Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Ο γλάρος (Οδυσσέας Ελύτης)


Στο κύμα πάει να κοιμηθεί
δεν έχει τί να φοβηθεί.
Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει
γλάρος είναι και πηγαίνει.

Από πόλεμο δεν ξέρει
ούτε τί θα πεί μαχαίρι.
Ο Θεός του ‘δωσε φύκια
και χρωματιστά χαλίκια.

Αχ, αλί και αλιμονό μας
μες τον κόσμο τον δικό μας,
δεν μυρίζουνε τα φύκια
δε γυαλίζουν τα χαλίκια.

Χίλιοι δυο παραφυλάνε
σε κοιτάν και δεν μιλάνε.
Είσαι σήμερα μονάρχης
Κι’ ωσαμ’ αύριο δεν υπάρχεις.......


Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Bertold Brecht Απορίες.


Ποιος έχτισε τη Θήβα την εφτάπυλη;
Στα βιβλία δε βρίσκεις παρά των βασιλιάδων τα ονόματα.
Oι βασιλιάδες κουβαλήσαν τ’ αγκωνάρια;
Kαι τη χιλιοκαταστρεμμένη Bαβυλώνα – ποιος την ξανάχτισε τόσες φορές;
Σε τι χαμόσπιτα της Λίμας της χρυσόλαμπρης ζούσαν οι οικοδόμοι;
Tη νύχτα που το Σινικό Tείχος αποτελειώσαν, πού πήγανε οι χτίστες;
H μεγάλη Pώμη είναι γεμάτη αψίδες θριάμβου. Ποιος τις έστησε;
Πάνω σε ποιους θριαμβεύσανε οι Kαίσαρες;
Tο Bυζάντιο το χιλιοτραγουδισμένο μόνο παλάτια είχε για τους κατοίκους του;
Aκόμα και στη μυθική Aτλαντίδα, τη νύχτα που τη ρούφηξε η θάλασσα,
τ’ αφεντικά βουλιάζοντας, μ’ ουρλιαχτά τους σκλάβους τους καλούσαν.
O νεαρός Αλέξανδρος υπόταξε τις Ινδίες.
Mοναχός του;
O Kαίσαρας νίκησε τους Γαλάτες.
Δεν είχε ούτ’ ένα μάγειρα μαζί του;
O Φίλιππος της Iσπανίας έκλαψε όταν η Aρμάδα του βυθίστηκε.
Δεν έκλαψε, τάχα, άλλος κανένας;
O Mέγας Φρειδερίκος κέρδισε τον Eφτάχρονο τον Πόλεμο.
Ποιος άλλος τόνε κέρδισε;
Kάθε σελίδα και μια νίκη.
Ποιος μαγείρεψε τα νικητήρια συμπόσια;
Kάθε δέκα χρόνια κι ένας μεγάλος άντρας.
Ποιος πλήρωσε τα έξοδα;
Πόσες και πόσες ιστορίες.
Πόσες και πόσες απορίες.

Το πιο μεγάλο λάθος


Όποιος κάνει πολλά, κάνει πολλά λάθη,
Όποιος κάνει λίγα, κάνει λίγα λάθη,

Μα όποιος δεν κάνει τίποτα, κάνει το πιο μεγάλο λάθος


περισσότερα εδώ

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Περί φτώχειας (συνέχεια)


