη.

Αυτοί φταίνε, όταν ο κόσμος αυτοδηλητηριασθεί.

Τι είδους, λοιπόν, ζωή κάνεις, όταν δεν μπορείς

Ν' αγαπήσεις;

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2010/10/blog-

0 πρακτικές συμβουλές για ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ !!!

π Στεφάνου  Αναγνωστοπούλου

1. Σε ξέχασαν; Δε σε πήραν ούτε ένα τηλέφωνο; Δεν πειράζει. Και προπαντός μην παραπονείσαι.

2. Σε αδίκησαν; Ξέχασέ το.

3. Σε περιφρόνησαν; Να χαίρεσαι.

4. Σε κατηγορούν; Μην αντιλέγεις.

5. Σε κοροϊδεύουν; Μην απαντάς.

6. Σε βρίζουν; Σιωπή και προσευχή.

7. Σου αφαιρούν το λόγο; Σε διακόπτουν; Μη λυπάσαι.

8. Σε κακολογούν; Μην αντιμάχεσαι.

9. Σου μεταδίδουν ευθύνες τα παιδιά σου; Οι συγγενείς σου, οι δικοί σου οι άνθρωποι; Μη διαμαρτύρεσαι.

10. Θυμώνουν μαζί σου; Να παραμένεις ήρεμος.

11. Σου κλέβουν φανερά; Κάνε τον τυφλό.

12. Σε ειρωνεύονται; Να μακροθυμείς.

13. Δεν ακούνε τις συμβουλές σου; Ιδίως δεν ακούνε τις συμβουλές σου τα παιδιά σου; Πέσε στα γόνατα και κάνε προσευχή.

14. Εκνευρισμός στο αντρόγυνο; Εσύ φταις. Κι εσύ φταις. Όχι ο άλλος.

15. Έφταιξες; Ζήτησε συγγνώμη.

16. Δεν έφταιξες; Πάλι ζήτησε συγγνώμη.

17. Έχεις υγεία; Δόξαζε τον Θεόν.

18. Έχεις αρρώστια; Έχεις καρκίνο, ταλαιπωρείσαι, υποφέρεις, βασανίζεσαι, πονάς; Δόξαζε τον Θεόν.

19. Γκρίνια, ανεργία, φτώχεια μέσα στο σπίτι; Νήστευσε. Αγρύπνησε. Κάνε προσευχή.

20. Για όλους και για όλα προσευχή. Πολλή προσευχή. Πολλή προσευχή. Νηστεία και προσευχή διότι "τούτο το γένος των παθών και των δαιμόνων ουκ εκπορεύεται παρά μόνο με νηστεία και προσευχή".

"Είθε αδελφοί μου, να ακολουθήσουμε όλοι μας, και πρώτος εγώ, τις ταπεινές αυτές συμβουλές, και να είστε βέβαιοι ότι θα σωθούμε."

Ο καφές δεν αλλάζει αν δεν βάλουμε εμείς το χεράκι μας

Επιτυχημένα στελέχη πολυεθνικής συναντούν τον παλιό τους καθηγητή από το πανεπιστήμιο.

Η συζήτηση στρέφεται στην καθημερινότητα, στο στρες και στη ζωή.

Ο καθηγητής ετοιμάζεται να σερβίρει καφέ, κρατώντας μια μεγάλη κανάτα και πολλά και διαφορετικά φλιτζάνια. Άλλα ήταν από πορσελάνη, άλλα από πλαστικό άλλα από κρύσταλλο.

Μερικά ήταν φθηνά, άλλα ακριβά και άλλα πολύ ιδιαίτερα.

Ζήτησε από τους πρώην φοιτητές του να διαλέξουν.

Όταν όλοι τους είχαν στο χέρι ένα φλιτζάνι καφέ, ο καθηγητής είπε "Πήρατε όλοι τα ακριβά φλιτζάνια και αφήσατε τα απλά και όσα έμοιαζαν φθηνά.

Ενώ είναι φυσιολογικό να θέλετε το καλύτερο για τον εαυτό σας, αυτή είναι η πηγή του στρες σας.

Αυτό που θέλατε όλοι ήταν ο καφές, όχι το φλιτζάνι, αλλά εσείς συνειδητά κλίνατε στα καλύτερα φλιτζάνια και ακόμα χειρότερα ,κοιτάζατε να δείτε μήπως ο διπλανός σας πήρε καλύτερο φλιτζάνι από σας. Αν η ζωή είναι ο καφές, τότε οι δουλειές, τα χρήματα και η καριέρα είναι τα φλιτζάνια.

Είναι απλώς και μόνο εργαλεία που συγκρατούν και περιέχουν τη ζωή, όμως η ποιότητα της ζωής δεν αλλάζει. Μερικές φορές με το να επικεντρώνεσαι μόνο στο φλιτζάνι χάνεις τη δυνατότητα να απολαύσεις τον καφέ..."

Το φλιτζάνι μπορεί να είναι ακριβό ιδιαίτερο, πλαστικό ή και πορσελάνινο.