Ένα κόσμιο και καλογραμμένο σχόλιο πλην ανώνυμο όμως, για την χθεσινή ανάρτηση περί φτώχιας, το οποίο θεωρώ πως δεν απευθύνεται προσωπικά σε μένα το δημοσιεύω αυτούσιο παρακάτω:
«Δε θα διαφωνήσω μαζί σας στο γεγονός, ότι η σημερινή φτώχεια μας δε συγκρίνεται με τη φτώχεια άλλων δεκαετιών. Σύμφωνα με την Οικονομική Επιστήμη, υπάρχει η Απόλυτη Φτώχεια και η Σχετική Φτώχεια. Απόλυτη φτώχεια υπάρχει όταν μια οικογένεια δεν μπορεί να καλύψει ούτε τις βασικές της ανάγκες για επιβίωση. Δηλαδή για τροφή ένδυση και στέγη. Σήμερα οι περισσότεροι βιώνουν τη λεγόμενη Σχετική φτώχεια. Δηλαδή μια οικογένεια δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες σύμφωνα με τα σημερινά καταναλωτικά πρότυπα. Αδυνατούν οι γονείς να στείλουν τα παιδιά τους φροντιστήριο να μάθουν μια ξένη γλώσσα, να πάνε φροντιστήριο για τις Πανελλαδικές, να ασχοληθούν με ένα άθλημα, να μάθουν ένα μουσικό όργανο, ακόμη και να αγοράσουν ένα 2ο ζευγάρι παπούτσι για τα παιδιά τους. Δεν ξέρω τι γίνεται στην επαρχία, πάντως στην Αθήνα το πρόβλημα είναι ορατό ιδιαίτερα στα δημόσια σχολεία που όπως αναφέρετε δεν φορούν πλέον ποδιές. Όταν τα παιδιά θέλουν διακοπές το καλοκαίρι όπως οι φίλοι τους και δεν έχουν πάει τα τελευταία 3 χρόνια. Οι τελευταίοι θεωρούνται σχετικά φτωχοί, συγκρινόμενοι με τα περισσότερα μέλη της κοινωνίας τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Σας ευχαριστώ πολύ για το άρθρο.»
Ευχαριστώ τον αναγνώστη του Πυθαγόρα για τις παρατηρήσεις του και εγώ με την σειρά μου, θα κάνω και λόγω των ημερών τον πολιτικάντη, απομονώνοντας μια έκφραση και ερμηνεύοντας την όπως μου αρέσει κι ελπίζω να μην παρεξηγηθεί.
«Δηλαδή μια οικογένεια δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες σύμφωνα με τα σημερινά καταναλωτικά πρότυπα».
Ακριβώς εδώ πρέπει να εστιάσουμε όλοι μας το ενδιαφέρον. Τα πρότυπα σήμερα είναι καταναλωτικά, ε! αυτό κι αν είναι φτώχια. Οι αξίες όλες έχουν τίμημα που μετριέται με χρήμα. Φθάσαμε να κάνουμε βίωμα αυτό που λένε οι Αμερικάνοι «ότι δεν αγοράζεται με λεφτά, αγοράζεται με πολλά λεφτά». Δεν αμφισβητώ την επιστήμη, αλλά σχολιάζω τις υπερβολικές πάντα και για όλα τα θέματα αντιδράσεις του Ρωμιού.
Στις δεκαετίες εκείνες σε κάθε σπίτι υπήρχε κάποιος που πολέμησε είτε στην Μικρά Ασία είτε στο Αλβανικό είτε στο Αντάρτικο και έλεγε ιστορίες που γαλουχούσαν τα νεώτερα μέλη της οικογένειας. Ακόμα και οι ξενιτεμένοι και οι ναυτικοί θεωρούνταν κατά κάποιο τρόπο ήρωες, αφού οι επαφές δι αλληλογραφίας ήταν εξαιρετικά αραιές. Είχανε ιδανικά και πρότυπα. Τα ιδανικά αυτά που εξέλειπαν, συντηρούσαν τους ανθρώπους ακόμα κι όταν πεινούσαν.
Τα ιδανικά αυτά δεν τα εξετάζω και δεν τα κατηγοριοποιώ, ήταν όλα ιδανικά. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν κατεδαφίστηκαν και δημιουργήθηκαν τα «καταναλωτικά πρότυπα». Προσωπική μου άποψη είναι πως δύο είναι οι αφετηρίες για την σημερινή πνευματική πρωτίστως φτώχια. Α) η επικράτηση του μονοτονικού συστήματος γραφής και Β) νομιμοποίηση των αμβλώσεων. Αυτά καταστρέψανε τον κοινωνικό ιστό και την ιδιαιτερότητα που χαρακτήριζε το Ελληνικό ανάδελφο γένος.
Εάν θεωρούμε ότι στις υποχρεώσεις του γονέα είναι να στέλνει το παιδί του στα φροντιστήρια και στις ξένες γλώσσες, το χάσαμε το παιχνίδι. Υποχρέωση και καθήκον του γονέα είναι να δώσει στο παιδί του ήθος. Με αγώνες κατακτήθηκε η δωρεάν παιδεία και τώρα οικονομάνε κάποιοι, από την επί πληρωμή παραπαιδεία. Να μάθει το παιδί πέντε ξένες γλώσσες και δυο μουσικά όργανα αν δεν θα μάθει να μιλά την γλώσσα των προγόνων του, θα ζει στην φτώχεια.
Φτώχεια ακόμα είναι αναντίρρητα με τα σημερινά δεδομένα, να μην έχει δεύτερο ζευγάρι παπούτσια, αλλά το να μην πάει διακοπές δεν είναι δείγμα φτώχειας.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλες οι Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος λειτουργούν κατασκηνώσεις στις θερινές περιόδους, αυτές δεν είναι πρόσφορες διακοπές; Ακόμα στα αστικά και στα ημιαστικά κέντρα λειτουργούν πνευματικές εστίες που προσφέρουν στα παιδιά διέξοδο στις ανησυχίες τους και ευκαιρίες για δημιουργικότητα, μάθηση παραδοσιακών οργάνων και χορών, ακόμα σχολές βυζαντινής μουσικής και παραδοσιακού τραγουδιού και είναι όλα δωρεάν. Ποιος ο λόγος να πληρώνουμε;
Η έλλειψη ιδανικών και προτύπων είναι η αληθινή φτώχια που καταντάει μάστιγα.

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Ποια φτώχια;


Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως οικονομικά η Ελλάδα δεν πάει καλά. Οι πρόσφατες εκλογές και η επικείμενη επανάληψη τους διογκώνουν τις δυσκολίες. Δεν εξετάζω το ποιος φταίει ή ακόμα το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ, σταματώ σε μια άλλη παράμετρο που έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία του Ρωμιού και την τάση του να είναι πάντα υπερβολικός. Συγκρίνουν πολλοί την σημερινή κατάσταση με τις δεκαετίες του 50 και του 60, είναι όμως δίκαιο;
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία που ζήσανε εκείνη την εποχή δεν έχουν καλές σχέσεις με τις νέες τεχνολογίες και έτσι είναι σίγουρο πως δεν διαβάζουν τον Πυθαγόρα, για να του δώσουν εύσημα, οι νεώτεροι πάλι είναι βέβαιο πως θα ειρωνευτούν, «-Πάλι γκρινιάζει αυτός;»
Ας συγκρίνουμε λοιπόν τις δυο εποχές για να γίνω αντιληπτός.
Πόσα σπίτια είχαν εκείνη την εποχή ηλεκτρικό ρεύμα; Σήμερα θεωρούμε δεδομένο ακόμα και το πλυντήριο πιάτων. Πόσα σπίτια σήμερα ακόμα και στα χωριά διαθέτουν εναλλακτική λύση, μια φιάλη υγραερίου ας πούμε. Πόσοι κάτοικοι στις πόλεις ανεβαίνουν από τις σκάλες στον πρώτο όροφο, όταν υπάρχει διαθέσιμος ανελκυστήρας;
Θεωρώ περιττό να αναλύσω περισσότερο αυτήν την πρώτη φράση. Εγώ τουλάχιστον χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα δεν ζω, επειδή κοιμάμαι με αναπνευστήρα, και περιοδικά κάθομαι και στον νεφελοποιητή τρείς φορές την ημέρα.
Συνηθισμένη είναι η φράση «-Δεν έχω λεφτά για καύσιμα», εκείνη την εποχή δεν είχαν αυτοκίνητα, όχι καύσιμα. Τα λεωφορεία τα τραίνα και τα καράβια ήταν τα μέσα μεταφοράς, σήμερα τα αεροπλάνα μεταφέρουν περισσότερους από τα πλοία. Μόνιμο κυκλοφοριακό πρόβλημα έχουν όλες οι πόλεις, αυτό λέγεται άραγε φτώχια συγκρίσιμη με εκείνες τις εποχές;
Πόσα παιδιά σήμερα ακόμα και του δημοτικού διαθέτουν φορητό τηλέφωνο; Πόσα από αυτά είναι και συνδεδεμένα στο διαδίκτυο; Καθιστώντας μάλιστα τα παιδιά εξαρτημένα άτομα.  Για να τηλεφωνήσει κάποιος έπρεπε να πάει από το περίπτερο να αγοράσει κέρμα και μετά να πάει στον τηλεφωνικό θάλαμο, αν ήθελε να πει κάτι χωρίς να τον ακούει η γειτονιά.