Ο καφές όμως δεν αλλάζει. Είναι γλυκός, πικρός ή και μέτριος, όπως και η ζωή μας και μόνο με τη δική μας παρέμβαση θα είναι όπως ακριβώς τον θέλουμε.

Γι αυτό προτιμότερο είναι να εστιάζουμε την προσοχή μας στον καφέ, παρά να κοιτάζουμε αν το φλιτζάνι είναι ακριβό, όμορφο και ιδιαίτερο.

Ο καφές δεν αλλάζει αν δεν βάλουμε εμείς το χεράκι μας...

Πυραμίδες της Γκίζας

Από το Blog της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου 

http://www.airpano.ru/files/Egypt-Cairo-Pyramids/start_low_e.html

Υπομονή θα πει..

Να πονάς, αλλά να μην καταβάλλεσαι.

Να πονάς, αλλά να μην παραφέρεσαι.

Να πονάς, αλλά να μην μεμψιμοιρείς.

Να πονάς, αλλά να μην γκρινιάζεις.

Να πονάς, αλλά να μην γίνεσαι αντικοινωνικός.

Να πονάς, αλλά να μην γίνεσαι πρόβλημα στο περιβάλλον σου.

Να πονάς, αλλά να μένεις ολόρθος.

Να πονάς, αλλά να χαμογελάς.

Να πονάς, αλλά να δοξολογείς.

Να πονάς, αλλά να προσφέρεις.

Να πονάς, αλλά να προσεύχεσαι.

Με λίγα λόγια

Πρέπει να μην ανοίγω το στόμα μου, για να κατηγορήσω, να συκοφαντήσω, να κατακρίνω κανένα.

Αλλά να βλέπω τα δικά μου λάθη και κρίνω τον δικό μου εαυτό.

Ο ξυλουργός...χτίζοντας μια ζωή! (αντιγραμμένο)

Ένας ηλικιωμένος ξυλουργός κόντευε να βγει στη σύνταξη, και είπε στο αφεντικό του τα σχέδια του για να φύγει και να ζήσει πιο ξεκούραστα μαζί με τη γυναίκα του. Βέβαια δεν θα συνέχιζε να βγάζει τόσα λεφτά, όμως έπρεπε να βγει στη σύνταξη.

Θα τα κατάφερναν.

Ο εργολάβος του στεναχωρήθηκε που θα έφευγε ένας τόσο καλός μάστορας, και ζήτησε από τον ξυλουργό αν θα μπορούσε να του χτίσει άλλο ένα σπίτι σαν προσωπική του χάρη.

Ο ξυλουργός είπε ναι, όμως όσο περνούσε ο καιρός δεν ήταν δύσκολο να παρατηρήσει κάποιος πως δεν δούλευε με όλη του τη καρδιά.

Χρησιμοποιούσε υλικά κατώτερης ποιότητας, και έκανε επιπόλαιη δουλειά.

Ήταν ο χειρότερος τρόπος για να τελειώσει μια καριέρα γεμάτη αφοσίωση και επιτυχίες.

Όταν ο ξυλουργός τελείωσε το έργο, ήρθε ο εργολάβος να επιθεωρήσει το σπίτι. Έδωσε το κλειδί της εισόδου στον ξυλουργό και του είπε,

"Αυτό το σπίτι είναι δικό σου, ένα δώρο από μένα για σένα."

Ο ξυλουργός έμεινε άναυδος!

Τι κρίμα!

Αν μόνο ήξερε πως έχτιζε το δικό του σπίτι, θα το είχε κάνει εντελώς διαφορετικά.

Το ίδιο συμβαίνει και με μας.

Χτίζουμε τη ζωή μας, μέρα με την μέρα, πολύ συχνά μη κάνοντας το καλύτερο μας σε αυτό που κτίζουμε.

Και μετά μένουμε εμβρόντητοι όταν αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να κατοικήσουμε στο σπίτι που κτίσαμε.

Αν μπορούσαμε να το κάνουμε ξανά, θα το χτίζαμε εντελώς διαφορετικά. Να όμως που δεν μπορούμε να επιστρέψουμε ...;.

Εσύ είσαι ο ξυλουργός στη ζωή σου. Κάθε μέρα βάζεις μια πρόκα, τοποθετείς άλλη μια τάβλα, ή ορθώνεις ένα τοίχο.

Οι προθέσεις και οι επιλογές που κάνεις σήμερα χτίζουν το αυριανό σου "σπίτι" ...;

Γι' αυτό να χτίζεις με σοφία!

Ζήτησε από το Θεό να γίνει Αυτός ο εργολάβος στη ζωή σου!

Αυτός θα σου δείξει πως να φτιάξεις ένα γερό θεμέλιο για να χτίσεις το σπιτικό της ζωής σου.

Αν βιάζεσαι να δεις τον κόσμο να γίνεται καλύτερος, άρχισε από τον εαυτό σου.

Είναι ο συντομότερος δρόμος.