Ακούω κάποιες φορές από γεροντότερους πως αν γίνει πόλεμος θα χαθούν οι νέοι γιατί δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν και δεν είναι λανθασμένη η σκέψη. Μήπως η κατάσταση που ζούμε δεν είναι εμπόλεμη; Αν και δεν κτυπούν οι σειρήνες και δεν γίνονται συσκοτίσεις, θα έπρεπε να γίνονται διακοπές παροχής του διαδικτύου, για να μάθουν τα παιδιά να ζουν και χωρίς αυτό, δυστυχώς όμως είναι ανέφικτο. Χωρίς διαδίκτυο δεν δουλεύει τίποτα ή σχεδόν τίποτα και δεν αναφέρομαι μόνο στον δημόσιο τομέα και τις τράπεζες, αλλά σε όλες τις επιχειρήσεις που είναι πλέον διαδικτυομένες.
Η ποδιά ήταν υποχρεωτική τότε στα σχολεία, έκρυβε την φτώχια αφού εξίσωνε την εμφάνιση όλων των παιδιών. Σήμερα γίνεται θέμα κάθε πρωί τι θα φορέσουν τα παιδιά για να πάνε σχολείο.
Η νοικοκυρά φρόντιζε το φαγητό της ημέρας που ήταν το ίδιο μεσημέρι και βράδυ, ούτε σκέψη για το γνωστό σήμερα delivery. Στα χωριά ο κήπος ήταν απαραίτητη προϋπόθεση και  μαγείρευε ότι υπήρχε εποχιακό. Δυστυχώς σήμερα ο κήπος σπανίζει και περνά ο μανάβης και ο φούρναρης, ε! ε! αυτό δεν είναι φτώχια.
Οι οικογένειες ζούσαν σε μικρότερα σπίτια και το κάθε άτομο δεν διεκδικούσε δικό του δωμάτιο. Αντέχανε ό ένας τον άλλο, λόγω της φτώχιας, δεν είχαν βέβαια κι άλλη επιλογή. Οι νέοι λαχταρούσαν όσο γινόταν νωρίτερα να βγουν στο μεροκάματο, να συνεισφέρουν στον οικογενειακό προϋπολογισμό, ένοιωθαν πως είχανε υποχρεώσεις στους γονείς τους, που πέρασαν τον πόλεμο και θέλανε να τους δουν να χαμογελούν, πολλές φορές ξενιτευόντουσαν κι όλας. Δεν φταίνε οι νέοι που έχουνε σήμερα μόνο «δικαιώματα», εμείς τους μάθαμε έτσι.
Εργάτες στα εργοστάσια ή υπάλληλοι στις επιχειρήσεις, σεβόντουσαν τότε τον εργοδότη και τον προσφωνούσαν αφεντικό, αναγνωρίζοντας πως τους έδινε μεροκάματο, σήμερα την εποχή της ισοπέδωσης είναι τελείως διαφορετικά. Αποτέλεσμα να φεύγουν για άλλους τόπους τα εργοστάσια και να μένουν οι εργάτες με τις διεκδικήσεις τους. Τι φταίει άραγε; Ο αρρωστημένος συνδικαλισμός, γιατί ο υγιής πάντα άφηνε περιθώρια συνεννοήσεως με την εργοδοσία.  Αυτό φέρνει φτώχια.
Γνώρισα κτηνοτρόφο πρίν μερικά χρόνια που απασχολούσε αλλοδαπούς για την φύλαξη των προβάτων του και αυτός καθόταν όλη την ημέρα στο καφενείο, λογαριάζοντας πόσα δικαιούτανε από την επιδότηση. Σε κάποιο χωριό από τα 98 σπίτια τα 97 παίρνανε σύνταξη αγωνιστή, είχαν δικαίωμα καμία υποχρέωση. Αυτό ακριβώς είναι και το μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας.
 Όλοι έχουμε δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις.
Τελειώνοντας λέγω, πως μπορεί να περνάμε οικονομικά δύσκολα, δεν μπορούμε όμως να συγκριθούμε με εκείνη την γενιά που γνώρισε την πραγματική φτώχια.  

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Το έχω διαπιστώσει στην Σάμο


Τα κοράκια ξεχωρίζουν τους ανθρώπους από τη φωνή τους
Στις περισσότερες χώρες του κόσμου τα κοράκια αντιμετωπίζονται αρνητικά και θεωρούνται επικίνδυνα, βρώμικα και κακοί οιωνοί. Ελάχιστοι φαίνεται να συμπαθούν τα μαύρα αυτά πτηνά, με το μεγάλο ράμφος και τα γαμψά νύχια.
Κι όμως νέα επιστημονική έρευνα υποστηρίζει ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε το ταπεινό κοράκι δεν είναι σωστός.Τα κοράκια μπορεί να μην είναι όμορφα, είναι όμως πανέξυπνα. Μπορούν να ξεχωρίσουν τους ανθρώπους απλά και μόνο από τη φωνή τους.
Αναγνωρίζουν τους ανθρώπους που τα έχουν ταΐσει και ενοχλούνται από τη φωνή των ανθρώπων που δεν έχουν ξαναδεί. Αυτό που προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι, σύμφωνα με τους επιστήμονες, τα κοράκια είναι αρκετά έξυπνα ώστε να συνεργάζονται με άλλα είδη πτηνών.
Στο αριστούργημα του Άλφρεντ Χίτσκοκ «Τα πουλιά», τα πτηνά όντως συνεργάζονταν με στόχο να τρομοκρατήσουν τους ανθρώπους. Ελπίζουμε ότι η ευφυΐα των κορακιών θα περιοριστεί για καλούς σκοπούς.

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Περιμένοντας το επόμενο


Ένα ακόμη ζόρι κράτησε εμένα καθηλωμένο και τον Πυθαγόρα χωρίς αναρτήσεις κάμποσες ημέρες, δόξα τω Θεώ και αυτό πέρασε, περιμένοντας το επόμενο βρίσκομαι εδώ.  
Πριν από λίγες ημέρες δέχθηκα δώρο μια φωτογραφική μηχανή. Είναι μικρή σε μέγεθος αλλά εκπλήσσομαι με τις δυνατότητες που διαθέτει, έτσι αποφάσισα μη έχοντας τι να φωτογραφήσω να αποθανατίσω το κατάλυμα μου και το κήπο του ανοιξιάτικα.   
Το αρχονταρίκι είναι στα μοναστήρια ο χώρος υποδοχής και φιλοξενίας.
Από όταν ήρθα στην Κρήτη, δεν προμηθεύτηκα ούτε ένα βιβλίο
Εδώ εργάζομαι
 Εδώ σιτίζομαι  
Ο κήπος και τα λουλούδια του. 

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Πρωτομαγιά στα Αστερούσια

Όταν ήμαστε μαθητές στο Δημοτικό Σχολείο θυμάμαι ένα τραγουδάκι που μας μάθαιναν για την Πρωτομαγιά: Ο Μάιος μας έφτασε - εμπρός βήμα ταχύ - να τον προϋπαντήσουμε - παιδιά στην εξοχή…
Κάναμε μάλιστα μιαν ωραία εκδρομή.
Έτσι όλοι μαθαίναμε ότι η Πρωτομαγιά είναι η γιορτή της Άνοιξης, η γιορτή των λουλουδιών. Μέναμε δηλαδή στον παγανιστικό χαρακτήρα της μέρας-είναι και τέτοιος- και καμιά συζήτηση για την εργατική Πρωτομαγιά και τους εργατικούς αγώνες.
Μήπως άλλαξε κάτι και δεν το πήρα χαμπάρι.
Μπερδέψαμε την Ταϊτή  με την Κρήτη.
Βασίλισσα η Ανθοστεφανωμένη Αντωνία
Με τους λεβέντες σωματοφύλακες. 
Οι αρχές και εξουσίες
(Μην ξεχνιόμαστε) 
Και ο χορός καλά κρατεί
Στο τέλος